Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• Διεθνή
• ΝΑΤΟ
• πολιτική
• Πόλεμος

 «Να μας πουν οι δυτικοί, πότε είναι να εισβάλλουμε στην Ουκρανία για να προγραμματίσουμε τις διακοπές μας»

Ζαχάροβα*

Ντελίριο θερμοπολεμικής εγρήγορσης, προβλέψεων, συμπερασμάτων, πληροφοριών και ...προφητειών για την πρόσφατη ουκρανική κρίση:

«Την τετάρτη οι Ρώσοι εισβάλλουν»(!) ενώ άρχισαν ν’ αποχωρούν από την περασμένη Τρίτη, αφού τελείωσαν τα γυμνάσιά τους εντός των συνόρων τους, χωρίς «προβοκάτσιες» ή ανατροπής της ουκρανικής κυβέρνησης και εγκατάστασης φιλικής κυβέρνησης ανδρεικέλων!

Πολεμικές προετοιμασίες, δηλώσεις, κινητικότητα, μετακινήσεις αμερικανικών στρατευμάτων στη γειτονική Πολωνία, αφού δεν θα στέλνονταν στην Ουκρανία στρατεύματα κατά δήλωση Μπάιντεν, απειλές αντιποίνων, σκληρών μέτρων κ.λπ. «για το «δικαίωμα» ενός λαού – ενός τμήματος του λαού ακριβέστερα – να διασαλεύσει την παγκόσμια, εύθραυστη εξάλλου, ειρηνική σταθερότητα, υποβοηθώντας την περικύκλωση ομοεθνούς εν πολλοίς χώρας – της Ρωσικής ομοσπονδίας, από τους ιέρακες του αμερικανικού πενταγώνου και τους υποτακτικούς τους.

Ο Αμερικανικός πολυσυλλεκτικός λαός έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος, με άλλα ιδανικά στη γέννησή του και στην πορεία του, και άλλες επιδιώξεις στη σημερινή του υπόσταση, μετά τον ηγετικό του ρόλο κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και μετά.

Η ισχύς και οι επιτυχίες γέννησαν την αλαζονεία, την πλεονεξία και συνακόλουθα την απληστία! Οι αποτυχίες δεν εδίδαξαν.

Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος έληξε το 1945¹ Αλλά για τις ΗΠΑ, ο πόλεμος ουδέποτε τελείωσε.

Να θυμηθούμε έτσι πρόχειρα τον πόλεμο της Κορέας (1950-53), του Βιετνάμ (1955-1975), το Λάος, την Καμπότζη, το Κουβέιτ με το Ιράκ (1990-91), τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του ’90 τον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ (2003-2011), στο Αφγανιστάν από το 2001 μέχρι πέρυσι, 20 χρόνια! Αφήνω τις πλάγιες εμπλοκές, επεμβάσεις, τις ανατροπές καθεστώτων, όπως του Μοσαντέκ στο Ιράν, το 1953, του Νάσερ στην Αίγυπτο, στη Νότια Αμερική, για ν’ αποφύγω να αναφερθώ στις έντονες αναμίξεις στην Ελλάδα.

Η ένοπλη κρατική βία, που στα ισχυρότερα κράτη αποκτά συνηθέστερα επιθετικό χαρακτήρα ή είναι ο κύριος σκοπός ύπαρξής της, ονομάζεται χάριν ευφημισμού κρατική «άμυνα» (Υπ. Εθν. Άμυνας κ.λπ.).

Ο ισχυρός και ευέλικτος Στρατιωτικός Οργανισμός είναι άρρηκτα συναρμοσμένος με την ευφυή οξυδερκή και αμφίσημη διπλωματία και υπό τη σκέπη και καθοδήγηση της πολιτικής, είναι ως τρισυπόστατες οντότητες οργανικά κι αμφίδρομα συνδεδεμένες με την οικονομία. Έτσι:

Νεο-φιλελευθερισμός²

― Το 1947, δυο χρόνια μετά την ευφορία της νίκης και της λήξης του καταστρεπτικού πολέμου, κάποιοι σοφοί άνθρωποι, προβληματισμένοι με το μέλλον της ανθρωπότητας, συνέρχονται στο Mont Pelerin της Ελβετίας, με πρωτοβουλία(;) του Αυστριακού καθηγητή Φρίντριχ Χάγεκ, Στίγκλερ, Μίλτον Φρίντμαν, φον Μίζες (συμβολικό συμπτωματικά τ’ ονομά του) κ.ά. και ιδρύουν την επιστημονική εταιρία MRS (Mont Pelerin Society) με την οποία διακηρύσσουν την αντίθεσή τους «στην κρατικίστικη κολεκτιβίστικη μαρξιστική και την παρεμβατική οικονομία του βαρώνου Τζον Μ. Κέινς και διατρανώνουν την πίστη τους στην ελεύθερη οικονομία και σ’ άλλες σάλτσες «ελευθερίας» για καρίκευμα δηλ. στην ασυδοσία της οικονομίας της αγοράς· αυτό που βιώνουμε: τον Νεο-φιλελευθερισμό².

― Το 1949 – δυο χρόνια μετά – (είναι ο χρόνος επώασης, ως φαίνεται) υπογράφεται η Συνθήκη του Βορειο-Ατλαντικού Οργανισμού – North Atlantic Treaty Organization (NATO).

Η Συνθήκη έχει 14 άρθρα και ένα προοίμιο, όπου τα συμβαλλόμενα μέρη διαδηλούν την πίστιν των εις τους σκοπούς και τας αρχάς των Ηνωμένων Εθνών και την επιθυμίαν των να διαβιώσουν εν ειρήνη μεθ’ απάντων των λαών (...) έχουν απόφασιν να διαφυλάξουν την ελευθερίαν (...) άτινα πάντα και θεμελιωμένα επί των δημοκρατικών αρχών, της ατομικής ελευθερίας (...) («Μίλα τους για ελευθερία, που έλεγε ο Μ. Ναπολέων, κάν’ τους να επαναστατήσουν γι’ αυτήν, για να τους κάνεις υποτελείς)³.

Και παρακάτω: (...) έχουν αποφασίσει να ενώσουν τας προσπαθείας των προς συλλογικήν άμυναν και προς διαφύλαξιν της Ειρήνης και της Ασφαλείας...».

Συγκρατείστε τις υπογραμμίσεις και συλλογισθείτε... Στοχαστείτε καλύτερα αφού διαβάσετε το παρακάτω

Αρθρον 1 της συνθήκης: «Τα Μέρη αναλαμβάνουν, ως καθορίζεται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπως διακανονίζουν πάσαν διεθνή διαφοράν [...] δι’ ειρηνικών μέσων, κατά τρόπον ώστε η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και η δικαιοσύνη να μην εκτεθούν εις κινδύνους, και όπως εις τα διεθνείς αυτών σχέσεις απέχουν της απειλής ή της χρησιμοποιήσεως βίας καθ’ οιονδήποτε τρόπον απάδοντα προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών». Ωραίο!

...

Τί λέμε τώρα: Τηρήθηκαν τα διαδηλούμενα στο προοίμιο και στο παραπάνω άρθρο αυτές οι αρχές για την ειρήνη και την Ασφάλεια με ειρηνικά μέσα, στην Κωνσταντινούπολη στο Σεπτεμβριανό προγκρόμ του 1955, από τον κατευθυνόμενο τουρκικό όχλο; Τηρήθηκαν στα Ίμια; Τηρήθηκαν με την εισβολή του «Αττίλα 1 και 2» στην Κύπρο το 1974; Και μην ξεχνάμε ότι είμαστε «σύμμαχοι» με τους Τούρκους στο ΝΑΤΟ! Τι έκανε λοιπόν τότε το ΝΑΤΟ;

Ας αφήσουμε να μας το πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Η Ελλάς εζήτησε να συνέλθει εκτάκτως το Συμβούλιον του ΝΑΤΟ, σε επίπεδο Υπουργών Εξωτερικών την 30ήν Ιουλίου 1974...

»Η απάντηση του κ. Λούνς (Γεν. Γραμματέας, του ΝΑΤΟ) ήταν ότι ο ίδιος δεν θα παρίστατο γιατί αναχωρούσε για διακοπές και επίσης και οι περισσότεροι Υπουργοί Εξωτερικών λόγω απασχολήσεώς των ή διακοπών»⁴!!!

Σ.Σ. Ωραία ΣΥΜΜΑΧΙΑ!...

Ακολουθεί ένα 15θήμερο άκαρπων συνομιλιών στη Γενεύη και την 14η Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι εισβολείς προωθούν τις γραμμές τους με τον Αττίλα 2, στις 4 τα ξημερώματα. Και συνεχίζει ο Καραμανλής: «Στις 6 το πρωί της ιδίας ημέρας συνήλθε το Πολεμικόν Συμβούλιον και στις 9 το πρωί εξεδόθη κυβερνητική ανακοίνωση περί αποχωρήσεως από το ΝΑΤΟ».

(Είχε προηγηθεί ο Ντε Γκολ το 1969).

»Το ΝΑΤΟ δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις των περιστάσεων και τήρησε μια στάση που εκ των πραγμάτων βοήθησε την τουρκική θρασύτητα⁴...». Αυτά για μια «σύμμαχο» χώρα από το 1952, ένα ΝΑΤΟ που πήγε «διακοπές» όταν σκοτώνονταν Έλληνες, από τους «συμμάχους» τους Τούρκους.

Προς τί λοιπόν το τόσο ενδιαφέρον στις ημέρες μας για μια χώρα που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά θέλει να γίνει... και οι δηλώσεις των Αμερικανών πως κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει ένα κράτος να αυτοπροσδιορίζεται; Κονταροχτυπιέται με την ίδια τους την πολιτική πρακτική: Το είδαμε εκτός από την «στραγγαλισμένη αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού»⁵ στην αντικομουνιστική υστερία τότε, στα ολοκληρωτικά εμπάρκο π.χ. κατά της Κούβας, για την ανατροπή του Κάστρο⁶, στη δήλωση του Προέδρου Αϊζενχάουερ πως «δεν θ’ ανεχθεί εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στην Κούβα ή ανάμιξη της ΕΣΣΔ στις υποθέσεις του δυτικού κόσμου»⁷!

Μπα, τώρα τι κάνει ο Μπάιντεν “κάτω απ’ τη μύτη της Ρωσίας”; Στην Κούβα, τόσο κοντά στις ΗΠΑ, πώς θα το δεχόταν ο Κένεντι; Οικονομικά εμπάργκο, ναυτικός αποκλεισμός, μέχρι και η σύμμαχος ελληνική κυβέρνηση το 1962 έκανε “σύσταση” στους Έλληνες εφοπλιστές “να μη ναυλώνουν τα πλοία τους για μεταφορές στην Κούβα»⁸, με αποκορύφωμα την απαίτηση απομάκρυνσης των σοβιετικών πυραύλων από την Κούβα⁸. Εγώ θα πω δικαιολογημένα ως ένα βαθμό. Όμως, τώρα, δεν ισχύουν τα ίδια δίκαια για τον Πούτιν;

Αυτά ήταν κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα που μου ’ρθαν στο μυαλό, καθώς γράφω. Η εξιστόρηση της δράσης των ΗΠΑ με προκάλυμμα συνασπισμού και συλλογικότητας το συνδικάτο του ΝΑΤΟ, τα τελευταία 75 χρόνια του αίματος, της δυστυχίας και της αδικίας, καταλαμβάνει τόμους βιβλίων. Ο αυτοκράτωρ είναι γυμνός.

Να γιατί ισχυρίζομαι στον τίτλο του παρόντος ότι είναι Μινιμαλιστική η απαίτηση του Πούτιν να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ στο υπογάστριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ώστε ν’ απειλεί να την πλήξει στην «μηριαία αρτηρία» της, σαν τους φονιάδες του Άλκη στη Θεσσαλονίκη, για να γίνω παραστατικός.

Το ΝΑΤΟ έχει αποδειχθεί άχρηστο όταν το χρειάζεσαι, καταπιεστικό και «προστατευτικό» όταν θέλει, σαν τους νταβατζήδες, για να γίνω πάλι παραστατικός.

Είναι χρήσιμο μόνο για τις αυτοκρατορικές ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών, και πρόσκαιρα για τους μεγαλομετόχους του συνδικάτου, και άκρως επικίνδυνο για όλη την ανθρωπότητα.

Τί χρειάζεται; Τί εξυπηρετεί; ποιός είναι ο «εχθρός»;

Τη διάλυση του ΝΑΤΟ έπρεπε να ζητούν όλοι οι λαοί και ο αμερικανικός. Αυτό είναι το μείζον· το μαξιμαλιστικά αναγκαίο· το επωφελές.

* Μ. Ζαχάροβα (εκπρόσωπος τύπου του Ρωσικού Υπ. Εξωτερικών) Telegram, 16-2-22

1. Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Σύνολο απωλειών: 80 εκατομμ. Νεκροί (Στρατιωτ. 23 εκατομμ., πολιτών 57 εκατομμ).

2. O Κοινωνιολόγος D. Harvey αποδίδει στον MPS του εξάπλωση του Νεοφιλελευθερισμού, αλλά κυρίως η ιστορική πραγματικότητα, με τις «δεξαμενές σκέψης» και τα διάφορα Ινστιτούτα.

3. Ναπολέων Βοναπάρτης: Σχόλια πάνω στον «ΗΓΕΜΟΝΑ» του Μακιαβέλλι. Εκδ. «Σκαραβαίος».

4. ΑΡΧΕΙΟ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, Ίδρυμα Κ. Καραμανλής – Καθημερινή, τόμος 8ος, σελ. 36 κ.ε., και ιδίως 88-89 κ.ε.

5. Νίκος Κρανιδώτης (πρεσβευτής της Κύπρου) «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ 1960» εκδ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σελ. 38.

6. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ 1960, σελ. 100

7. Ως άνω σελ. 22

8. Ως άνω τομ. 1962 σελ. 28 και 30

** Μινιμαλισμός: το έλασσον των επιδιώξεων. Mαξιμαλισμός, το μείζον.

Κώστας Βενετσάνος