Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Ο Καπιταλισμός δεν είναι ένας

Μέσα οι κλέφτες

Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, την ώρα που κλυδωνιζόταν η ΕΣΣΔ, είχε πει:

«προς Θεού μη διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση».

Κάτι ήξερε. Και προφανώς δεν ήταν κρυφοκομμουνιστής! Η ΕΣΣΔ, με όλα τα κακά της, τη νομενκλατούρα της και τη διαφθορά της, είχε στήσει ένα κοινωνικό κράτος και κυρίως ήταν ένα εξισορροπιστικό αντίπαλο δέος.

Ο Καραμανλής ήξερε πόσο άπληστος και αδίστακτος είναι ο καπιταλισμός. Ήξερε τί εξέφραζε η «σχολή του Σικάγο» - η σχολή «του άκρατου και ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού – πού αποσκοπούσε και τι μεθόδους χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί.

Ο Καπιταλισμός δεν είναι ένας. Άλλος είναι ο εμποροβιομηχανικός και άλλος ο χρηματο-οικονομικός για τον οποίο οι παρεχόμενες υπηρεσίες αποτελούν πάρεργο, ενώ το κύριο αντικείμενό του είναι η …παραγωγή αέρα κοπανιστού. Κοινώς φούσκες.

Να μη τα επαναλάβουμε. Τα θυμάστε και ορισμένοι τα έχετε υποστεί άμεσα: Χρηματιστήριο – όχι μόνο το ΧΑΑ, βεβαίως, με μετοχές που είχαν εκτιναχθεί και στο 40(!) φορές πάνω από την πραγματική τουw αξία.

Δομημένα ομόλογα, παράγωγα, “τοξικά” sub prime δάνεια, μ’ όλα τα συνακόλουθα, που έχουμε γράψει κατά διαστήματα και εμείς και τα οικονομικά κυρίως, φύλλα των εφημερίδων. Πτωχεύσεις τραπεζών, αλλά όχι των τραπεζιτών και των golden boys και άλλα τέτοια ευφυή και ευφρόσυνα για τους …εφευρέτες.

Τη δουλειά, τι σχέση, θα μου πείτε, έχουν όλα αυτά με την Σοβιετική Ένωση. Είπαμε: Ήταν το «αντίπαλο δέος» που περιόριζε τις ορέξεις τους. Γιατί τότε δεν έδρασαν αμέσως οι «αγορές», μετά την πτώση της κι έπρεπε να περάσουν κοντά 20 χρόνια; Γιατί έπρεπε πρώτα να σε «μπάσουν μέσα», να σε «βάλουν στο χέρι».

Κι άρχισαν τα δάνεια. Αίτια βρίσκονται ή εφευρίσκονται. Καταναλωτική και «επενδυτική» ευφορία, προστριβές, διεκδικήσεις, αντιπαλότητες, γκρίζες ζώνες, «τρομοκρατία» - έχει πολλά ο μπαξές – κι ακολουθούν εξοπλισμοί, καταναλωτικές κυρίως επενδύσεις, μίζες, διαφθορά.

Οίκοι αξιολόγησης, spreads… Αλήθεια, μόνο η Siemens ήταν προαγωγός και εκμαυλίστρια συνειδήσεων, με κάπου 3,5 τρις δολάρια μίζες ανά τον κόσμο;

Οι «αγορές» δεν δίνουν μίζες σε διαπραγματευτές και Υπουργούς; Το 7% επιτόκιο δεν θα μπορούσε να ήταν 6% - εξίσου παράλογα υψηλό – κι από την διαφορά του 1% να πάρει το «κάτι τις του» και ο διαπραγματευτής; Μόνο ο Μαντέλης και ο Τσουκάτος είναι; Αυτά που έβγαλαν αυτοί – ομολογημένα – είναι μόνο το 1,5% από τις μίζες των 100 εκατομμυρίων ευρώ που έδωσε, κατ’ ομολογία της ίδιας της siemens στα δύο κόμματα εξουσίας στην χώρα μας.

Μέχρι και η Μέρκελ ξεστόμισε ότι πρέπει κάπως να περιορίσουν τις κερδοσκοπίες τους οι «αγορές». Πώς;

Πώς, όταν τα υποχείριά τους οι πολιτικοί, άμεσα ή ιδεολογικοποιημένα και εκπαιδευμένα,  στην ασυδοσία του χρηματο-οικονομικού κυρίως κεφαλαίου, θέσπισαν διατάξεις και δέσμευσαν τις χώρες τους με συνθήκες (Λισσαβόνας κλπ), πώς θα ελέγξουν και πώς θα περιορίσουν τις αγορές;

Να γιατί χρειάζεται η αναθεώρηση των Συνθηκών. Όχι μόνο για την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία, αλλά για τους λαούς όλης της Ευρώπης.

Μιλήσαμε …λατινικά

Φίλος μου διπλωμάτης, μου είπε, διαβάζοντας το άρθρο μου «τι να κάναμε» («7η» φύλλο 633): «Μιλάς για αναθεώρηση Συνθηκών. Ξέρεις αυτό είναι δύσκολο πράγμα. Ξεχνάς ότι  “pacta sunt servanta”; (Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται).

Δεν το ξεχνώ του αντέτεινα, αλλά υπάρχει υπέρτερος νομικός κανόνας: “Salus populi suprema lex esto” (Η σωτηρία των λαών, της πολιτείας είναι πρώτος νόμος).

Πότε λοιπόν τροποποιούνται οι Συνθήκες;

Όταν το προβλέπει ρητή διάταξη, όταν υπάρχει επιφύλαξη (καλά, δεν πιστεύω να έχουμε κάνει τέτοιους «ηρωισμούς») ή όταν επικαλεστείς την αρχή rebus sic stantibus (των πραγμάτων ούτως εχόντων). Άλλαξαν δηλαδή τα δεδομένα κι εμφανίστηκαν καταστάσεις σ’ όλο τον κόσμο, απρόβλεπτα.

Εξ’ άλλου, κατά την ταπεινή μου άποψη, η Συνθήκη της Λισσαβόνας πάσχει και νομικά.

Οι Συνθήκες ή κυρώνονται (συνηθέστατα), ή απορρίπτονται, από τα κοινοβούλια. Δεν τροποποιούνται. Εμείς και τ’ άλλα κράτη της Ε.Ε. την κυρώσαμε. Η Ιρλανδία, με δημοψήφισμα, την απέρριψε. Η Ε.Ε. για να περάσει σώνει και καλά το Ευρω – Σύνταγμα που το βάπτισε «Συνθήκη» μιας και το «Σύνταγμα» είχε απορριφθεί από Γαλλία και Ολλανδία, με δημοψηφίσματα – έκανε υποχωρήσεις έναντι της Ιρλανδίας, που ισχύουν βεβαίως, για όλες τις χώρες της Ε.Ε., και πέτυχε έτσι να εγκριθεί και από ‘κείνη, με δεύτερο δημοψήφισμα.

Ναι αλλά αυτή είναι μια νέα Συνθήκη, έστω και ελαφρώς τροποποιημένη. Αυτή η τροποποιημένη Συνθήκη δεν πέρασε ξανά από τα κοινοβούλια προς κύρωση. Είπαμε, οι Συνθήκες δεν τροποποιούνται από τα κοινοβούλια. Ή κυρώνονται, ή απορρίπτονται.

Και βεβαίως, δεν εγκρίνονται σιωπηρώς.

Ας έρθουμε όμως πάλι στους μιζαδόρους, στα λαμόγια και στους κλέφτες του δημοσίου χρήματος, κατ’ επέκταση. Του μόχθου των λαών, τελικά: Αυτοί οι σοσιαλληστές (οι ληστές των κοινωνιών που δεν έχουν σχέση με το σοσιαλισμό), οι εκμαυλιστές και οι πάτρωνές τους δεν θα πληρώσουν;

Ή θα την βγάλουν «αβρόχοις ποσί».

Θυμάστε τον Ντ. Ηλιόπουλο που φώναζε «Έξω οι κλέφτες»;

Μέσα οι κλέφτες και δήμευση των κλεμμένων. Είναι η οργισμένη φωνή του Λαού. Κι ας μην ξεχνούν ότι η «φωνή του Λαού είναι οργή Θεού».