Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• ιστορία
• Κύπρος
• Διεθνή
• Τουρκία,

Πολλά «δεν ξεχνώ» και οφείλω να τα θυμίζω σε όσους «ξεχνούν», είτε

― γιατί έχουν ένοχη συμμετοχή – ενεργητική ή παθητική, είτε

― γιατί έχουν επιλεκτική μνήμη ή επιλεκτική αμνησία, ώστε ελαφρά τη καρδία και εύκολο «ρεαλισμό», ως ελαφρυντικό της δειλίας τους ή της ενοχής του, ή της επαισχυντίας τους, ώστε να παρέχουν αμνηστία σε αλλότρια εγκλήματα και δικές τους ενοχές· ενώ

― Θυμούνται και ξαναθυμούνται τις προσωπικές τους βεντέτες.

Να τα θυμίζω λοιπόν σ’ όλους τους παραπάνω, χωρίς να ελπίζω σε παραδοχή και πολύ περισσότερο, σωφρονισμό, αλλά για να τους δηλώσω πως θυμάμαι!

Θυμάμαι τις προδοσίες, τις συναλλαγές και εξαγορές, τα ξεπουλήματα, την εξαπάτηση, τα θύματα, τις θυσίες, τις «χαμένες πατρίδες», που επιδιώκεται η διεύρυνσή τους με την Κύπρο, τη Θράκη, μερικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμη...

Θυμάμαι τι μας χρωστάνε – και δεν αναφέρομαι μόνο στις οικονομικές οφειλές της Γερμανίας, που αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 500 δις, αλλά και για τις ηθικές οφειλές που έχω μάθει πλέον να μην περιμένω τίποτα από αγνώμονες και αγνοούντες.                            

Δεν ξεχνώ, λοιπόν και οφείλω να τα θυμίζω κυρίως για τους αγνοούντες, είτε γιατί δεν τα έζησαν, δεν τα πληροφορήθηκαν και κυρίως δεν τα διδάχθηκαν δεόντως. (Τα εγκλήματα των Τούρκων στη Σμύρνη, ΔΕΝ ήταν “συνωστισμός”!).

Και, πιστέψτε με, οι αγνοούντες με ένοχη ευθύνη της συστημικής εξουσίας, αλλά και την ανευθυνότητα των ιδίων, είναι πολλοί! (οι αγνοούντες).

Χάριν του «ελευθέρου κόσμου» και του φιλελευθερισμού!

Ως λαός «μια ζωή» παραμυθιαζόμαστε. Πότε με τα ινδάλματά μας - «ελιά - ελιά και Κώτσο βασιλιά» ή το Βενιζέλο – για να μην αναφερθώ σε πιο σύγχρονους, πότε με τις ιδεολογίες μας, που τις κάνουμε θρησκείες, δόγματα, ενώ συχνά τις αγνοούμε!

Πόσοι από μας έχουν διαβάσει ένα βιβλίο – πρωτογενές και έγκυρο· όχι από σπόντα και μάλιστα από τους αντιπάλους – για τον μαρξισμό, για τον φιλελευθερισμό, για το παρεμβατικό κράτος του Κέινς και του Γκαλμπρέιθ, για τον νεο-φιλελευθερισμό του Χάγεκ και του Φρίντμαν – αυτόν που υφιστάμεθα σήμερα! Κι όμως, «έχουμε άποψη»!

Πόσοι από μας γνωρίζουν ή έχουν διαβάσει ένα έγκυρο βιβλίο, για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974, για τη στάση των συμμάχων και λοιπών Ευρωπαίων, για τη στάση του ΝΑΤΟ, των Αμερικανών, των Εγγλέζων...;

Ας ανατρέξουμε λοιπόν σε κάποια επίσημα αρχεία, όχι τίποτα “αριστερών”, αντιαμερικανών κ.λπ. Το αντίθετο· εξ οικείων τα βέλη ή ορθότερα, εξ ιδίων! Του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών της εποχής της εισβολής· του “γνώριμού” μας Χένρυ Κίσιγνκερ¹.

Σε επιστολή του προς τον Έλληνα πρωθυπουργό Κων/νο Καραμανλή, μόλις αναλαβόντα τη διακυβέρνηση της χώρας, σε ιδιαίτερα ρευστό περιβάλλον, αποκαλύπτει τις προθέσεις, τους φόβους και τις “επιθυμίες” των ΗΠΑ, σε υποδειγματική διπλωματική γλώσσα.

Την επιστολή με ημερομηνία 27 Ιουλίου 1974 (η εισβολή έχει πραγματοποιηθεί 5-6 ημέρες νωρίτερα) την επιδίδει στον Καραμανλή στις 4 τα ξημερώματα(!) ο Πρέσβης των ΗΠΑ Χ. Τάσκα. Δεν ξέρω αν συνηθίζεται, αλλά μου θυμίζει την επίδοση του τελεσίγραφου της Ιταλίας το 1940. Οι συνειρμοί συχνά αναφύονται όλως αυθορμήτως.

Η επιστολή Κίσινγκερ αφού εκφράζει «τη συμπάθεια και τη συμπόνοια» των ΗΠΑ, για την τραγωδία που έπληξε το λαό της Κύπρου (ουαί υμίν, Φαρισαίοι υποκριτές...) δίνει τις “ευχές” του και διαβεβαιώνει ότι οι ΗΠΑ από πλευράς τους «...κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε τα μέρη να φθάσουν σε μια δίκαιη και έντιμη λύση που θα εξασφάλιζε πάνω από όλα την επιστροφή της ειρήνης για όλους τους Κυπρίους», [...] «κάνομε – και θα εξακολουθήσωμε να κάνωμε – ό,τι μπορούμε για να πείσωμε τις τουρκικές αρχές να δεχθούν μια εκεχειρία (πάγωμα)» [...] «Αλλά και η Ελλάς θα πρέπη να κρατήση μια μετριοπαθή πορεία και να καταλάβη ότι η τουρκική κυβέρνηση αισθάνεται ότι όχι μόνο δεν είναι υπεύθυνη για τα γεγονότα που ξεκίνησαν αρχικά αυτή την κρίση αλλά, αντιθέτως, είναι θύμα τους» [...] «Το πιο σημαντικό σημείο είναι να μην διακοπούν οι συνομιλίες της Γενεύης γιατί, αν χάσουμε την ευκαιρία που προσφέρει τώρα η Γενεύη, μπορεί να μην ξαναπαρουσιασθή πριν χαθούν κι άλλες ζωές, καταστραφούν και άλλες περιουσίες και ενισχυθή η θέση των κοινών μας αντιπάλων» (ΕΣΣΔ).

Εδώ είναι το “ζουμί” όλης της ιστορίας. Μήπως ενισχυθεί η θέση «των κοινών μας αντιπάλων» της Σοβιετικής Ενωσης! των “μπολσεβίκων”, των «κομμουνιστών», που θα έπαιρναν τα σπίτια μας!... Και λοιπά παραμύθια και «μπαμπούλες» που μας τρομοκρατούσαν έναν αιώνα τώρα, για να χάσουμε τις πατρίδες μας και να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικο-στρατιωτικά τους σχέδια, δηλαδή του ιμπεριαλιστικού, παγκοσμιοποιημένου ήδη μεγάλου κεφαλαίου τους.

Εχει και συνέχεια, μπας και ξεφύγει ο Καραμανλής και στην απελπισία του προσφύγει στη Ρωσία (ΕΣΣΔ, τότε).

Την ίδια ημέρα (27/7/74), ο Τάσκα επιδίδει και σημείωμα «στο οποίο περιέχονται οι βασικές αμερικανικές θέσεις πάνω στο κυπριακό: Μεταξύ άλλων αυτονόητων, ασήμαντων, γενικόλογων, δύο σημεία αξίζει να επισημάνουμε που τα θεωρούμε χαρακτηριστικά και διαχρονικά (και σημερινά): «α. Εξεφράσθη ελπίς ότι η ελληνική πλευρά εκτιμώντας την προκληθείσα τις τελευταίες ημέρες ζημία τόσον ως προς τις ενδοσυμμαχικές σχέσεις, όσο και ως προς την δυνατότητα σοβιετικής αναμείξεως, εις την ανατολική Μεσόγειο».

Και παρακάτω στο σημείο (γ): «Οι ΗΠΑ επιθυμούν στενώτατη επαφή μετά της νέας ελληνικής Κυβερνήσεως όσο προχωρεί η Διάσκεψη της Γενεύης και ελπίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα ανταλλάξη τις απόψεις της με την αμερικανική και ότι δεν θα προβη εις καμμία εσπευσμένη ενέργεια που θα απεδεικνύετο κρίσιμος όχι μόνον για τα υπό την στενή έννοια συμφέροντά της, αλλά και για το γενικώτερο πλαίσιο των αμερικανοελληνικών δεσμών και συμμαχικών σχέσεων»!

Η υποκρισία των ΗΠΑ, που θέλουν να παίρνουν ικανοποίηση και εξασφάλιση των συμφερόντων τους και αντιστοίχως να δίνουν «συμπάθεια και ευχές», φτάνει στο αποκορύφωμα με την απόρριψη του ρωσικού σχεδίου που προέβλεπε: «την εφαρμογή της αποφάσεως 353 του Συμβουλίου Ασφαλείας, την ολοκληρωτική αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων, την αποστολή ειδικής επιτροπής του ΟΗΕ για την εφαρμογή της αποφάσεως, τη συμμετοχή κυπριακής αντιπροσωπείας στις συζητήσεις της Γενεύης και την άμεση κατάπαυση του πυρός και των ωμοτήτων κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Εκεί όμως που η υποκρισία ξεπέρασε κάθε όριο ήταν όταν η ελληνική κυβέρνηση διαπιστώνοντας την τουρκική αδιαλλαξία και τους απώτερους σκοπούς της, καθώς και την “αδυναμία” των ΗΠΑ να συγκρατήσουν την τουρκική επιθετικότητα, προσφεύγει εναγωνίως προς τη “συμμαχία”, δηλαδή το ΝΑΤΟ, μέσω του Γενικού Γραμματέα Γ. Λουνς:

Ο κόσμος καίγεται και το ΝΑΤΟ ...χτενίζεται

Διαβάζουμε από το αρχείο Κων/νου Καραμανλή:

«1. Η Ελλάς εζήτησε να συνέλθη εκτάκτως το Συμβούλιο του ΝΑΤΟ, σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών την 30ήν Ιουλίου 1974, προβλέπουσα αποτυχίαν των διαπραγματεύσεων της Γενεύης.

Η απάντηση του κ. Λουνς ήταν ότι ο ίδιος δεν θα παρίστατο γιατί αναχωρούσε για διακοπές και ότι δεν θα παρίσταντο επίσης οι περισσότεροι υπουργοί Εξωτερικών λόγω απασχολήσεώς των ή διακοπών»!!! («τάφοι κεκονιαμένοι»)

1. Κων/νος Καραμαλής: «ΑΡΧΕΙΟ – ΓΕΓΟΝΟΤΑ και ΚΕΙΜΕΝΑ», εκδ. ΙΔΡΥΜΑ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, τομ. 8, σελ. 36 κ.επ.
2. Βλ. Άνω σελ. 89.

Kώστας Βενετσάνος