Τρεις Ελληνες από την Κύπρο φορτωμένοι με κουράγιο

Εχουν κι εκείνοι οικογένειες και δουλειές. Άγχη και δάνεια και σκοτούρες. Τρεχάματα διάφορα. Μα τα παράτησαν όλα κι ήρθαν από τη μικρή - στα στρέμματα μόνο Κύπρο -, μόλις ακούστηκε το σάλπισμα του Χρέους από την εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα. Πρόστρεξαν αμέσως σε βοήθεια των Ελλαδιτών συμπολεμιστών τους, που μάτωσαν στο πλευρό τους τότε στην Κύπρο του 1964-67. Και που το ελληνικό κράτος τους εγκατέλειψε και τους περιφρόνησε. Λίγα λόγια μετρημένα είπαν μα βγαλμένα απ’ τη ζεστή, ελληνική καρδιά τους. Κι ακτινοβολούσαν Ήθος και Λεβεντιά που ο τηλεοπτικός φακός έστειλε μέσα στις δικές μας καρδιές, τις κουρασμένες. Όσοι τους ακούσαμε νιώσαμε ότι...

Δεν είμαστε λίγοι. Λίγους αφήνουμε να μας κουμαντάρουν κατά τα κέφια τους.

Δεν είμαστε αδύναμοι. Τον τρόπο δεν γνωρίζουμε να δείξουμε τη δύναμή μας. Δεν πέθανε η Ελλάδα μέσα μας. Παρ’ όλα τα φαρμάκια που άθελά μας την ποτίζουμε. Δεν είναι μικρή η Κύπρος μας, όσο γεννά τέτοια παλληκάρια.

Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας Νίκο Παππά, Γιάννο Σαββίδη, Χάρη Θεοφάνους.

Για το σείσμα στον εφησυχασμό μας. Για το κουράγιο στο λαχάνιασμά μας. Για την ελπίδα στη μαυρίλα μας.

Το μήνυμά σας καθαρό και βροντερό: Είμαστε πολλοί όσοι αγαπούμε την Ελλάδα.

Αυτή την Ελλάδα που σε δυό χώρες ανθεί, μα η ρίζα είναι μία. Μία κι η ψυχή. Και πρέπει ν’ ανταμώσουμε ξανά οι Έλληνες. Ενωμένοι μπορούμε τα πάντα. Γι’ αυτό κάποιοι έφτιαξαν ένα καβούκι για τον καθένα μας και μας έχωσαν μέσα να μη βλέπουμε, να μην ακούμε, να μη νιώθουμε. Και δίπλα μας, μπροστά μας, η Ελλάδα να χάνεται.

Εσείς αδέρφια, Νίκο Παππά, Γιάννο Σαββίδη, Χάρη Θεοφάνους κι άλλοι πολύτιμοι Έλληνες, που τα ονόματά σας δεν γνωρίζω, το σπάσατε αυτό το καβούκι και τρέξατε στο κάλεσμα της Πατρίδας. Όπως είχατε δώσει το “παρών” και τότε παλιά  και πάντοτε ως τα σήμερα. Όπως έτρεξαν και πολέμησαν  στο πλευρό σας ο Κωνσταντής Αλεξίου, ο Διονύσης Πατεράκης κι οι άλλοι Ελλαδίτες αγωνιστές το 1964-67 και το ’74. Και θα συνεχίσετε να είστε έτοιμοι και μάχιμοι ως την τελευταία σας πνοή, γιατί οι ψυχές βαστούν τα όπλα.

Μένει σ’ εμάς ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά σας. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Αρκεί να βρούμε τη θέληση για το πρώτο βήμα. Να σηκωθούμε από τον καναπέ. Το οφείλουμε στην Ελλάδα, στην αξιοπρέπειά μας, μα πιο πολύ το οφείλουμε στα παιδιά μας, τον όρκο των προγόνων να τηρήσουμε: «Την Πατρίδα ουχ έλασσον παραδώσω».