Οι “ευχές”

Δευτέρα, 13 Μαΐου 2024

Γράφτηκε από τον/την Κώστας Βενετσάνος

Δημοσιεύθηκε : 04 Ιανουαρίου 2014

Τι να ευχηθώ; Η «Πόλις» αλώνεται. Είναι καθήκον, ηθικά και συνταγματικά επιβεβλημένο, ν’ αντισταθούμε!

Πρώτο άρθρο της νέας χρονιάς 2014, κι ενώ επιβάλεται από το έθιμο και μια καθ’ έξιν παρόρμηση να διαχύσω κάθε είδους ευχές, τετριμένες ή μη. Λυπάμαι αλλά δεν έχω την ειλικρινή διάθεση. Στερούμαι ηθικής βάσης να μιλήσω για «ευτυχία», για «εκπλήρωση κάθε ευγενούς πόθου», για «ευημερία», για «χαρά», για «πρόοδο», για «επαγγελματικές επιτυχίες» και τα τοιαύτα ευειδή, όταν εκατομμύρια Έλληνες συνάνθρωποί μας βρίσκονται στην «έσχατη αμηχανία».

Και βέβαια, σε καμμία περίπτωση, για φρούδες, θανατηφόρες “ελπίδες”.

Το μόνο που μένει ως αναγκαία των συνήθων ευχών είναι η «Υγεία»! Προϋπόθεση κάθε επιδιωκόμενου σκοπού, κάθε ευχάριστης κατάστασης, κάθε χαράς. Και το εύχομαι μ’ όλη μου την ψυχή, αλλά και την οικονομική σκέψη, αναλογιζόμενος ότι η υγεία πλέον είναι πολύτιμη ακόμη και για την διατήρηση της όποιας οικονομικής μας ισορροπίας!

Και για ένα επι πλέον λόγο: είναι και η «υγεία» στις προτεραιότητες του στόχαστρου των οικονομικών δολοφόνων – των σχετικώς «σκληρών» δανειστών μας, λόγω της «μαλακότητας», της ελαστικότητας και της ενθύμου προθυμίας των εντολοδόχων επιχώριων δυναστών μας.

Το αντιλήφθησαν ήδη όσοι ατυχείς χρειάστηκαν να εισαχθούν σε δημόσιο νοσοκομείο από της πρώτης του έτους, προκαταβάλοντας 25 ευρώ, «μόνον»!

25 € είναι η αρχή για να συνηθίσουμε στην «ιδέα» ότι και η υγεία πωλείται, ως εμπόρευμα. Αφού το συνηθίσουμε, όπως “συνηθίσαμε” τα διάφορα «χαράτσια» - δεν είναι δύσκολο να εθιστείς – θα γίνει 50€, 100€ και ώσπου φτάσει η όρεξη, και η «ανταγωνιστικότητα» των εμπόρων της υγείας, στα πλαίσια πάντα της νεο-φιλελεύθερης αντίληψης κι αφού πλέον θα έχει ιδιωτικοποιηθεί ουσιαστικά και η υγεία.

Κάποιοι ίσως να με θεωρούν «υπερβολικό», όπως με θεωρούσαν όταν «προμήθευα», ως κακός μάντης, ότι σκοπός της τρόικα δεν είναι «μόνον» η δημόσια περιουσία, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, η ίδια η πατρίδα μας, αλλά και η ιδιωτική περιουσία· τα σπίτια μας και τα χωράφια μας!

Τι να ευχηθώ λοιπόν;

Να επαναλάβω: Με ευχές και προσευχές δεν γίνεται τίποτα. Η «Πόλις» αλώνεται. Είναι καθολικό καθήκον, ηθικά και συνταγματικά επιβεβλημένο, είναι ιστορική ευθύνη όλων ν’ αντισταθούμε!

Όχι αγανακτισμένα, ως άτακτο στίφος, ούτε ατομικά απελπισμένα, αλλά συντεταγμένα.

«Ου περί μικρών, αλλά εκ μικρών· Στασιάζουσι δε περί μεγάλων», όπως διαπίστωνε στα «πολιτικά» ο Σταγειρίτης σοφός δάσκαλος.

Θυμηθείτε: Επτά ημέρες (και νύχτες) ηχούσαν συνεχώς οι σάλπιγκες για να «πέσουν» τα τείχη της Ιεριχούς· και «έπεσαν»!

Δεν ήταν θαύμα! Ήταν φυσική συνέπεια.

Σκύβοντας το κεφάλι, απλά «στρώνεις» το σβέρκο σου για να τρως καρπαζιές... Κι όταν ζαλιστείς, οι καρπαζιές γίνονται πιο δυνατές.