Σε ένα λογοτεχνικό όμιλο που μαζευόμαστε κάθε Πέμπτη τηρούμε τις πατροπαράδοτες συνήθειες. Οι επέτειοι δεν έχουν σβηστεί από τη μνήμη μας και τα ισοπεδωτικά κελεύσματα της εποχής  δεν έχουν ξεφτίσει τις παλιές αρχές,  που θεωρούν ακόμα τη σημαία σύμβολο αφιερωμένου αίματος και ατελεύτητων αγώνων που χρήζουν τον δέοντα σεβασμό...

Επετειακό μνημόσυνο


Σε ένα λογοτεχνικό όμιλο που μαζευόμαστε κάθε Πέμπτη τηρούμε τις πατροπαράδοτες συνήθειες. Οι επέτειοι δεν έχουν σβηστεί από τη μνήμη μας και τα ισοπεδωτικά κελεύσματα της εποχής  δεν έχουν ξεφτίσει τις παλιές αρχές,  που θεωρούν ακόμα τη σημαία σύμβολο αφιερωμένου αίματος και ατελεύτητων αγώνων που χρήζουν τον δέοντα σεβασμό. Έτσι οι στιγμές του ΄40 και οι εξ αυτού συνέχειες,  ζωντάνεψαν εφιαλτικά δίνοντας συνάμα και το άγγιγμα μιας εθνικής υπερηφάνειας – ένα συναίσθημα που με τόση  απαξίωση αναφέρεται στις  μέρες μας ..

Εφέτος μια προσεγμένη ομιλία από επίτιμο  εκπαιδευτικό, μας ξαναέφερε κοντά στα γεγονότα, που ηθελημένα ή αθέλητα τα είχαμε ενταφιάσει  στη λήθη του χρόνου..

Η ήρεμη αργή φωνή του σεβάσμιου  δασκάλου, που γινότανε βροντώδης  όταν με δέος ανέφερε τις μεγάλες στιγμές του έθνους,  αφηνόταν να κυλίσει σε μια θλίψη για τα χαμένα νιάτα που χάνονται από όλες τις πλευρές, για την προσβολή που κάνομε εμείς οι άνθρωποι στον ίδιο το δημιουργό μας που μας χάρισε πόδια, μάτια, χέρια, μας χάρισε τον ήλιο, τα λουλούδια  με την ευωδιά τους. Και εμείς, εμείς οι ανόσιοι, Του τα πετάμε στα μούτρα. Εμείς οι χριστιανοί - ιδίως οι πιστοί - λοιδωρούμε τον Εσταυρωμένο και απαξιώνουμε με τις πράξεις μας τη θυσία Του. Περιφρονούμε την αγάπη Του. Αυτό για μένα είναι  το διηνεκές προπατορικό αμάρτημα: Το έγκλημα του πολέμου.

Επισημαίνω τα  τέσσερα   σημεία  που αποκόμισα από την ομιλία.

Πρώτα την ομοψυχία που επέδειξε το έθνος. Καίτοι, κάτω από το όχι και καλύτερο καθεστώς διακυβέρνησης, ο λαός παρέβλεψε τα πάντα προ του επικείμενου κινδύνου. Σύσσωμοι οι πολίτες όλων των πολιτικών ιδεολογιών, αυτοί που ονοματίζονται δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, συμπαρατάχτηκαν αντιμέτωποι στον κοινό εχθρό, τον υπερφίαλο εισβολέα. Και όχι μόνο στην αρχή αλλά και όταν το μέτωπο αμύνης είχε καμφθεί, ακόμα και όταν ο εχθρός ήταν πλέον “εντός των πυλών” ο αγώνας αντίστασης συνεχίστηκε.  Αυτή η συνέχιση του αγώνα, ήταν το δεύτερο σημείο της ομιλίας που επεσήμανα. Το τρίτο, ήταν η ανάληψη του εγχειρήματος της αρχικής άμυνας μόνο από τα Ελληνικά στήθη. Η απόρριψη  της συμμετοχής των ξένων σε μια καθαρά Ελληνική υπόθεση, που ήταν η υπεράσπιση του πάτριου εδάφους ήταν απόλυτη - καιτοι στην πραγματικότητα ένας διεθνής παγκόσμιος πόλεμος δεν είναι προσωπική υπόθεση  και πρόβλημα. Το τέταρτο σημείο που επισημάνθηκε, ήταν η συνηθισμένη επωδός: Το ρίξιμο του δικαιώματος αναγνώρισης  της Ελληνικής συμμετοχής στον αγώνα.  Στη “μοιρασιά” της Νίκης μέτρησαν περισσότερο οι  ιδιοτελείς  νεόκοποι φίλοι,  άσχετο άν στο παρελθόν διετέλεσαν και προαιώνιοι εχθροί.

Όταν ο ομιλητής συνοψίζοντας είπε ότι «εμείς θα πανηγυρίζομε και θα θυμόμαστε τον αγώνα και τη νίκη»: μια  φωνή έσχισε τον αέρα.

«Εγώ δεν συμφωνώ με όλα αυτά». Ήταν η φωνή του ποιητή Μανώλη του  Κρητικού που έχει και ανάστημα και λόγο.

«Γιατί μωρέ Μανώλη. Άν εχθροί, αδελφικοί ή ξενικοί, έχουν κακοβάλει το σπίτι σου, θα τους καλοδεχτείς;»       «Όχι σε μια καμιά  περίπτωση. Τότε θα κάνω αυτό που έκανε και ο πατέρας μου· αντιστάθηκε».

Προφανώς ο Μανώλης ήθελε να πεί εκείνο που πρέπει να μάθομε καλά όλοι: «Ότι δεν συμφωνούσε με την καλλιέργεια του μίσους. Ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια, και όλοι οι λαοί είναι πλάσματα του ίδιου Θεού που διαφορετικά τον λατρεύει ο καθένας. Ότι όλοι δικαιούμαστε μιας συγγνώμης για τις όποιες πράξεις μας. Τα σφάλματα και οι κακίες που δείξαμε ή δεχτήκαμε, οι πράξεις που προσέβαλαν τον πολιτισμό μας, μόνο για συνετισμό πρέπει να έρχονται στη μνήμη μας. Η διαιώνιση του μίσους προς οποιαδήποτε πλευρά πρέπει να γράφεται στο παθητικό μας, στο παθητικό του κάθε πολιτισμένου και πνευματικού ανθρώπου. Θα μου πείτε: «Και οι επέτειοι; και οι αγώνες;» 

Ναι Μανώλη, εδώ το θέμα γράφεται διαφορετικά. Οι αγώνες και οι θυσίες πρέπει να έρχονται στη μνήμη και να γιορτάζονται σε ένδειξη σεβασμού αλλά και για ένα άλλο μεγάλο λόγο: Για να έχομε έναν οδηγό για τις μελλοντικές πράξεις μας - με επίγνωση των όποιων συνεπειών που προκύπτουν  από αυτές. Για να μας κρατούν σε εγρήγορση στις υποχρεώσεις που έχομε απέναντι στα δώρα του θεού που μας έδωσε ο τόπος. Για να μας δείχνουν πως άλλοι, οι πριν από εμάς, οι πατεράδες μας, τα κράτησαν τα διέσωσαν για να τα απολαμβάνομε εμείς. Για να  είμαστε πάντοτε  σε εγρήγορση «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Για να έχομε προ των χειλέων «το Μολών λαβέ» και να ξεχάσομε μια για πάντα εκείνο το χριστιανικό - που δεν το κατάλαβα ποτέ - πως άν κάποιος σε ραπίσει πρέπει να στρέφεις και την άλλη παρειά. Αυτό δεν στέκει για τον τόπο που γέννησε Θερμοπύλες. Αυτό εμείς σαν Ελληνες - όσο ρατσιστικό και εθνικιστικό και άν φαίνεται - πάντοτε το αγνοήσαμε, πάντοτε θα το αγνοούμε και εσείς πέστε με όπως αλλιώς θέλετε. Εμείς θα αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, δεν θα μνησικακούμε εκείνους  που μας βλάψανε και θα συγχωρούμε όλους εκείνους που μας ζήτησαν συγγνώμη για τις όποιες κακίες τους. Αλλά θα είμαστε κάθετα αντιμέτωποι σε εκείνους που θέλουν να μας βλάψουν, που θα εποφθαλμιούν τα σπασμένα αγάλματα της αρχαίας  μας θρησκείας και των παλιών μας προγόνων και θα εποφθαλμιούν τα σπασμένα κεραμικά μας και που θα θέλουν να κάνουν δική τους, τη δική μας, την ολόδική μας γη. Αντιμέτωποι πάντα θα είμαστε, σε εκείνους που αμφισβητούν το δικαίωμα να ζούμε  λεύτεροι και με αγάπη  και προπαντός με ειρήνη  προς  όλους. Γι’ αυτό άλλωστε και λεγόμαστε Έλληνες. Γι’ αυτό και χειροκροτήσαμε τον Τούρκο και τον Ιταλό εκπρόσωπο που  μας συγκίνησε  με τη παρουσία του στην παρέλαση εφέτος  στη Θεσσαλονίκη.

Θα μου πείτε είμαι αφελής, είμαι ρομαντικός. Ναι, δεν το κρύβω. Είμαι και από τα δυο. Μα πάνω από όλα είμαι φίλος της ειρήνης.


Υποσημείωση

Σε αυτό τον  αγώνα του ΄40, μετά τη μάχη της Τρεμπεσίνας ακολούθησε η μάχη στο Σεντέλι και Τεπελένι. Μάχες, που από ανώτατους αξιωματικούς όπως ο Μπουλαλάς, Σπηλιωτόπουλος και Περουτσόπουλος, εκτος από τραγικά αιματηρές χαρακτηρίστηκαν και άσκοπες. Θα σταθώ όμως στη μάχη στο Σεντέλι, όπου ξεκληρίστηκε η 5η μεραρχία Κρητών. Μέχρι την 24η  Φεβρουαρίου – γράφει ο Ρούσσος στην ‘‘Ιστορία’’ του, οι Κρητικοί είχαν καταγράψει 237 νεκρούς, 1179 τραυματίες, 1058 παγόπληκτους, 160 αχρηστευθέντες,  115 εξαφανισθέντες και  σε πρώτο  συνολικό  αριθμό εκτος μάχης ανδρών που έφτανε, τους 3344. Σε πιο μετέπειτα ίσως και πιο επιμελέστερους υπολογισμούς, ο τραγικός αριθμός ανέβηκε σε 5500.  Και ο αντιστράτηγος Καθενιώτης γράφει «Αι απώλειαι στο Σεντέλι της τραγικής εκείνης μάχης, δεν οφείλονται εις μερικήν αποτυχίαν, αλλά ακριβώς εις επιτυχίαν της μάχης»!!

Όταν η είδηση έφτασε στην Κρήτη, ο λαός του νησιού ξεσηκώθηκε και η αγανάκτηση έφτασε στο σημείο  οι Κρητικοί αργότερα να σκοτώσουν για τον λόγο αυτό τον διοικητή της μεραρχίας, που ήταν ο υποστράτηγος Παπαγεωργίου, σαν υπεύθυνο - ένοχο  αγνοούντες ότι ο ίδιος στην πραγματικότητα είχε αντιδράσει στο σχέδιο αυτό του Παπάγου. Αλλά και άλλοι επιτελικοί αξιωματικοί, όπως ο στρατηγός Μαχάς, καταλόγισαν ευθύνες στον Παπαγεωργίου  «ότι αγνοούσε τις μεθόδους της μάχης». Όλα αυτά όμως εκ των υστέρων και όταν ο θρήνος είχε εξαπλωθεί στην Κρήτη.

Το ερώτημα το δικό μου είναι απλό. «Αν υπήρξε λάθος, αυτό θα είναι λάθος σχεδιασμού της επιχείρησης ή λάθος επιλογής αξιωματικού επικεφαλής, οπότε και στις δύο εκδοχές οι ευθύνες επικεντρώνονται  στους ανθρώπους του  επιτελείου. Ή τελικά λάθος σε  αποφάσεις και κινήσεις του υπεύθυνου αξιωματικού».

Αλλά και να ξεχάσει κανείς όλα αυτά, γιατί  είναι απαράδεκτο όλοι να κάνομε τον επαΐοντα και τον δικαστή εκ των υστέρων. Τώρα γιατί δεν αναφέρεται και δεν τιμάται αυτή η εκατόμβη του Κρητικού λαού; Μήπως γιατί αυτή η μάχη δεν έδωσε παράσημα σε μόνιμους πολεμάρχους παρά μόνο μαύρα μαντήλια στους Κρητικούς ή γιατί η ενοχή της πολιτείας είναι τέτοια που επιλέγει και τον ενταφιασμό αυτού του γεγονότος;

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 109 guests και κανένα μέλος