Ειδήσεις

• πλειστηριασμοί
• οικονομία

Πώς το είπε ο Πρωθυπουργός;

«Κάποιοι – το ζεύγος Αντωνοπούλου – Παπαδημητρίου, που για κάποιο λόγο υπουργοποιήθηκαν – παραιτήθηκαν από ευαισθησία, για 23 χιλιάρικα. Ενώ κάποιοι άλλοι για 23 δισεκατομμύρια “κάνουν τους Κινέζους».

Εικοσι-τρία δισεκατομμύρια κόστισε στο ελληνικό δημόσιο και τ’ ασφαλιστικά ταμεία η Novartis!... Ωραία. Τα 23.000 ήταν το “επίδομα ενοικίου”, που έλαβε για 23 μήνες, η πλουσία “αριστερή;” αναπληρώτρια Υπουργός εργασίας, που ανεκλήθη εκ Ν. Υόρκης με το σύζυγό της. Ωραία, και πάλι. Το “ωραίο” είναι ότι την ίδια ημέρα (μεσοβδόμαδα), που τελούσαμε υπό την επήρρεια αυτών των “ευαισθησιών”, βγήκε στο ηλεκτρονικό “σφυρί” ένα υπόγειο διαμέρισμα, για 30.000 ευρώ, σε κεντρικό συμβολαιογραφείο των Αθηνών και “φυσικά”, κανένας δεν είχε την ευαισθησία να παραιτηθεί!

Αντίθετα, κάποιοι ακτιβιστές του ΠΑΜΕ που προσπάθησαν να συγκεντρωθούν στην είσοδο της πολυκατοικίας, αντιμετώπισαν τις …υπηρεσιακές ευαισθησίες των ΜΑΤ, που τους “απώθησαν” με τις ασπίδες και τα γκλομπς και με όλη τη γνωστή και συνήθη “αβρότητα”, που χαρακτηρίζει τους …πραιτωριανούς του συστήματος. Και είμαστε ακόμη στην αρχή... «Οι Ευρωπαίοι», βλέπεις, απαιτούν να προωθηθούν συντόμως και με ταχείς ρυθμούς οι αρπαγές των περιουσιών των Ελλήνων... «στρατηγικών κακοπληρωτών»!

Κι όσοι δεν χρωστάτε, όπως κι εγώ, μην εφησυχάζεστε: Όταν μειώνονται τα εισοδήματα και αυξάνονται οι φορολογικές επιβαρύνσεις και οι παντοειδείς εισφορές, επέρχεται αφεύκτως, κάποια στιγμή, η εξάντληση των όποιων αποθεμάτων και μοιραία, οδηγείσαι στους διακανονισμούς, στις υπερχρεώσεις, στο ...πεζοδρόμιο ή «στα βουνά»!

Για να δούμε τι έλεγε επί του θέματος ο Μακιαβέλλι, στον ΗΓΕΜΟΝΑ, πριν 500 χρόνια, και πως τα σχολίαζε ο Ναπολέων Βοναπάρτης, πριν από 200 χρόνια, για να συγκρίνετε τους σημερινούς «Ευρωπαίους»!

Ο παρεξηγημένος λοιπόν Μακιαβέλλι, σ’ όλο του το έργο και τις συμβουλές του για τον ΗΓΕΜΟΝΑ, δεν χάνει την ευκαιρία να τονίσει το ρόλο, τη σημασία και τις ιδιότητες του λαού, που το μόνο που επιζητεί είναι «να μην καταπιέζεται». Ενώ οι «άρχοντες» (η εξουσία – οικονομική, κρατική – οι αξιωματούχοι, αιρετοί και κυρίως μη αιρετοί) εκείνο που επιδιώκουν είναι η εκμετάλλευση και η καταπίεση του λαού. Και βέβαια, ο Μακιαβέλλι συνιστά οικονομία, όχι σπατάλες, ρεμούλες, μίζες στα δημόσια οικονομικά γιατί έτσι ο Ηγεμόνας θα καλύπτει τις κρατικές ανάγκες, «χωρίς να επιβαρύνει με υπέρμετρες φορολογίες το λαό του»¹.

Τριακόσια χρόνια μετά, ο Μ. Ναπολέων, ενώ θαυμάζει τον Μακιαβέλλι, επί του προκειμένου τον ειρωνεύεται και τον χαρακτηρίζει «στενοκέφαλο»¹. Ατυχώς η «στενοκεφαλιά» ήταν του Ναπολέοντα και των επιγόνων του, που θεωρούν τους λαούς «αναλώσιμους», είτε σαν στρατιώτες, είτε σαν φορολογούμενους!

Αυτά βέβαια συμβαίνουν μόνο πρόσκαιρο, για όσους μελετούν λίγο ιστορία. Γι’ αυτό εξ’ άλλου το «άστρο» του Ναπολέοντα έλαμψε για λιγότερο από είκοσι χρόνια.

Πάμπολλα τα παραδείγματα στη σύγχρονη ιστορία μας και ιδιαίτερα στο Βυζάντιο, που δεν τα μαθαίνουμε.  

«...ο Ηγεμόνας θα δείχνει γενναιόδωρος σε όσους δεν εκμεταλλεύεται, που είναι και πολλοί, και τσιγκούνης σε όσους δεν δίνει» απλόχερα που είναι οι διαπλεκόμενοι, οι κρατικοβόροι, οι κρατικοδίαιτοι, οι «αυλικοί» και λοιπά τρωκτικά. Για τούτες τις επισημάνσεις του χαρακτηρίζεται ο Μακιαβέλλι, με όλη την αυτοκρατορική υπεροψία του Ναπολέοντα ως «ανθρωπάκος»¹!!!

Είναι ο ίδιος κρυφός χαρακτηρισμός που θα του έδιναν και οι επίγονοι, χωρίς να το τολμούν.

Αλλού πάλι υπογραμμίζει πως ο Ηγεμόνας πρέπει με κάθε τρόπο ν’ αποφεύγει το μίσος και την αγανάκτηση του λαού. Κι αυτό δύναται να το κατορθώνει «αν δεν πειράζει την περιουσία των συμπολιτών του»². Καλά, λέει «και τις γυναίκες τους»!

Το λέει και το ξαναλέει: «Προ πάντων όμως πρέπει ν’ απέχει από την ξένη περιουσία, γιατί οι άνθρωποι λησμονούν πιο γρήγορα το θάνατο του πατέρα τους, από την απώλεια της πατρικής κληρονομιάς»².

Στην τελευταία παρατήρηση αναγκάζεται κι ο ίδιος ο Ναπολέων να συμφωνήσει, όταν πλέον ήταν εξόριστος στη νήσο Έλβα: «Βαθιά παρατήρηση, που όμως μου είχε διαφύγει».

1. 1. Ν. Μακιαβέλλι: Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ – με σχόλια του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, εκδόσεις ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ κεφ. XVI.
2. 2. Ως άνω, κεφ. XVII