Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Βία: «...Τούτο δ’ εστί το παρά την ορμήν και την προαίρεσιν, εμπόδιζον και καταλυτικόν»

Αριστοτέλης («Μετά τα φυσικά», Δ’, §5)

Ως βία, λοιπόν, ο Αριστοτέλης ορίζει την πράξη καταναγκασμού (υλική ή ηθική) ανάλογα με την ένταση (ορμή) και το σκοπό (προαίρεση), ώστε να ποδηγετεί ή ν’ ανατρέπει ή και να αποτρέπει (εμποδίζον) και να καταργεί ή να καταστέλλει, η βία, την επιδιοκώμενη ανατροπή*.

Ας κρατήσουμε τον ορισμό του Αριστοτέλη, γιατί ορισμένοι εκ του πονηρού ή παραπλανημένοι μάς έχουν «φλομώσει» με επικοινωνιακά μπουρδολογήματα («το μονοπώλιο(!) της βίας έχει το κράτος» κτ.τ. Το κράτος ασκεί όποτε επιβάλλεται την «έννομη» αναγκαία και σύμμετρη βία. Ας κρατήσουμε όμως κυρίως αυτό:

Η βία κρίνεται ως προς τον βαθμό (ένταση) και τον σκοπό. Υπάρχει λοιπόν, όχι «καλή και κακή βία» (Μπακογιάννη κ.ά.) αλλά ανεκτή και μη ανεκτή – ανυπόφορη, απαράδεκτη, κτηνώδης, απάνθρωπη.

Επιμένω στο ακριβές περιεχόμενο των εννοιών και των λέξεων, γιατί μια από τις βασικές αρχές, τακτικής μεθοδολογίας του νεο-φιλελευθερισμού – της ασυδοσίας και απληστίας του κεφαλαίου - είναι η παραχάραξη του εννοιολογικού περιεχομένου των λέξεων.

Ακραία παραδείγματα είναι ο βίαιος εισαγόμενος «εκδημοκρατισμός» (Ιράκ, «αραβική άνοιξη»(!), με αποκορύφωμα τη Συρία κλπ), η «ανθρωπιστική βοήθεια», οι «παράπλευρες απώλειες» και συνέπειες, όπως η μεταναστευτική πλημμυρίδα, η «τρομοκρατία» κ.λπ. με προεξάρχοντα τον ίδιο το «νεο-φιλελευθερισμό».

Στην ίδια πρακτική της παραχάραξης των εννοιών, εμπίπτει και η «θεωρία» των ...δύο άκρων».

Χαρακτηρίζουν εσφαλμένα και εσκεμμένα τις αντικοινωνικότερες, αντιδραστικότερες και απάνθρωπες θεωρίες και πρακτικές (φασισμός, ρατσισμός), ως το ένα άκρο και τις προοδευτικές, κοινωνιστικές και δικαιότερες θέσεις ως το άλλο άκρο, για να τοποθετηθούν οι συστημικοί, πρόθυμοι, ενδοτικοί μονεταριστές στο «κέντρο», που είναι πιο ελκυστικό, για το φοβισμένο, άτολμο, απαίδευτο και απερίσκεπτο κομμάτι της κοινωνίας έστω κι αν υποφέρει, φοβούμενο «τα χειρότερα»!

Τα «άκρα» είναι αντίθετα

Ο κόσμος μας, οι ανθρώπινες κοινωνίες, δεν είναι μια καθορισμένη και περιορισμένη ευθεία γραμμή όπου στο ένα άκρο της (το Α) τοποθετούνται αυθαίρετα οι ακροδεξιοί, φασίστες κλπ και στο άλλο άκρο (στο Α’) οι ακροαριστεροί, κομμουνιστές, αναρχικοί και οι «επικίνδυνοι», λόγω εκλογικής δύναμης αριστεροί, ώστε αναπόφευκτα να υπάρχει κι ένα κέντρο (Κ), που εκφράζει, υποτίθεται, την «ισορροπία»!

Ο κόσμος μας είναι πολυδιάστατος, ρευστός και δεν απεικονίζεται γεωμετρικά.

Αυτό που ονομάζουν «άκρα» δεν είναι άκρα· είναι αντίθετα! Εδώ υπεισέρχεται η παραχάραξη των εννοιών.

Το φιλοσοφικό περιεχόμενο των αντίθετων, «καλό – κακό», «δράση – αντίδραση», «φιλολαϊκό – αντιλαϊκό», «φιλικό – εχθρικό», «ανθρώπινο – απάνθρωπο», «δίκαιο – άδικο» κλπ., δεν είναι ταυτόσημο.

Τα «άκρα» δεν ταυτίζονται, ακριβώς, γιατί είναι αντίθετα. Να ταυτίσουμε «το καλό» με το «κακό» είναι σαν να ταυτίζουμε τον Θεό με τον Σατανά. Ξέχωρα που είναι ιεροσυλία, είναι και παραλογισμός. Και ποιό είναι εδώ «το κέντρο»;

«Ου δύνασθε [...] δυσί κυρίοις δουλεύειν. [...] Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά» (Ματθαίος ς΄24). Εκτός και «δουλεύεις» και τους δύο, οπότε είσαι άξιος ...θαυμασμού.

Είσαι «χρυσό παιδί», κοινώς golden boy!

Και γιατί γίνεται αυτή η ταύτιση; Για να εξισορροπηθεί η βία και οι διαβαθμίσεις της, αντίθετα με τον ορισμό που έδωσε ο Σταγειρίτης φιλόσοφος, «το παρά την ορμήν και την προαίρεσιν».

Η βία και η επιλεκτική βία

Οι διάφοροι, κυβερνητικοί ιδίως και οι ψιττακίζοντες (παπαγαλάκια), που θέλουν να μην ενοχλούνται κατά την ενάσκηση και μετά, της βίας που αυτοί ενασκούν, καθ’ ότι και κατά τους ισχυρισμούς τους, η μόνη «νόμιμη» βία είναι η κρατική βία, η οποία ασκείται «για το καλό μας»(!) από μια «εκλεγμένη» Κυβέρνηση και σύμφωνα με το «νόμο» - των πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, των μνημονίων και των εκβιασμών – και την «τάξη» που επιβάλλουν τα όργανά της – όπως, ιδίως τα ΜΑΤ με τα γκλομπς, τις «απωθήσεις» και τα χημικά αέρια – (τα έχω εισπνεύσει και ξέρω).

Η μόνη «νόμιμη» βία που δικαιούται ν’ ασκεί το κράτος είναι η αναγκαία, ανάλογη, στοχευμένη και σύμμετρη.

Οι ίδιοι «ειρηνιστές» επιμένουν και προσπαθούν με ύφος ανακριτικό, να εκμαιεύσουν δήλωση συμφωνίας ότι είναι καταδικαστέα οποιαδήποτε βία – πλην της κρατικής βεβαίως – απ’ όπου κι αν προέρχεται. (Υποκριτική προσπάθεια ταυτοποίησης). Άσχετα απ’ τις αιτίες που την γεννούν και τον σκοπούμενο στόχο, άσχετα από την ορμή, την ένταση, το είδος και το μέγεθος της βίας, συνηθέστατα κατά δικαίων και αδίκων και με σκοπό τον εκφοβισμό και την αποτροπή του λαού από την ενάσκηση του Συνταγματικού του δικαιώματος να «συνέρχεται ήσυχα και χωρίς όπλα», για να διαδηλώσει την αντίθεσή του σε αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα. (Σ. άρθρο 11 §1)

Ερώτημα: Είναι το ίδιο βίαιες οι διαδηλώσεις του αγανακτισμένου λαού, που φτωχοποιείται, που χάνει τους κόπους του και τη δουλειά του, που δυστυχεί και καταθλίβεται, που αυτοκτονεί, αλλοίμονο, κατά χιλιάδες, που εξευτελίζεται ως λαός, είναι το ίδιο με τους τραμπουκισμούς, με τους ξυλοδαρμούς και τους φόνους που διαπράττουν παρακρατικά στην ουσία υποκείμενα αλλά και εντεταλμένα όργανα, έστω καθ’ υπέρβαση δικαιώματος ή υπό την ανοχή της ηγεσίας;

Κι εδώ, η ταυτοποίηση των «δύο άκρων», κατ’ ουσίαν απενοχοποιεί τους ενόχους.

Κι ακόμα η βία ως προς τα είδη κατηγοριοποιείται και στον ποινικό Νόμο, σε σωματική και ψυχολογική – ηθική με όλες τις διαβαθμίσεις της. Προκύπτει έτσι αβίαστα το ερώτημα:

Εκτός της αναμφισβήτητης αποτρόπαιης απρόκλητης δολοφονικής ενέργειας που στέρησε τη ζωή του Παύλου Φύσσα, δεν είναι βία αυτή που υφίσταται ο Ελληνικός λαός από την Τρόικα των τοκογλύφων εταίρων μας και των δωσίλογων, ούτως ή άλλως κυβερνήσεων; Είναι.

― Δεν είναι βία η στοχευμένη πτωχοποίηση του λαού μας; Είναι.

― Δεν είναι βία οι απολύσεις με τις συνέπειές τους; Είναι

― Δεν είναι βία η μείωση μέχρις εξαλείψεως του κοινωνικού κράτους; Είναι.

― Δεν είναι βία η διάλυση του συστήματος υγείας, του εκπαιδευτικού συστήματος, της ποιότητας ζωής; Είναι.

― Δεν είναι βία η απορρύθμιση της ζωής μας, το νέο κύμα μετανάστευσης των Ελλήνων, η μείωση των γεννήσεων και η αύξηση της θνησιμότητας; Είναι.

― Δεν είναι βία οι χιλιάδες αυτοκτονιών, για οικονομικούς λόγους; Είναι. Είναι ομαδικός και ανάλγητος φόνος. Είναι λαοκτονία εκπορευόμενη από οικονομικά κέντρα αδίστακτων δολοφόνων, και πρόθυμων εκτελεστών.

Όλα αυτά δεν είναι βία; Είναι.

――――――

* Λεξ. Ελλ. Γνώσης Liddel & Scott