Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Γιατί να προβληματιστεί ο απλός πολίτης με τα οικονομικά του κράτους, τα δημοσιονομικά;
Μα, γιατί απ’ αυτά εξαρτάται το βιοτικό του επίπεδο καθολικά.
Από τα δημόσια οικονομικά εξαρτάται πρώτιστα
– η εθνική και κοινωνική ασφάλεια και ανεξαρτησία.
– Η κοινωνική πολιτική,
– Η ύπαρξη θέσεων εργασίας και η βελτίωση του εργασιακού επιπέδου, το ύψος των απολαυών, η βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου.
– Το πεδίο επιχειρηματικής και επαγγελματικής ανάπτυξης
– Η Υγεία, η Παιδεία,
– η πολιτισμική ανάπτυξη.

Πώς μπορούν να επιτευχθούν όλ’ αυτά;
Με την «ελεύθερη» ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας λένε οι οικονομολόγοι της ατομιστικής θεώρησης της κοινωνίας,
με τον κεντρικό σχεδιασμό και την κρατική διαχείριση της κοινωνικής οικονομίας, λένε οι οικονομολόγοι της κοινωνιστικής αντίληψης.
Μη βιαστείτε να πείτε, «δοκιμάστηκε η σοσιαλιστική και κατέρρευσε». Δεν είναι το θέμα μου, για να τ’ αναπτύξω. Και η ατομιστική η «φιλελεύθερη», η αστική έχει εσωτερικά καταρρεύσει και μόνο το πολιτικό της κέλυφος παραμένει. Κι αν το ένα σύστημα στηρίχθηκε στην καταπίεση, στην ανελευθερία και στην νομενκλατούρα, το άλλο διατηρεί μια επίπλαστη δημοκρατία, που όταν δεν του «βγαίνει» την καταργεί ή την βάζει στο ψυγείο ή την παραμορφώνει. Αυτό το καθεστώς που ζούμε είναι αυτό που γέννησε πολέμους με εκατόμβες θυμάτων, πολέμους που συνεχίζονται με διάφορα προσχήματα, αυτό δημιούργησε αποικιοκρατίες που τις συντηρεί ακόμη μεταλλαγμένες, αυτό υφίσταται και δημιουργεί οικονομικές κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, εγκληματικότητα, κοινωνική διαπάλη, ανασφάλεια, δυστυχία.
Δεν έχουν λοιπόν εμπιστοσύνη στους οικονομολόγους, όσους τίτλους κι αν διαθέτουν, όσες έδρες κι αν διατηρούν για να εκπαιδεύσουν από λογιστές και φοροτεχνικούς μέχρι “χάκερς της οικονομίας”, όσα χαλκευμένα “νόμπελ” της σουιδικής Ακαδημίας, κι αν τους έχουν απονείμει.

Για την αντιμετώπιση της κρίσιμης όντως οικονομικής κατάστασης της δημοσιονομικής πολιτικής και της εθνικής οικονομίας θα λάβω υπ’ όψη μου τα διδάγματα της κυρίας Αιμιλίας και του κυρ-Κώστα, γιατί αυτοί εφάρμοσαν με σύνεση τους χρυσούς κανόνες της ορθής, δίκαιης και λογικής διαχείρισης των εσόδων και των εξόδων του “οίκου” τους.
Σημειώνω, υπενθυμίζω αν θέλετε, ότι η “οικονομία”, που διατηρεί αυτόν τον όρο εδώ και 3000 χρόνια, ανάγεται στους κανόνες διαχείρισης της παραγωγής, των εσόδων και των δαπανών (παραγωγικών και καταναλωτικών) του οίκου, της οικογένειας – της πρωτοκυτταρικής αυτής μικρογραφίας της ευρύτερης κοινωνίας, είτε στα πλαίσια μιας κρατικής οντότητας, είτε διακρατικής ενότητας, είτε σε πλανητικό επίπεδο.

Οι νόμοι που διέπουν αυτή τη διαχείριση, παραγωγής – εσόδων – εξόδων, είναι οι ίδιοι. Και για τον οίκο (την οικογένεια) και για το κράτος (το δημόσιο) και για την οικουμένη.
Γι’ αυτό ανατρέχω στην κυρία Αιμιλία και στον κυρ-Κώστα, γιατί αυτοί τα ‘φεραν βόλτα καλά και έντιμα, όταν ήρθαν τα δύσκολα, είτε πόλεμος και κατοχή ήταν, είτε επήλθαν οικονομικές κρίσεις, οικογενειακές ατυχίες και φυσικές καταστροφές.
Τι να τον κάνω λοιπόν τον Φρίντμαν – που δεν πρόλαβε να ζητήσει συγνώμη, για τις κατευθύνσεις και τις χρηματοπιστωτικές διδαχές του – και τον Γκρίνσπαν που καθάρισε μ’ ένα συγνώμη και με μια διαπίστωση απληστίας!1
Τι έκανε λοιπόν η κυρία Αιμιλία κι ο κυρ-Κώστας και τι πρέπει να κάνει σήμερα ο κυρ- Γιώργος και οι άλλοι, αλλά κι όλοι εμείς, για να τα βγάλουμε σωστά εις πέρας.

Δημόσιο χρέος (αλλά και τα ιδιωτικά). Το πρώτο και κύριο άχθος2 που καθιστά αχθοφόρους και υπόδουλους όλους μας και τα παιδιά μας. Ύψος ποικίλο. Δυσθεώρητο και δυσθεόρατο.
Γιατί δανειζόμαστε και πότε; Δανειζόμαστε, όταν πρόκειται να επενδύσουμε παραγωγικά και η παραγωγή μας θα μας επιφέρει, έστω μεσομακροπρόθεσμα, περισσότερα απ’ ότι θα πληρώσουμε σε κεφάλαιο και τόκους (τοκοχρεολύσια).
Δανειζόμαστε ακόμα όταν υπάρξει επιτακτική, απρόβλεπτη και αναπότρεπτη ανάγκη και μάλιστα με πολύ φειδώ και αυστηρή διαχείριση.
Δεν δανειζόμαστε για να πάμε… διακοπές, ούτε για να κάνουμε πολυτελείς γάμους, ούτε για να προσλάβουμε αλλοδαπή, συνήθως, οικιακή βοηθό!
Ε, το ελληνικό δημόσιο αυτό έκανε, και τώρα βρίσκεται σε ομηρία, ή σε «σύνδρομο ομηρίας», ή σε πρόσχημα, για να ‘ρθει να μας πει το Δεκέμβρη, ότι: ξέρετε με την Τουρκία και τα Σκόπια… έτσι κι αλλιώς, γιατί πίεζαν οι σύμμαχοι και οι «εταίροι» και μας τρώγαν τα μαμούνια…
Τι έκανε επ’ αυτού η κυρία Αιμιλία κι ο κυρ-Κώστας; Δεν πούλησαν το σπίτι τους, ούτε το εξοχικό τους, - παρόλο που ένας απ’ τους “φωστήρες” τότε Υπουργός Οικονομικών έλεγε από τηλεοράσεως: «Τι κάνει ένας καλός οικογενειάρχης όταν έρθουν τα δύσκολα; Εχει ας πούμε 4-5 οικόπεδα, πουλάει το ένα…» - είπαν στους πιστωτές τους ή στους προμηθευτές τους: «Μέχρι τώρα καλά τα παίρνατε. Τώρα θα περιμένετε κα θα πληρωθείτε μόλις αυτό καταστεί δυνατόν». Και κατέστη και πληρώθηκαν γιατί έκαναν “οικονομία”. Δηλαδή δούλεψαν σκληρά, σκληρότερα και ξόδευαν λελογισμένα και για τ’ απολύτως αναγκαία, φροντίζοντας να παράγουν, να πωλούν και να επενδύουν ακόμα παραγωγικά, χωρίς μάλιστα να σκύψουν το κεφάλι, στ’ αρπαχτικά και τις πιέσεις των ισχυρών.
Υπήρξε μια ακόμη προϋπόθεση στην «οικογένεια». Δεν το ‘παιξε κανένας «μάγκας και αραχτός», ούτε ο ένας διασκέδαζε κι οι άλλοι ήταν τα κορόιδα που δούλευαν και στερούνταν.
Συνοψίζω λοιπόν τους κανόνες οικονομίας που τήρησαν ευλαβικά η κυρία Αιμιλία κι ο κυρ-Κώστας:
– Δικαιοσύνη και ίση (αναλογική) μεταχείριση (απολαυές – επιβαρύνσεις).
– Εργατικότητα και αύξηση της παραγωγής και
– Αύξηση των εσόδων αντίστοιχα
– Μείωση των καταναλωτικών δαπανών στις απολύτως αναγκαίες
– Επενδυτικές δαπάνες λελογισμένες, χωρίς “μίζες” και διαπλοκές) και της καλύτερης δυνατόν αποδόσεως.
Να πούμε και “δυο χοντρά”, που δεν είχαν ευτυχώς ν’ αντιμετωπίσουν το γνωστό μας πλέον ζευγάρι.
Δεν είχαν στην «οικογένεια», “έξυπνους, μιζαδόρους και λαμόγια”. Αντίθετα, ο αρχηγός της οικογένειας έδινε το καλό παράδειγμα. Ξόδευε τα λιγότερα για τον εαυτό του… (Μείωση απολαυών από τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές μέχρι τους διάφορους διοικητές των ΔΕΚΟ κλπ.).

Γι’ αυτό υποκλίνομαι στην επιστημονική, την ανθρώπινη και ηγετική αξία της κυρίας Αιμιλίας και απαξιώνω τους βαρύγδουπους τίτλους, που δεν έχουν σχέση με το «πεζοδρόμιο», γιατί δεν έχουν “κολλήσει ούτε ένα ένσημο”, ή το έχουν ξεχάσει.