Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Ο κούκος, τα “κουκιά” και η λαιμητόμος

“Με ρήξεις επέρχεται η Πρόοδος”

Με καταβαράθρωση των δημοσίων οικονομικών,

Με πρωτοφανή απαξίωση της πολιτικής και της αξιοπιστίας των πολιτικών,

Με έναν εξευτελισμό της αλληλοεκτίμησης ή και της αυτοεκτίμησης των ίδιων των πολιτικών,

Με αποσάθρωση των θεσμών, των αξιών και των λειτουργιών των κρατικών μηχανισμών,

καλούμαι - έστω αυτόκλητα, ή διαισθανόμενος και συμμεριζόμενος την αγωνία, όσων μου κάνουν την τιμή να επικοινωνούν ως δέκτες, μονόδρομα μαζί μου, να πάρω θέση για μια ακόμη φορά, πάνω στις επερχόμενες εθνικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.

Όταν η μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος αδυνατεί να εκλογικεύσει τα συμβάντα και αδυνατεί ακόμη να βρει τη διάθεση, ν’ αναζητήσει τα αίτια και τα δεδομένα, για να καταλήξει σε μια υπεύθυνη απόφαση ανάθεσης της εξουσίας και να επιλέξει η ίδια την καθημερινή της δράση, ποιος εχέφρων – ελεύθερος και ανιδιοτελής – θα μπορούσε να συστήσει την υποστήριξη της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ ή και των μικρότερων κομμάτων, με όρους ιδεολογικούς ή έστω στρατηγικούς.

Έχετε παρακολουθήσει τις πρόσφατες δηλώσεις δυσαρεστημένων πολιτικών, όλων των διαμετρημάτων:

Ο Κ. Σημίτης δυσαρεστείται με τη συμπεριφορά του διαδόχου του, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, το καταπίνει και εύχεται «στο ΠΑΣΟΚ καλή επιτυχία στις εκλογές».

Η «καλή επιτυχία» όμως, έρχεται μόνο με ψήφους. Με ψήφους που έφυγαν το 2004 από το ΠΑΣΟΚ γιατί τους είχε δυσαρεστήσει, με την αλαζονεία του, τις διαπλοκές του, τα σκάνδαλα και τις επιλογές του. Αυτοί οι ψηφοφόροι έχουν πεισθεί άραγε τώρα ότι το ΠΑΣΟΚ διορθώθηκε; (κάτι είπε ο Γιωργάκης για «κουστούμια»). Η κάλπη θα δείξει.

Ο Χρ. Βερελής μίλησε για «κυνισμό» και για δόγμα: «κανείς δεν πιστεύει κανέναν και σε τίποτα».

Απ’ την άλλη ο Σ. Τσιτουρίδης τ. Υπουργός της Ν.Δ. δήλωσε ότι στη Ρηγίλλης και στο Μαξίμου «κάνουν κουμάντο οι εκλεκτοί της διαπλοκής», και ταυτόχρονα κάνει συγκεντρώσεις… για να ενισχύσει την «παράταξη» στις εκλογές!

Το ίδιο περίπου κάνει κι ο Π. Δούκας (κοίτα δήλωση του σε άλλη στήλη). Απ’ τη μια λέει, «…το αποτέλεσμα (των εκλογών) θα κρίνει τις στρατηγικές επιλογές» του Κώστα Καραμανλή και των συμβούλων του, κι απ’ την άλλη καλεί «Να στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τη Νέα Δημοκρατία»!.

Το οποίο σημαίνει πως αν «στηρίξουμε» συστρατευόμενοι πάση δυνάμει – δεν κατανοώ για ποιο λόγο – τη Ν.Δ., τότε «το αποτέλεσμα θα κρίνει» ότι «οι στρατηγικές επιλογές» του Κ. Καραμανλή ν’ αποπέμψει τον Π. Δούκα και τους άλλους, ήταν σωστές!...

Ενώ αν η Ν.Δ. πάθει πανωλεθρία στις εκλογές, όπερ και το πιθανότερο, τότε θ’ αποδειχθούν λανθασμένες οι εκλογικίστικες τακτικές, λέμε εμείς, του Καραμανλή, χωρίς να σημαίνει βεβαίως ότι αυτές οι τακτικές θα είναι η κύρια αιτία της ήττας και όχι η κακή διακυβέρνηση των συνεχών σκανδάλων και της αναποτελεσματικότητας.

Απλά, ο Κώστας Καραμανλής διέψευσε τις φρούδες ελπίδες όσων είχαν δυσαρεστηθεί από την τελευταία τουλάχιστον διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, άφησε ν’ αλωνίζουν τα λαμόγια που «έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι», άφησε ν’ αλωνίζουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο και οι άλλοι «φίλοι και σύμμαχοι» όπου και όπως τους γουστάρει, με αποτέλεσμα την απόσβεση, τον αποχρωματισμό και την επικάλυψη όποιου θετικού έργου έχει παράξει.

Στο ΠΑΣΟΚ βλέπω ελάχιστες νέες δυνάμεις και ακόμη ελαχιστότερες ικανές και δυναμικές. Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτές οι δυνάμεις θα αξιοποιηθούν σωστά και κατά πόσο «ένας – ή λίγοι – κούκοι μπορούν να φέρουν την Ανοιξη». Αντίστοιχα με τους κούκους και τα «κουκιά» δεν τα βλέπω αρκετά.

Άρα, από πού μπορώ να προσδοκώ κάτι καλό; Από το ΚΚΕ, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή τον ΛΑ.Ο.Σ.; Όχι, ασφαλώς, γιατί ούτε τη δυνατότητα και τη δυναμική έχουν, ούτε είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι «το κάτι άλλο».

Οπότε;

Μη σας θορυβεί ο μπαμπούλας της δήθεν ακυβερνησίας. Περισσότερο με φοβίζουν, πλέον αποδεδειγμένα, οι μονοκομματικές κυβερνήσεις μειοψηφίας του 42% και του 39% ακόμη.

Όταν περιήλθαμε, μοναδική φορά εδώ και 65 χρόνια, σε τεχνητή ακυβερνησία το 1965, με την παρέμβαση του παλατιού και τις σαλαμοποιήσεις, που αποτόλμησε, της πανίσχυρης Ένωσης Κέντρου (Ε.Κ.) – είχε συγκεντρώσει το 53% του εκλογικού σώματος, βρέθηκε τελικά λύση. Η προσφυγή στις κάλπες, αρχικά, που δεν επετεύχθη λόγω της παρέμβασης των επίορκων συνταγματαρχών, με όλα τα δεινά για τη χώρα – πραξικόπημα και Τουρκική εισβολή στην Κύπρο -. Αλλά επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού», τα πραξικοπήματα του παλατιού και των συνταγματαρχών απέβησαν τελικά και εις βάρος τους, ενώ η χώρα εκσυγχρονίστηκε σε αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου, αποκτήθηκαν ελευθερίες, βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις λαθροχειρίες των κατά καιρούς επιτήδειων, γλυτώσαμε απ’ το παλάτι αλλά…

Αλλά μας έμειναν οι «κληρονομοτικώ δικαιώματι» βουλευτές, ως νομείς της εξουσίας, με δική μας όμως ευθύνη! Μας έμειναν ακόμη οι μανδαρίνοι, ή η νομενκλατούρα, αν προτιμάτε, που νέμεται και διαχειρίζεται κι αυτή, την εξουσία προς ίδιον όφελος.

Έχει εκκολαφθεί, εκτραφεί παχυλώς και έχει αναπτυχθεί μια «αποικία» σκουληκιών, που σαπίζει το περιβάλλον της ελληνικής κοινωνίας, εντός της οποίας αναπτύσσεται… Άρα, ποια είναι η κάθαρση, ποια είναι η λύση;

Κάθε αλλαγή γεννάει μια νέα αλλαγή¹.

Που σημαίνει, αποδυνάμωση των δύο ισχυρών κομμάτων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και ενίσχυση των μικρών ανάλογα με την ιδεολογική μας συγγένεια ή την τόλμη μας, για να επέλθει αναβρασμός, «αναδασμός», οργασμός και κυοφορία κάτι καινούργιου.

Αυτό είναι ένα είδος αναίμακτης επανάστασης με την κυριολεξία της λέξης.

Έτσι μόνον θα επανιδρυθεί το κράτος μας και θα επανακαθοριστεί η κοινωνία μας.

Μπορεί να λέει σωστά γνωστός υποψήφιος² της περιοχής μας, «πολίτης κάθε μέρα» και «ψηφοφόρος για μια μέρα», ναι, αλλά πραγματική δύναμη ανατροπής έχεις αυτή την μέρα.

Κάνε την ψήφο σου «λαιμητόμο» για κάθε σαθρό και σάπιο – αν δεν έχεις σαπίσει κι εσύ!

–––––––––––

1. Νικολό Μακιαβέλλι: ο Ηγεμόνας

    (εκδ. ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ)

2. Νίκος Γιαννής