«Να τους τρομάξουμε με την αφοβία μας»

Δεν είναι φρόνιμο, να εκφράσω άποψη για τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις, γιατί είναι τόσο ρευστές και ταχύτατα μεταλλασσόμενες, που μόνο ένας πρωταθλητής, ενός διανοητικού - πολιτικού... “καγιάκ” θα το αποτολμούσε.

Αναφέρομαι στο συγκεκριμένο extreme άθλημα, όπου ένας ή περισσότεροι κωπηλάτες διασχίζουν τον ρουν ενός ορμητικού ποταμού με συστροφές, βράχους, απότομες κατακρημνίσεις, και παφλάζοντα αφρισμένα κύματα, επιβαίνοντας ενός ειδικού κανό.

Για τις διαπραγματεύσεις θα εκφραστώ μετά το τέλος Ιουνίου, οπότε θα δούμε “πού το πάει” η Κυβέρνηση.

Ομως, αν πιστεύουμε ότι η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται μόνη της, είμαστε “βαθιά νυχτωμένοι” ...κοινώς αυταπατώμεθα.

Η δική μας ενεργητική δράση, ή παθητική, μοιρολατρική στάση παίζει καθοριστικό ρόλο.

Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εταίρες (χώρες) και οι διαπραγματευτές τους ενεργούν ψυχρά, επιστημονικά· Τρομοκρατούν εκφοβίζοντας ποικιλοτρόπως τα αντίπαλα “στρατεύματα”· εμάς.

Αυτό δεν είναι καινούργιο κόλπο. Εφαρμοζόταν ως τακτική από την αρχέγονη εποχή και στους πρωτόγονους λαούς. Βάφονταν, φόραγαν φτερά, μάσκες, γίνονταν τρομακτικοί, χτυπούσαν τις ασπίδες, ούρλιαζαν, για να σπάσουν το ηθικό των αντιπάλων τους. Αν το πετύχαιναν, το μισό της μάχης είχε κερδηθεί, πριν καν αρχίσει.          

 

Εδώ, τώρα, οι παραλλαγές έχουν προσαρμοστεί στις σύγχρονες δυνατότητες· Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!... επικουρούμενη, βέβαια από μια στρατιά δημοσιογράφων, ανταποκριτών, αναλυτών, “αναλυτών” παρουσιαστών και πρακτορείων, και ενίοτε πρακτόρων, “οίκων αξιολόγησης”, ιδρυμάτων, οργανισμών, “κύκλων, διαρροών, αξιωματούχων κλπ.

Τί γίνεται με τα δικά μας “στρατεύματα”, το Λαό;

― Ενα μέρος του λαού έχει αγανακτήσει· τον πνίγει το δίκηο και η πληγωμένη του αξιοπρέπεια και στέκει “με το όπλο ανά χείρας”.

― Ενα μεγάλο μέρος αισθάνεται κόπωση, έχει χάσει το κέφι του, την αγωνιστική του διάθεση, αισθάνεται προδoμένος και εξαπατημένος, με διαψευσμένες τις προσδοκίες του. Όχι μόνον έναντι των κομμάτων και των θεσμών, αλλά και έναντι των οραμάτων και των υψηλών ιδεωδών, που ξεπερνούν τα όρια της χώρας μας, ακόμη και της Ευρώπης και πέραν αυτής. Ο λαός αυτός κρατά το “όπλο” στο σβέρκο ως... γκλίτσα αναπαύσεως!

― Ενα τρίτο τμήμα του λαού, καθόλου ευκαταφρόνητο, έχει πάθει “ταράκουλο”, ψυχολογικό και διανοητικό “τραλαλά”! Εχει τρομοκρατηθεί σε βαθμό αδυναμίας ψυχραίμου σκέψεως. Φοβάται “για τα χειρότερα” για τη σύνταξή του, για τα παιδιά του, “μη μας οδηγήσουν σε εμφύλιο”.

Μορφωμένοι και ώριμοι άνθρωποι να σου λένε: «Είδες τί έπαθε η Συρία;», «τί γίνεται στην Ουκρανία;» Είναι εκείνοι που όταν επέλαυνε ο Ιμπραήμ κιότεψαν και προσκύνησαν τον Πασά! Είναι εκείνοι οι ριψάσπιδες, που πετούν το “όπλο” και το βάζουν στα πόδια...

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», ήταν η απάντηση του Θ. Κολοκοτρώνη. Η δικιά μου η απάντηση στους τρομοκρατημένους, είναι πιο ήπια, πιο ανθρώπινη, φαντάζομαι, πιο ρεαλιστική· «Θα πεθάνεις· όλοι θα πεθάνουμε. Κι εγώ κι εσύ, κι εμείς κι εκείνοι και οι ταπεινοί και οι τρανοί!»

Ω, τι υπέροχος είναι ο θάνατος! Τί πραγματικός κομμουνιστής, τί αληθινός χριστιανός, τί δίκαιος! Απόλυτη ισότητα! Οσο σκέφτομαι ότι αντιμετωπιζει το ίδιο μ’ εμένα, τον Ομπάμα, τον Πούτιν, τον Ρότσιλντ και τον Ροκφέλερ, το ευχαριστιέται η ψυχή μου! Τον λατρεύω· δεν τον φοβάμαι· κι ας διψάω για ζωή! Αλλά ζωή “όρθια”, με πρώτες αξίες, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μου. Εχω έρωτα για ζωή, μα δεν σκιάζομαι το θάνατο!

Ας τους τρομάξουμε λοιπόν κι εμείς με την αφοβία μας.

Να επανέλθω όμως στο, υπό στενή έννοια, θέμα μου.

Για ν’ ασκήσεις επιτυχή διπλωματία, για να κάνεις δυναμική διαπραγμάτευση, θέλεις στο πλευρό σου ενωμένο, αποφασιστικό και δυναμικό λαό. Αγέρωχο, υπερήφανο! Σωστά πληροφορημένο. Αποφασισμένο για λογικές θυσίες, χάριν του δικού του καλού κι όχι του Μινώταυρου του Κεφαλαίου.

Να θυμίσω μια συμβολική πτυχή της μυθολογίας μας, γνωστή σε όλους, μα μ’ εξασθενημένο το μήνυμα του συμβολισμού της:

Οι Αθηναίοι, με βασιλιά τον Αιγέα και διάδοχο τον Θησέα, πλήρωναν βαρύ “φόρο αίματος”, στο βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Εφτά αγόρια και εφτά κορίτσια στέλνονταν κάθε χρόνο στην Κρήτη για να τους φάει το φοβερό τέρας, Μινώταυρος (μισός άνθρωπος, μισός ταύρος). Αν δεν το έκαναν αυτό, τους Αθηναίους περίμεναν “τα χειρότερα”. Ο Μίνωας θα κατέστρεφε την Αθήνα και θα υποδούλωνε τους Αθηναίους.

Ο νεαρός Θησέας, όταν ανδρώθηκε, αποφάσισε - παρά τους φόβους τού πατέρα του Αιγέα - να είναι αυτός ένας από τους εφτά νέους που θα θυσιαζόταν, αποφασισμένος να σκοτώσει το Μινώταυρο. Το πέτυχε, με τόλμη και ευφυΐα και η Αθήνα απαλλάχτηκε από τα δεινά της και μεγαλούργησε.

Τρεισήμισυ χιλιάδες χρόνια πριν, ο Θησέας δίδαξε τον τρόπο απαλλαγής από τα απεχθή βάρη. Εμείς τώρα τον ξεχάσαμε και “θέλουμε” υποκύπτοντας στις πιέσεις και την τρομοκρατία, “ν’ αποφύγουμε τα χειρότερα”· Και μη χειρότερα! Αυτό είναι το χείρον· ο φόβος!

Κάποιοι από μας όμως, που προφανώς πάσχουν απ’ το “σύνδρομο της Στοκχόλμης” - μιλάνε για τους “δανειστές μας”, σαν να μιλάνε για τους ...εραστές τους! “Οι δανειστές μας, οι εταίροι μας θέλουν να μας σώσουν, αλλά πρέπει κι εμείς να κάνουμε ορισμένα πράγματα”. Κι ας είναι υπερβολικά και παράλογα· κι ας έχουν αποδειχθεί, εκ του αποτελέσματος, τελείως λανθασμένα.

Το λάθος στις διαπραγματεύσεις, το λάθος στις αντιλήψεις μας, δεν είναι, πολύ ή λιγότερο ΦΠΑ, στο πολύ ή λιγότερο ΕΝΦΙΑ. Το λάθος είναι ότι δεχόμαστε να μας το επιβάλουν οι δανειστές - δυνάστες!

Τσαλακώνουν το Σύνταγμα, τσαλακώνουν κάθε έννοια ανεξάρτητου Κράτους, προσβάλλουν βάναυσα διακηρυγμένες αρχές του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν θέλουν να μετατρέψουν ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε., σε χώρα “υπό επιτροπεία”.

Και προβάλλεται λανθασμένα, από τους θιασώτες, ο ισχυρισμός ότι αφού γίναμε μέλος της ΟΝΕ, απωλέσαμε μέρος της κυραρχίας μας. Αυτό γίνεται όταν γίνεται αμοιβαίως και αλληλεγγύως και βέβαια αμφοτεροβαρώς! Αν η ΟΝΕ αποφάσιζε για όλες τις χώρες-μέλη να επιβληθεί ο ίδιος ΦΠΑ, οι ίδιοι φόροι, οι ίδιοι μισθοί και συντάξεις, με περίπου το ίδιο κόστος διαβίωσης και όχι επιλεκτικά.

Να σκεφτόμαστε λοιπόν ψύχραιμα, με τη δική μας σκέψη κι όχι με τη “λογική” του κυρίου Μπάμπη, ή τη “λογική” κάποιων πολιτικών, που απ’ τα λεγόμενά τους, αμφισβητούν βάσιμα και την ορθότητά της και την καθαρότητά της, ενίοτε.

― Ναι, αλλά τί να κάνουμε; είναι ο αντίλογος. Τα έχω πει πολλές φορές, τα έχω γράψει από το 2010, θα τα ξαναπούμε προσεχώς.