Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Μια απάντηση στο άρθρο του Πέτρου Δούκα

Να ξεκινάς με μια συμφωνία, προτού καταλήξεις σε διαφωνία, είναι μια καλή αρχή, όχι μόνο για λόγους τακτικής, αλλά και καλών προθέσεων.

Συνεπής στη δέσμευσή μου να αντιπαραθέσω τις αντιρρήσεις μου πάνω σε θέσεις που διατύπωσε ο Πέτρος Δούκας, στο άρθρο του στο προηγούμενο φύλλο μας (796), με τίτλο: «Τις ζημιές των τραπεζών, από την κατάρρευση της αξίας των εμπραγμάτων εξασφαλίσεών τους, πάλι τις πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες», ξεκινώ με μια συμφωνία!

«Για να φύγει η πατρίδα μας μπροστά, το θέμα δεν είναι απλά το αν “πήραμε τη δόση μας”. Σωστά! Το θέμα είναι πώς θα γίνουν επενδύσεις για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και νέα εισοδήματα. Εδώ συμφωνούμε, κατ’ αρχήν. Αλλά το θέμα είναι αφενός τί επενδύσεις και με ποιους όρους κι αφετέρου με ποιες εργασιακές προϋποθέσεις· τι αμοιβές κλπ.

Λέει ο Π. Δούκας, «Η εποχή που καταφέρναμε να πληρωνόμαστε περισσότερο από την αξία αυτών που παράγαμε, και να καταναλώνουμε, με δανεικά, ακόμα περισσότερα, πέρασε ανεπιστρεπτί!» Η παράγραφος αυτή περιέχει μια διαφωνία και μια συμφωνία: Και βέβαια δεν μπορούμε να ζούμε και να καταναλώνουμε, με δανεικά. Δεν μπορώ να κατανοήσω το ...όραμα κυβερνητικών, συνοδοιπόρων και άλλων, να “επιστρέψουμε στις αγορές”! Δηλαδή στα δανεικά! Τα δανεικά είναι η χαρά των τοκογλύφων, των αρπακτικών, των βαμπίρ της οικονομίας.

Βέβαια, το ‘χουμε ξαναγράψει αυτό, κάποια στιγμή δανείζεσαι είτε από έκτακτη και απρόβλεπτη(;) ανάγκη, με ρίσκο των δανειστών, ανάλογο με την απληστία τους και των δυσβάστακτων όρων που σου βάζουν, είτε για να επενδύσεις παραγωγικά. Στη δεύτερη περίπτωση πρέπει η εξασφαλισμένη απόδοση της επένδυσης, να είναι μεγαλύτερη των χρηματοδοτικών επιβαρύνσεων.

Και να πάμε στη διαφωνία μας: αν πληρωνόμασταν περισσότερο από την αξία της παραγωγής μας. Αν συνέβαινε αυτό θα έπρεπε οι επιχειρήσεις να ήταν ζημιογόνες. Οι ισολογισμοί τους να έδειχναν ζημίες αντί για κέρδη. Κι ακόμη, τα μικρά κέρδη ή οι ζημίες να μην είναι εικονικές και κυρίως να μην οφείλονται σε άλλες αιτίες: Υψηλότοκα δάνεια, υπερφορολόγηση, σπατάλες, κερδοσκοπικά παιχνίδια κλπ., αντί του εργασιακού κόστους, που καλείται συνήθως να πληρώσει τα σπασμένα.

Οι “ζημίες” των τραπεζών, τα “τοξικά” των 18,6 τρις €, οι “γαργάρες”

και οι ανακεφαλαιοποιήσεις

Κι έρχομαι τώρα στη μεγάλη μου διαφωνία, γιατί στα άλλα σημεία συμπίπτουμε στις εκτιμήσεις μας με τον Πέτρο Δούκα.

Λέει λοιπόν, εισαγωγικά και εν συμπεράσματι, ο πρώην Υπουργός και διδάκτωρ των οικονομικών, ότι η μείωση της αξίας των υποθηκευμένων απ’ τις τράπεζες ακινήτων, επιβαρύνει τελικά τους πολίτες μέσω των προγραμμάτων ανακεφαλαιοποίησης.

Εύλογα λοιπόν διερωτώμαι:

Δηλαδή οι τράπεζες “απαγορεύεται” να έχουν ζημίες; Δεν γνωρίζω καμμία άλλη κατηγορία επιχειρήσεων, που να “ανακεφαλαιοποιούν” τις ζημιές τους, με επιβάρυνση των πολιτών. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν για τις ζημίες αυτές ευθύνεται η κερδοσκοπική πολιτική των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων.

Γιατί όλοι κρύβουν από τους λαούς, ότι το 2008, οι τράπεζες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο σύνολό τους, είχαν 18,6 τρισεκατομμύρια ευρώ “τοξικά” περιουσιακά στοιχεία, σύμφωνα με άκρως εμπιστευτική έκθεση της Κομισιόν, που συζητήθηκε στη σύσκεψη του EcoFin (Επιτροπή Υπουργών Οικονομικών) στις 10 Φεβρουαρίου 2009 με την επισήμανση από τους αξιωματούχους, ότι τυχόν απόπειρα διάσωσης του τραπεζικού συστήματος από την Ε.Ε. θα διέλυε όχι μόνον την Ο.Ν.Ε. (τη ζώνη του ευρώ), αλλά την Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό της, με επιπτώσεις, βέβαια, στην παγκόσμια οικονομία.

Στοιχεία αυτής της “άκρως εμπιστευτικής” έκθεσης της Κομισιόν διέρρευσαν και δημοσιεύθηκαν την επομένη 11/2/2009 στην D. Telegraph του Λονδίνου. Τα “τοξικά” αυτά και την έκθεση της Κομισόν, γιατί τα κάνουν “γαργάρες”;

Αναλυτικά, έχουμε γράψει στην ΕΒΔΟΜΗ επανειλημμένα (φ. 759.24/11/12 και 762-15/12/12 αντίστοιχα κ.ε.).

Να σημειώσω ακόμη ότι το θέμα, το έχω θέσει σε Διεθνές Συνέδριο και σε πολιτικές συναντήσεις, σε Βουλευτές και Ευρωβουλευτές, αλλά το βρήκαν περίπου ανεπίκαιρο και με ρώτησαν μήπως θέλω να τους πάρω ...συνέντευξη!

Να δώ πως διάολο θα γλιτώσουμε με τέτοιους πολιτικούς και τέτοιους οικονομολόγους (και νομικούς και δικαστές... άστα!).

Λέει ακόμη ο Δούκας πως δεν μπορείς να διατηρήσεις τα κεκτημένα σου με κραυγές και παρακάλια. Σωστά! Οπως όμως δεν μπορείς να χάσεις τα αυγά και τα καλάθια γιατί το απαιτεί η τρόικα και οι τοκογλύφοι. Ψάχνεις αυτά που χρωστάς, να δεις αν σωστά τα χρωστάς, κάνεις αναστολή πληρωμών, όχι στάση, κάνεις έλεγχο και διακανονισμό. Που σημαίνει σεισάχθεια και αναδιάρθρωση. Αφού, βεβαίως, πρώτα μάθεις ποια είναι η διαφορά του επαχθούς από το απεχθές.

Υστερα απαιτείς - έστω διπλωματικά - να εισπράξεις αυτά που σου χρωστάνε. Και οι Γερμανοί χρωστάνε! (ο πρωθυπουργός έχει από τον περασμένο Δεκέμβρη, σχετική έκθεση του Αρείου Πάγου).

Τέλος, ευθύς εξ’ αρχής, βεβαίως, κόβεις πολυτελείς δαπάνες και αμοιβές, τους βουλευτές από 300 τους κάνεις 200, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Κόβεις κάτι συμβούλους και παρασυμβούλους, κάτι προέδρους και επιτροπές· κόβεις και τους υψηλόμισθους διευθυντάδες κλπ. που είναι “δια τας υπογραφάς”, κόβεις και κάτι αργόμισθους, και ...δεν κόβεις τους μισθούς των 700 ευρώ, δεν κλείνεις σχολεία και νοσοκομεία και βέβαια, συμφωνώ με τον Δούκα, εξορθολογίζεις τη φορολόγηση, φορολογείς την πολυτελή κατανάλωση όχι την επένδυση και τη βασική διαβίωση και ασφαλώς έχεις σταθερό φορολογικό σύστημα.

Κόβεις τον κώλο στους “πονηρούς” και στους “έξυπνους” ημεδαπούς και αλλοδαπούς που έχουν θησαυρίσει με τις αφορολόγητες οφ σορ εταιρείες που έχουν κατακλύσει τον τόπο και εργάζεσαι για την Ελλάδα κι αυτόν το λαό που τον εκπαιδεύεις και τον μορφώνεις κατ’ εικόνα των ενδόξων και σοφών προγόνων του και όχι των ιερέων και ιερειών του Μαμωνά, της πλεονεξίας, της αρπαχτής και της αραχτής!

Γραφειοκρατίες - γραφειοκράτες, διαπλεκόμενους, διεφθαρμένους κλπ. Δεν αρκούν οι νομοθεσίες, οι έλεγχοι, οι ποινές... Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας. Και αλλαγή νοοτροπίας όχι μόνο δεν διαφαίνεται, αλλά γίνονται κάθε μέρα και χειρότεροι. Δεν βάζουν μυαλό, ούτε τώρα!

Απαιτείται επανακαθορισμός της κλίμακας αξιών... κι αυτό θα πάρει ίσως μια γενιά! Οσο πήρε και στους άρπαγες, πλεονέκτες του Χάγιεκ και του Φρίντμαν για να ανατρέψουν τον “καπιταλισμό μ’ ανθρώπινο πρόσωπο” - όσο γίνεται - του Κέινς και του Γκαλμπρέιθ, και να μετατρέψουν την ανθρώπινη κοινωνία σε απεχθή “στρατόπεδα” ανδραπόδων.

Ο οικονομικός “μεσαίωνας” θα επιφέρει “μεσαιωνικές” αντιδράσεις· αλλοίμονο.