Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• χώρα
• έθνος
• πολιτικά κόμματα
• Λαός

εθνική ισχύς χωρίς εθνική συνοχή δεν είναι δυνατόν ν’ αποκτηθεί

του Κώστα Βενετσάνου

Το προκύψαν ζήτημα των επιλογών εθνικιστικών και συντηρητικών κομμάτων

«ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ» και τα παρόμοια, τα ’χετε δει πουθενά τα τελευταία χρόνια; Δέσποζε κάποτε «στας εθνικάς επετείους».

Επαλε από συγκίνηση η φωνή των ‘’εθνικοφρόνων’’ ρητόρων!

Όχι πως νοστάλγησα τις ρητορικές – υποκριτικές, συχνά – μεγαλοστομίες. Αλλά διερωτώμαι, τι απέγινε όλη εκείνη η …σκιρτιώσα από συγκίνηση εθνικοφροσύνη;

Για να μη το …τραβάμε λογοτεχνικά κ.λπ., εξανεμίσθηκε γιατί ήταν ψεύτικη, υποκριτική στους πλείστους ή κατά το πλείστον.

Εκείνη η ‘’εθνικοφροσύνη’’ που συχνά ταυτίστηκε με τα συμφέροντα άλλων εθνών (π.χ. των Γερμανών, στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο) θυσιάζοντας χάριν των προσωπικών επιδιώξεων και συμπαθιών, και την εγγύς Μικρά Ασία και την Κύπρο, που μας την παραχωρούσαν οι Βρετανοί, ''αν μπαίναμε’’ στον Α΄ Π. Πόλεμο, στο πλευρό της Ανταντ, και άλλα. Εκείνη η εθνικοφροσύνη μεταλλάχθηκε σε …Ευρωφροσύνη, αμερικανοδουλεία και παγκοσμιοποίηση! Παγκοσμιοποίηση του μεγάλου κεφαλαίου και της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Αυτή είναι η αλήθεια!

Και κάπου, κάποιοι Έλληνες νιώθουν αδικημένοι, περιφρονημένοι, μειωμένοι, εξαπατημένοι, αγανακτισμένοι απέναντι στους μεγάλους ‘’στρατηγικούς’’ συμμάχους μας και εταίρους, που μας πουλάνε για πολλοστή φορά, πολλαπλώς και πολυποίκιλα, χάριν άσπονδων φίλων και αναξιόπιστων συμμάχων, ξεχνώντας θυσίες και θυσίες, γιατί μας αντιμετωπίζουν ως δεδομένους αναλώσιμους ηλίθιους, βοηθούσης και της δουλόφρονης ενδοτικότητας αχαρακτήριστων (κατ’ επιλογήν μου) πολιτικών σκευασμάτων.

Αλλά ο εθνικισμός – ως προσήλωση και αγάπη προς τα εθνικά ιδεώδη, τις εθνικές αξίες, της αρετής, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης κ.ά προϋποθέτει εθνική ισχύ και συνοχή!

Και εθνική ισχύς χωρίς εθνική συνοχή – ασχέτως κοινωνικών ιδεολογικών διαφορών – δεν είναι δυνατόν ν’ αποκτηθεί.

«Εθνικιστής» που βάζει απέναντί του εχθρικά τον συμπατριώτη του κομμουνιστή ή τον σοσιαλιστή ή οποιαδήποτε παρεκκλίνουσας ιδεολογίας, ΔΕΝ είναι εθνικιστής. Είναι εχθρός του έθνους γιατί το αποδυναμώνει προς όφελος αλλοεθνών εχθρών του.

Το αυτό συμβαίνει όταν οι «δημοκρατικοί» αμύντορες των δικαιωμάτων των ανθρώπων ονομάζουν οποιονδήποτε παρεκκλίνοντα της δυτικότροπης δημοκρατίας μας, «φασίστα», μέχρι που να τον κάνουν, από αντίδραση, την πραγματικότητα.

Πόσες επιστημονικές συζητήσεις έχουν πραγματοποιηθεί, στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα για να διαφωτιστεί ο νέος άνθρωπος για το ΝΑΖΙσμό και το φασισμό, όχι προπαγανδιστικά, αλλά επιστημονικά με βάση την κοσμοθεωρία τους και την ιστορική πρακτική τους;

Και να θυμίσουμε και κάτι ακόμη, ιδιαίτερα ο ΝΑΖΙσμός εκκολάφθηκε γεννήθηκε κι αναπτύχθηκε μετά τους επαχθείς και ιταμούς όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, όταν ηττήθηκε και συνθηκολόγησε η Γερμανία του Κάιζερ.

Πλάτιασα πολύ στο θέμα του εθνικισμού όσον αφορά την επανεμφάνιση εθνικιστικών και παρεμφερών κομμάτων στις τελευταίες εκλογές και την είσοδο ορισμένων στη Βουλή, αλλ’ εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η προσέλκυση των ψηφοφόρων τους και των αιτίων και ο επαναπροσδιορισμός των «προοδευτικών» και «δημοκρατικών» κομμάτων.

Και τούτο, μεταξύ των άλλων, διότι δεν μου φαίνεται πιο «κανονικός» και «σύγχρονος» εκείνος που αγωνίζεται με πάθος για το «δικαίωμα» των ομοφυλόφιλων για γάμο και υιοθεσία, από τον «οπισθοδρομικό» που τάσσεται υπέρ της ενίσχυσης της τεκνοποιΐας και της οικογένειας για την αντιμετώπιση του δημογραφικού και τη συνέχεια της κανονικότητας, αντί για την υποδοχή παράνομων μεταναστών (λάθρα εισβολέων) τελείως διαφορετικών πολιτισμών και κουλτούρας για να βοηθήσουμε στην επίλυση των προβλημάτων της δικής μας υπογεννητικότητας και των προβλημάτων των προσφύγων κ.ά. που δημιουργεί ο καπιταλισμός με τους διάφορους μικρούς και μεγάλους πολέμους και τις εμφύλιες συρράξεις που προξενεί για την επίτευξη των αυτοκρατορικών επιδιώξεων των ΗΠΑ, από τη λήξη ήδη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, εδώ και 78 χρόνια.

Και μη φαντασθεί κανείς πως όλα αυτά μου υπαγορεύονται από έναν εμφυή… αντι-αμερικανισμό. Κάθε άλλο. Τα έχω ζήσει· τα έχουμε υποστεί· είναι καταγεγραμμένα και βεβαιωμένα από αρμόδια χείλη και επίσημες γραφίδες:

«…Όσοι υποστηρίζουν και βοηθούν τις Ηνωμένες Πολιτείες (…) θα κερδίσουν την προστασία τους» (…) Όσοι δεν το κάνουν ή πράττουν τα αντίθετα «…θα υποστούν ''αλλαγή καθεστώτος’' και θα έχουν μια κυβέρνηση (…) που θα είναι φιλική απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες», έγραφε ο R. Cooper, όταν ήταν ήδη γενικός Διευθυντής του Συμβουλίου της Ε.Ε. σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και Πολιτικο-Στρατιωτικών Υποθέσεων¹.

«Υποτιμήσαμε τη δύναμη του εθνικισμού, να κινητοποιεί έναν λαό, ώστε να πολεμά και να πεθαίνει για τις πεποιθήσεις και τις αξίες του», λέει ο R. McNamara, Υπουργός των ΗΠΑ στο Πεντάγωνο, στη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ επί Κένεντι και Τζόνσον, στ’ απομνημονεύματά του (1995), «In Retrospect» (Ανασκόπηση). Ο κύριος εκφραστής της αμερικανικής σκέψης στον πόλεμο, αναγνωρίζει την αξία και τη δύναμη του εθνικισμού, αλλά αντί να τη σεβαστούν, αποφασίζουν -παρά φύση- να «διασπάσουν» τα έθνη.

Θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολο από τη «διάσπαση του ατόμου», παρόλες τις απατηλές μεθόδους, όπως η «Ευρωπαϊκή Ενωση», κ.λπ.

Η στροφή προς τον εθνικισμό, προς το συνεκτικό πυρήνα του έθνους, ως άμυνα των «αντισωμάτων», είναι φυσική συνέπεια.

Το ίδιο αναμενόμενη είναι και η εκ διαμέτρου αντίθετη αντίδραση, της απέχθειας προς ό,τι καπηλεύτηκαν υπέρμετρα οι καθ’ υπερβολή και κατάχρηση ψευδο-εθνικόφρονες και η επτάχρονη χούντα. Ταύτισαν το έθνος, τα σύμβολά του και τις θεμελιώδεις αξίες του, με αυτούς που τα ιδιοποιήθηκαν και τα καταχράστηκαν.

Επαναλαμβάνομαι: «οι Εθνικοί και οι εγγνωσμένοι εθνικιστές, ΔΕΝ αποδυναμώνουν το έθνος με την εχθρική πολυδιάσπαση.

Αντιθέτως, το ενισχύουν με τη συνοχή, την ανοχή του διαφορετικού, την κατανόηση, την διαλεκτική αντιπαράθεση αντιλήψεων, ακόμη και ιδιοτελών θεμιτών συμφερόντων, και τελικά τη διαλεκτική σύνθεση.

Σ’ αυτά και στη συστηματική ασυνέπεια – κυρίως της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, στην οριζόντια αρπαγή μισθών και συντάξεων, αλλά και την επιβολή ΕΝΦΙΑ, των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών χάριν των Funs, της ιδιωτικομανίας των ευρωπαϊκής κατευθύνσεως κομμάτων εξουσίας· την αρπαγή δηλαδή του δημόσιου -κοινωνικού πλούτου, προς όφελος αλλοδαπών συνήθως αρπακτικών του νεοφιλελευθερισμού (όχι πως διαφέρουν τα «ημεδαπά»), και άλλα παρόμοια, εξ ίσου ισχυρά διαλυτικά του έθνους και της κοινωνίας, σ’ όλα αυτά κυρίως αναζητήσατε τις αιτίες της μεγάλης αποχής, της αδιαφορίας και της αναποφασιστικότητας, των ''ακραίων'' επιλογών!

Εκεί πρέπει ν’ αναζητηθούν τα αίτια της επιπόλαιας (επί κάλπης) απερίσκεπτης επιλογής, της ακραίας suigeneris επιλογής, της κυλιόμενης και μεταπηδούσας επιλογής (από «αριστερά» στα «δεξιά» και τούμπαλιν)…

Εκεί και στις υποκλοπές της ψήφου κυρίως με τα εκλογικά συστήματα, όπως αυτό του Μητσοτάκη, στην ακραία μορφή αρπαγής, όπου με 300 χιλιάδες λιγότερες ψήφους (1/7 της εκλογικής δύναμης του Μαΐου) έλαβε τον Ιούνιο 12 έδρες παραπάνω!...

Ναι· ο Κυρ. Μητσοτάκης – με τις απαγορεύσεις και τα Διοικητικά μέτρα, προστίμων και απαγορεύσεως κυκλοφορίας (σκέφθηκε να το κάνει και τώρα, «λόγω καύσωνος»!) θα κυβερνήσει άλλα 4 χρόνια με τη σύμπραξη του ανεπίσημου ΠΑΣΟΚ (5-6 Υπουργοί, πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Αναμένεται Λομβέρδος και άλλοι, όπως και το 1965 επί αποστασίας.

Ερώτημα: Τί αναμένεται μετά απ' αυτές τις μεθόδους και πρακτικές, στις προσεχείς εκλογές; Αποχή 60% ή εκτός από τους «Σπαρτιάτες», θα δουμε τους Θηβαίους, τους Αθηναίους, τους Μακεδόνες…

Ίσως στο προσεχές άρθρο να αποτολμήσουμε μιαν υπόθεση.

――――――――

1. R. Cooper: «Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» εκδ. Κάκτος, «ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ», σελ. 78. Η real politique των ΗΠΑ, Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, αποκαλυπτική του τρόπου ιμπεριαλιστικής λειτουργίας τους· και μόνον ο τίτλος του βιβλίου του είναι αρκετός: Η ΔΙΑΛΥΣΗ – διάσπαση των εθνικών κρατών.