Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Τι κράτος θέλουμε

(όχι “τι αστυνομία θέλουμε”)

Τι οικονομία θέλουμε; Τι κοινωνία περιμένουμε…

Εχει διατυπωθεί επανειλημμένα  από τους υπουργούς δημόσιας τάξης, το ερώτημα, «τι αστυνομία θέλουμε». Παρεπόμενο ερώτημα.

Το κύριο ερώτημα είναι: Τι οικονομία θέλουμε! Όταν επιλέξουμε το είδος της οικονομίας που επιθυμούμε, θα καθορίσουμε και το ανάλογο κράτος.

Οικονομία και κράτος προσδιορίζουν και το είδος της κοινωνίας που θα περιμένουμε.

Αν επιλέξουμε το θατσερικό είδος οικονομίας, της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου (imperial capital), το νέο-φιλελεύθερο σχήμα της παγκοσμιοποιημένης και διασφαλισμένης έτσι ανεξέλεγκτης κίνησης και δραστηριότητάς του – αυτό το είδος, δηλαδή, που σήμερα βιώνουμε – τα συνακόλουθα αποτελέσματα είναι πασιφανή:

Οικονομική κρίση πρωτόγνωρη. Ανεργία, ημι-αργία. Ελαστικοποίηση των όρων εργασίας. Συρρίκνωση αγοραστικής δυνατότητας γενικώς, μέχρις αφυδατώσεως στο 1/5 του πληθυσμού των αναπτυγμένων κοινωνιών.

Περιορισμός της καταναλωτικής δύναμης, σημαίνει περιορισμός πωλήσεων αγαθών και υπηρεσιών που επιφέρουν με τη σειρά τους προσαρμοστική μείωση της παραγωγής, με επακόλουθο περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και επιπλέον μείωση αγοραστικής δυνατότητας και ...έχουμε μπροστά μας έναν πραγματικά φαύλο κύκλο.

Αυταρχικό κράτος

Δεν έχουμε όμως μόνον αυτό. Η κατάσταση αυτή συνεπιφέρει εύλογες κοινωνικές αντιδράσεις, αναταράξεις και εκρήξεις.

Οι κοινωνικές αναταραχές και εκρήξεις είναι σχεδόν πάντα ανεξέλεγκτες και οδηγούν σε ακραίες κοινωνικές αντιδράσεις οι οποίες συχνά εκτρέπονται και ενίοται προκαλούνται αντανακλαστικά ή εσκεμμένα από τις ίδιες τις κρατικές δυνάμεις που είναι επιφορτισμένες με το έργο της καταστολής ακραίων ή βίαιων κοινωνικών αντιδράσεων.

Εχουμε επομένως φθάσει ν’ αντιστοιχίσουμε στο οικονομικό μας μοντέλο, ένα κράτος αυταρχικό, μη δημοκρατικό – μη κοινωνικό, μη δίκαιο – με την ευρεία έννοια του όρου κι όχι με τη στενή – δηλ. της λειτουργίας του βάση θετών κανόνων ψηφισμένων σύμφωνα με τις επιταγές των συμφερόντων του κρατούντων.

Εννοιολογικές ερμηνείες και ορισμούς του κράτους έχουμε πληθώρα. Από το μοναρχικό κράτος της αυταρχικής βίας και της ταύτισής του με το μονάρχη – L’ etat s’ est moi, το κράτος είμαι εγώ – μέχρι το κοινωνικό κράτος δικαίου, όπου η διοίκηση ασκείται με γενική αποδοχή και συναίνεση (consensus omnium).

Για να υπάρχει, γενική συναίνεση και αποδοχή, το κράτος λειτουργεί προς την κατεύθυνση της εξασφάλισης της δίκαιης κατά το δυνατόν κατανομής του κοινωνικού παραγώμενου προϊόντος (τόκου, πλούτου, καρπού), σύμφωνα πάντα με δίκαιους θετούς κανόνες.

Οπότε και οι δυνάμεις επιτήρησης και καταστολής (αστυνομικές δυνάμεις) ασχολούνται με τους παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου, με τη συνδρομή μάλιστα της κοινωνίας.

Οι εξισώσεις είναι απλές:

1. Εξορθολογισμένη κοινωνική οικονομία

Δίκαιη κατανομή κοινωνικού προϊόντος = πραγματικά δημοκρατικό κοινωνικό κράτος Δικαίου = ευημερούσα, αδιατάρακτη, δημιουργική κοινωνία.

«Εγένετο μεν η Πολιτεία (το Κράτος) του ζην ένεκεν, έστι δ’ ένεκα του εύ ζην»

Που σημαίνει σ’ ελεύθερη απόδοση, δημιουργήθηκε το κράτος για να μπορούμε να ζούμε οργανωμένα,

Μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, εφ’ όσον ζούμε καλά.

2. «Ακρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς» σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισαβώνας και την κρατούσα ιδεολογική βάση των κυβερνήσεων της Ε.Ε. και των δικών μας κομμάτων εξουσίας, όπως λέγονται (Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ.)

Η εξίσωση γίνεται όπως τη βιώνουμε σήμερα:

Αγρια εκμετάλλευση των ασθενέστερων οικονομικών ομάδων, καταλήστευση του ανθρώπινου μόχθου και του δημόσιου πλούτου από το διεθνικό κεφάλαιο και την απληστία των golden boys – των hackers της οικονομίας = Αυταρχικό, μονομερές, ετεροβαρές, κατ’ επίφαση δημοκρατικό κράτος = κοινωνία μίζερη, εξαθλιωμένη, εξοργισμένη, εξεγερμένη, καταστροφική.

Αναπότρεπτα, η εξίσωση είναι αυτή.

Στην υπερβολική εκμετάλλευση η αντίδραση δεν είναι παθητική. Είναι εξεγερσιανή.

Καμιά «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής», καμιά κάμερα και οποιαδήποτε τεχνολογική εξέλιξη, κανένας φορέας καταστολής δεν μπορεί να αποτρέψει την εξεγερσιακή αντίδραση της κοινωνίας.

«Ήπιας» μορφής αντίδραση θα θεωρείται η οργανωμένη δράση οποιασδήποτε μορφής (απεργίες, διαδηλώσης κλπ.).

Παράλληλα όμως με την παραπάνω αναπτύσσονται και αναρχικές ή ατομικές αντιδράσεις, ενεργητικές και παθητικές, πολλές από τις οποίες χάνουν το χαρακτηρισμό της κοινωνικής αντίδρασης, ενώ στην πραγματικότητα αυτή την εκθρέφει.

Μετά τα παραπάνω διαλέξτε τι κράτος και ακριβέστερα τι οικονομία θέλετε. Μη ξεγελιώνται οι κατέχοντες. Η απλουστευμένη εξίσωση είναι:

Μεγάλη και αδικαιολόγητη ανισότητα, εκμετάλλευση, διαπλοκή, μίζες, εξαθλίωση μαζών = κρίση, ανασφάλεια, εξεγέρσεις, ληστείες, απαγωγές, φόνοι, κοινωνικό τσουνάμι, κόλαση!...

Μήπως υπάρχει παράδεισος;

Σήμερα μπορεί να υπάρχει!

(Όχι επουράνειος, αλλά ανθρώπινος).