Ο Ξέρξης δυό τρείς μέρες μετά τη νίκη του στις Θερμοπύλες, οδηγούμενος από Θεσσαλούς και τον Αλέξανδρο Α΄ βασιλιά της Μακεδονίας, πέρασε χωρίς αντίσταση διαδοχικά στη Λοκρίδα, Φωκίδα και μετά στη Βοιωτία. Οι Θηβαίοι γρήγορα υποχρεώθηκαν να υποταχθούν στους Πέρσες, το ίδιο και οι Θεσσαλοί.

Οδεύει σκόπιμα προς Δελφούς. ΄Εχει μάθει ότι εκεί κρύβεται χρυσός θησαυρός και θέλει να τον συλήσει. Οι κάτοικοι των Δελφών καταφεύγουν στον Παρνασσό. Εξήντα μαχητές μένουν στο ναό για υπεράσπιση.

Μόλις οι Πέρσες προσβάλουν τον παρακείμενο ναό της Προναίας Αθηνάς “κατά τα ελληνικά καθιερωμένα”, οι θεότητες προστάτιδες του ιερού σοβαρά ενοχλημένες εξανίστανται.

Ο Απολλώνιος λατρευτικός χώρος έχει υποστεί ανίερη ύβρη και αυτές οι θεότητες ως από μηχανής προβάλουν και συμπαρατάσσονται στην άμυνα. Μυστηριώδη απειλητικά όπλα, βέλη και δόρατα, εμφανίζονται από παντού, εξακοντίζονται κατά των εναντίων και θωρακίζουν το ναό. Μαζί, πάντοτε κατά τον θρύλο, στο επίπονο έργο, λέγεται ότι συμμετείχαν και ο Φύλακος και ο Αυτόνοος, που η φύση τους ήταν πάνω από τα ανθρώπινα. Αυτοί ήταν ντόπιοι ήρωες, σε δικό τους τέμενος θαμμένοι και οι οποίοι την κρίσιμη ώρα ζωντάνεψαν, βγήκαν με όπλα υπερφυσικά και συμπαρατάχθηκαν. Μόλις οι εισβολείς πλησίασαν στο ναό, οι   γύρω βράχοι ράγισαν και κομμάτια τους πέφτουν βροχή στα κεφάλια τους. Το πανδαιμόνιο συμπληρώνεται με τον ορεινό Παρνασσό, που βρυχάται βροντές και ξερνά κεραυνούς. Τελικά οι ιερόσυλοι ανακόπτουν το φιλόδοξο εγχείρημά τους τρομοκρατημένοι. Και εδώ πάλι η συσστράτευση του θρησκευτικού υπερφυσικού στοιχείου λειτούργησε εμψυχωτικά.

Επανερχόμαστε πάλι στο θέμα μας.

Το κύριο σώμα του πελοποννησιακού στρατού, τώρα είναι μαζεμένο στον κορινθιακό Ισθμό, συσκέπτεται και αποφασίζει.

Η Βοιωτία και η Αττική έχουν ήδη εγκαταλειφθεί στο έλεός τους, χωρίς καμμιά υποστήριξη.

«Όλοι στα καράβια», είχε βροντοφωνάξει ο Θεμιστοκλής, μετά από απόφαση της Εκκλησίας του Δήμου. «Από εδώ και πέρα, αυτά τα καράβια θα είναι η πατρίδα μας». Σε αυτά συνωστίζονται οι μαχητές, τα γυναικόπαιδα μαζί με τα όποια υπάρχοντά τους. Όλοι μεταφέρονται στην Τροιζήνα,   Αίγινα και Σαλαμίνα.

Σε αυτόν τον κατατρεγμό ο Άρειος Πάγος δραστηριοποιείται. Μαζεύει προσφορές, ανοίγει τα σεντούκια του, δίνει τους   θησαυρούς του και μοιράζει χρήματα στον πρόσφυγα λαό. Ο ξεσηκωμός είναι πάνδημος. Για τους Αθηναίους ο αγώνας είναι τώρα υπέρ πάντων. Ανακαλούνται και οι ποινές των εξορίστων.

Πρώτος επιστρέφει ο Αριστείδης ο μεγάλος πολιτικός αντίπαλος του Θεμιστοκλή και συμπαρατάσσεται, παραμερίζοντας την προσβολή που του είχε γίνει με τον εξοστρακισμό του.

Κάποιοι όμως δεν άκουσαν τον χρησμό που έλεγε ‘’τα ξύλινα τείχη θα σας σώσουν’’. Ρωμαντικοί νοσταλγοί του παρελθόντος, ίσως και λόγω αδυναμίας οικονομικής, δεν συμμετέχουν στην εγκατάλειψη της πόλης και γενικότερα της Αττικής. Κωφεύουν στην έκκληση του Θεμιστοκλή, ο οποίος καθώς ήταν δημοκρατικός, αλλά και για άλλους λόγους, δεν είχε την καθολική   συμπάθεια των Αθηναίων, ώστε να γίνει από όλους εισακουστός. Έτσι κάποιοι κλείνονται στην Ακρόπολη και αρχίζουν να την οχυρώνουν με ξύλινα τείχη. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, οι αινιγματικοί δελφικοί χρησμοί, υπήρξαν πάντοτε αμφίσημοι, γι΄αυτό και   η επιλογή της εννοιολογικής τους σημασίας δυσχερής· ιδιαίτερα σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή.

Στον κόλπο της Σαλαμίνας έχουν εν τω μεταξύ ναυλοχήσει τον αριθμόν 378 τριήρεις, εξ αυτών δε οι μισές είναι των Αθηναίων, ακόμη και επτά πεντηκόντοροι.

Από την άλλη μεριά, στον Κορινθιακό Ισθμό, κοντά στις Κεχριές έχει συγκεντρωθεί και στρατοπεδεύσει ολόκληρη η χερσαία στρατιωτική δύναμη των Πελοποννησίων. Με γοργό ρυθμό αρχίζουν να δένουν τα πελοποννησιακά παράλια με αμυντικά τείχη, με σκοπό να αποτρέψουν την ενδεχόμενη εχθρική εισβολή. Την ηγεσία αυτού του στρατού την έχει ο Κλεόμβροτος, ο βασιλιάς της Σπάρτης. Κοντά του, ανήλικο παιδί ο Πλείσταρχος ο γιός του Λεωνίδα του ήρωα των Θερμοπυλών.

Εκείνες τις ώρες ο Περσικός στόλος αφικνείται στον Φαληρικό όρμο την Αθηναϊκή γή, την οποία βρίσκει έρημη και χωρίς αντίσταση. Αγκυροβολεί και αποβιβάζει στρατό στην Αττική. Λεηλατεί και πυρπολεί· Πέρσες φτάνουν στην Ακρόπολη. Βάζουν φωτιά στα ξύλινα τείχη, αλλά οι έγκλειστοι Αθηναίοι αμύνονται σθεναρά, πετώντας πέτρες και βράχους. Οι Πέρσες από τον χαμηλό λοφίσκο του Αρείου Πάγου, που έχουν καταλάβει απαντούν και αυτοί με λίθους και πύρινα βέλη, επάνω στα ξύλινα τείχη.

Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας οι Πέρσες βρίσκουν τη δική τους “κερκόπορτα”. Μια μυστική ατραπός προς την απόκρημνη βορεινή πλευρά του Βράχου, θα τους οδηγήσει στη   μυστική δίοδο που ήταν κοντά στο ιερό της Αγραύλου και θα εισβάλουν επιτιθέμενοι σώμα με σώμα, με τους πολιορκημένους.   Αυτό ήταν και το τέλος της Ακρόπολης, που επιγράφηκε με σφαγές, λεηλασίες και πυρπόληση.

Οι στιγμές που διαδραματίστηκαν υπήρξαν συγκλονιστικές· οι ηρωισμοί των μαχητών άγνωστες θαμμένες στο ερμάριο της λήθης, που ανοίγει μόνο για μια ψυχρή χρονική υπενθύμιση:

Σεπτέμβριος 480 π.Χ. και τίποτα άλλο. Σαν και τίποτα άλλο να μην υπήρξε, εκτός από έναν αριθμό, που χρησιμεύει για απομνημόνευση από έναν αδιάφορο μαθητή.

Την επόμενη εβδομάδα η συνέχεια με κυρίαρχη την μεγάλη πολιτική, διπλωματική αλλά και στρατιωτική προσωπικότητα του Θεμιστοκλή, του κυρίου συντελεστή, μιάς εξ ίσου μεγάλης νίκης. Την χαρισματική προσωπικότητα με τα πολλά συν, αλλά και τα κάποια απαράδεκτα πλην.

Στο επόμενο η συνέχεια