Ιδού και πάλι το Ασφαλιστικό προ των πυλών.

Η τρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων είναι μέθοδος καλλιέργειας του εδάφους για την «ευρύτερη δυνατόν κοινωνική συναίνεση», με σκοπό την αποδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος, ενός εκ των εναπομεινάντων κυρίων χαρακτηριστικών κοινωνικού κράτους.

Ο άκρατος και αυτοκαταστροφικός, κατ’ ευφημισμόν, «φιλελευθερισμός», ο ανεξέλεγκτης δηλ. κεφαλαιοκρατισμός, επιδιώκοντας να εκμεταλλευτεί και την ανθρώπινη και κοινωνική ανάγκη της εξασφάλισης έναντι των ασθενειών και του γήρατος, εκθέτει, φθείρει και διαφθείρει το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα, ώστε τελικά να περιέλθει και αυτό στον τομέα εκμετάλλευσής του.

Απλά – απλά, αυτό σημαίνει: Ασφαλιστικές εταιρείες, φαρμακοβιομηχανίες, Υπηρεσίες ιατρο-νοσοκομειακής νοσηλείας – πολυϊατρεία, Νοσοκομεία, Γηροκομεία κλπ.

Είδατε τι μάχη έδωσε ο Ομπάμα για να περάσει ένα απαλό σύστημα Ε.Σ.Υ; 265 ψήφοι υπέρ, αλλά και 260 κατά του στοιχειώδους κρατικού συστήματος υγείας! Φαντάζεστε τι συμφέροντα κρύβονται πίσω από τις 260 αρνητικές ψήφους!

Εχω ασχοληθεί με το θέμα του ασφαλιστικού πριν ακριβώς δύο χρόνια. Ορισμένα θα τα επαναλάβω συνοπτικά: Διαχρονικές ευθύνες των κυβερνήσεων (άτοκες καταθέσεις των 400 τότε ασφαλιστικών ταμείων στις Τράπεζες που εκμεταλλεύονταν τσάμπα πακτωλό χρημάτων. Δομημένα ομόλογα, ρουσφέτια κλπ.) κακή και σπάταλη διαχείριση γενικά.

Η “ταμπακέρα” είναι ότι δεν φτάνουν τα λεφτά των ταμείων για να πληρωθούν οι συντάξεις των απόμαχων, άρα “πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις, ν’ αυξηθούν τα χρόνια ασχόλησης και να μειωθούν αντίστοιχα τα συντάξιμα χρόνια. Αφού, δηλαδή, δεν μπορούμε να πεθάνουμε νωρίτερα(!) ν’ αυξήσουμε το χρόνο απασχολησιμότητας, άρα καταβολών αντί απολαβών.

Δεν λαμβάνονται όμως υπ’ όψιν δύο σοβαροί παράγοντες. Η μειωμένη αποδοτικότητα των υπερηλίκων και η συναρτημένη μ’ αυτήν απασχολησιμότητα των νέων, και

δεύτερον η μειωμένη προσφορά θέσεων εργασίας προς νέους και πλέον αποδοτικούς, αφου οι θέσεις δεν εκκενώνονται γιατί καταλαμβάνονται από υπερήλικες.

Μα, το πρόβλημα των εισροών ασφαλιστικών εισφορών είναι το “δημογραφικό” και η οικονομική ανάπτυξη σε τομείς κυρίως εντάσεως εργασίας. Αν προσθέσεις σ’ αυτά και την καθυστερημένη εκκένωση θέσεων, αυξάνεις την ανεργία και οδηγείσαι σε φαύλο κύκλο. Οι πραγματικές αιτίες και επιδιώξεις είναι άλλες. Δεν είναι άγνωστες, αλλά αποσιωπούνται.

Οι επιδιώξεις, έξω από τα προσχήματα, είναι να περιορίσουν το συντάξιμο χρόνο και βέβαια, το συνολικό χρήμα που πρέπει να καταβληθεί στους συνταξιούχους, και που, σε τελική ανάλυση, θα επιβαρύνει την εργοδοσία έμμεσα ή άμεσα, μιας και “δε σηκώνει” να επιβαρυνθούν άλλο οι εργαζόμενοι.

Δεν σηκώνει όμως να επιβαρυνθούν άλλο και οι μικρομεσαίοι εργοδότες. Αρα “ο καβγάς γίνεται για το πάπλωμα”, και “παπλωμά” είναι το μεγάλο κεφάλαιο. Το τραπεζικό, το χρηματιστηριακό, το βιομηχανικό, το εεφοπλιστικό κλπ.

Ωραίες αυτές οι αναλύσεις και σωστές, αλλά τώρα τι γίνεται. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό.

Ας δούμε λοιπόν κύριε Λοβέρδο τι μπορεί να γίνει. Ποια είναι η φιλοσοφία του θέματος; Τι σημαίνει κοινωνική ασφάλιση; Κοινωνική ασφάλιση είναι η προστασία, η άμυνα της κοινωνίας ενάντια στην εξαθλίωση, στην ένδεια, στις ασθένειες και στο κοινωνικό οικονομικό εξ’ αυτών, κόστος. Είναι άμυνα της κοινωνίας έναντι της αναμενόμενης από αντίδραση, απόγνωση και φθόνο, αύξησης της εγκληματικότητας. Είναι και αυτοσεβασμός και ανθρωπισμός, αν έχει μείνει λίγο συνείδηση!...

Προτάσσω όπως είδατε κυρίως την άμυνα, κι αφήνω σε δεύτερη μοίρα το ανταποδοτικό χρέος και τ’ ανθρωπιστικά αισθήματα.

Η κοινωνική ασφάλιση – ασφάλεια, αντιμετωπίζεται όπως ακριβώς και η εθνική ασφάλεια. Αυτή είναι η «φιλοσοφία». Για την εθνική ασφάλεια, δεν έχουμε «ταμεία» και «κουραφέξαλα», για να ΄χουμε διοικητές, συμβούλια και άλλες ωραίες φωλεές τρωκτικών. (Όχι ότι δεν διαθέτουμε κι εκεί τοιούτου είδους συνδαιτυμόνες και εδέσματα προμηθειών, αλλά αυτό είναι άλλο κακό όνειρο). Τα «έσοδα» της «εθνικής άμυνας» αντλούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από την είσπραξη φορολογικών πόρων, βάσει των στρατιωτικών αναγκών.

Το ίδιο πρέπει να συμβεί και στην κοινωνική ασφάλεια.

Ενοποιούμε επομένως το όλο ασφαλιστικό σύστημα. Όχι τα ταμεία.

Τα ταμεία καταργούνται και ιδρύεται ένας ενιαίος ασφαλιστικός φορέας, που αντλεί τα έσοδά του από τον κρατικό προϋπολογισμό με αντίστοιχη φορολόγηση του εισοδήματος.

Προσέξτε, ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία φορολογική επιβάρυνση. Αντίθετα, είναι δυνατόν να υπάρξει και ελάφρυνση στους κλάδους εντάσεως εργασίας, ώστε να συμβάλλει κατά τι στη μείωση της ανεργίας.

Στην Ελλάδα οι ασφαλιστικές εισφορές, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, για το 2004 κυμάνθηκαν στο 12,1% του ακαθάριστου Εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ), ενώ οι ασφαλιστικές εισφορές κάλυπταν το 34,6% της συνολικής φορολόγησης και βρίσκονται περίπου στο μέσο όρο της Ε.Ε. των 15.

Αυτό σημαίνει, για να το καταλάβουμε, ότι τώρα καταβάλουμε 34 για ασφάλιστρα και 66 για διάφορους φόρους, σύνολο 100. Σύνολο 100 και πάλι, μια και έξω θα δίνουμε με τον προτεινόμενο ενιαίο ασφαλιστικό φορέα.

Κι επειδή, κύριε Λοβέρδο, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στα ελληνικά μυαλά, ιδιαίτερα ιδιαίτερα αν δεν είναι προεδρικά και του περίγυρού του, διπλωματούχων ίσως κάποιων αμερικανικών Πανεπιστημίων, σας λέω πως, όπως με ιδιαίτερη χαρά διαπίστωσα, το σύστημα αυτό εφαρμόζεται πάνω – κάτω όπως σκανδιναβικές χώρες και ιδιαίτερα στη Δανία, όπου οι Ασφαλιστικές εισφορές καλύπτουν μόλις το 3% της συνολικής φορολόγησης.

Με το προτεινόμενο σύστημα λύνεται μια και καλή τι ασφαλιστικό και εξασφαλίζοντας τα ελάχιστα αξιοπρεπή – το υπογραμμίζω αυτό – συνταξιοδοτικά όρια για όλους τους Ελληνες, όπως και η ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη.

Για όσους επιθυμούν με τη σύνταξή τους να κάνουν ταξίδια στις… Σεϋχέλες και να νοσηλεύονται σε σουίτες, εκεί θα μπορούν να λειτουργούν ιδιωτικές – ημικρατικές ασφάλειες, για να μη τρώνε τα λεφτά του κόσμου, που θα παρέχουν τις extra ανέσεις.