• Δήμος 3Β
• δημοτικές εκλογές
• εκλογές
• Δήμος Βάρης, Βούλας, Βουλιαγμένης
• Θεόδωρος Γεωργίου

Οι επικείμενες δημοτικές εκλογές στην πόλη με την ονομασία: Δήμος Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης (3Β όπως συνηθίζεται) δεν είναι μία τυπική διεκπεραιωτική εκλογική διαδικασία. Σ’ αυτές τις εκλογές κρίνονται δύο μείζονα και θεμελιώδη ζητήματα: πρώτον, το μοντέλο διακυβέρνησης της πόλης και δεύτερον, το μοντέλο ανάπτυξης της περιοχής.

Εξ αρχής τονίζω ότι, μετά τις εκλογές της 26ης Μαΐου 2019, εισέρχεται η πόλη μας, τόσο ως διοικητική δομή όσο και ως πολιτικός «τόπος» σε μία νέα φάση συνειδησιακού αυτοπροσδιορισμού, στο βαθμό που θεσμοθετείται νέο μοντέλο οικιστικής και πολεοδομικής ανάπτυξης. Ως πολιτικός φιλόσοφος, θα μπορούσα να γράψω πολλά για το ζήτημα, αλλά θα περιοριστώ σε μερικές διαπιστωτικές παρατηρήσεις: Πρώτον, η ευρύτερη περιοχή, η οποία σήμερα ονομάζεται ΔΗΜΟΣ Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, κατά την ιστορική φάση της περιόδου 1950-2010, υιοθέτησε το μοντέλο οικιστικής ανάπτυξης, το οποίο ίσχυσε για ολόκληρη την Ελλάδα, με σχετικούς όρους και περιορισμούς που έχουν να κάνουν με τη φυσιογνωμία του τόπου. Τις αρχές και τα κριτήρια του μεταπολεμικού αυτού μοντέλου ανάπτυξης, επεξεργάσθηκαν οι πολιτικές ηγετικές ομάδες εκείνης της εποχής και εάν συμφωνούν οι ειδικοί επιστήμονες, αυτό το μοντέλο θα μπορούσε να φέρει το όνομα: Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μεσολάβησε η δεκαετής περίοδος της ύφεσης και της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας (2008-2018) και αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία φάση πολιτικού αναστοχασμού, σχετικά με το πρόβλημα της οικιστικής ανάπτυξης της περιοχής.

Η ιστορική – γεωγραφική – πραγματολογική περιοχή του Δήμου Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης κατά τα τελευταία 70 τόσα χρόνια (μετά τον πόλεμο) έχει «θεσμίσει» στο εσωτερικό της τα μέτρα, τις αρχές και τα κριτήρια ανάπτυξης, τα οποία δεν μπορούν να αγνοήσουν οι τωρινές πολιτικές ηγετικές ομάδες. Αναφέρομαι και στο επίπεδο τοπικής εξουσίας, αλλά και στις αποφάσεις που λαμβάνονται στο επίπεδο της κεντρικής εξουσίας. Επίσης χρησιμοποιώ τον όρο: «θέσμιση» ο οποίος είναι ο κατάλληλος όρος για να κατανοήσουμε όλοι, ότι το ιστορικό οικιστικό και πολεοδομικό σύστημα της περιοχής δεν μπορεί να μετατραπεί σε «κάτι άλλο» σε σχέση μ’ αυτό που είναι. Δεν θα μπορούσε να προωθηθεί σχέδιο ανάπτυξης στην περιοχή μας κατά το πρότυπο του «Ελληνικού», για να αναφέρω μία χαρακτηριστική περίπτωση.

Με άλλα λόγια υποστηρίζω, ότι τα νέα αναπτυξιακά σχέδια, τα οποία έχουν ως πολιτικό στόχο τους την «ανακατασκευή» του οικιστικού και πολεοδομικού συστήματος, δεν μπορούν να συγκρούονται με την εγγενή, εσωτερική οικιστική μνήμη της περιοχής. Και όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η δεύτερη παρατήρηση που έχω να κάνω αναφέρεται στο μοντέλο διακυβέρνησης για την περιοχή μας. Για να επιτευχθεί η προώθηση του αναπτυξιακού μοντέλου, το οποίο προτείνω, είναι αναγκαία η ενίσχυση της δημοκρατικής οργάνωσης της τοπικής διακυβέρνησης. Τα δημοκρατικά μοντέλα διακυβέρνησης θα μπορούσαν να ισχύσουν στην περίπτωσή μας και αυτά είναι: τα μοντέλα της επικοινωνιακής δημοκρατίας, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της διαβουλευτικής δημοκρατίας.

Επειδή στη σύντομη αυτή παρέμβασή μου δεν σκοπεύω να κάνω σεμινάριο, θέλω να τονίσω μόνον, ότι όσο περισσότερο δημιουργικά και παραγωγικά συμμετέχουμε όλοι οι δημότες (και οι αντιπρόσωποι και οι εκλέκτορες), στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων που μας αφορούν, τόσο θα ελαχιστοποιείται η άσκηση απολυταρχικής διακυβέρνησης από την Δημοτική Αρχή.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι υπάρχουν δύο μοντέλα ανάπτυξης και διακυβέρνησης, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους (ο σωστός θεωρητικός όρος είναι: διαμεσολαβούνται) και αυτά είναι: το μοντέλο ανάπτυξης, που θεμελιώνεται στην οικιστική και την πολεοδομική μνήμη του τόπου και το μοντέλο ουσιαστικής δημοκρατικής διακυβέρνησης. Κατά τις επικείμενες δημοτικές εκλογές, όλοι οι δημότες ως εκλέκτορες δεν αποφασίζουμε για την εγκαθίδρυση της τυπικής Δημοκρατικής Αρχής, αλλά για το εάν επικρατήσουν και θα προσδιορίσουν την μελλοντική πορεία του τόπου μας αυτά τα δύο μοντέλα.

Εάν λοιπόν εμείς οι ίδιοι οι δημότες, κατά την προσέλευση στην κάλπη, δεν έχουμε αυτή την ιδέα στο μυαλό μας, δηλαδή την ιδέα της άρρηκτης σύνδεσης των δύο μοντέλων, πράγμα που τελικά θα καθορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα, τότε δεν θα μπορούμε στο μέλλον να ανατρέψουμε τις αποφάσεις και τις πράξεις της τυπικής Δημοτικής Αρχής.

Ο άλλος δρόμος που θα μπορούσαμε να τον σκιαγραφήσουμε παραστατικά: είναι ο δρόμος της επενδυτικής ανάπτυξης, ο οποίος διασταυρώνεται με τον δρόμο της απολυταρχικής διακυβέρνησης. Γι’ αυτό το ζήτημα θα επανέλθω σύντομα.

* Ο Θεόδωρος Γεωργίου είναι Καθηγητής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ στο ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ.

Διαβάστε σχετικά: TO ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ