Ειδήσεις

Ραντεβού μπροστά στο ΜΙΝΙΟΝ. Η Κϊνηση Ανεξάρτητων Πολιτών “Σπίθα” του Μίκη Θεοδωράκη, της Βούλας, Βάρης, Βουλιαγμένης, μαζί με τη “Σπίθα” Αργυρούπολης, Ελληνικού, Γλυφάδας, κι άλλες “Σπίθες” έδωσαν το παρών στη μεγάλη απεργία, ειρηνική διαδήλωση και πορεία στο Σύνταγμα, της 23ης Φεβρουαρίου 2011.

Δεν θέλω να εκφραστώ δημοσιογραφικά. Θα σας μιλήσω μέσ’ απ’ την καρδιά μου. Συχωρείστε μου τη συναισθηματική φόρτιση.

Τα ευχάριστα νέα: η αφύπνιση του κόσμου, το ξαναζωντάνεμα, η συντροφικότητα, το πηγαίο “μαζί”· πάλης ξεκίνημα,νέοι αγώνες... Ναι, αλλά για τις ίδιες επιδιώξεις;”ψωμί - παιδεία - ελευθερία!”

Ελευθερια όμως έχουμε! Εχουμε; θα το δούμε παρακάτω...

Φλεβάρης ήταν και τότε το ‘73 στη Νομική, που ούρλιαζαν οι φοιτήτριες στην ταράτσα, κυνηγημένες από «τα όργανα της τάξης». Σίγουρα κάποιες θα περπατούσαν και πάλι δίπλα μου.

Αρχίσαμε ν’ ανηφορίζουμε την οδό Σταδίου φωνάζοντας συνθήματα κατά του Μνημονίου και της κυβέρνησης. Μπροστά μας ήταν το ΠΑΜΕ. Κάποιες ομάδες από τα πεζοδρόμια μάς ρώταγαν “ποιοί είμαστε”. “Της Σπίθας του Θεοδωράκη” τους απαντούσαμε· κι έμπαιναν στην ομάδα μας.

Ημουνα μαζί με τη γυναίκα μου και την κόρη μου. Είχαμε σκεφθεί, εγώ να μην πάω, γιατί πρέπει να προσέχω την υγεία μου· συμφώνησα. Το πρωί όμως με ξύπνησαν οι “σάλπιγγες”, που βαρούσαν μέσα μου προσκλητήριο· και πήγα! Εγινα 38 χρόνια νεότερος! Τόσα πέρασαν απ’ όταν έζησα τη Νομική με τους Αστυνομικούς με τα γκλομπς και την τσάκιση στη σκελέα και το πηλίκιο, το Πολυτεχνείο με τους ίδιους αστυνομικούς στην αρχή και τα τανκς του στρατού τα μεσάνυχτα της Παρασκευής...

Τι τα θυμάσαι αυτά τώρα; Στην αρχή δεν τα θυμόμουν· απλά ξαναζούσα τα νειάτα μου.

Δεν βλέπαμε αστυνομικούς και κάποιοι ανησύχησαν. “Μας παρακολουθούν διακριτικά”, είπα.

Φτάσαμε στην πλατεία Συντάγματος, ανεβήκαμε την Οθωνος και σταθήκαμε στο πεζοδρόμιο μπροστά στον Αγνωστό Στρατιώτη. Η λεωφόρος γέμιζε ασφυκτικά σιγά σιγά από τα γκρουπ που ακολουθούσαν· ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και άλλα.

Εκεί τα ΜΑΤ είχαν κάνει τείχος για να προστατεύσουν τη Βουλή απ’ τους βανδάλους, απ’ τους γνωστούς- άγνωστους αναρχικούς, ίσως! Καλώς. Γιατί όμως φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες; Θα κάνουν τελικά χρήση χημικών; σκέφθηκα, αλλά δεν έβλεπα το λόγο. Η διαδήλωση ήταν άκρως ειρηνική. Μόνο συνθήματα και πανό

Κάποιοι κράταγαν έναν φραπέ στο πλαστικό να ξεδιψάσουν. «Μετά την πορτοκαλί επανάσταση» και κάτι τέτοια, σκέφθηκα, «η επανάσταση του φραπέ;», και χαμογέλασα!

Το χαμόγελο πέτρωσε στα χείλη μου. Κάτω στην πλατεία - κάτω από τα πόδια μου - ακούστηκε μια ισχυρή έκρηξη κι ακολούθησε κι άλλη κι άλλη κι άρχισε να γεμίζει η πλατεία άσπρους και μαύρους καπνούς. Καπνογόνα, δακρυγόνα, χημικά, βομβίδες, “κρότου-λάμψης”... Πάμε προς του Μακρυγιάννη, είπα.

Στην Οθωνος αντικρύζω τους πραιτωριανούς ν’ ανεβαίνουν. Κράνη, μάσκες, απσίδες, μπότες... σταμάτησα μπροστά στους “Ρόμποκοπ”· θα σεβαστούν την ηλικία μου σίγουρα! «Γιατί το κάνετε αυτό», τους είπα. Είσαστε παιδιά μας. Είσαστε σαν κι εμάς. Η διαδήλωση είναι ειρηνική. Επρεπε ν’ αρνηθείτε την ετκέλεση τέτοιων εντολών». Εδειχναν να με “σέβονται” ή να με αγνοούν. Μα ξάφνου μέσα απ’ τις φωτιές και τους καπνούς πετιέται ο “Ράμπο”, που δεν ανέχτηκε “το θράσος μου”, και μας πετάει ένα “κέρατο” με χημικά πάνω μας. Πήγα να προφυλαχτώ αλλά τα πνευμόνια μου πήραν μια γερή δόση. Δεν αισθανόμουν καλά, μα επιτάχυνα και συνάντησα πιο κάτω τους δικούς μου. Ευτυχώς υπάρχουν και τα κινητά.

Την άλλη φορά, αν χρειαστεί, θα φορέσω αντιασφυξιογόνα μάσκα, γιατί θα ξαναπάω!

Σε σας το λέω φίλοι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Τα λέω ιδιαίτερα στους φίλους και στις φίλες Υπουργούς και βουλευτές, που στηρίζουν ένα τέτοιο καθεστώς που μας θύμισε τη χούντα.  Αυτή την ελευθερία έχουμε· φτιασιδωμένη! και ξέρω πως και τις μάσκες της και τα φτιασιδώματα θα ρίξει, σαν δει η κυβέρνησή σας πως ο Λαός δεν τρομοκρατείται με τις στρακατρούκες.

Και για να φύγω απ’ τα συναισθηματικά και να ξαναθυμηθώ το γνήσιο δημοσιοράφο, ένα σας λέω, αγαπητοί αναγνώστες. Αυτή τη φορά τουλάχιστον, που ήμουν εκεί παρών, αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας, και, πιστεύω αξιόπιστος, οι πραιτωριανές δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν στους διαδηλωτές απρόκλητα.

Κι αν ακόμη έπεσε μια μολότωφ από τους γνωστούς - άγνωστους, κι αν ακόμη δεν ήταν προβοκάτορες, αλλά ξαναμένοι θερμοκέφαλοι αναρχικοί, ήταν τόσο λίγοι και οι αστυνομικοί τόσο πολλοί που άνετα μπροούσαν να τους κυκλώσουν και να τους συλλάβουν. Δεν το έκαναν, αλλά βάδισαν κατά των νοικοκυραίων και ειρηνικών διαδηλωτών για να τους τρομοκρατήσουν και να τους διαλύσουν. Κατά τα άλλα το αρμόδιο Υπουργειο λέγεται κατ’ ευφημισμόν Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη!