“Ψαλιδοχέρηδες” και “ο άνθρωπος που γελά”. Επιθέσεις Ντόρας – Άνοδος Σαμαρά. Μ’ αυτές τις επίτιτλες λιγοστές φράσεις θα χαρακτήριζα την κατάσταση στη Ν.Δ.

Τελείωσαν τα τυπικά. Εγκρίθηκε όπως αναμενόταν από το έκτακτο Συνέδριο της Ν.Δ., το περασμένο Σαββατοκύριακο, η αλλαγή του καταστατικού, για τον τρόπο εκλογής του νέου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, στις 29 Νοεμβρίου, από τα μέλη του κόμματος.

Την πρώτη μέρα μίλησαν, ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής Δ. Σιούφας, ο Γραμματέας της Κ.Ε. Λ. Ζαγορίτης, ο απερχόμενος Πρόεδρος της Ν.Δ. Κώστας Καραμανλής και οι υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος, Ντόρα Μπακογιάννη, Αντώνης Σαμαράς και Παν. Ψωμιάδης.


Θα συμφωνήσουμε με το Δ. Σιούφα ότι οι εργασίες του Συνεδρίου διεξήχθησαν (σχεδόν) άψογα. Αυτό όμως, μέσα στο συνέδριο, γιατί έξω, στα πηγαδάκια, το κλίμα ήταν διαφορετικό. Από ψυχρό, μέχρι θυελλώδες.

Προσήλθαμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) νωρίς, γύρω στις 10.00. Εκεί λοιπόν, 5 μέτρα απ’ την είσοδο, «συνελήφθη»ψηλός και αγροίκος σύνεδρος να καθυβρίζει με την πλέον χρησιμοποιούμενη προσφώνηση, γνωστό βουλευτή της Ν.Δ., ο οποίος προσπαθούσε ματαίως, να κρατήσει τα προσχήματα. Οι φράσεις που ξεστομίζονταν από συνέδρους  ακόμα και για τον Κ. Καραμανλή από ευγενέστατους κυρίους και κυρίες δεν μου επιτρέπεται να τις αναφέρω.


Και για να δικαιολογήσουμε το «σχεδόν» που πρόσθεσα εγώ στο “διεξήχθησαν άψογα” του Σιούφα, ν’ αναφερθώ σε περιστατικό που μετέδωσαν οι τηλεοπτικοί φακοί: Μόλις ανέβηκε στο βήμα ο Αντώνης Σαμαράς – αμέσως μετά την Ντόρα – τρεις-τέσσερις εκατοντάδες σύνεδροι σηκώθηκαν και αποχώρησαν συγχρόνως και ομαδικά. Το γεγονός αυτό ορθώς θεωρείται προκατασκευασμένο, προγραμματισμένο και κατευθυνόμενο. Τολμώ να φανταστώ ότι δεν αποσκοπούσε μόνο στον εντυπωσιασμό, αλλά στην πρόκληση επεισοδίου, για να εκτεθεί ο Σαμαράς. Δεν «τσίμπησε» όμως κανείς.

 

Οι τοποθετήσεις

 


Στο πάλκο πάντως εξελίχθησαν όλα άψογα. Ο καθένας στο ρόλο του, με πνεύμα ενότητας, λίγες «μπηχτές», μάχες χαρακωμάτων, κουβέντες θεσσαλονίτικες, «έξω απ’ τα δόντια» του Ψωμιάδη, όπως:

«… σήμερα σ’ αυτή την αίθουσα δεν έχουν θέση στις πρώτες σειρές, στελέχη και διορισμένοι που τους τίμησε ο Καραμανλής και προκάλεσαν με τις πράξεις τους, τις συμπεριφορές τους και την αδιαφορία τους».


Ο απερχόμενος Πρόεδρος της Ν.Δ. Κώστας Καραμανλής, είπε μεταξύ άλλων: «… karamanlhsΠροχωρούμε με αρχές και στόχους που συνοψίζονται σε λίγες αλλά καίριες μόνο λέξεις: «Άνοιγμα στην κοινωνία, συνοχή, αλληλεγγύη, προοπτική».

«… τα πολιτικά κόμματα είναι ζωντανοί οργανισμοί, οφείλουν να προσαρμόζονται στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, να αντλούν και να αξιοποιούν φρέσκες ιδέες από την κοινωνία.

Να διαμορφώνουν και να προωθούν πολιτικές που δίνουν λύσεις στα προβλήματα του τόπου και της κοινωνίας.

Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να αποδεικνύουν συνέχεια συνέπεια, αξιοπιστία, να επιδεικνύουν υπευθυνότητα και διορατικότητα, να λειτουργούν ως φορέας αλλαγών που στόχο έχει να κάνει εφικτό το ευκταίο».

«… Η Νέα Δημοκρατία […] καταγράφηκε στη νεότερη πολιτική ιστορία μας ως η παράταξη των μεγάλων και απόλυτα δικαιωμένων εθνικών επιλογών. Αυτή την παράδοση συνεχίζει και τώρα. Με αυτή την παρακαταθήκη προχωρά».

Κάλεσε τους υποψηφίους προέδρους και όλους όσους μπαίνουν στην προεκλογική διαδικασία, «ν’ αποκλείσουν απ’ τον πολιτικό τους λόγο προσωπικούς χαρακτηρισμούς, αντεγκλήσεις και αιτιάσεις».

Χρειάζεται, είπε, «να διασφαλιστεί η αξιοποίηση όλων των δυνάμεων του Κόμματος, χρειάζεται ο νέος Πρόεδρος να έχει τη στήριξη, την υποστήριξη όλων μας ανεξαιρέτως. Θα είναι Πρόεδρος όλων, θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός της χώρας».

Και καταλήγοντας έκανε έναν σύντομο προσωπικό απολογισμό:

«… τα πεντέμισι χρόνια της διακυβέρνησης υπήρξαν παραλείψεις, καθυστερήσεις και λάθη στην εκτίμηση των πραγμάτων.

Υπήρξαν συμπεριφορές που δε μπόρεσα να αποτρέψω ή να αντιμετωπίσω και που ήταν ξένες προς τις αρχές μου.

Υπήρξαν φορές που δυσαρέστησα και εγώ κάποιους από εσάς.

[…] «Δεν επιδίωξα φυσικά να παραμείνω αλάθητος. Το «αλάθητο», έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «είναι εκτός του χώρου της πολιτικής».  Κύριο μέλημά μου ήταν ένα και κυρίαρχο, να μην κάνω λάθη που θα έβλαπταν τον τόπο, κύριο μέλημά μου ήταν να πράττω το καλύτερο για την πατρίδα μου, έβαζα και βάζω πάνω απ’ όλα το εθνικό συμφέρον».

Τελειώνοντας δε, τόνισε: «Δεν σας αποχαιρετώ, θα είμαι μαζί σας στους νέους αγώνες για την Ελλάδα[…].

Θα είμαι συνεχώς μαζί σας, δίπλα στο νέο Πρόεδρο του Κόμματος».


Η Ντόρα Μπακογιάννη
, επέλεξε να επικαλεστεί τη λογική, να κεντρίσει τη μνήμη και ν’ αγγίξει το συναίσθημα και ιδιαίτερα το τελευταίο επανειλημμένα.

mpakogiani2Αφού καθόρισε ως ιδεολογικό στίγμα της Ν.Δ. τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» έκανε και διαπιστώσεις και μάλιστα επιτυχημένες:

Διαπίστωση 1η (με αναφορά στον Παύλο Μπακογιάννη)

[…] Θυμάμαι σαν χθες τον πρώτο μου πολιτικό καυγά με τον Παύλο Μπακογιάννη. Ζούσαμε στην Γερμανία, εξόριστοι κατά τη διάρκεια της χούντας, με τον Παύλο να δίνει αγώνες για την δημοκρατία απ’ το ραδιόφωνο της Deutsche Welle.

Εγώ του έλεγα τότε, 18 χρονών, ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι, όπως προβλέπει το Σύνταγμά μας. Και ο Παύλος: έλεγε «Όχι. Δεν είμαστε όλοι ίσοι, διότι δεν έχουμε όλοι την ίδια εκκίνηση, την ίδια αφετηρία». Ότι δεν δίνονται σε όλους οι ίδιες ευκαιρίες. Ξεκινώντας ουσιαστικά από την ίδια την παιδεία. Και ότι αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα δικαιοσύνης και δημοκρατίας».

[…] «το παιδί που γεννιέται στην Βελώτα Ευρυτανίας δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με εκείνο που γεννιέται σε αρκετές συνοικίες της Αθήνας».

Σ.Σ.: Απέφυγε όμως να θίξει το νοσηρό φαινόμενο του πολιτικού μας βίου, την οικογενειοκρατία. Δεν είπε ότι το παιδί που δεν είναι κάποιου Μητσοτάκη είναι δύσκολο να γίνει πολιτικός, ώστε να διεκδικήσει ακόμη και την πρωθυπουργία, όπως η ίδια!…


Είπε όμως κάποιες αλήθειες:

«Η πρώτη αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες δεν αναδεικνύονται οι αξίες της δημιουργίας και της καινοτομίας. Οι αξίες που είναι η πραγματική κινητήρια δύναμη ανάπτυξης για μια χώρα». «Η δεύτερη διαπίστωση που αφορά προπάντως το κράτος είναι ότι εδώ και δεκαετίες ζούμε και  ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα εισπράττουμε και παράγουμε. Ζούμε με δανεικά».

«Τρίτη κρίσιμη διαπίστωση αφορά στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών […] η ανομία, η έλλειψη σεβασμού σε κανόνες και θεσμούς […] με μαζικά φαινόμενα ασυδοσίας και διαφθοράς».


(Σ.Σ. Σωστές κι αυτές και οι άλλες διαπιστώσεις που δείχνουν ότι οι πολιτικοί μας γνωρίζουν την πραγματική κατάσταση, την οποία αυτοί δημιούργησαν με τα ρουσφέτια και τις πελατειακές τους σχέσεις. Δεν έκαναν όμως τίποτα για να τ’ αποτρέψουν).

Μετά τις διαπιστώσεις επανήλθε στην ιδιωτική της διαδρομή και τα «επιτεύγματα», για να καταλήξει:

«Απευθύνομαι και στην καρδιά και στο μυαλό σας και ζητώ την ενεργό υποστήριξή σας επειδή συμφωνείτε με την πολιτική μου πρόταση. Επειδή συμφωνείτε και εσείς πως η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αλλάξει, να ανανεωθεί, να γίνει πιο σύγχρονη, να διευρύνουμε την επιρροή μας και προς τα δεξιά και προς το κέντρο, διότι εκεί κρίθηκαν οι εκλογές και εκεί θα κριθούν και οι επόμενες».

Και ολοκλήρωσε επιστρέφοντας με αναφορά στην προσωπική της διαδρομή: «ζω από κοντά την πολιτική, από τότε σχεδόν που γεννήθηκα. Έζησα πολλά. Οι δρόμοι που περπάτησα δεν ήταν πάντα εύκολοι […]. Πέρασα την εφηβεία μου μακριά απ’ την Ελλάδα. […] Το ’89 άλλαξε βίαια η πορεία της ζωής μου από το μίσος. Μίσος τυφλό που όπλισε το χέρι δολοφόνων του Παύλου Μπακογιάννη. Από τύχη σώθηκα η ίδια το 2002 όταν ένα διαταραγμένο μυαλό προσπάθησε να με δολοφονήσει».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην κομματική της σταθερότητα, ώστε να δημιουργηθεί η συνειρμική αντιδιαστολή προς τους συνυποψηφίους της. «Έχω καθαρό το μυαλό και τη συνείδησή μου. Ξέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι εντάξει απέναντι στο Κόμμα μου, την παράταξή μου, τους συναγωνιστές μου, τους πολίτες που με εμπιστεύτηκαν».

Δεν παρέλειψε να αναφερθεί σ’ όλους τους αρχηγούς της Ν.Δ. Από τον Κ. Καραμανλή, τον Ράλλη, τον Αβέρωφ, Μητσοτάκη, Έβερτ και πάλι Κώστα Καραμανλή τον νεότερο, με δύο καλές κουβέντες για τον καθένα. Και τελείωσε με τις γαλάζιες σημαίες της ΟΝΕΔ και της ΔΑΠ, που μαζί με τους επαγγελματίες, τους αγρότες, τις γυναίκες κλπ.


Ο Αντώνης Σαμαράς που για έμβλημα της υποψηφιότητάς του επέλεξε την ελπίδα, όπως ο ίδιος τόνισε τελειώνοντας την ομιλία του και κάλεσε όλους να βοηθήσουν samaras«να μεταδώσουμε την ελπίδα σε όλους τους Έλληνες», εκφώνησε ένα λόγο μεστό, ουσιώδη, καθαρά πολιτικό, που ενδιαφέρει το σύνολο της κοινωνίας κι όχι μόνο τους νεοδημοκράτες. Ένα λόγο που θ’ άξιζε να διαβαστεί με προσοχή απ’ όλους – αν και σε πολλά ιδεολογικά σημεία διαφωνώ – αλλά δυστυχώς, ο δημοσιογραφικός χώρος επιβάλλει να περικόψουμε.

Ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε το λόγο του όπως τον τελείωσε: "Βρίσκομαι μπροστά σας για να σας μιλήσω με δύο λέξεις. Ελπίδα και προοπτική. Χειροπιαστή Ελπίδα και συγκεκριμένη προοπτική".

Στη συνέχεια ανέπτυξε την ανάγκη ν’ αναδείξει η Ν.Δ. την ιδεολογική της ταυτότητα: «Ελευθερία, αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ισονομία, δημοκρατία, πατρίδα είναι αξίες και ιδανικά που τα ενστερνίζεται απόλυτα το σύνολο της κοινωνίας» είπε και συνέχισε: «Δεν είναι εμμονές που πρέπει να ξεριζωθούν. Τις αξίες αυτές ο λαός τις κρατάει βαθιά στην ψυχή του και περιμένει από εμάς ιδιαίτερα να τις υπερασπιστούμε όταν ο οποιοσδήποτε τις προσβάλλει, τις νοθεύει, τις διαστρεβλώνει.

Κι όταν μας βλέπει να υπερασπιζόμαστε τις αρχές και τις αξίες εκείνες που έκαναν την Ελλάδα μεγάλη, που έκαναν αυτή την παράταξη μεγάλη, τότε του δίνουμε κουράγιο. Δεν θα μας γυρίσει την πλάτη.

Δεν αρκεί όμως να επανέλθουμε στις διαχρονικές μας αξίες. Πρέπει να τις συνθέσουμε μαζί με τις πιο σύγχρονες φιλελεύθερες ιδέες, οι οποίες κάποτε κι αυτές στην Ελλάδα γεννήθηκαν και στην Ευρώπη αναγεννήθηκαν υπό την επιρροή του ελληνικού πνεύματος και σήμερα παντού στον κόσμο θριαμβεύουν.

Κι αυτές σήμερα διστάζουμε να τις παρακολουθήσουμε και καμία φορά φοβόμαστε να τις υπερασπιστούμε. Ιδέες όπως η ανταγωνιστικότητα, η διάχυση ευκαιριών, ο ρόλος της μεσαίας τάξεις και βέβαια η αγάπη για την πατρίδα.

Αγαπάμε τον τόπο μας, αλλά δεν είμαστε περίκλειστοι και περίφοβοι, είμαστε οικουμενικοί, ανοίγουμε τα φτερά μας σε όλο τον κόσμο, όπως πάντα έκαναν οι Έλληνες στις μεγάλες τους στιγμές. Άλλωστε το ελληνικό πνεύμα είναι οικουμενικό.

Παρακολουθούμε λοιπόν αυτά που γίνονται στον υπόλοιπο τον κόσμο και τι διαπιστώνουμε; Ότι παντού, πριν ξεσπάσει η πρόσφατη κρίση και πολύ περισσότερο αφότου ξέσπασε, όλη η δημόσια συζήτηση σε αυτές τις χώρες γίνεται ακριβώς για τις έννοιες.

Για την ανταγωνιστικότητα κόντρα στη λογική του κρατισμού που πνίγει την οικονομία και τη δημιουργικότητα των κοινωνιών, για τη διάχυση ευκαιριών και ευημερίας, κόντρα στη λογική των στρεβλώσεων των αγορών των ολιγοπωλίων και των καρτέλ, που δεν δίνουν ευκαιρίες στους πολλούς και δεν αφήνουν την ανάπτυξη να φτάσει παντού, ώστε τελικώς να ευημερούν οι αριθμοί και να δυστυχούν οι άνθρωποι.

Για τη μεσαία τάξη, που μόνον όταν είναι ακμαία και δημιουργική μπορεί να εξασφαλίζει αυτή τη διάχυση ευκαιριών προς τα κάτω και ευημερίας στην υπόλοιπη οικονομία. Και για την αγάπη για την πατρίδα, που είναι προϋπόθεση Δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης, κόντρα στη λογική της ισοπέδωσης των λαών, κόντρα στη λογική της μετατροπής ιστορικών λαών σε πληθυσμούς χωρίς ταυτότητα».

«Είναι λοιπόν στο χέρι μας με αυτές τις ιδέες η ήττα να μετατραπεί σε σύντομη παρένθεση, αρκεί να δείξουμε τις ιδέες μας, να διορθώσουμε γρήγορα τα λάθη μας και να είμαστε κοντά στον απλό τον οπαδό μας. Τότε θα μπούμε και μόνον τότε δυναμικά σε τροχιά εξουσίας».

«Αυτή λοιπόν η σύνθεση των διαχρονικών αξιών με τις πιο σύγχρονες φιλελεύθερες ιδέες, είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ και απαραίτητη όσο ποτέ και είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό φιλελευθερισμό, που συνοψίζεται σε ένα όραμα με τέσσερα προτάγματα: Ανταγωνιστικότητα παντού, διάχυση της ανάπτυξης παντού, ευκαιρίες για όλους, ευημερία για όλους.

Είναι ένα όραμα που παντρεύει την πατρίδα με την ανταγωνιστικότητα, γιατί μόνον ένας λαός που αγαπά τον τόπο του μπορεί να επενδύει στο μέλλον του και μόνον ένας λαός που είναι υπερήφανος για τον εαυτό του μπορεί να διεκδικεί και να κερδίζει επιτυχίες στο διεθνή στίβο, στις διεθνείς αγορές, στη διεθνή καλλιτεχνική δημιουργία, στην έρευνα, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, παντού.

Παντρεύει ακόμα την ανάπτυξη με την κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί αληθινή ανάπτυξη υπάρχει, μόνον όταν η επιτυχία ενός κλάδου συμπαρασύρει και τους άλλους κλάδους και η ευημερία κάποιων δημιουργεί ευκαιρίες για την ευημερία πολλών περισσότερων.

Και ανάπτυξη δεν γίνεται σε βάρος των πολλών, αλλά σε όφελος της κοινωνίας και μαζί με τους οικονομικούς δείκτες τότε ευημερούν και οι άνθρωποι και προστατεύεται το περιβάλλον, φυσικό και πολιτιστικό και βελτιώνεται η ποιότητα ζωής και υπάρχει πολιτιστική άνθιση.

Κι ακόμα πρέπει να παραμερίσουμε φθαρμένα στερεότυπα. Που μας ταλαιπώρησαν πολύ τα τελευταία χρόνια και που επικαλούνται την παγκοσμιοποίηση, για να παρουσιάσουν τον εφιάλτη του George Orwell , ως πανανθρώπινο ιδανικό. Όπου καταργείται η αυτοδιάθεση των λαών, καταργούνται τα εθνικά κράτη και ισοπεδώνονται οι πολιτισμοί. Και ενώ μιλάμε για τα Ηνωμένα Έθνη ως πηγή διεθνούς νομιμότητας, κάποιοι έχουν βαλθεί, κι είναι πάρα πολλοί αυτοί στην Ευρώπη και παντού, να αποδομήσουν τα έθνη. Όμως άλλο πράγμα η συνεργασία των λαών, άλλο πράγμα η κοινή τους ανάπτυξη και η πολιτική τους σύγκλιση, και άλλο πράγμα, τελείως διαφορετικό, η ισοπέδωση της πολιτικής τους πολιτιστικής προσωπικότητας. Αυτή η ισοπέδωση βρήκε κάποια στιγμή οπαδούς σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Τώρα πιστεύω δεν ελκύει πια κανέναν. [...]

Αν πάψουμε να νιώθουμε υπερήφανοι για τον πολιτισμό μας, δεν θα γίνουμε πιο κοσμοπολίτες. Δεν θα γίνουμε παρά μόνο περιθωριακοί στον διεθνή στίβο» και συνέχισε παρακάτω: Είναι ψεύτικο το δίλημμα, αν πρέπει να κρατήσουμε τις διαχρονικές αξίες ή να ενστερνιστούμε σύγχρονες αντιλήψεις. Συνδυάζουμε και τα δύο. «Αυτός είναι στην ουσία ο κοινωνικός φιλελευθερισμός και όσο σαφέστερα τον κατανοήσουμε και τον πιστέψουμε τόσο πιο αποφασιστική και αποτελεσματική αντιπολίτευση θα κάνουμε σήμερα και τόσο πιο αποτελεσματική κυβέρνηση θα ασκήσουμε αύριο».

 

Διάκριση κοινωνικού φιλελευθερισμού και Νεο-φιλελευθερισμού

 


Αξίζει να αναφερθούμε στην ερμηνεία του κοινωνικού φιλελευθερισμού που έδωσε με σαφήνεια: «Γιατί; Γιατί ο κοινωνικός φιλελευθερισμός θέλει το κράτος διαιτητή, ρυθμιστή των κανόνων που πρέπει να τηρούνται απ’ όλους προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος, και εκεί διαφέρει από τον κρατισμό που προωθεί το κράτος-επιχειρηματία, αλλά και από τον νεοφιλελευθερισμό που θέλει το κράτος να μην κάνει τίποτα, να είναι απλώς «νυχτοφύλακας» και να βοηθάει τους ισχυρούς να γίνονται ισχυρότεροι σε βάρος των πολλών.

Όχι κράτος «νυχτοφύλακα», λοιπόν. Όχι κράτος-επιχειρηματία. Όχι κράτος-θεραπαινίδα των ισχυρών. Όχι κράτος-δυνάστη των αδυνάτων. Αλλά κράτος-ρυθμιστή, που να προστατεύει τον πολίτη και να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Αυτή, θυμηθείτε με, θα είναι η νέα μεταπολίτευση».

Και συνέχισε: «Με τη Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε η πρώτη η μεταπολίτευση. Με τη Νέα Δημοκρατία θα ξεκινήσει και η νέα μεταπολίτευση. Ανταγωνιστικότητα παντού, αειφορία, διάχυση της ευημερίας παντού, ευκαιρίες σε όλους, ισχυρή μεσαία τάξη, κράτος-ρυθμιστής, ισονομία για όλους, ευκαιρίες για όλους».

Ευαγγελίστηκε δε με την εγγραφή δεκάδων χιλιάδων νέων μελών – και την εκλογή νέου προέδρου της Ν.Δ. – «θα μετατρέψουμε την ήττα σε αφετηρία ανάκαμψης και επανασυσπείρωσης».

Αναφέρθηκε βεβαίως στην οργάνωση του κόμματος όπου τα μέλη και η βάση θα έχουν ρόλο, δύναμη αλλά και ευθύνη και ιδιαίτερα στους νέους (ΟΝΝΕΔ κλπ) και τις γυναίκες που τις θεωρεί και είναι μια ανεξάντλητη δεξαμενή ανθρωπίνου δυναμικού, που δεν τις βλέπει σαν υποχρέωση ποσόστωσης, αλλά ως αδιαμφισβήτητη δύναμη δημιουργίας στο κόμμα, στην πολιτική, στην κοινωνία.


Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης απευθύνθηκε περισσότερο στο θυμικό των νεοδημοκρατών και στο συναίσθημα, αλλά όντως είπε κάποια psomiadis-nomarxisπράγματα «έξω απ’ τα δόντια».

«…έξι χρόνια άκουγα συνέχεια «ο Παναγιώτης είναι γραφικός» Μπορεί να είναι γραφικός ένας πολιτικός, που τριάντα χρόνια πρωτεύει; «Τελικά απεδείχθη ότι δεν ήμουν εγώ ο γραφικός, κάποιοι άλλοι σε αυτή την αίθουσα απεδείχθησαν γραφικοί, ανίκανοι, άκαπνοι, αδιάφοροι, απεδείχθησαν τραγικοί αφού μας έφεραν σε αυτή την τραγική δύσκολη κατάσταση.

Είκοσι μήνες φώναζα, έστελνα μηνύματα, όπως και πολλοί άλλοι φυσικά. Δυστυχώς δεν μας άκουγε κανείς. Λάθος νοοτροπίες, αλαζονικές συμπεριφορές, προσωπικές διαδρομές, λάθος άνθρωποι, κατάχρηση εμπιστοσύνης, κλειστές πόρτες, κατεβασμένα τηλέφωνα, κακή επικοινωνιακή πολιτική διέκοψαν κάθε επαφή με την ψυχή και την καρδιά της Νέας Δημοκρατίας, τον υπέροχο κόσμο μας και έφεραν μοιραία αυτό το κακό αποτέλεσμα».

[...] Απομονώνω μερικές χαρακτηριστικές φράσεις του, γιατί αποτυπώνουν την πραγματικότητα και έχουν μεγάλη σημασία:

«Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, αν δεν πάψουμε να κυνηγάμε καρέκλες, αν δεν ανοιχτούμε στη βάση της κοινωνίας, τότε η κοινωνία πιθανώς να γεννήσει άλλο πολιτικό φορέα». «Έχει δυστυχώς πολλά σάπια φρούτα η παράταξή μας» συμπλήρωσε. Κι αλλού «Γιατί μπροστά στα φώτα αγκαλιαζόμαστε, χαμογελάμε, φιλιόμαστε, αλλά μόλις σβήσουν τα φώτα εκτοξεύονται τορπίλες».

… Δεν αγωνίζομαι, προσέξτε, δεν αγωνίζομαι για να δω μια Ελλάδα Α.Ε.

Και βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο αναφέρθηκε και στο πρόβλημα των Σκοπίων ξεκάθαρα και συντασσόμαστε μαζί του: «Μετά το έπος του ’40, μετά το «όχι» του Τάσου Παπαδόπουλου στο Σχέδιο Ανάν, πρέπει να πούμε ένα μεγάλο «όχι» στην παραχώρηση του ονόματος «Μακεδονία». Τελεία και παύλα!».

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 290 guests και κανένα μέλος