Διεθνή

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΠΟΠΟΙΙΑΣ ΣΤΟ ΡΟΥΠΕΛ

“Η μεγαλοσύνη στους λαούς δεν μετριέται με το στρέμμα”

(Κωστής Παλαμάς)

Ήταν σαν τώρα, Κυριακή, 6 Απριλίου 1941!

Η Ιταλία είχε ηττηθεί στην Αλβανία.

Ώρα να επέμβει η μεγάλη σύμμαχος του άξονα, η Γερμανία, για να «τελειώνουμε» με την Ελλάδα. Λογάριασαν λάθος. Η Ελλάδα, δεν είχε τελειώσει με την ιστορία της! Η Ελλάδα δεν τελείωσε την ιστορία της στις Θερμοπύλες. Δεν είπε μια φορά «μολών λαβέ». Το είπε πολλές φορές και το ξαναλέει, όποτε απαιτείται.

Έτσι και τότε, πριν 67 χρόνια. Μια ιστορία που δεν τη γνωρίζουμε. Έχουμε μείνει με την εντύπωση πως μόλις επετέθη  η σιδηρόφρακτη πολεμική μηχανή της αήττητης ως τότε Γερμανίας, όλα τελείωσαν επειδή συνθηκολόγησε η Κυβέρνηση Κορυζή, και μόνο η ηρωική Κρήτη αντέστη «με νύχια και με δόντια» ένα μήνα.

Δεν είναι έτσι. Εκεί στο Ρούπελ*, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ξανάζησαν οι Θερμοπύλες. Οι Γερμανοί ηττήθησαν! Ναι. Ο ίδιος ο Χίτλερ το αναγνώρισε:

«… απ’ όλους τους αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με απαράμιλλο θάρρος και μέγιστη περιφρόνηση προς το θάνατο…»

Το οχυρό Ρούπελ δεν κυριεύθηκε από την θηριώδη στρατιωτική μηχανή των Ναζί. Ο Γερμανικός στρατός υπέστη τεράστιες απώλειες. Οι Έλληνες ελάχιστες.

Είναι χαρακτηριστικά όσα αναφέρουν οι ίδιοι οι Γερμανοί: «…εδώ πάνω, ακριβώς κάτω από την κορυφή στο κεντρικότερο σημείο Ρούπελ, μένουμε άφωνοι. Μπροστά στην κορυφή είναι αδύνατον να προχωρήσουμε. Όποιος τολμήσει να ξεμυτίσει γαζώνεται. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι τα λίγα και με δυσκολία φτιαγμένα αυτά οχυρά… θα ήταν τόσο δυνατά και μοντέρνα!

Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι οι Έλληνες θα μας αντιστέκονταν τόσο σκληρά και με τέτοια ενέργεια…»¹

Το πρώτο γερμανικό ανακοινωθέν της 6ης Απριλίου το βράδυ, ανέφερε ότι τα επιτεθέντα στρατεύματα κατά της Ελλάδας «προσέκρουσαν εις πείσμονα αντίστασιν».

"… Η ικανότητα του εχθρού (των Ελλήνων) για άμυνα, παραμένει σχεδόν αμείωτη. Το (Γερμανικό) τάγμα, λόγω σοβαρών απωλειών είναι εν μέρει μόνο αξιόμαχο…"²

"Είναι ήδη τρίτη προς τέταρτη ημέρα της γιγαντομαχίας. Ημέρες και νύχτες αδιάκοπου αγώνα, όπου όλα τα εχθρικά κύματα θραύονται πάνω στην ευψυχία, την τόλμη και τον ηρωισμό των αγωνιστών.

Ο εχθρός λυσσά.

Οι αμυνόμενοι, με την αντίστασή τους και την απόφασή τους να πεθάνουν, επαυξάνουν αυτή τη λύσσα.

Ο Γολιάθ μαίνεται.

Ο Δαυίδ τον σφυροκοπάει.

Και έτσι…

“Προ αυτής της καταστάσεως ευρεθέντες οι Γερμανοί αποστέλλουν κήρυκας με λευκάς σημαίας ζητούντες εξάωρον εκεχειρίαν δια την περισυλλογήν των νεκρών και των τραυματιών, η οποία και τους εδόθη υπό τον όρον να μην την παραβιάσουν…”³

Η επίθεση των Γερμανών άρχισε, πριν λήξει το σχετικό τελεσίγραφο 5.15’ το πρωί της 6ης Απριλίου. Πήραν μέρος εκτός των βαρέων και μεσαίων πυροβόλων όπλων, άρματα μάχης και 240 αεροπλάνα καθέτου εφορμήσεως (στούκας). Η αντιστοιχία των δυνάμεων και αριθμητικώς και από πλευράς τελειότητας και πληρότητας οπλικών συστημάτων έκλινε, όπως ήταν επόμενο, δυσανάλογα υπέρ των επιτιθέμενων. Οι Έλληνες φύλακες υπερτερούσαν μόνο(;) σε γενναιότητα και ευψυχία. Αρκεί! Έτσι, το απόγευμα της 9ης Απριλίου, αφού έχουν αποσυρθεί τα γερμανικά στρατεύματα από τις θέσεις που είχαν προωθηθεί, εμφανίστηκε γερμανικό επιβατικό αυτοκίνητο στην εθνική οδό Κούλας – Σιδηροκάστρου, που είχε υψώσει λευκή σημαία.

Μικρή ομάδα τριών Ελλήνων στρατιωτών υπό το Ανθ/γό Ι. Δαμιανό πήγε προς συνάντησή τους. Ο Γερμανός αξιωματικός εζήτησε την παράδοση του οχυρού διότι οι Γερμανοί είχαν εισέλθει ήδη στη Θεσσαλονίκη μετά την υπογραφή ανακωχής μεταξύ του Αρχιστρατήγου των Γερμανών και του Έλληνα Διοικητή της στρατιάς της Θεσ/νίκης.

Μολών Λαβέ

Ο Έλληνας Διοικητής του Οχυρού Αντισυντ/χης Γ. Δουράτσος απάντησε:

Τα οχυρά ΔΕΝ παραδίδονται, καταλαμβάνονται.

Δήλωσε ότι δεν γνωρίζει τίποτα περί ανακωχής από τις προϊστάμενες αρχές του και ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί και πάσα απόπειρα προσεγγίσεως του οχυρού θα συντριβεί.

Τελικά πήρε διαταγή να παραδώσει το οχυρό. Αρχικά Αξιωματικοί και στρατιώτες αποφάσισαν να συνεχίσουν την αντίσταση παρά τη διαταγή. Νέα όμως επικοινωνία και διαπίστωση της αδυναμίας ανεφοδιασμού, μετέστρεψε την απόφασή τους. Η συνέχιση του αγώνα ήταν μάταιη. Το οχυρό εγκαταλείφθηκε στις 10 Απριλίου 1941, μετά τετραήμερη λυσσώδη αντίσταση.

Οι Έλληνες αξιωματικοί απεχώρησαν με τα ξίφη τους και οι στρατιώτες δεν αιχμαλωτίστηκαν. Οι Γερμανοί τίμησαν τους ηρωικούς αντιπάλους τους και η Ελληνική σημαία υπεστάλη μόνον αφού απεχώρησε και ο τελευταίος Έλληνας στρατιώτης.

–––––––––

*Ρούπελ(ιον): Βυζαντινή ονομασία των στενών

1. Γερμανός Υπολοχαγός Wolfgang Kapp στο βιβλίο του «Μπροστά στις γραμμές Μεταξά».

2. Dez Dentsche Griechenland Feldzug (Operationen Dez 12 Armee 1941)

3. Από το βιβλίο ΡΟΥΠΕΛ του Ηλ. Κοτρίδη, απ’ όπου έχουν αντληθεί στοιχεία.