- Mνημόνια l “Kυβέρνηση” Λουκά Παπαδήμου
- Διακυβέρνηση Αντ. Σαμαρά
- Κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου
- Εκλογή ΠΡΟΕΔΡΟΥ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Νόμιμη διακυβέρνηση ή νομότυπη;

Ολοι καμώνονται ότι επιθυμούν και επιδιώκουν διακαώς τη νομιμότητα! Αλλά ποια “νομιμότητα”;

α) Εκείνη που στηρίζεται στον “ορθό λόγο”, στο “κοινό περί δικαίου αίσθημα”, στο “φυσικό (θεϊκό) δίκαιο”, το γενικό όφελος και στη γενική αποδοχή, ή

β) σ’ εκείνη που στηρίζεται στους νόμους που ψηφίζει η πλειοψηφία - η όποια πλειοψηφία της όποιας πλειονότητας, όπως κι αν έχει προκύψει αυτή και με οποιαδήποτε μεθόδευση;

Ο κοινωνών άνθρωπος, ο συνειδητός πολίτης, ως μέλος και συνδιαμορφωτής “των κοινών”, θ’ απαντήσει θετικά στην (α) περίπτωση. Ο αντικοινωνικός, ο ατομιστής, εκείνος που δεν αντιλαμβάνεται ότι το ατομικό του όφελος προκύπτει κατ’ αναλογίαν του μερίσματός του εκ του κοινού οφέλους, αλλά προσβλέπει μόνο στο προσωπικό του όφελος, για την “πάρτη του” εις βάρος του κοινωνικού οφέλους, αυτός θ’ απορρίψει την πρώτη περίπτωση και θα υιοθετήσει την δεύτερη την οποία και θα υπερασπιστεί με σθένος και με πάθος (κοίτα και σχετικό άρθρο μου, “Νόμοι και Δίκαιο”, στην 7η της 11/1/2014, φ. 816).

Ιδού λοιπόν η “νομιμότητα” που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις και η πλειοψηφία της Βουλής από το 2010 κι εδώθε: (Σταχυολογούμε μόνο τις εγκληματικές παρανομίες που έχουν διαπραχθεί κατά τη διαρεύσασα τετραετία και πλέον).



1. Πρώτο μνημόνιο

Παραιτήθηκαν, οι μνημονιακοί, “από κάθε ασυλία, λόγω εθνικής κυριαρχίας” (άρθρο 14 της Δανειακής Σύμβασης)1 Και μόνο αυτό που φτάνει. Παραβιάστηκαν οι διατάξεις των άρθρων 36 § 1 & 2 και 26, 28 και σωρείας άλλων, όπως έχουν επισημάνει έγκριτοι και διακεκριμένοι νομομαθείς, όπως ο Γεώργιος Κασιμάτης, αλλά εν πολλοίς, έχει παραδεχθεί και ο Βενιζέλος.

2. Το Δεύτερο Μνημόνιο. Αυτό κατά την ταπεινή μας άποψη είναι ανυπόστατο, πέραν των άλλων λόγων, γιατί υπεγράφη από παράνομη κυβέρνηση, και υπερψηφίστηκε ως εφαρμοστικός νόμος από βουλευτές που έπρεπε να είχαν εκπέσει απ’ το βουλευτικό αξίωμα, ως επίορκοι, κατά το άρθρο 59, αφού έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε παράνομη κατά το Σύνταγμα κυβέρνηση, όπως έχω αναλύσει κατά το παρελθόν και σε συντομία αμέσως παρακάτω:

3. Η “κυβέρνηση” Λουκά Παπαδήμου είναι συνταγματικώς παράνομη. Καμμιά “συνταγματική πρακτική” δεν μπορεί να επαναφέρει σε ισχύ καταργημένη συνταγματική διάταξη.

Με την πρώτη αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975, το εν ισχύ δηλαδή, το 1986 καταργήθηκε το “προνόμιο” του Προέδρου της Δημοκρατίας, “να διορίζει πρωθυπουργό, μετά γνώμη του Συμβουλίου Δημοκρατίας, μέλος ή μη μέλος της Βουλής” (Σ. 1975 αρθ. 37 §4) (δηλαδή εξωκοινοβουλευτικόν, όπως ο Παπαδήμος). Με το ισχύον Σύνταγμα, ο Πρωθυπουργός πρέπει να είναι βουλευτής. Ακόμη και ο Αρχηγός του κόμματος δεν μπορεί να γίνει Πρωθυπουργός, αν δεν έχει εκλεγεί βουλευτής (Σ. αναθ. 1986 αρθρ. 37 §4).

Τόση άγνοια, τόση προχειρότητα ή τόση περιφρόνηση στους βασικούς θεσμούς διακρίνει τους υπεύθυνους πολιτειακούς παράγοντες; Αλλά και τα νομικά Συμβούλια και τους νομομαθείς και τους λοιπόύς φορείς, τέτοια προχωρημένη ραστώνη ή ατολμία ή ωχαδερφισμός;

Με όσους Συνταγματολόγους το έχω συζητήσει έχουν όλοι συμφωνήσει, εκτός από έναν, χωρίς όμως να μου αιτιολογήσει την άρνησή του.

Επιτέλους ας με μηνύσει κάποιος, για ν’ αποδείξει πως έχω λάθος. Ή ν’ αποδειχθεί πώς έχω δίκαιο. Αλλως, θα ζητήσω δημόσια συγγνώμην, για την λανθασμένη επιστημονική κατηγορηματική μου άποψη, και να πάω και φυλακή. Διαφορετικά, θα συνεχίσω να επιμένω, βέβαιος για την ορθότητα της γνώμης μου, αλλά και τις, πρακτικής σημασίας, συνέπειες που συνεπάγεται. Αν ορθώς λέγω ότι η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου είναι παράνομη, οι πράξεις της είναι ανυπόστατες, άκυρες και ανίσχυρες και στο εσωτερικό και στην τρόικα. Οι γνωμοδοτήσεις και οι υπογραφές είναι προσχηματικές. Οι δανειστές ξέρουν πολύ καλά τις παρανομίες που έχουν διαπραχθεί, αλλά προσχηματικά καλύπτονται. Καλύπτονται;

4. Η πρώτη διακυβέρνηση Σαμαρά, που άρχισε το καλοκαίρι του 2012 χαρακτηρίζεται από τυπική νομιμότητα. Βγήκε τον Ιούνιο του ‘12 πρώτο κόμμα, πήρε και “μπόνους” 50 βουλευτές, δεν τους “βγαίνανε”, αναγκάστηκε σε σύμπραξη με τον “εχθρό” του, το ΠΑΣΟΚ, εξασφάλισε και το αριστερό του άλλοθι τη ΔΗΜ.ΑΡ κι έκανε ό,τι έκανε, γνωστό και καταστροφικό και μας “έσωσε”! Κοινώς, μάς τελείωσε. Τυπικά νόμιμη, ουσιαστικά κυβέρνηση μειοψηφίας που καταστρατηγεί τη βασική αρχή της Δημοκρατίας, κατά την οποία, “η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει”. Η πλειοψηφία του λαού, όχι των βουλευτών!

Οι παραβιάσεις του Συντάγματος δεν έλλειψαν ούτε στιγμή. Μικρό κραυγαλέο δείγμα αποτελούν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), του αρθρ. 44 του Συντάγματος, που εκδίδονται μόνο “σε έκτακτες περιπτώσεις, εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. Πόσο “έκτακτης” και απρόβλεπτης ανάγκης”, ήταν η υπόθεση της ΕΡΤ, για παράδειγμα, ώστε να πέσει το “μαύρο” με ΠΝΠ, το αφήνω στην κρίση ενός εφήβου!

5. Ας έρθουμε στην τελευταία ανασχηματισθείσα κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, που σχηματίσθηκε μετά τις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου τ.έ. από το δεύτερο (Ν.Δ.) και τέταρτο κόμμα (ΠΑΣΟΚ), για την οποία έχω γράψει εκτενώς πρόσφατα. Την ονομάζω δε διακυβέρνηση μειοψηφίας Σαμαρά - Βενιζέλου διότι, ενώ υπέστησαν και τα δύο κόμματα συντριπτική ήττα, με την εκφρασμένη ξεκάθαρα δυσαρέσκεια και αποδοκιμασία της μεγαλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, συνεχίζουν να κυβερνούν με αναβαθμισμένο μάλιστα το ΠΑΣΟΚ, που κατέλαβε το 1/3 των χαρτοφυλακίων.

Η Ν.Δ. έχει απωλέσει από τις εκλογές του 2009 - που έχασε και παραιτήθηκε αυθημερόν ο Καραμανλής, από ευαισθησία - ένα εκατομμύριο κοντά ψηφοφόρους (996.975 ψήφους).

Το ΠΑΣΟΚ, που έχει συντριβεί κυριολεκτικά, έχει απωλέσει 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους (2.553,927).

Εάν αυτά τα πλέον των 3,5 εκατομ. απωλεσθέντων ψηφοφόρων αθροιστικά, για τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν, επί συνόλου 6.858.648 εγκύρων ψηφοδελτίων, των εκλογών του Οκτωβρίου 2009, δηλαδή το 51,77% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων του εκλογικού σώματος ή το 67% της εκλογικής τους δύναμης του 2009 που απώλεσαν, δεν αποτελεί κραυγαλέα αποδοκιμασία της πολιτικής τους και των ανθρώπων που την εκφράζουν, τότε οι έννοιες, οι λέξεις και η λαϊκή κυριαρχία έχουν χάσει κάθε είδους περιεχόμενο ή σηματοδοτούν ακριβώς τα αντίθετα.

6) Και ερχόμαστε στο αποκορύφωμα της εκτροπής από τη συνταγματική νομιμότητα που απεργάζονται και προαλοίφεται, εάν οι κυβερνητικές προσπάθειες ευοδωθούν, θα πραγματοποιηθεί με την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) που πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι τον προσεχή Φεβρουάριο.

Για την εκλογή ΠτΔ απαιτείται η “πλειοψηφία των δύο τρίτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών” (Σ.αρθρ. 32§3), δηλαδή 200.

Εάν δεν επιτευχθεί, στην καταληκτική τρίτη ψηφοφορία, εκλέγεται Πρόεδρος “εκείνος που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των τριών πέμπτων”, δηλαδή 180 ψήφους - βουλευτές.

Εάν δεν επιτευχθεί ούτε αυτό το αποτέλεσμα, “η Βουλή διαλύεται μέσα σε δέκα ημέρες από την ψηφοφορία και προκηρύσσεται εκλογή για την ανάδειξη νέας Βουλής” (Σ. 32 §4).

Το πρόβλημα λοιπόν που πρέπει να λύσει η κυβέρνηση είναι να βρει και να “μαντρώσει” με κάθε τρόπο 180 βουλευτές. “Μαγικός” αριθμός το 180, “μαγικά” και τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν, για να εξασφαλιστεί ο αριθμός 180. Για να... εξασφαλιστεί “η σταθερότητα της χώρας” βεβαίως, βεβαίως.

Κάποια “μέσα” είναι γνωστά απ’ το παρελθόν. Εξασφάλιση κυβερνητικής πλειοψηφίας, δια της “σαλαμοποίησης” του 1965 (Νόβας, Τσιριμώκος, Στεφανόπουλος, Μητσοτάκης κλπ. κλπ.), τότε που το παλάτι δεν δίστασε να κάνει “Πρωθυπουργό”, ακόμα και τον “κομμουνιστή” Τσιριμώκο της κυβέρνησης του “βουνού”, προκειμένου να... εξασφαλιστεί η “σταθερότητα” και η “τάξη”, που μας οδήγησε στην επταετία της χούντας και στην απώλεια της μισής Κύπρου. Βέβαια, γύρισε μπούμεραγκ κι έχασε κι ο βασιλιάς το θρόνο του. Ανεξέλεγκτες καταστάσεις, βλέπεις· Απρόβλεπτα(;) και τ’ αποτελέσματα.

Βέβαια, όσοι εκ των “αντιπροσώπων του έθνους” συνέβαλαν και συνέπραξαν σ’ αυτές τις καταστάσεις κοιμούνται ήσυχοι, ή “εκοιμήθησαν” εν ειρήνη, αφού “έκαναν το καθήκον τους”, χάριν της ...σταθερότητας!

Η εξαγορά συνειδήσεων έχει πολλά αντίτιμα και πολλές αιτιάσεις και προφάσεις. Οι διαπραγματευτές είναι πειστικοί, πιεστικοί και επικοινωνιακοί. Και συχνά αποτελεσματικοί, ιδιαίτερα όταν έχουν ν’ αντιμετωπίσουν ευάλωτους ιδιοτελείς και ανασφαλείς πολιτικούς.

Εάν γίνουν εκλογές τώρα, το μεγαλύτερο ποσοστό του πολιτικού προσωπικού “θα πάει σπίτι του” και θα ψάχνει για δουλειά! Και τέτοια “δουλειά” δεν θα βρίσκει με τίποτα. Είναι ευεπήφοροι λοιπόν “κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις” να συμβάλλουν... “στη σταθερότητα της χώρας”, προκειμένου να παρατείνουν τον πολιτικό τους βίο μέχρι το 2016, και μέχρι τότε κάτι μπορεί να γίνει! Υστερα, που ξέρεις, και κανένα Υπουργείο μπορεί να εξασφαλίσουν - εδώ έγιναν τόσοι και τόσοι Υπουργοί και στο “μαντρί” να επανακάμψουν...

Αυτό δεν λέγεται Δημοκρατία!

Αυτό λέγεται κοινοβουλευτική ΕΚΤΡΟΠΗ.

Ο,τι γίνεται ενάντια στη λαϊκή βούληση, ότι παρακάμπτει, τη θέληση του κυρίαρχου, “αυτοκράτορα” τον ονοματίζει το λαό ο Ρήγας Φεραίος, βασιλιά” ο Αγγλος συνταγματολόγος Taylor: “The piple is king”. O,τιγίνεταικόντραστηλαϊκήβούλησηείναιΕΚΤΡΟΠΗ.

Κι αυτή η εκτροπή είναι τυραννία, όποια μορφή κι αν έχει, όποιο προσωπείο να φοράει, όποια φτιασιδώματα κι αν βάζει, όσα “εξαπτέρυγα” κι αν επιστρατεύει, όσα λιβανιστήρια κι αν χρησιμοποιεί.



1. Γ. Κασιμάτης (Ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού και Διεθνούς Δικαίου): “Οι παράνομες συμβάσεις ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ της ΕΛΛΑΔΑΣ”, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 46 κ.έ. και προηγ.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 290 guests και κανένα μέλος