Επί Ξυρού ακμής

Τρίτη, 16 Απριλίου 2024

Γράφτηκε από τον/την Κώστας Βενετσάνος

Δημοσιεύθηκε : 24 Ιανουαρίου 2014

Στην κόψη του ξυραφιού προσπαθεί να ισορροπήσει το σύστημα και η «κυβέρνησή» του. Επί ξυρού ακμής!

Όχι βέβαια, επί Ξηρού διαφυγής, που απλώς προσπαθεί εναγωνίως να την εκμεταλευτεί, ως αναβίωση του φόβητρου της τρομοκρατίας.

Την απάντηση την έδωσαν οι ίδιοι οι πολίτες στα ρεπορτάζ και στις παρεμβάσεις τους στην τηλεοπτική ενημερότητα των τελευταίων ημερών, αλλά και στις προσωπικές εμπειρίες όλων μας. Ποιός από μας φοβάται τις «τρομοκρατικές» ή «επαναστατικές» απειλές του Χριστόδουλου Ξηρού;

«Τρομοκράτες είναι αυτοί» ήταν η συνισταμένη των αυθόρμητων και οργισμένων απαντήσεων του κοινού. Του «κοινού», στο οποίο ανήκουμε όλοι μας – πλην των συστημικών, συμπεριλαμβανομένων των υπηρετών και εθελοδούλων του συστήματος*.

«Αυτοί», είναι η «κυβέρνηση», οι κυβερνώντες, οι κυβερνητικοί βολευτές και βολευόμενοι, τα φερέφωνα των συστημικών Μέσων Μαζικού Επηρεασμού (ΜΜΕ) της κοινής γνώμης, το χρηματοπιστωτικό και το μεγάλο κεφάλαιο, εγχώριο και πλανητικό, οι μιζαδόροι και το γεωπολιτικό και οικονομικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες των λαών!

Όλοι αυτοί φοβούνται τον Ξηρό; Όχι δα!

Τους βολεύει κιόλας, για να μπορούν ν’ ασκήσουν πιο σκληρά, πιο ξερά και πιο «αιτιολογημένα» την τρομοκρατία τους, ν’ αυξήσουν την κατασταλτική τους πρακτική, να εκβιάσουν τους πολίτες και να προσπαθήσουν ν’ αποτρέψουν τις ορατές και αναπότρεπτες πλέον πολιτικές εξελίξεις.

Τί φοβούνται λοιπόν οι συστημικοί τρομοκράτες;

Αφού κι ο Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ J. Kerry, στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Ευαγ. Βενιζέλο του «συνέστησε» να πιάσουν τον Ξηρό και να τον στείλουν φυλακή.

«Καπάκι» μετά από λίγες μέρες, αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέφρασε «την βαθύτατη ανησυχία των Ηνωμένων Πολιτιών, που ο καταδικασμένος τρομοκράτης Χριστ. Ξηρός παραμένει ασύλληπτος και τώρα φέρεται να απευθύνει νέες προτροπές για βία». Τς, τς, τς!

Ούτε ο Μπιν Λάντεν να ήτανε! Συγνώμη για το σκωπτικό ύφος με το οποίο αντιμετώπισα τη δήλωση του Κέρρυ και του υπουργείου του, αλλά το «αττικό άλας» που διατρέχει τις αρτηρίες μου, μου δημιουργεί, όλως αυθορμήτως, θυμηδία! (Σκοπίμως χρησιμοποίησα τα «δύσκολα» ελληνικά μου, για να τους παιδέψω στη μετάφραση).

Δεν φοβούνται τον Ξηρό. Φοβούνται το “μικρόβιο”!

Το “μικρόβιο” της αντίδρασης, της αντίστασης, της επανάστασης, που τυχαίνει να είναι κολλητικό.

Όπως το φοβόταν η «ιερά συμμαχία», όπως το φοβόταν πάντα στην ιστορία της αρπαγής, το κατεστημένο της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αδικίας. Και στις επαναστάσεις ενάντια στα σαθρά καθεστώτα, αυτά καταρρέουν ως χάρτινοι πύργοι. Όπως π.χ. κατέρρευσε πριν από 35 περίπου χρόνια ο Σάχης στο Ιράν, όπως κατέρρευσε η νομενκλατούρα της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της. (Δεν αναφέρομαι στην «αραβική άνοιξη» και στην Ουκρανία· αυτές, είναι «άλλες ιστορίες»)

Ο καπιταλισμός, στη διαδρομή του, χρησιμοποίησε πολλούς τρόπους για την επίθεση και για την άμυνά του. Την αποικιοκρατία, τις κανονιοφόρους, τη δολιοφθορά, την εξαγορά, τη διαφθορά, τον εκμαυλισμό και την ανατροπή της κλίμακας αξιών, τα πραξικοπήματα και τους πολέμους – απ’ τα πιο σκληρά.

Στις “έξυπνες” περιόδους ή κάτω από την πίεση ειδικών αντικειμενικών συνθηκών και φωτισμένων πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών, χρησιμοποίησε το μηχανισμό των «ανακουφιστικών βαλβίδων» και διεσώθη. Ξέρετε, οι ανακουφιστικές βαλβίδες, είναι σαν κι αυτές που διαθέτουν οι ...χύτρες ταχύτητας. Αν δεν υπήρχαν ή δεν λειτουργούσαν, τα καζάνια θα έσκαγαν. Θα έρχονταν αναπόφευκτα εκρήξεις!

Αλλά η χρήση τέτοιων βαλβίδων απαιτεί διορατικότητα, μετριοφροσύνη, ευστροφία, συγκαταβατικότητα...

Δεν είναι ευκόλως εφικτή η ανάπτυξη τέτοιων ιδιοτήτων στον κυρίαρχο καπιταλισμό όταν ειδοποιά χαρακτηριστικά του είναι η απληστία, η αλαζονεία, η ασυνειδησία και η σκληρότητα.

Κυρίαρχη ιδεολογία του καπιταλισμού, που εκφύεται αναπόδραστα στα παραπάνω σύμφυτα χαρακτηριστικά του, είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός1. Η κοινωνία στον κοινωνικό δαρβινισμό (κ.δ.) δεν είναι αλληλέγγυα, είναι ανταγωνιστική.

Μα τότε, δεν είναι καν «κοινωνία». Είναι συνεύρεση ατόμων, εν δυνάμει ανταγωνιστικών δηλ. εχθρικών, όπου ο ισχυρότερος την δεδομένη στιγμή, βιάζει τον ολιγότερο ισχυρό και αμφότεροι τον ανίσχυρο. Η αλληλεγγύη πλέον περιορίζεται μεταξύ της κοινωνίας των αδύναμων. Φυσικό επακόλουθο είναι αν δεν υπάρξει ομαδική και οργανωμένη αντίδραση κάποιοι ν’ αντιδρούν μεμονωμένα και ατελέσφορα, πράγμα, βεβαίως, που εξυπηρετεί αλλά και ενοχλεί το σύστημα των ισχυρών.

Το φαινόμενο δεν είναι ούτε σημερινό – σύγχρονο, ούτε συγκεκριμένου γεωραφικού χώρου. Είναι διαχρονικό και πλανητικό. Φύεται και αναπτύσεται σε κοινωνικές οντότητες καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ενα πρώτο γνωστό παράδειγμα περιγράφει η Π. Διαθήκη με τον Σαμψών. Οι «αντιτρομοκράτες» του Ισραήλ αποκηρύσσουν τον προγονικό τους ήρωα; Ένα δεύτερο, που μου ‘ρχεται στο μυαλό, από τα παιδικά μου αναγνώσματα, είναι ο γνωστός Αγγλοσάξωνας «Ρομπέν των δασών», όπως αποκαλείται. Τον αποκηρύσσουν κι αυτόν οι Αγγλοσάξονες επίγονοί του Αμερικανοί;

Οι σύγχρονοι «πατριώτες» του Ελληνικού κατεστημένου, αποκηρύσσουν τους μπουρλοτιέρηδες Μιαούλη και Κανάρη; Ή μήπως τον Καραϊσκάκη που ήταν και αθυρόστομος ή το στρατηγό Μακρυγιάννη;

Θα αποκηρύσσατε αλήθεια κάποιους υποτιθέμενους «αναρχικούς» των ειδικών δυνάμεων που θα επιχειρούσαν στη Γερμανία και θ’ απήγαγαν, ας πούμε, τον Χριστοφοράκο ή τον Καραβέλλα κι όλους αυτούς που την έχουν «κοπανήσει» συναποκομίζοντας πολλά μυστικά και πολλά δις σε off shor και στις εκτός χώρας τράπεζες, για να αισθάνονται ασφαλείς οι εντός, εκτός κι επί τ’ αυτά συνεργάτες τους;

Εγώ, όχι! Γιατί όπου δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη, όπου δυσλειτουργούν οι διάκονοι της Θέμιδας, επέρχεται αναπότρεπτα η Νέμεσις, που είναι σκληρή και άμετρη. (χωρίς μέτρο).

Όταν πρωτόπα αυτή τη φράση σε μια συνάθροιση, πολλοί δεν την κατάλαβαν ίσως γιατί δεν ξέρουν ότι η Νέμεσις είναι η Θεία Δίκη, η εκδίκηση, η «φωνή του λαού, οργή Θεού».

Μ’ έπιασε μια κυρία, έξω απ’ την αίθουσα και με συνεχάρη. Την ρώτησα αν κατάλαβε το νόημα των λεγομένων μου και μου απάντησε: «Είμαι συνταξιούχος Δικαστικός. Ξέρετε πόσες φορές η οργή μου, μου βάζει άγριες σκέψεις στο μυαλό μου»; Και μου τις εκμυστηρεύθηκε. Την συγκρατεί η αυτοκυριαρχία της, η βιολογική της αδυναμία, ίσως κι ο φόβος* της κρατικής βίας*.

* Γιος του Άρη και της Αφροδίτης ο πρώτος, αδελφή του Κράτους η δεύτερη όπου, κατά τον Αισχύλο («Προμηθέας Δεσμότης») οι δυο τους μαζί τ’ αδερφάκια, Κράτος και Βία, potestas et vis, έδεσαν στον Καύκασο τον Προμηθέα!

Η Βία εξ’ άλλου, σωματική ή ψυχολογική είναι εκείνη που προκαλεί τον τρόμο. Για την «τρομοκρατία», έχουμε αναφερθεί παλιότερα.

1. Κοινωνικός Δαρβινισμός: Θεωρία που αναπτύχθηκε τη βικτωριανή εποχή, στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία ο ισχυρότερος και «ικανότερος» στην κοινωνία, επιβιώνει και ευημερεί, ενώ αντίθετα, ο ανίσχυρος και «απροσάρμοστος» στην ανταγωνιστική και όχι αλληλέγγυα κοινωνία, να εξαθλιώνεαι και να εξαφανίζεται. Στις ΗΠΑ διαδώθηκε ιδιαίτερα μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, με τις θεωρίες του Herb. Spencer, Μάλθους κ.α.