Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Κάηκαν τα πεύκα “μου”

Και μου κάψαν τη καρδιά

Τούτη η φωτιά, αυτή η κόλαση στον ορεινό όγκο των Γλυκών Νερών, εκεί προς τον Σταυρό είχε ιδιαίτερη επίδραση απάνω μου.

Ένοιωσα τη μυρωδιά του καμένου ξύλου, της κουκουνάρας, τον πνιγμό του καπνού στα πνευμόνια και στα μάτια μου. Ένιωσα το τρίξιμο των καμένων πεύκων, το βογκητό να μου καψαλίζει την καρδιά.

Όχι δεν είχα οικόπεδο εκεί, ούτε σπίτι· είχα κάτι πιο σπουδαίο. Είχα την πρώιμη εφηβική μου ανάμνηση όταν μαθητής της 1ης Γυμνασίου – του ιστορικού 2ου Γυμνασίου αρρένων της οδού Χέυδεν – με αχαμνά μπράτσα, μετακατοχικός, ασθενικό παιδί, δεν είχα προλάβει να δυναμώσω ακόμη, μας πήγαν γι’ αναδάσωση του Υμηττού· εκεί, μετά το Σταυρό Αγ. Παρασκευής, θυμάμαι.

Μας είπαν δυο κουβέντες, μας έδειξαν, μας δώσαν βαρύ για μένα γκασμά, γεμίσαμε τις τσέπες μας σπόρια και σκαρφαλώσαμε το βουνό να το ζωντανέψουμε.

Όποτε περνούσα από ‘κει, χρόνια μετά, έλεγα: «κάποια απ’ αυτά τα πεύκα είναι δικά μου. Εγώ τα ‘σπειρα». Τώρα μου κάψαν τα πεύκα “μου”. Μου κάψαν την καρδιά μου.

Real estate, αξιοποίηση γης! Ουστ, γομάρια. (Συγνώμη, για την άκομψη έκφραση.)