Στο πρώτο μέρος του άρθρου «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ – ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ», αναφερθήκαμε εκτενώς στον ΕΘΝΙΣΜΟ – εθνικισμό.

Στο παρόν θα ορίσουμε τον ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και θα δείξουμε ότι είναι ιδεολογική επιδίωξη και πράξη, που προϋποθέτει την ύπαρξη ΕΘΝΟΥΣ και εθνικής συνείδησης.

Τι είναι Διεθνισμός; Θα τον ορίσουμε ως επιδίωξη συνεργασίας μεταξύ των εθνών, ή μέρους αυτών, επί κοινωνικο – πολιτικών και οικονομικών κυρίως ζητημάτων. Συνεργασία στη βάση της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης, προς αμοιβαίο όφελος των λαών με εξάλειψη του ανταγωνισμού, των αντιζηλιών, των επιβουλών και των ιστορικών, φυλετικών και θρησκευτικών αντιθέσεων.

Στη διαδρομή της ιστορίας έχουν επισυμβεί «συνενώσεις» των Εθνών δια της καθυποτάξεως, προς όφελος βέβαια των κατακτητών. Να μην ανατρέξουμε στα γνωστά, λίγο – πολύ, ιστορικά συμβάντα από την αρχαιότητα και τις σταυροφορίες του μεσαίωνα, την κατάκτηση της αμερικανικής Ηπείρου, μέχρι την αποικιοκρατία και πρόσφατα, την παγκοσμιοποίηση, που είναι ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας, όχι από κράτη, αλλά από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιο.

Αυτά, βεβαίως, δεν έχουν καμμία σχέση με τον διεθνισμό, όπως τον ορίσαμε παραπάνω και με τις στοχεύσεις των στοχαστών και των αγώνων των εργαζομένων του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και των αρχών του εικοστού. Οι προσπάθειες εκείνες και τα οράματα απέβλεπαν στην ελεύθερη συνεργασία των εθνών και των λαών των εργαζομένων, απαλλαγμένων, όπως είπαμε, από επιβουλές εκμετάλλευσης και στείρους ανταγωνισμούς. Η συνεργασία προϋποθέτει ισοτιμία και αλληλεγγύη.

Η διεθνιστική δοξασία στηρίζεται πάνω στην ηθική αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι των λαών δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Σε βάση ισοτιμίας έχουν ν’ ανταλλάξουν τα προϊόντα της εργασίας τους, των γνώσεων και των εμπειριών τους και τα στοιχεία πολιτισμού τους, ελεύθερα και αβίαστα και με κοινή συναίνεση και αποδοχή.

Δεχόμαστε τη διαφορετικότητα, σεβόμαστε τη διαφορετικότητα κι αν την αποδεχόμαστε την ταυτοποιούμε σ’ ένα βαθμό. Με τις πιο πάνω ειρηνικές και αβίαστες ανταλλαγές προϊόντων, υλικών και πνευματικών, έχουμε και οικονομική διάσταση της συνεργασίας αυτής, για κοινό όφελος.

Για να επιτευχθεί η πραγμάτωση της αντίληψης, πρέπει οι λαοί ν’ απαλλαγούν από το πρωτόγονο αίσθημα της αρπαγής. Της ληστείας και της πειρατίας, η οποία, σε τελική ανάλυση, αποφέρει ζημιές εκατέροθεν, ασχέτως ποσοστών.

Έτσι, λοιπόν, μετά την όξυνση της πάλης των τάξεων, στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα, μετά την εμφάνιση του καπιταλιστικού καθεστώτος, η εργατική τάξη, ιδιαίτερα στην αναπτυγμένη βιομηχανικά Ευρώπη και στην Αμερική, υφίσταται τις καταστρεπτικές συνέπειες της Κεφαλαιοκρατικής μηχανοποίησης της παραγωγής.

Με το χρόνο συνειδητοποίησε ότι αντίπαλος δεν ήταν ο αλλοεθνής εργαζόμενος σαν κι αυτόν, υπό συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης, αλλά αυτός που τον εκμεταλλευόταν στο μέγιστο βαθμό, ασύστολα: ο κεφαλαιοκράτης, άσχετα από εθνικότητα. Οι κρατικές διαμάχες δεν ήταν τίποτ’ άλλο από την επιδίωξη του Καπιταλισμού, για νέες αγορές, φτηνές πρώτες ύλες, φθηνότερο εργατικό δυναμικό και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Το κράτος, δεν είναι κράτος των εθνικών επιδιώξεων· είναι το εργαλείο, ο φορέας, το μέσον, για την ικανοποίηση της απληστίας του κεφαλαίου και οι «εθνικές επιδιώξεις», το πρόσχημα. Είναι φορέας καταναγκασμού των εργαζομένων και όργανο των κεφαλαιοκρατών. Αυτό μείωσε το αίσθημα της εθνικής συνείδησης του εργαζόμενου και ενίσχυσε την δι-εθνική, ταξική του συνείδηση. Μείωση της εθνικής συνείδησης, λόγω της φυσικής απέχθειας προς τον κεφαλαιοκράτη εκμεταλλευτή του και προς το κράτος όργανο του κεφαλαίου κι όχι του έθνους, έτρωσε την εθνική του συνείδηση, αλλά δεν την εξαφάνισε. Κι αυτό το αποδεικνύει η σύγχρονη ιστορία, όπου σχεδόν πάντα υπερίσχυε η εθνική συνείδηση, της ταξικής. Αυτό το εκμεταλλεύτηκε τις περισσότερες φορές το κεφάλαιο και η συμμαχός του μερίδα της αστικής τάξης, συχνά εξαπατημένης ή και πρόσκαιρα οφελημένης.

Οι σημαντικότεροι σταθμοί της ιστορικής διαδρομής του Διεθνισμού υπήρξαν τα γεγονότα του 1848 και το κομμουνιστικό μανιφέστο το 1847, που συνέταξαν ο Κ. Μαρξ και ο Φρ. Ένγκελς.

Παραφράζοντας σκόπιμα το «Μανιφέστο» οι Κεφαλαιοκράτες κατηγορούν τους κομμουνιστές ότι θέλουν να καταστρέψουν την πατρίδα – το έθνος, ενώ στην πραγματικότητα εκείνοι που καταστρέφουν το έθνος και την πατρίδα είναι αυτοί. Τώρα δε, στις μέρες μας και παραδεδειγμένα από τον θεωρητικό της διάλυσης των Εθνών, R. Cooper.

Όταν ο Μαρξ έλεγε ότι «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», συμπλήρωνε «... δεν μπορεί κανείς να τους πάρει αυτό που δεν έχουν». Καταφανώς λοιπόν εννοούσε ότι το κεφάλαιο τους είχε αποστερήσει την πατρίδα, αφού τους είχε στερήσει τη δυνατότητα πραγματικής διακυβέρνησης της πατρίδας τους και τους είχε αποστερήσει την ιδιοκτησία στη γη, στη στέγη και στα εργαλεία παραγωγής.

Το κεφάλαιο δηλητηρίασε την εθνική συνείδηση, γιατί απλά δεν είχε τέτοια συνείδηση, αλλά ...κοσμοπολίτικη. Κατ’ ουσίαν δεν έχει τέτοια συναισθήματα. Ο Καπιταλίστας είναι Κύριος και δούλος συνάμα του Κεφαλαίου. Το έθνος, την πατρίδα, τις ιδέες, απλά, τα εμπορεύεται όπως και τις λαμαρίνες.

Σε μικροκλίμακα το Έθνος είναι σαν την οικογένεια. Τα μέλη της είναι αλληέγγυα και συνεισφέρουν στο μέτρο του δυνατού έκαστο μέλος. Απολαμβάνουν δε κατά τις ανάγκες τους. Αν δεν ισχύει αυτός ο κανόνας, αν ο καθένας, «κοιτάει την πάρτη του», αν εκμεταλλεύεται τους άλλους για ίδιο όφελος, η οικογένεια αργά ή γρήγορα διαλύεται ή και «σκοτώνονται». Το ίδιο και στην κλίμακα του Έθνους. Ο Καπιταλισμός διαλύει και τις οικογένειες και τα Έθνη.

Τα σπίτια μας, δεν τα πήραν οι κομμουνιστές, που προπαγανδιζόταν ψευδώς, μας τα πέρνουν οι καπιταληστές του μορφώματος της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποδείχθηκε εργαλείο του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαιοκρατισμού και τίποτα περισσότερο.

Για να ξαναγυρίσουμε στην ιστορία, άλλος σημαντικός σταθμός του διεθνιστικού κινήματος ήταν η 1η Διεθνής Εργατική Ένωση, που πραγματοποιήθηκε το 1864, στο Λονδίνο και ιδρύθηκε η «Διεθνής Οργάνωση των Εργατών» (I.W.M.A.) Υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια που δεν μπορεί να είναι αντικείμενο του παρόντος, αλλά μιας μονογραφίας, τουλάχιστον. Υπήρξαν προπαρασκευαστικά στάδια, η περίοδος επιρροής των οπαδών του Προυντόν, της κυριαρχίας του μαρξισμού (1868 – 1870). Έλαβε ενεργό μέρος στην Κομμούνα των Παρισίων, με τραγική κατάληξη. Το 1871 ανέλαβε ο Μπακούνιν μέχρι τη σταδιακή διάλυσή της.

- Το 1889 η Β’ Διεθνής, που κράτησε μέχρι την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914)

- Η Γ’ Διεθνής, η κομμουνιστική – με πολλά ενδιάμεσα στάδια ακόμα και κατά τη διάρκεια του πολέμου – συνήλθε τελικά στη Μόσχα το 1919, μετά από πρόσκληση του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης. Η διεθνής συμμετοχή υπήρξε περιορισμένη (Ρωσικό Κομμ. Κόμμα – Νορβηγικό – Ο Γερμανικός Όμιλος «Σπάρτακος και άλλα μικρότερα, μεταξύ των οποίων και το νεο-ιδρυθέν ΚΚΕ).

Η Γ’ Διεθνής διακήρυξε ως κύριο σκοπό της το γκρέμισμα του Καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας του προλεταριάτου και μιας διεθνούς Δημοκρατίας των Σοβιέτ, για την ολοκληρωτική κατάργηση των τάξεων. Την επικράτηση του Σοσιαλισμού που είναι το πρώτο σκαλοπάτι της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Δεν είναι του παρόντος η κριτική και οι σκέψεις πάνω σ’ αυτά. Έτρεξε πολύ νερό στον ποταμό της Ιστορίας – Β’ παγκόσμιος πόλεμος, εξάπλωση του κομμουνισμού και των κομμουνιστικών καθεστώτων, εκφυλισμός του Παγκόσμιου Σοσιαλ. Συστήματος, παταγώδης πτώση και διάλυση της ΕΣΣΔ, «θρίαμβος» του Καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης και απογύμνωσή του, ώστε στις μέρες μας να βιώνουμε την όζουσα αποσάρκωση, ενός ζόμπι – Στον ίδιο ποταμό δεν είναι δυνατόν να «ξαναπερπατήσουμε», κατά τον Ηράκλειτο.

Ο ποταμός που θα ξαναδιαβούμε εμπειρότεροι, θα είναι νέος και αλλιώτικος.

Γιατί όμως ο Διεθνισμός έχει ως προϋπόθεση τον Εθνισμό.

Πρώτα – πρώτα λογικά, για να υπάρχει Δι-εθνισμός, πρέπει να υπάρχουν Έθνη και επομένως Λαοί εθνικοί με κύριο χαρακτηριστικό τους την Εθνική συνείδηση και ταυτόχρονα ν’ αναπτύσσουν διεθνική α-ταξική συνείδηση, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας, κατά τα πρότυπα των υποσυνόλων επί μέρους κοινωνιών: Εθνικής, μέχρι την μικρο-κοινωνία της οικογένειας.

Και στην Οικογένεια, πρέπει να γνωρίζεις, ν’ αγαπάς και να κοινωνείς με τον γείτονα, αλλά πρώτα αγαπάς την οικογένειά σου.

Ο γείτονας σ’ επισκέπτεται, στην ανάγκη, τον φιλοξενείς, αλλά δεν εγκαθίσταται στο σπίτι σου. Κι όσο «φιλοξενείται» σέβεται τους κανόνες του σπιτιού, όπως κι εσύ σέβεσαι τον επισκέπτη σου, αυτο-περιορίζοντας την ελευθερία σου. Και ο νοών νοείτω.

Αλλιώτικα «δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ’ ανέβει στο κρεβάτι». Κάτι ξέρει ο λαός...

Για να υπάρξει διεθνιστική συνείδηση, πρέπει να προϋπάρχει Εθνική Συνείδηση, τοπική συνείδηση, οικογενειακή συνείδηση, ατομική συνείδηση της οντότητάς σου, υπευθυνότητας, αυτοσυντήρησης και αυτοεκτίμησης.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 209 guests και κανένα μέλος