Αντί άρθρου, αυτή την εβδομάδα θα ήθελα να σας καταστήσω κοινωνούς της εισήγησής μου στην Α’ Πανελλήνια Συνάντηση «Σπιθών», που διοργάνωσαν, με πρωτοβουλία τους οι «Σπίθες» Κύπρου, το περασμένο Σαββατοκύριακο (16-17/4) στο «Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο» Λευκωσίας, με αντικείμενο, το θέμα της επικεφαλίδας του παρόντος:

Το ιστορικό της υποτέλειας στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, σε συντομία έχει ως εξής:

Η προσφάτως, τότε, εκλεγμένη κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, παρά τις αντίθετες προεκλογικές της εξαγγελίες, μεθοδευμένα προχώρησε, το Μάιο του 2010 και εντεύθεν, στην ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών της Ελλάδος και του διευθυντηρίου της γνωστής πλέον τρόικας – Ε.Ε., Ε.Κ.Τ. και Δ.Ν.Τ. – μετατρέποντας ένα χρέος προς ιδιώτες, τράπεζες κλπ., σε χρέος προς κράτη και διακρατικούς φορείς.

Στις 25 Μαρτίου 2010 υπήρξε συμφωνία και κοινή δήλωση αρχηγών κρατών και προέδρων κυβερνήσεων της ευρωζώνης, στις Βρυξέλλες, ότι «επαναβεβαιώνουν» ότι όλα τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να επαγρυπνούν για την οικονομική και τη δημοσιονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη, κάνουν μια αναφορά στην Ελλάδα, ότι εφ’ όσον χρειαστεί, θα συντονίσουν τη δράση τους για δημοσιονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη και βάζουν στο «παιχνίδι» και το ΔΝΤ για συνδανειοδότηση.

-       Στις 3 Μαϊου 2010 υπογράφεται το «Μνημόνιο» Οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής και το Μνημόνιο συνεννόησης.

-       Υπογράφεται στις 8 Μαϊου 2010 η γνωστή «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», με τα 15 κράτη-μέλη της ευρωζώνης.

-       Δύο ημέρες μετά, στις 10/5/10 η κυβέρνηση υπόγραψε τον λεγόμενο «Διακανονισμό χρηματοδότησης αμέσου ετοιμότητας» με το ΔΝΤ.

  Συμμετοχή της Ελλάδας στον «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης».

Η Συμβαση Δανειακής διευκόλυνσης αφορούσε Δάνειο των 15 της Ευρωζώνης (πλην Ελλάδας, βεβαίως) ύψους 80 δις για την εξυπηρέτηση παλαιοτέρων δανείων, που εκείνη τη στιγμή ανέρχονταν στο ποσό των 290 δις ευρώ περίπου, με δυσβάσταχτους όρους ελέγχων και κατευθύνσεων της γνωστής πλέον τρόικας, που αποδιοργανώνουν την οικονομία, συρρικνώνουν το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, θέτουν την Ελλάδα υπό καθεστώς επιτήρησης και υποτέλειας και προσβάλλουν βάναυσα όχι μόνο την οικονομική συγκρότηση των Ελλήνων, αλλά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όπως αυτή ορίζεται και προστατεύεται από την «Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» του ΟΗΕ.

- Στις 6 Μαϊου 2010 δημοσιεύεται στο ΦΕΚ 65 ο νόμος 3845 (Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης…) που συζητήθηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή. Στο παράρτημα ΙΙΙ συμπεριλαμβάνεται και το Μνημόνιο όπου καταγράφονται οι εντολές δράσεων της κυβέρνησης για τη δημοσιονομική οικονομική και διοικητική αναδιάρθρωση και κυρίως οι «εντολές», οι δεσμεύσεις αν θέλετε της βούλησης των βουλευτών του κοινοβουλίου. Υπαγορεύει τι θα ψηφίσει και τι θα εγκρίνει η Βουλή κατά παράβαση των άρθρων 60 και 61 του Συντάγματος. («ψήφο κατά συνείδηση»).

Κι επειδή «οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος», κατά το Σύνταγμα (άρθρο 51 παρ.2), καταλύεται και η λαϊκή κυριαρχία, επί της οποίας θεμελιώνεται το πολίτευμα της χώρας και το συμφέρον του Λαού και του έθνους. (παράγραφος 2 και 3 του πρώτου άρθρου του Συντάγματος.

Ο Νόμος 3845 ψηφίστηκε με τη διαδικασία της απλής πλειοψηφίας κι όχι με τη διαδικασία που προβλέπει το Σύνταγμα στην παράγραφο 2 του άρθρου 28, δηλαδή των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

Το τελευταίο όπως και άλλες συνταγματικές εκτροπές έχουν επισημανθεί από πολλούς συνταγματολόγους και νομομαθείς και ενδελεχέστερα, απ’ ότι γνωρίζω, από τον καθηγητή Γιώργο Κασιμάτη.

Αυτά, για όσους στοιχειωδώς γνωρίζουν τις έννοιες, σημαίνουν κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, πράγμα που έχει αναγνωρίσει ως «μείωση της κυριαρχίας» και ο κ. Παπανδρέου και η Ψαρούδα-Μπενάκη το 2005 ως πρόεδρος της Βουλής, στη διακυβέρνηση Καραμανλή.

Κι ακόμη, επί ποιας ασυλίας και ποιών περιουσιακών στοιχείων αναφέρεται. Μήπως σε τίποτα ξενοδοχεία ή κτίρια του ΙΚΑ; Όχι. Αναφέρεται σε όποια περιουσιακά στοιχεία επιλέξει ο δανειστής. Γι’ αυτό στο ίδιο άρθρο (14) παρ.1 αναφέρει ξεκάθαρα ότι: «Η παρούσα Σύμβαση {…} διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο».

 Κι εσείς, στην Κύπρο, το ξέρετε καλύτερα από μας το Αγγλικό δανειακό Δίκαιο. Ο δανειστής λοιπόν μπορεί να επιλέξει το κτίριο της Βουλής ή την …Ακρόπολη, όπως ειπώθηκε, ή τα αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας. Δεν θα το κάνει πιθανότατα. Εχει να επιλέξει πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, όπως τις παραλίες μας και τα νησιά μας, κι άλλα φιλέτα κι ακόμη τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές.

Αυτές κυρίως τους ενδιαφέρουν γιατί έτσι μπορούν ν’ αφαιμάξουν και να αφυδατώσουν παντελώς την Ελλάδα, όχι γιατί έχουν τίποτα προηγούμενα μαζί της – κάποιοι έχουν ίσως – αλλά γιατί είναι ωραία, έχει θαυμάσιο κλίμα και κρύβει πλούτο.

Εχουν όμως δικαίωμα και οι κυβερνώντες και οι δανειστές να υποθηκεύουν τη δημόσια περιουσία;

Η δημόσια περιουσία είναι δύο ειδών:

Είναι η κοινόκτητη εκτός συναλλαγής δημόσια κτήση - η domaine public de l’ etat, όπως ορίζεται στην εισήγηση του άρθρου 15 του από 21/6/1937 Νόμου περί διακρίσεως των κτημάτων. Ο ίδιος ορισμός αποδίδεται και στο Βυζαντινό – Ρωμαϊκό Δίκαιο και επικαιροποιείται πριν δέκα χρόνια. (Πρακτικά Βουλής 15/11/2001).

Αυτή η κοινόκτητη δημόσια κτήση – το έδαφος, το υπέδαφος και η θάλασσα και η υφαλοκρηπίδα – είναι εκτός οποιασδήποτε συναλλαγής, γιατί συνθέτει τη μια εκ των βασικών προϋποθέσεων της υπάρξεως ενός κράτους, όπως ορίζει η επιστήμη της πολιτειολογίας. Το άλλο στοιχείο είναι ο Λαός, που δεν εκποιείται βεβαίως, αλλά εξαπατάται, καταδυναστεύεται και καταληστεύεται από τους επιτήδειους.

Το άλλο είδος δημόσιας περιουσίας είναι η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου (fiscus). Δηλαδή αυτή που αποτελείται από διάσπαρτες κυρίως εκτάσεις, οικόπεδα, κτίρια που προέρχονται από δωρεές, κληροδοσίες, κατασχέσεις κλπ. Ε, αυτή μπορεί, μια κυβέρνηση και την διαχειριστεί σύμφωνα βέβαια με το δημόσιο συμφέρον.

Δεν πρόκειται όμως γι’ αυτήν και δεν αναφέρεται σ’ αυτήν η Δανειακή Σύμβαση, όπως αποδεικνύεται από τις υποδείξεις της τρόικας για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, άλλα αεροδρόμια, λιμάνια, ακτές κλπ.

«Νομιμότητα» της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου

Ένα άλλο σοβαρό θέμα, που απασχολεί έγκυρους νομομαθείς, ειδικούς επιστήμονες – όπως πρόσφατα στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο Παν. Αθηνών – είναι η εγκυρότητα της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου.

Ο καθηγητής Γ. Κασιμάτης, σε ειδική ενδελεχή μελέτη που δημοσίευσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, με τίτλο «Οι συμφωνίες Δανεισμού της Ελλάδας με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ», είναι κατηγορηματικός: «Ο ν. 3847/2010 σχετικός με την κύρωση του Μνημονίου και της Δ. Σύμβασης είναι αντισυνταγματικός και οι «συμβάσεις είναι άκυρες και μάλιστα ανυπόστατες».

Παρεμφερείς είναι και οι θέσεις κι άλλων καθηγητών, όπως του καθηγητή του Αριστοτέλειου Παν/μίου Θες/νίκης Κώστα Χρυσόγονου, του καθηγητή του Παν/μίου Πελοποννήσου Ξενοφώντα Κονιάδη κ.ά. αλλά και του τ. προέδρου του Δ.Σ.Α. Δημ. Παξινού και πολλών άλλων.

Ο καθηγητής Κ. Μπέης στην πρόσφατη ημερίδα, έφτασε να εγκαλέσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας γιατί δεν ανέπεμψε καν το νόμο 3847, ως όφειλε, καθ’ ότι έπρεπε να υπερψηφιστεί από 180 βουλευτές όπως προείπαμε κι όχι με απλή πλειοψηφία των παρόντων.

Οι εν λόγω δανειακές συμβάσεις και το Μνημόνιο «μπάζουν» από παντού είναι άκυρα! Το εύλογο ερώτημα αλλά και η απαίτηση του ελληνικού λαού προς τον επιστημονικό και πνευματικό κόσμο, προς τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς και κυρίως προς τους δικαστικούς είναι ότι αυτή η ακυρότητα πρέπει να λάβει επίσημη υπόσταση, δηλαδή δικαστική εξαφάνιση.

Τι να κάναμε – Τι να κάνουμε:

Τελειώνοντας θέλω ν’ αναφερθώ στην ακυρότητά τους και από διπλωματικής πρακτικής εφαρμόζοντας τον κανόνα rebus sic stantibus (των πραγμάτων ούτως εχόντων), δηλαδή απλά επειδή αδυνατούμε να εκπληρώσουμε αυτό το δυσβάσταχτο πλέον βάρος – άχθος – που μας φορτώσατε.

Πρέπει να διαγραφεί το χρέος ή κατ’ ελάχιστον να μειωθεί στο 30% όπως έγινε στην Αργεντινή το 2002 με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωσης του επιτοκίου στο απολύτως θεμιτό 2%.

Οσον αφορά την δυνατότητα πραγματοποίησης της πρότασης διαγραφής του χρέους, σας παραπέμπω στην ανάλυση του καθηγητή του Παν/μίου Θράκης, Γ. Κουτρούγκαλου που δημοσιεύθηκε το πρώτον στο ΠΡΙΝ της Κυριακής: «συνολικά, από το 1956 έως το 2006 συνάφθηκαν περίπου 400 συμφωνίες διαχείρισης ή αναδιάρθρωσης χρέους από 81 οφειλέτριες χώρες». Και συνεχίζει:

«Από πλευράς διεθνούς δικαίου, δύο είναι οι βασικές άμυνες που μπορούν να προβάλλουν οι οφειλέτιδες χώρες: η επίκληση “κατάστασης ανάγκης” και η απόκρουση του “ανομιμοποίητου” ή “επονείδιστου” χρέους (odious debt). Την πρώτη είχε επικαλεστεί ενώπιον του Μόνιμου Διεθνούς Δικαστηρίου το 1938. (επι δικτάτορα Μεταξά), μετά την πτώχευση του 1934, ο εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους με την εξής επιχειρηματολογία: «Όταν τα κράτη βαρύνονται με υποχρεώσεις έναντι των οφειλετών τους, τις οποίες δεν μπορούν να εκπληρώσουν παράλληλα με τις υποχρεώσεις τους έναντι του λαού τους, είναι υποχρεωμένα να ικανοποιήσουν κατά προτεραιότητα τις βασικές, κοινωνικές ανάγκες, έστω και με βλάβη των πιστωτών». Το Δ.Δ. μας δικαίωσε με το σκεπτικό: «το πρώτο καθήκον (του κράτους) είναι απέναντι στον εαυτό του. Η επιβίωση του αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Τα έσοδά του ορθά αφιερώνονται στον σκοπό αυτό».

Εν κατακλείδι οι παλαιότερες και πρόσφατες αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων αποδεικνύουν περίτρανα ότι η βασική νομική αρχή του δικαίου, ότι ΠΡΩΤΟΣ Νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας, ισχύει και ενισχύεται με την επικαιροποίησή του.

Για τη σωτηρία των λαών (populi) και για τη σωτηρία της πατρίδας μας βρισκόμαστε σήμερα εδώ, γιατί αν θέλουν οι λαοί να επιβιώσουν αξιοπρεπώς πρέπει να παλέψουν γι’ αυτό.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 240 guests και κανένα μέλος