Τα τελευταία χρόνια, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών, έχει παρατηρηθεί μια άκρατος, άγρια θα ‘λεγα επίθεση του ιδιωτικού τομέα - του ιδιωτικού κεφαλαίου σωστότερα - στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αρχικά στους τομείς εκείνους που έμοιαζαν ή που ήσαν επιχειρηματικής δράσης...

Τα τελευταία χρόνια, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών, έχει παρατηρηθεί μια άκρατος, άγρια θα ‘λεγα επίθεση του ιδιωτικού τομέα - του ιδιωτικού κεφαλαίου σωστότερα - στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αρχικά στους τομείς εκείνους που έμοιαζαν ή που ήσαν επιχειρηματικής δράσης.

Σταδιακά η όρεξη άνοιξε, ώστε το «κεφάλαιο», ενίοτε και χωρίς κεφάλαιο, να προσπαθεί ν' αλώσει για λόγους επιχειρηματικής εκμετάλλευσης, ακόμη και ξεκάθαρα κρατικούς τομείς.

Είναι αλήθεια ότι στο παρελθόν το κράτος είχε επεκταθεί, για διάφορους λόγους, που δεν είναι του παρόντος, σε τομείς επιχειρηματικής δραστηριότητας παραγωγής ή επεξεργασίας αγαθών και υπηρεσιών κυρίως.

Αναφέρομαι ε.π. στον τραπεζικό τομέα και δεν εννοώ τον ρυθμιστικό ρόλο της κεντρικής τράπεζας, στις συγκοινωνίες, στις επικοινωνίες, στον τουρισμό.

Στους τομείς αυτούς είχε λόγο παρέμβασης και ρόλο δράσης, το κράτος, είτε για λόγους αδυναμίας ανταπόκρισης εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα, είτε για λόγους κάλυψης κοινωνικών αναγκών ή εθνικής στρατηγικής.

Σήμερα τα δεδομένα άλλαξαν, ο κρατικός τομέας συρρικνώθηκε και η κρατική δραστηριότητα περιορίστηκε σε καθαρά κρατικούς τομείς και στη ρυθμιστική και παρεμβατική του δυνατότητα.

Ποιοι είναι αυτοί οι τομείς που αναμφισβήτητα είναι κρατικοί και αποτελούν άβατο για τον ιδιωτικό τομέα.

Είναι η δημόσια διοίκηση -  η Κυβέρνηση και οι εκτελεστικές υπηρεσίες.

Είναι η δικαιοσύνη

Είναι η εθνική και κοινωνική ασφάλεια (στρατός - αστυνομία - πυροσβεστική κλπ. παρεμφερείς υπηρεσίες).

Υπάρχουν και τομείς μικτοί ή συμπληρωματικοί, όπως της παιδείας και της υγείας.

Η βασική εκπαίδευση παρέχεται δωρεάν γιατί είναι ανάγκη και συμφέρον της κοινωνίας η βασική εκπαίδευση και διαμόρφωση των πολιτών.

Είναι υποχρέωση η δημόσια υγεία και η ασφάλιση των πολιτών γιατί είναι ανάγκη και συμφέρον της κοινωνίας, ως ενιαίου οργανισμού, η υγεία και η υγιεινή των πολιτών, αλλά και συμφέρον της εθνικής οικονομίας.

Οι ιδιώτες που αποβλέπουν στην άλωση και αυτών των τομέων δεν βλέπουν μακροπρόθεσμα. Τους ενδιαφέρει το σήμερα. Το άμεσο κέρδος, η αρπαχτή. Το κράτος και η κοινωνία οφείλουν να προστατευθούν απ' αυτήν την επέλαση του κεφαλαίου, αν θέλουμε να υπάρχει κοινωνία ανθρώπων και όχι εφιαλτική ζούγκλα.

Κι επειδή όλα γίνονται «νόμιμα», δηλαδή με βάση νόμους που ψηφίζει η Βουλή ή μόνο η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στις επιλογές μας.

Η γενικευμένη αντίληψη του τράγου που έγινε δημόσιος υπάλληλος και έπαψε να (ανα)παράγει, είναι απατηλή και εκ του πονηρού.

Αν το κράτος δεν μπορεί να διοικήσει ένα Νοσοκομείο επιτυχώς - και το μπορεί ο ιδιώτης - πώς μπορεί να διοικήσει επιτυχώς ένα ολόκληρο κράτος;

Να το «δημοπρατήσουμε» κι αυτό στους ιδιώτες.

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Υπάρχουν όρια.

Ο καθαρά κρατικός τομέας είναι άβατο για τους ιδιώτες.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 251 guests και κανένα μέλος