Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

«Πρέπει να γράψεις κάτι» μου παρήγγειλαν φίλοι της στήλης, αγανακτισμένοι από τη νέα οικολογική – βιολογική καταστροφή του κύριου πνεύμονα της Αττικής, του δάσους της Πάρνηθας...

«Πρέπει να γράψεις κάτι» μου παρήγγειλαν φίλοι της στήλης, αγανακτισμένοι από τη νέα οικολογική – βιολογική καταστροφή του κύριου πνεύμονα της Αττικής, του δάσους της Πάρνηθας.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007, βράδυ 9:30. Βρισκόμουν σε τιμητική εκδήλωση, ευχάριστη για μένα στον υπαίθριο χώρο παραλιακού ξενοδοχείου. Ο ουρανός αίθριος. Κι όμως ανοίξανε… ομπρέλες για να προστατευθούμε από τις στάχτες που «έβρεχε» ο ουρανός.

Τα μαλλιά μας και τα σακάκια μας γέμισαν…πιτυρίδα. Κάποιοι «έσπερναν» καταστροφή για να «θερίσουν» κέρδη.

Η γη και καμένη, έχει κέρδη!

Άει στο διάολο, πάλι… ποιος τους καλύπτει; Δεν ξέρω αν τους καλύπτει. Σίγουρα όμως τους υποθάλπει.

Τους υποθάλπει όταν για ψηφοθηρευτικές σκοπιμότητες, πρόσφατα ακόμα, προ ολίγων μηνών, άκουγα κυβερνητικούς βουλευτές της περιοχής μας να υπεραμύνονται με πάθος της αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος. (αυτό για τα δάση και το περιβάλλον). Τον Υπουργό Γεωργικής Ανάπτυξης να φέρνει και ν’ αποσύρει ευνοϊκή τροπολογία με την ευχή και την κρυφή ελπίδα των αρπακτικών, των σφετεριστών των κοινών αγαθών, των οποίων μόνο χρήση έχουμε το δικαίωμα άπαντες να κάνουμε και να το παραδίδουμε στις επόμενες γενιές, όπως το παραλάβαμε.

Τους υποθάλπει, ιδιαίτερα από το 1945 και δώθε, το πολιτικό σύστημα, οι πελατειακές σχέσεις πολιτικών και ιδιωτών – κατ’ όνομα πολιτών – που έχουν αναπτύξει και εμπεδώσει ιδιαιτέρως την ικανότητα της αρπαγής, βέβαιοι όχι μόνον για την ατιμωρησία τους, αλλά και την υπόθαλψή τους και την… αναγνώριση της αξιοσύνης(!) τους. Είναι οι «έξυπνοι»!

Θυμάμαι… αρχές δεκαετίας του ’70. Φίλος μου δάσκαλος – ναι, δάσκαλος – σύγχρονος, ρεαλιστής και «προσγειωμένος» Έλλην, με παρότρυνε να τον μιμηθώ (οποία τραγωδία! Μίμησις πράξεως «σπουδαίας» και «τελείας») και να καταπατήσω το διπλανό του καμένο δασοτεμάχιο της Πεντέλης, βάζοντας μερικές κυψέλες μελισσιών. Μια παραγκούλα για τα μελισσοκομικά εργαλεία!… και σιγά – σιγά, στο τέλος του ’70 εκεί σε κάποιο δικαστήριο πλήρωσε 5 χιλιάρικα πρόστιμο (λιγότερο από ένα μισθό) και να την τώρα η μεζονέτα. Να γιατί η πράξη ήτανε «τελεία» (οποία και πάλι τραγωδία!)

Κι αυτός ο καημένος ο δάσκαλος, που δεν κατάφερε να με διδάξει – τι κρίμα – ήταν ο… φτωχομπινές.

Έλυσε απλά το οικιστικό του πρόβλημα, όπως χιλιάδες άλλοι. Άλλοι πάλι «νομότυπα», αφού ο «συνεταιρισμός» έκανε τη βρωμιά. «Νομότυπα» και πάλι με νόμους και με διατάγματα και Υπουργικές αποφάσεις! Έτσι μεταλλάχτηκε και το δάσος του Υμηττού στη Βούλα, σε «δάσος» υψηλών και πολυτελών κτιρίων. Με νόμους. με νόμους που ψήφισε η Βουλή. Και τους κυρίους αυτούς τους «φιλεύσπλαχνους» τους τιμούμε! Δεν τους τιμωρούμε. Ποιος να τους τιμωρήσει εξ’ άλλου. Όλοι σ’ ένα καζάνι διαπλοκής του συστήματος βράζουμε. Όλους όμως – δικαίους και αδίκους – μας τιμωρεί η γη. Με τις πλημμύρες, με τα ακραία καιρικά φαινόμενα, με τους καρκίνους, με τα ναρκωτικά, με την υπερένταση, με τα καρδιακά νοσήματα με την τρέλα μας… Κι ακόμα είναι μόνο η αρχή.

Θέλετε κι άλλα; Τα ξέρετε. Τα έχετε κάνει κι αν δεν τα έχετε κάνει, μουντζώνετε τον εαυτό σας, γιατί δεν είσαστε… αναξιοπαθούντες ή κτηνοτρόφοι για να ιδιοποιηθείτε το δάσος που βοσκάγανε τα πρόβατά τους οι παππούδες σας και μαζεύανε το ρετσίνι για να ‘ρθει ένας καλός Υπουργός ή Βουλευτής, να σας βολέψει και σας, με παραχώρηση τους δάσους «σας», να βολευτεί κι αυτός μονίμως στη Βουλή – κι αυτός και τα παιδιά του – με την ψήφο σας, που σαν έντιμοι και ευγνώμονες του τη χρωστάτε!

Εκατομμύρια στρέμματα δάσους, καίγονται από το 1945 και δώθε κάθε… εκλογές, στη μεταπολίτευση, σε κάθε αναμπουμπούλα (κοίτα Καθημερινή της περασμένης Κυριακής). Διάβασα, είδα τα στοιχεία και αγρίεψα. Θύμωσα.

Πάντα, «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», «το δάσος θα ξαναγίνει δάσος», «Δεν θα χαριστούμε σε κανένας», τρίχες!

Αν δω να «παίζεται» το ίδιο έργο όπως στην Πεντέλη και να «ρυθμίζεται νομοθετικώς» θα εγκρίνω και θα επιβραβεύσω όποια βίαιη ενέργεια Ρομπέν των Δασών κατά των εμπρηστών, των δραστών και των αποδεκτών της αρπαγής.

Όταν δεν λειτουργεί κράτος δικαίου, ουσιαστικού δικαίου, όταν το κράτος αυτό εξαπατά τους πολίτες του και υπηρετεί και επιβραβεύει τους άρπαγες, όταν δεν υπάρχει Δίκαιο, δίκαιο, αλλά θετή α-δικία, τότε φυσικό επακόλουθο είναι η αυτοδικία.