Χωρίς δικαιοσύνη και παραδειγματισμό, τα οποιαδήποτε «μέτρα», είναι  αναποτελεσματικά.

 

Μέτρα, μέτρα, μέτρα… κάποια σωστά και κάποια άμετρα και οπωσδήποτε αμέτρητα και ατελεύτητα.

Να τα σκιαγραφήσουμε εισαγωγικά, για να πάμε στο κύριο θέμα μας που είναι ο παραδειγματισμός και η απουσία του.

Μέτρα λοιπόν που αποσκοπούν, δικαίως, στην περιστολή της φοροδιαφυγής.

Είναι όμως δίκαια, είναι εφικτά;

Με τι ελεγκτικούς μηχανισμούς θα εφαρμοστούν;

Ο καταλογισμός και τα πρόστιμα θα οδηγήσουν τα καταλογισμένα ποσά στο δημόσιο ταμείο ή στα ελεγκτικά θυλάκια (τσέπες) με δυσανάλογη απομείωση των δημοσίων εισροών;

Μήπως, ακόμη, η άγρια και βάναυση, έστω κι από υπερβάλλοντα ζήλο, επιβολή τους οδηγήσει σε αρνητικό αποτέλεσμα και ως προς την οικονομία γενικότερα και ως προς τα προσδοκώμενα δημόσια έσοδα;

 

“Λουκέτο στους φοροφυγάδες”

Φοβούμαι ότι το “λουκέτο”, που πρέπει να αποτρέπεται γενικά και εύλογα, θα μπει στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που καλύπτουν το 1/3 τουλάχιστον των εργαζομένων και μάλιστα  εντατικά και αποδοτικά, καθώς και του ΑΕΠ. Οι μεγαλοφοροφυγάδες θα διαφύγουν και, ως συνήθως, “νόμιμα”.

― Γενναία μέτρα περιστολής των δημοσίων δαπανών – πλην της απομείωσης των υπαλληλικών απολαυών, που άνοιξε και ανοίγει την όρεξη των εργοδοτών και των αναμενόμενων επενδυτών – δεν έχουν, ακόμη τουλάχιστον, εξαγγελθεί.

― Μέτρα εισπρακτικά τετριμμένα, συνθλιπτικά για τα μεσαία κυρίως εισοδήματα και τα κατώτερα. ΦΠΑ (αύξηση 11% ήτοι αντίστοιχη μείωση της αγοραστικής δυνατότητας) ακίνητα, αυτοκίνητα, τεκμήρια... [κοίτα “7η” 9.1.10 και φ. 391 (11.7.09)].

― Μέτρα που εξυπηρετούν κυρίως τους τοκογλύφους των “αγορών”, που επιβάλλουν σε τριτοκοσμικές και αδύναμες χώρες μέσω κυβερνήσεων κατευθυνόμενων ανδρίκελων με σκοπό να τις ελέγξουν πλήρως, υπερφορτώνοντάς τους με βάρη δυσβάστακτα προς επίτευξη των στρατηγικών τους σχεδίων και την απομύζηση του πλούτου τους.

― Μέτρα για την ενθάρρυνση επενδύσεων και μείωσης της ανεργίας δεν έχουν ακόμη εξαγγελθεί.

Θα έπρεπε να είχαν προηγηθεί μαζί μ’ αυτά της γενναίας περιστολής των δημοσίων δαπανών.

 

Οσα μέτρα έχουν ληφθεί είναι μέτρα κατασταλτικά της οικονομικής κρίσης και της δημοσιονομικής δυσπραγίας. Δεν είναι αναπτυξιακά  και  κυρίως δεν είναι παραδειγματικά.

Πειστικότερος και αποτελεσματικότερος τρόπος νουθεσίας και πειθούς είναι το παράδειγμα.  Το παράδειγμα λειτουργεί επαγωγικά ως πρότυπο άξιο μετρήσεως. Στηρίζεται στην έμφυτη μπορούμε να πούμε παρόρμηση για μίμηση και οδηγεί εκεί ανεπαίσθητα, υποβλητικά!

Αυτό το παράδειγμα, που είναι ισχυρότερο ως μέσον από τον πειθαναγκασμό – που οδηγεί συχνά, στην αντίδραση – ΔΕΝ το έδωσε η πολιτική ηγεσία του τόπου.

Φάνηκε μικρόψυχη και κουτοπόνηρη. «Εκοψε» 800 ευρώ (8%) από τους βουλευτές, για το θεαθήναι. Παραδειγμάτισε επομένως αρνητικά.

Θέσπισε τεκμήριο διαβίωσης ακόμη και για τους συνταξιούχους, εφ’ όσον τα εισοδήματά τους ξεπερνούν τα 20.000€, και «πόθεν έσχες» σε βάθος δέκα ετών. Σωστά, ακόμη και ως υπόθεση, έστω, λέω εγώ.

Γιατί όμως δεν έκανε το ίδιο για τους πολιτικούς, τους κατά καιρούς “αξιωματούχους”, τους εφοριακούς, τους εκτελωνιστές, τους γιατρούς, τους μηχανικούς της πολεοδομίας και σε καθέναν που θα μπορούσε να χρηματιστεί;

Κι αυτό, όχι “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει”, αλλά από ελεγκτές δικαστικούς πλαισιωμένους από εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων, μη συνδικαλιστές. Κι αυτός ο έλεγχος σε βάθος χρόνου 25 ετών. Από τότε που αποδεχθήκαμε ως θεμιτό περίπου, ότι μπορούμε “να κάνουμε ένα δωράκι στον εαυτό μας”.

Κι αν βρεθούν ξεκάθαρα, αναιτιολόγητα περιουσιακά στοιχεία σε δημόσιους λειτουργούς να δημεύονται. Οι δε ιδιώτες να φορολογούνται δικαίως, αγρίως και παραδειγματικά.

Κι ακόμα για τα «παραγεγραμμένα» αδικήματα των πολιτικών, υπάρχει το “παράθυρο” της προσαυξημένης φορολόγησης, μη δηλωθέντων και «εξ αισχράς αιτίας» προερχομένων χρημάτων.

 

Οι 300 να γίνουν 210

Μείωση απολαυών κατά 20% από τον Πρωθυπουργό μέχρι τους Αντιδημάρχους

 

Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός επαναλαμβανόμενος (“7η” 9.1.10 και 6.2.10) το επαναλαμβάνω, διδασκόμενος από τον Αριστοτέλη.

Αν θέλει ο Πρωθυπουργός να πείσει, πρέπει να παραδειγματίσει εντυπωσιακά. Κι αυτό γίνεται, μπορώ να πω συγκλονιστικά, αν ανακοινώσει την πρόθεσή του, στο νέο εκλογικό νόμο να μειώσει τις βουλευτικές έδρες σε 210 (πράγμα που θα ισχύει εξ ‘άλλου για τις μεταπροσεχείς βουλευτικές εκλογές).

Κι ακόμα την άμεση μείωση κατά 20%, επί του συνόλου των απολαυών τους, όλων των πολιτικών, ασχέτως επιπέδου της πυραμίδας.

 

Σημείωση: Σε προφορικές συζητήσεις με βουλευτές πήρα την απάντηση ότι «δεν σώζεται έτσι η οικονομία» ή ότι «ένα τέτοιο μέτρο είναι συμβολικό», ή ότι κάτι τέτοιο θα ήταν «λαϊκισμός».

Ας παραδειγματιστούν λοιπόν από το «λαϊκισμό» του Ιωάννη Καποδίστρια όταν τόνιζε …ότι: «…θέλω αποφεύγει και ήδη να δεχθώ την προσδιοριζόμενην ποσότητα δια τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απερχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μού εξαρκούν από το εγγίσω μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν…

Αποστρέφομαι το να προμηθεύσω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτη αμηχανίαν…».

 

Αυτός αποτελούσε παράδειγμα σύνεσης, πατριωτισμού και ανιδιοτέλειας. Αυτόν όμως τον “έφαγαν” μπαμπέσικα οι άπληστοι κοτζαμπάσηδες και οι προύχοντες, που ήθελαν να καρπωθούν τα δάνεια της Αλβηόνας, λαφυραγωγώντας τα «λάφυρα» της εξουσίας. Από τότε η χώρα δουλεύει. Τελεί υπό καθεστώς ουσιαστικής δουλείας. «Αυτά» δεν είναι “ιστορίες”. Είναι τώρα! Είναι το σήμερα.

 

Το ίδιο όμως θαυμαστός  «λαϊκιστής» υπήρξε και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, ο οποίος δήλωσε ότι: «Η Εκκλησία πρέπει να συμμετέχει στον αγώνα και την προσπάθεια που γίνεται. Θεωρώντας ότι εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω, ζήτησα να επιστραφεί ο μισθός μου στο κράτος».

 

Αν κάποιος λοιπόν πολιτικός (βουλευτής, δήμαρχος κλπ.) μας δηλώσει ότι θα καταθέτει το 20% του συνόλου των εκ της ιδιότητός του απολαυών, στον ειδικό λογαριασμό για την απόσβεση του δημόσιου χρέους, ΔΕΝ θα τον θεωρήσουμε «λαϊκιστή», αλλά θα τον χαρακτηρίσουμε πατριώτη στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας, για παραδειγματισμό.

Μέχρι στιγμής, κι έχουν περάσει τρεις ολόκληροι μήνες, ΟΥΔΕΙΣ έχει ανταποκριθεί. Τόση ιδιοτέλεια σε τόσους; Ή σεμνότητα (περιττή), ή φόβος μήπως τον περάσουν κορόιδο, ή τον προπηλακίσουν οι «συνάδελφοι» γιατί «χαλάει την πιάτσα;»

Ενας πατριώτης δεν πρέπει να φοβάται τις αντιδράσεις των «έξυπνων» αρνησιπάτριδων.

Ας κάνει την αρχή ο Πρωθυπουργός, ο Αντιπρέοδρος της Κυβέρνησης (βουλευτές της περιφέρειας μας είναι), ή ένας …πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου…

 

Εμείς δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε: Θέλουμε παράδειγμα ανιδιοτέλειας, προσφοράς και πατριωτισμού από την πολιτική ηγεσία.

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 163 guests και κανένα μέλος