Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ

Η Κ.Ο. της Ν.Δ. να κατηγορεί και

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ να “καρατομεί”

Την ευκαιρία γι’ αυτό το σημείωμα, μας την έδωσε επιστολή του βουλευτή Επικρατείας Θεοδ. Ρουσόπουλου, την οποία δημοσιεύουμε σ’ άλλη στήλη, οι κλυδωνισμοί της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και οι παλινωδίες του Κώστα Καραμανλή.

Ο πανίσχυρος μέχρι πρότινος βουλευτής Επικρατείας και τ. Υπουργός Θ. Ρουσόπουλος απέστειλε επιστολή, όπως είναι γνωστό, στον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή με την οποία του γνωστοποιεί την απόφασή του «να μη διεκδικήσει θέση στο ψηφοδέλτιο» του κόμματος στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές κι αν γίνουν. Και τούτο γιατί δεν αντέχει τις “συκοφαντικές” επιθέσεις όταν αυτές προέρχονται – κυρίως – από “φίλους”. «Εισήλθα στην πολιτική σκηνή […] αξιοπρεπής (και) αξιοπρεπής αποχωρώ», καταλήγει.

Η σχέση μας με τον Ρουσόπουλο δεν ήταν δ α και η καλύτερες – ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της θητείας του, κατά τα οποία η “ΕΒΔΟΜΗ” εδέχθη ανηλεή διωγμό και ζημία.

Θα μπορούσαμε επομένως να επιχαίρουμε για την – προσωρινή έστω – αποχώρησή του, τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία η Ν.Δ. κάμπτεται κι είναι σχεδόν βέβαιη η νίκη του ΠΑΣΟΚ.

Δεν ανήκουμε όμως στην κατηγορία της μερίδας εκείνης που ξυλεύεται “δρυός πεσούσης”.

Οι θέσεις μας για το Βατοπέδιο και για τ’ άλλα σκάνδαλα είναι επίσης γνωστές, από επανειλημμένη και τεκμηριωμένη αρθρογραφία μας.

Το θέμα όμως δεν είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα σκάνδαλα, αλλά κατά πόσον δικαιούνται οι “φίλοι” του Ρουσόπουλου, βουλευτές της Ν.Δ. - σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα (Κ.Ο.) και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ν’ αναζητά «Ιφιγένειες», κατά το χαρακτηρισμό του Πέτρου Δούκα – που και ο ίδιος βρίσκεται στο στόχαστρο των ίδιων “φίλων”. Δικαιούνται;

ΔΕΝ δικαιούνται.

Και δεν δικαιούνται γιατί η ευθύνη πλέον έχει περιέλθει στον Πρωθυπουργό και την Κ.Ο. της Ν.Δ. που τους περιέθαλψε, τους κάλυψε και απήλλαξε όλους τους κατά καιρούς εμπλεκόμενους στα διάφορα και ποικιλώνυμα σκάνδαλα.

Είτε απορρίπτοντας τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών, είτε γνωμοδοτώντας αρνητικά περί της τυχόν ευθύνης, είτε με τον αιφνιδιαστικό τερματισμό της βουλευτικής περιόδου, από τον Πρωθυπουργό.

Εξιλαστήρια θύματα, αποδιοπομπαίοι τράγοι, «Ιφιγένειες» και «Ντρέιφους»1 ακόμη, δεν χωρούν στη συλλογική ευθύνη της Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας.

Η κρίση ανήκει πλέον στο εκλογικό σώμα και τους οπαδούς της Ν.Δ., θέση που υιοθέτησε κι ο Υπουργός Εθνικής Αμυνας Βαγγέλης Μεϊμαράκης.

Αυτοί θα κρίνουν πλέον – όπως το έκαναν ήδη στις ευρωεκλογές – τη δράση ή την απραξία της κυβέρνησης Καραμανλή, αυτοί θ’ αξιολογήσουν και θα κατατάξουν αναλόγως τους υποψήφιους βουλευτές.

Την δε κυβέρνηση για τα έργα της, την απραξία της, τα λάθη της και κατά πόσον «κατά νόμον» άρχει – κι όχι βέβαια με την ερμηνεία που έδωσε ο Βουλγαράκης, αλλά σύμφωνα με το Δίκαιο και το δημόσιο συμφέρον.

Πρέπει επιτέλους οι πολιτικοί να μάθουν τι σημαίνει πολιτική ευθύνη – την οποία συχνά και με ευκολία επικαλούνται.

Να γκρεμιστούν οι περιχαρακώσεις κι όποιος κάθεται σε θώκους αξιωμάτων, ν’ αντιληφθεί πως κάθεται σε "ηλεκτρική καρέκλα”. Τα έργα του είναι εκείνα που ρυθμίζουν την «τάση του ηλεκτρικού ρεύματος», ώστε η «καρέκλα» να τους δίνει ή τη θαλπωρή και την ευφορία της δόξας, είτε της «ηλεκτρικές εκκενώσεις» της κηλίδωσης και της τιμωρίας.

Αν δεν θέλουμε τις απρόσμενες εκρήξεις ας διδαχθούμε από την ιστορία. Αλλως περιπίπτουμε στην ψυχοσύνθεση του εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου που θρέφει την ελπίδα ότι «αυτός θα τη γλιτώσει» αναλαμβάνοντας και το ρίσκο.

­­______________

1. Αλφρεντ Ντρέιφους: Αξιωματικός του γαλλικού στρατού, θύμα σκευωρίας, από “φίλους” και κεντρικό πρόσωπο της πολύκροτης υπόθεσης που συγκλόνισε τη Γαλλία στα τέλη του 19ου αιώνα. Δικαιώθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, αφού έγινε η κύρια αιτία ανατροπής της κυβέρνησης και θεσμικών αλλαγών του κράτους και της καθολικής εκκλησίας.

Ηρωας του γνωστού έργου «Κατηγορώ» του Εμίλ Ζολά.