Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Κατά Συνείδηση!

Με κομματική επιτήρηση, «αποχρώσες ενδείξεις

και αποκλείνουσες συμπεριφορές»

Η «κατά συνείδηση ψήφος», όχι βέβαια της περασμένης Δευτέρας, στην «κοπάδην» Βουλή των Ελλήνων, χρήζει αναλύσεως εκτάσεως πραγματείας ή το αντίθετο, συνοπτικά, αυτό που όλοι εννοούμε:

Τι θεωρείται από τον καθένα μας σωστό, ορθό, δίκαιο, ηθικό σε συνάρτηση – επί του αντιθέτου – με αισθήματα ενοχής και τύψεων.

Για να υπάρχει «ψήφος κατά συνείδηση», πρέπει να υπάρχει συνείδηση*.

Προτού όμως αναφερθούμε στην έννοια της συνειδήσεως, να πούμε ότι η δήθεν «ψήφος κατά συνείδηση» δεν εδόθη με κομματική άδεια (!) όπως διατυμπανίστηκε, ενώ κατεβλήθη κάθε προσπάθεια καταναγκαστικής χειραγώγησής της.

Δεν «δόθηκε»,  δεν «παραχωρήθηκε» από τα κόμματα και ιδιαίτερα το κυβερνητικό, που καιγόταν πιο πολύ, αλλά επιβάλλεται από το Σύνταγμα:

«Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (άρθρο 60).

Και επειδή η συνείδηση έχει διάφορες ερμηνείες, βιολογικές, ψυχολογικές, κοινωνικές, ταξικές και ηθικές, να ξεκαθαρίσουμε ότι το Σύνταγμα την εννοεί κατά την ηθική της διάσταση. Στον όρκο που ορίζει να δίνουν οι Βουλευτές πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους, λέει ρητά: «… και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». (άρθρο 59 § 1).

Περιττή η ανάλυση της ευσυνειδησίας.

Εκ του αποτελέσματος, η «κατά συνείδηση ψήφος» της Δευτέρας απεδείχθη, για μια ακόμη φορά, τρίχες!

Για μια ακόμη φορά παραβιάστηκε ανενδοίαστα το πνεύμα του Συντάγματος από τους πρώτους και κύριους θεματοφύλακές του.

Η γκρουπαρισμένη, αγελαία κατά κόμματα ψήφος των βουλευτών, μόνο «ψήφος κατά συνείδηση» δεν ήταν. Κι εκείνων που συνέπεσε με τη συνείδησή τους, εκείνο που πρυτάνευσε και την καθόρισε δεν ήταν η συνείδησή τους, αλλά η κομματική γραμμή.

Πώς θα εξηγείτο αλήθεια η «κοπάδην» σύμπτωση (!) 144 ψήφοι της μη παραπομπής του Παυλίδη, που συνέπεσαν με το πόρισμα της Ν.Δ. ότι δεν συντρέχουν αποχρώσες ενδείξεις για παραπομπή αλλά «αποκλείνουσα συμπεριφορά» και οι 146 ψήφοι υπέρ της παραπομπής που συνέπεσαν με τα πορίσματα των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Τα μόλις 8 λευκά και «παρών» που ήθελαν και την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο, εκφράζουν το ποσοστό συνειδήσεως των βουλευτών 2,6%, ή οπωσδήποτε το 4% περίπου της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Κι επειδή το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό, αλλά το κατά σύστημα και καθ’ εξη επαναλαμβανόμενο, το πράγμα δεν είναι μόνο λυπηρό, αλλά και ανησυχητικό.

Απατηλό και επιφανειακό είναι το συμπέρασμα αναλυτών ότι ο Αριστοτ. Παυλίδης μπορεί να μη παραπέμφθηκε γιατί δε συγκεντρώθηκε η απαιτούμενη πλειοψηφία των 151 ψήφων υπέρ της παραπομπής του, αλλά η Βουλή κατά πλειοψηφία (146 – 144) ψήφισε «ναι» στην παραπομπή.

Η Βουλή έχει ψηφίσει το κουκούλωμα, το ουσιαστικά ανεύθυνο και ακαταδίωκτο των Υπουργών και Υφυπουργών, καθώς και την πλαγία κατάργηση του άρθρου 4 § 1 του Συντάγματος, «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», όπως και της παραγράφου 7 που απαγορεύει την απονομή διακρίσεων σε Έλληνες πολίτες, και άλλες επί μέρους διατάξεις, όταν ψήφιζε τα της «παραπομπής» των Υπουργών και παραγραφής τυχόν ευθυνών τους με το άρθρο 86.

Αν αυτή η συντεχνιακή προνομία επεκτεινόταν και σ’ άλλους κλάδους θα άδειαζαν οι φυλακές.

Φανταστείτε ν’ αποφάσιζε ο δικηγορικός σύλλογος για την παραπομπή  η μη των δικηγόρων, η ΚΕΔΚΕ για την παραπομπή των Δημάρχων κλπ, τ’ αντίστοιχα συλλογικά όργανα για τους πολεοδόμους, τους εφοριακούς, τους αστυνομικούς και γιατί όχι των υδραυλικών, των ταξιτζίδων, των δημοσιογράφων και πάει λέγοντας.

Τι «ίσοι απέναντι στο νόμο» και παραμύθια είναι οι Έλληνες;  

Απλή πλειοψηφία της Βουλής και ταυτόσημος χρόνος παραγραφής που ισχύει για όλους τους πολίτες είναι το ορθό και το δίκαιο. Κι αν δέχομαι την πλειοψηφία της Βουλής για την παραπομπή ή μη όπως και για την άρση της βουλευτικής ασυλίας, το κάνω γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, ούτε αδέκαστη, ούτε βεβαίως αλάνθαστη, έστω και σε κάποιο, βεβαιωμένο ποσοστό. Αν ήταν, θα έπρεπε ν’ αρκεί η παραγγελία του εισαγγελέα εφετών.

Τέλος σκεφτείτε τούτο: Δεν επρόκειτο για καταδίκη, αλλά για παραπομπή, όπου θα δινόταν η ευκαιρία στον κατηγορούμενο τ. Υπουργό ν’ αποδείξει περίτρανα την αθωότητά του και να επανέλθει ‘με το κεφάλι ψηλά.’ (όχι με το …δάκτυλο)

Απ’ τη μια όμως οι δικοί του θέλανε να τον «φάνε», απ’ την άλλη τον έβγαλαν «λάδι». Γιατί;

Διότι προέχει της συνειδήσεως, το κομματικό συμφέρον και όχι το δίκαιο ή το αίσθημα περί δικαίου της ελληνικής κοινωνίας, η οποία είχε εκφραστεί δημοσκοπικά υπέρ της παραπομπής με ποσοστό 80%.

Αν αύριο λοιπόν, δούμε να επαναλαμβάνονται τα Δεκεμβριανά του 2008,

μη διερωτηθείτε για τους ηθικούς αυτουργούς. Τους έχετε μπροστά σας, στα κανάλια και στα έδρανα της Βουλής, γιατί τους ψηφίζουμε.

* Συνείδηση: Στη βιοψυχολογία είναι η επίγνωση, δια των αισθητηρίων οργάνων, του εαυτού μας και του περιβάλλοντος  κόσμου. «απώλεια συνειδήσεως» σε περίπτωση απώλειας των αισθήσεων.

Στη φιλοσοφία γίνεται λόγος για την ηθική διάσταση της συνείδησης. Δηλαδή την αντίληψη που έχουμε για το τι είναι καλό και τι κακό.

Ως προς τον ορισμό αξίζει ν’ αναφερθούμε στον Hamilton «Η συνείδηση δε μπορεί να ορισθεί. Μπορούμε πολύ καλά εμείς οι ίδιοι να ξέρουμε τέλεια τι είναι η συνείδηση, αλλά δε μπορούμε χωρίς σύγχυση να ανακοινώσουμε στους άλλους έναν ορισμό αυτού που αντιλαμβανόμαστε καθαρά εμείς ο ίδιοι. Και ο λόγος είναι απλός. Η συνείδηση βρίσκεται στη ρίζα κάθε γνώσεως».

Ο Ε. Παπανούτσος στην «Ηθική» του, σελ. 273, λέει: «Η ηθική συνείδηση προϋποθέτει την ψυχολογική, αλλά είναι κάτι περισσότερο. Είναι ένας ανώτερος βαθμός συνειδησιακής υπάρξεως και μια ξεχωριστή, πνευματική θα την λέγαμε, ποιότητα».

Στην ετοιμολογία της λέξης να πούμε ότι είναι σύνθετη λέξη συν + οίδα, παρακ. με σημασία ενεστώτος. Από το απαρέμφατο – ειδέναι. Το γνωρίζειν από κοινού. Η κοινή (από κοινού) επίγνωση ενός πράγματος, καταστάσεως κλπ.

Υστερόγραφη σημείωση:

ΕΚΛΕΙΣΕ η ΒΟΥΛΗ!...

Παραγράφονται τ' αδικήματα Υπουργών μέχρι Σεπτέμβρη 2007

Είχε ήδη σταλεί η εφημερίδα στο τυπογραφείο, για την έντυπη έκδοσή της, όταν ανακοινώθηκε αιφνιδιαστικά η πρόωρη λήξη της Συνόδου της Βουλής με αίολη και κραυγαλέα, προκλητική αιτιολογία τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου! Δεν ακούσαμε σε ποιά άλλη χώρα της Ε.Ε. έγινε κάτι παρόμοιο. Θα ήταν περιττό και εν θερμώ κάθε σχόλιο. 

Τα πράγματα επιβεβαιώνουν το παρόν άρθρο και "μιλάνε μόνα τους". Καιρός επιτέλους να μιλήσει κι ο λαός και να τιμωρήσει. Άλλως θα είναι υπεύθυνος για υπόθαλψή τους και άξιος της μοίρας του. 

———————

Βοηθήματα

1. Λεξικό Liddell & Scott

2. Λεξικό Κοινων. Επιστημών UNESCO

3. Λεξικό της φιλοσοφίας Lalande τ. 3ος

4. Ηθική Παπανούτσου εκδ. ΙΚΑΡΟΣ

5. Το Σύνταγμα της Ελλάδος; 2001