Eκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας

Αρχημηνιά κι αρχηχρονιά...

 

Ας αρχίσουμε με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (Π.τ.Δ) που πρέπει να πραγματοποιηθεί στα μέσα Φεβρουαρίου του 2020 (Πρώτη συνεδρίαση το αργότερο 12/2).

Εκλογή, που δεν είναι της επιλογής του τύποις «κυρίαρχου» λαού, γιατί είναι «ανώριμος» για τέτοιες αποφάσεις, ενώ είναι ώριμος για να παριστάνει το μπαλάκι του πινγκ-πονγκ την ώρα που ψηφίζει για πρωθυπουργό τον οποίον συνήθως καταψηφίζει στις επόμενες εκλογές, για να τον υπερψηφίσει πάλι στις μεθεπόμενες.

Ο λαός δεν ψηφίζει Π.τ.Δ. και για να μην τον περιβάλλει με πρωτογενή εξουσία. Αυτήν που έπρεπε να είχε για να είναι ρυθμιστής αλλά και υπόλογος.

Ένας άνθρωπος όμως – ο Πρωθυπουργός – αποφασίζει μόνος του ή με την επιφοίτηση κάποιου πνεύματος ή κάποιων μυστικοσυμβούλων, ποιον θα επιλέξει για Π.τ.Δ., τον οποίον εκλέγουν σχεδόν τυπικά, οι βουλευτές, ως εκλέκτορες. Γι’ αυτό και περιμένουμε ...εναγωνίως να μας αποκαλύψει, την επιφοίτησή του, ο Κυρ. Μητσοτάκης, όταν κατέβη από το “όρος” Τραμπ και μετά την φώτιση των Φώτων!...

Μέχρι πρότινος γίνονταν μεγάλες διαβουλεύσεις, αλλά και συναλλαγές για την εξασφάλιση τουλάχιστον των 180 ψήφων της τρίτης ψηφοφορίας, πράγμα που τώρα δεν χρειάζεται, μετά την πρόσφατη αναθεώρηση του Συντάγματος, αφού τώρα εκλέγεται Π.τ.Δ. με 151 κι ακόμη λιγότερους (σχετική πλειοψηφία) αν χρειαστεί. 151 βουλευτές, δηλαδή μόνο του κυβερνώντος κόμματος· άρα κομματικός Πρόεδροςε!

Εκείνο το «ευρύτερης αποδοχής» “πάαααει...”!.

Κατά το Σύνταγμα πάντα, «το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» (Σ. Άρθρο 1 § 1). Υπάρχει δηλαδή κάποιος που προεδρεύει· ονομάζεται και «Πρόεδρος» της Δημοκρατίας, αλλά δεν έχει καμμιά σχεδόν ουσιαστική αρμοδιότητα. Ότι και να κάνει πρέπει να έχει την υπογραφή των αρμοδίων Υπουργών, γιατί ο ίδιος είναι ανεύθυνος!

Είχε μιαν αρμοδιότητα, να διαλύει δηλαδή τη Βουλή αν διαπιστώσει ότι αυτή «ευρίσκεται σε προφανή δυσαρμονία προς το λαϊκό αίσθημα», μετά από γνώμη του Συμβουλίου της Δημοκρατίας, αλλά κι αυτή η ουσιαστική αρμοδιότητα καταργήθηκε. Με την πρώτη αναθεώρηση μετετράπη σε ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ – αρμοδιότητα μεταμφιεσμένη σε «εξαιρετικής σημασίας εθνικό θέμα», για το οποίο κρίνει και αποφασίζει η κυβέρνηση, δηλαδή ο πρωθυπουργός, δηλαδή πρόσωπο μειωμένης πολιτικής αποδοχής.

Βέβαια, διαπρεπείς Συνταγματολόγοι όπως ο Γ. Κασιμάτης, ο Δημ. Τσάτσος, ο Α. Μάνεσης κ.άλλοι θεωρούν πως η έννοια «δυσαρμονία» (τους διαφεύγει το «προφανής» (δυσαρμονία) ως έννοια είναι αόριστη κ.λπ.

Χαρακτηριστικά ο Α. Μάνεσης, τον οποίον επικαλείται και ο Δ. Τσάτσος, λέει ότι είναι έννοιες «αόριστες και ρευστές που αφήνουν στον πρόεδρο όλα τα περιθώρια της νομιμοφανούς αυθαιρεσίας»1.

Πράγματι, στην πολιτική πρακτική έχουν παρατηρηθεί και παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα «νομιμοφανούς αυθαιρεσίας», ώστε δύσκολα, θα μπορούσε κάποιος, ν’ αντικρούσει τον ισχυρισμό, τέτοιου μάλιστα επιστημονικού βάρους Συνταγματολόγων.

Αλλά αν δυσπιστούμε ως προς την ακεραιότητα ενός προσώπου που έχει τιμηθεί με το ανώτατο αξίωμα του κράτους, που έτυχε της ευρύτερης αποδοχής του εκλεκτορικού σώματος (της Βουλής), - αφού μέχρι πρότινος μάλιστα απαιτείτο διευρυμένη πλειοψηφία στην τελική ψηφοφορία 180 βουλευτών, δηλαδή, πρακτικά αποδοχή πέραν του ενός κόμματος.

Πώς εμπιστευόμαστε ένα πρόσωπο που μπορεί να έχει το κόμμα του ακόμα και κάτω των 150 βουλευτών (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ή και παλιότερα ο Κων. Μητσοτάκης ακριβώς 150);

Πώς εμπιστευόμαστε ένα πρόσωπο – τον Πρωθυπουργό – αφήνοντάς του «όλα τα περιθώρια νομιμοφανούς αυθαιρεσίας», τη στιγμή μάλιστα που πρώτο, ουσιαστικά μέλημά του είναι η εξασφάλιση και προαγωγή των συμφερόντων του κόμματός του, των στελεχών, των υποστηρικτών και των οπαδών και των διαπλεκόμενων οικονομικών συμφερόντων, αν θέλει – και βέβαια θέλει – να παραμείνει αρχηγός του κόμματός του και πιθανόν πρωθυπουργός, που είναι και η τελική επιδίωξή του.

Πώς εμπιστευόμαστε αυτόν, μ’ αυτά τα κομματικά δεσμά, αυτόν τον αυτο-δεσμώτη και ΔΕΝ εμπιστευόμαστε μια προσωπικότητα που εκ των πραγμάτων έχει διαρρήξει τα κομματικά δεσμά και εξαρτήσεις – όχι αναγκαστικά και ολοκληρωτικά τους κομματικούς δεσμούς – και που θέλει να εξασφαλίσει κυρίως την υστεροφημία του και εν τέλει, και την επανεκλογή του, ως επιβεβαίωση της αξιοσύνης του;

Η πολιτική πρακτική εξάλλου, μέχρι σήμερα, αυτό έχει καταδείξει.

Και έχει ακόμη επιδείξει μια τάση όντως ευρύτερης συναινετικής αποδοχής Π.τ.Δ., ιδιαίτερα τα τελευταία 25 χρόνια, με αξιοσημείωτη, σχετικά τουλάχιστον, επιτυχία.

Υπενθυμίζω τον Κωστή Στεφανόπουλο2 (1995-2005) που προτάθηκε από την «Πολιτική Άνοιξη»3, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Ακολουθούν δύο θητείες του Κάρολου Παπούλια (προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ), που προτάθηκε από τη Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή, τον ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη και το ΠΑΣΟΚ, και τέλος, τον παρόντα Π.τ.Δ. Προκόπη Παυλόπουλο, που προτάθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του Καμμένου και ψηφίστηκε και από τους βουλευτές της Ν.Δ., πλην του Κυρ. Μητσοτάκη, που είχε δηλώσει ότι «δεν θα προσέλθει, επειδή δεν ήθελε να καταψηφίσει τον Προκ. Παυλόπουλο!».

Μένει να δούμε αν οι «βεντέτες» και οι κομματικές σκοπιμότητες, τώρα μάλιστα που τους «λύθηκαν τα χέρια», αν θα τους οδηγήσει στο «σπάσιμο» της συναινετικής παράδοσης, της εκλογής Π.τ.Δ., ευρύτερης αποδοχής, όπως πρέπει να είναι.

Εκείνο που μ’ ενοχλεί πάντως είναι η κομματική και προσωπική σκοπιμότητα, ή το ...γινάτι σ’ έναν θεμελιακό θεσμό όπως του Προέδρου της Δημοκρατίας, και ακόμη και από καθ’ ύλην αρμόδιους επιστήμονες, Συνταγματολόγους, πολιτειολόγους, θεωρητικούς της πολιτικής. Θλιβερό παράδειγμα, οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής(;) για υποψηφιότητες τύπου Σημίτη, Βενιζέλου, Γ. Α. Παπανδρέου! Θεέ και κύριε! Είναι πρόσωπα αυτά που ευελπιστούν να τύχουν «γενικής ή διευρυμένης αποδοχής», πολιτικών και πολιτών;

Ο Σημίτης των Ιμίων και των ευχαριστιών; Ο Σημίτης του Χρηματιστηρίου, των σκανδάλων και της υποταγής μας στο ευρώ; Ο Γ.Α.Παπανδρέου που έφερε την τρόικα, τα μνημόνια της υποταγής και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Που παράδωσε την εθνική κυριαρχία και παραιτήθηκε από «...κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας...» στους δανειστές; - η Πράξη που κατά τον Συνταγματολόγο Γ. Κασιμάτη «δεν επιτρέπεται να συμβεί ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο» - και τον Ευάγγ. Βενιζέλο, που θεωρώ περιττό να τον χαρακτηρίσω, αφού αυτοχαρακτηρίζεται ομιλών και πράττων.

Α’, ακούστηκε και το όνομα της Δαμανάκη, χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αριβισμού, καιροσκοπισμού και ιδιοτέλειας. Καπηλεύθηκε το «Πολυτεχνείο» περισσότερον παντός άλλου και ευτέλισε, και το σύμβολο και τις ιδεολογίες. Να υπενθυμίσω: βουλευτής του ΚΚΕ και Πρόεδρος της ΚΝΕ. Μεταπήδησε στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ (προ ΣΥΡΙΖΑ) και έγινε πρόεδρός του(!), για να μεταπηδήσει, όπως τόσοι άλλοι «κομμουνιστογενείς», σύμφωνα με τον ομοιότυπο Ανδρουλάκη, στο ακμάζον τότε ΠΑΣΟΚ και να βολευτεί εν τέλει, ως Επίτροπος στην Ε.Ε.!

Ο Σαμαράς, που επίσης ακούγεται, ΔΕΝ θα ενώσει.

Δεν είχε καν την πολιτική ευγένεια και τον οφειλόμενο σεβασμό προς τη λαϊκή ετυμηγορία, να υποδεχθεί στο Μαξίμου τον Τσίπρα!

Μένει μια δύσκολη για μένα παραίνεση, προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά θα την διατυπώσω: Αν δεν βρεθεί να υποδειχθεί άλλο αντάξιο του θεσμού πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής - τουλάχιστον της αξιωματικής Αντιπολίτευσης - να προτείνει την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου, για τις ανάγκες της παρούσας συγκυρίας, κρίσιμων εθνικών θεμάτων. Και το λέω αυτό εγώ, που δεν έχω ούτε ιδεολογική συγγένεια με τον Προκ. Παυλόπουλο, αλλά ούτε και “βεντέτα” επειδή υποστηρίχθηκε και υποστηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το λέω εγώ που του έχω καταμαρτυρήσει την πολιτική και επιστημονική του στήριξη, ως Συνταγματολόγου, της παράνομης Κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, και την απαράδεκτη στάση του στο δημοψήφισμα του 2015, καθώς και της διαδικασίας της προκήρυξης των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015.

Δεν τ’ αναλύω στο παρόν σημείωμα, αλλά ο πολιτικός και δη ο ανώτατος “άρχων” δεν παραβλέπει τη νομιμότητα χάριν οποιασδήπτοε ιδεολογικής και πολιτικής σκοπιμότητας, πλην του υπέρτατου συμφέροντος του Έθνους και του κράτους και του λαϊκού - κοινωνικού συμφέροντος. Salus populi suprema lex esto. Είναι ο υπέρτατος νόμος, η σωτηρία της πατρίδας και του Λαού!

 


1. Δημ. Θ. Τσάτσος: «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ» εκδ. Σάκκουλα, σελ. 327.
2. Κωστής Στεφανόπουλος: Αρχηγός της ΔΗ.ΑΝΑ., προερχόμενος από τη Ν.Δ. Μετά τη ρήξη του με τον Κώστα Μητσοτάκη.
3. Πολιτική Άνοιξη: (ΠΟΛ.ΑΝ.) κόμμα με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά, μετά τη ρήξη του με τον Κώστα Μητσοτάκη.

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 312 guests και κανένα μέλος