Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• δημοκρατία
• πρόεδρος Δημοκρατίας
• μνημόνιο
• Σύνταγμα

Με την πρόσφατη, για πολλοστή φορά αναθεώρηση του Συντάγματος (Σ.), μεταξύ άλλων, υπερψηφίστηκε:

• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (Π.τ.Δ.) να εκλέγεται με τις ψήφους του πλειοψηφούντος κόμματος, με 151 βουλευτικές ψήφους, ακόμη και με σχετική πλειοψηφία. Δηλαδή κομματικός Πρόεδρος!

Έτσι, το 2020 θα εκλεγεί Πρόεδρος της (Νέας) Δημοκρατίας!

Με την καθ’ οιονδήποτε τρόπο εξασφάλιση εκλογής Π.τ.Δ. κατοχυρώνεται η βέβαιη ανέκκλητη μεταβίβαση για τέσσερα χρόνια, της «λαϊκής κυριαρχίας» σε εκλεγμένους κομματικούς βεβαίως βουλευτές, συνήθως εξαρτώμενους από την εν πολλοίς κληρονομική βουλευτία.

• Το πολίτευμά μας έχει μετατραπεί, ήδη από το 1986 (1η αναθεώρηση), από «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», όπως ορίζεται από το Σύνταγμα (αρθρ1), σε Πρωθυπουργικό - κεντρικό Σύστημα. Και τώρα, πιθανόν σε εξωθεσμικό.

• Με την απόρριψη της πρότασης για ρητή αναφορά πως ο Πρωθυπουργός πρέπει να είναι εκλεγμένος βουλευτής, δεν προκαθορίζεται τόσο το μέλλον, όσο αποσκοπείται μάλλον η νομιμοποίηση της παράνομης διακυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου (2011-2012). ΔΕΝ νομιμοποιείται όμως με ΤΙΠΟΤΑ!

Το 2ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ και οι εφαρμοστικοί του νόμοι είναι παράνομοι και ανυπόστατοι.

Σημείωση: Τα έχω εξηγήσει εν εκτάσει στο παρελθόν. Ο Κατρούγκαλος, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, έχει αποδεχθεί τις θέσεις μου ανεπιφύλακτα και γι’ αυτό, προφανώς, έκανε ως πρόεδρος της Επιτροπής Αναθεώρησης, την πρόταση της ρητής αναφοράς. Κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να το φέρει ως ερμηνευτική διάταξη.    

Με τη διατήρηση αναλλοίωτου του άρθρου 3 (αφορά τα θρησκευτικά θέματα), με ευθύνη και της προτείνουσας προηγούμενης Βουλής (ΣΥΡΙΖΑ), παραμένει συνταγματικά κατοχυρωμένο το αντιχριστιανικό («ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου», Ιωαν. 12, 20-23), «ανάθεμα» κατά των Ελλήνων, της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και ο αντιχριστιανικός θρησκευτικός όρκος! («Εγώ δε λέγω υμίν, μη ομόσαι όλως» Ματθ. κεφ. ε΄ 34 & 37: «...ναι, ναι και ου, ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν»). Αυτά τα λέει ο Ιησούς, όχι οι ιεράρχες!

Με την κομματική απόρριψη της πρότασης δημοψηφίσματος επί συνθήκης που προβλέπει μεταβίβαση εθνικής κυριαρχίας ή παραίτηση απ’ αυτήν, προσθέτω – όπως στο 1ο Μνημόνιο κ.έ. – οποιαδήποτε τυχούσα κυβέρνηση μπορεί να παραδώσει την Ελλάδα σε «έξυπνους» ειρηνικούς κατακτητές, «χάριν της ευημερίας και της ειρήνης»... (θυμάστε;)

ΝΑΙ, αμφισβητώ τον «πατριωτισμό» των ανεύθυνων ιδιοτελών «ρεαλιστών», και εξηγούμαι:

― Ο «κυρίαρχος» λαός που δεν εκλέγει τον ανώτατο «άρχοντα» τον νομιμοποιεί, χωρίς να τον γνωρίζει έστω εκ των προτέρων, όταν ψηφίζει τους εκλέκτορες, δηλαδή το κόμμα του (περίπου την «ομάδα» του) που θα τον εκλέξει!

Και ναι μεν, αν ο Π.τ.Δ. εκλεγόταν κατευθείαν από το λαό, θα προέκυπτε πιθανόν «μικρή» μετατροπή του πολιτεύματος σε προεδρική Δημοκρατία, πράγμα που αποκλείει το άρθρο 110 παρ. 1 του Συντάγματος, αλλά αυτό μπορούσε ν’ αποτραπεί παραμένοντας «προεδρευόμενη», με αυξημένο όμως κύρος του Προέδρου – αφού θ’ αποκτούσε πρωτογενή εξουσία, δηλαδή κατευθείαν από τον «κυρίαρχο λαό – αλλά με καθορισμένες και περιορισμένες αρμοδιότητες, αλλά αρμοδιότητες! Αρμοδιότητες παραπλήσιες μ’ αυτές που του παρείχε το αρχικό κείμενο του ισχύοντος Σ. του 1975. Θα είχαμε όμως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όχι διακοσμητικό περίπου Πρόεδρο· όχι πρόεδρο κομματικό.

Επ’ αυτού, ο Κων/νος Καραμανλής είχε δηλώσει, μετά την εκλογή του ως Π.τ.Δ.: «...Η εκλογή μου υπήρξε μίζερη(...) Οι Έλληνες εξακολουθούν να πιστεύουν περισσότερο σε πρόσωπα παρά σε ιδέες(...) στερούνται δημοκρατικής νοοτροπίας»¹. Και δεν τα είπε όλα! Αναγκάστηκε να δεχθεί τον Κων/νο Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία (1978) και άλλους, να τον κάνει Υπουργό Συντονισμού για να εξασφαλίσει τις αναγκαίες ψήφους για την εκλογή του. Πώς να μην αισθανόταν μελαγχολικός όπως ομολογεί², ενώ επιθυμούσε μια ευρύτερη αποδοχή. Αν ίσχυε η παρούσα τροποποίηση τότε, η πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος θα είχε γραφτεί διαφορετικά.

― Όμως, ο «κυρίαρχος λαός» δεν εκλέγει καν Πρωθυπουργό, αλλά εν δυνάμει «διαπραγματευτή» και εξισορροπιστή ή και τοποτηρητή, στη συνήθη περίπτωση οριακής απόλυτης πλειοψηφίας, ή και σχετικής (κάτω από 151), όπως ο Τσίπρας και παλιότερα ο Κώστας Μητσοτάκης. Δηλαδή κάποιον ικανό στα «παζάρια» συσχετισμών και ισορροπιών και όχι ιδεολογιών και προγραμμάτων.

Βέβαια τη δημιουργία τυπικών πλειοψηφιών την ελέγχουν εν μέρει, με τα διάφορα ευπροσάρμοστα εκλογικά συστήματα – 3%, bonus κ.λπ. και με τη διαπλοκή της πολιτικής με τα Μέσα Μαζικού Επηρεασμού (ΜΜΕ) της κοινής γνώμης και την εύσχημη προπαγάνδα τους.

Εξασφάλιση κυβερνητικής σταθερότητας

Μέγιστος, ιερός περίπου, επιδιωκόμενος σκοπός η εξασφάλιση κυβερνητικής σταθερότητας! Γιατί; «για να μπορέσει η κυβέρνηση απερίσπαστη να υλοποιήσει το πρόγραμμά της», λένε.

Ποιο πρόγραμμά της; Ποιά κυβέρνηση το έχει – ποτέ – υλοποιήσει; Ποιά κυβέρνηση έχει βαδίσει άραγε δεσμευτικά προς την κατεύθυνσή του; (για να είμαι δίκαιος, το κάνανε με τις ιδιωτικοποιήσεις).

Συνήθως το έργο των κυβερνήσεων εκτρέπεται μέχρις ανατροπής και αναστροφής κατεύθυνσης. Πρόσφατο παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου του 2015.

Η «κυβερνητική σταθερότητα» εξασφαλίζεται τυπικά με πολλά άρθρα του Σ. και κυρίως με το άρθρο 41, με την απειλή των εκλογών, της λίστας και της αντισυνταγματικής διαγραφής των βουλευτών, σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής και τα καταστατικά των κομμάτων.

Η πραγματική κυβερνητική σταθερότητα όμως, εξασφαλίζεται με το θετικό έργο της κυβέρνησης, προς την κατεύθυνση του δημοσίου και του λαϊκού συμφέροντος. Μόνον τότε.

Αλλοιώτικα, όπως λέει και ο πρύτανις του Συνταγματικού Δικαίου Ν.Ν. Σαρίπολος, «...εάν δεν ηκολούθη η Βουλή (κι επομένως η κυβέρνηση) παντάπασι την θέλησιν ή τας τάσεις του λαού, θα επήρχετο αφεύκτως επανάστασις»².

Γιατί φοβούνται τις εκλογές;

Γιατί όμως τόσο πάθος για την «κυβερνητική σταθερότητα», ώστε να παραβλέπουν ακόμη και την ανάγκη ευρύτερης συναίνεσης στην εκλογή του Π.τ.Δ., απομειώνοντας ακόμη περισσότερο το κύρος του;

Γιατί κατήργησαν (το 1986) την αρμοδιότητα του Π.τ.Δ., αν διαπιστώνει δυσαρμονία εκλογικού σώματος και Βουλής να προκηρύσσει εκλογές όπως προέβλεπε το Σύνταγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1975;

Γιατί φοβούνται τις εκλογές, «όπως ο διάβολος το λιβάνι»; Διότι φοβούνται να λογοδοτήσουν στο λαό, για τα ψεύδη τους, την ασυνέπεια υποσχέσεων και πράξεων, την ανικανότητά τους, να λειτουργήσουν ως ελεύθερα άτομα για το καλό του λαού στο σύνολό του. Αυτό το πολίτευμα που ονομάζεται «πολιτεία» από τον Αριστοτέλη και το οποίο αγνοούμε, ενώ έχουμε ψωμοτύρι την «παρέκβαση», την εκτροπή του, τη δημοκρατία!

Και ποια «δημοκρατία»; Όχι την άμεση, που ο πολίτης μετέχει «αρχής και κρίσεως» αλλά αυτής της νόθας, όπου ο υπήκοος καλείται κάθε 4 χρόνια να βγάλει κυβέρνηση με εκλογικά μαγειρέματα, για ν’ αποκτήσουν νομιμοφάνεια οι κυβερνητικές πράξεις.

Γιατί δεν θέλουν εκλογές; Για να εξασφαλίσουν τα βουλευτικά και κυβερνητικά προνόμιά τους όχι για τέσσερα, αλλά για ...34 χρόνια, αν δεν αντιδρούσαν οι άλλοι που καραδοκούν να τους αντικαταστήσουν. Για να μην ξοδεύονται συχνότερα εξασφαλίζοντας για όσο το δυνατόν μακρύτερο χρονικό διάστημα τις απολαβές και τα προνόμιά τους.

1. Αρχείο Ιδρύματος Καραμανλή, τομ. 11ος

2. Ν.Ν. ΣΑΡΙΠΟΛΟΥ: «Σύστημα Συνταγματικού Γενικού Δικαίου», Αθήνα 1903, τομ. 1ος (εκ τριών), προλεγόμενα, σελ. 25.

Κώστας Βενετσάνος