«για μια ενωμένη οικονομικά Ευρώπη, υπό τη γερμανική ηγεμονία»

 

"Ολβιος, στις στορίης σχε μάθησιν"       Ευριπίδης

Ευδαίμων, καλότυχος όποιος διδάχθηκε από την Ιστορία, λέει σε τούτο το απόσπασμα (910) μη ευρεθείσας τραγωδίας του ο Ευριπίδης, (θέση), για να συμπεράνει απαισιόδοξα ο Χέγκελ1, 2.200 χρόνια μετά πως, «οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν διδάχθηκαν ποτέ, τίποτα από την ιστορία» και να συμπληρώσω με την άδειά τους, ταπεινά, τη σύνθεση: Διότι απλά, δεν την μελέτησαν ή την προσέγγισαν επιπόλαια, φευγαλέα! Επομένως πώς να διδαχθούν; Γι’ αυτό, εξ’ άλλου, δυστυχούμε ως ανθρωπότητα ή είμαστε χαζοχαρούμενοι από άγνοια.

Προς αποτροπή λοιπόν της αντίθεσης του Χέγκελ, σε μια προσπάθεια, στο μέτρο του δυνατού, να διδαχθούμε από την ιστορία της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», ας επισκεφθούμε τις ιστορικές πηγές μας, για να πιούμε από το νερό της γνώσης, μπας και διδαχθούμε, γιατί μας έχουν ζαλίσει από τη μέθη της προπαγάνδας τους· τη μπύρα τους, το ουΐσκι τους, τη σαμπάνια τους!

Όποιος έχει εντρυφήσει στους «παπύρους και στις περγαμηνές» της Ε.Ε. θα σου πει πως πρώτα δημιουργήθηκε η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και χάλυβα» (1950), που «αρχίζει να ενώνει οικονομικά και πολιτικά τις ευρωπαϊκές χώρες, με στόχο, λέει, την εξασφάλιση διαρκούς ειρήνης»2.

Το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης, ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) ή «Κοινή Αγορά».

Ως οραματιστές ηγέτες αναφέρονται οι Αντενάουερ, Τσώρτσιλ, (παρόλο που η Αγγλία δεν συμπεριλαμβάνεται στις ιδρύτριες έξι χώρες – Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Κάτω χώρες), οι Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν, Σπινέλι κ.ά., με κοινά ιδανικά – να το δεχθούμε καλοπροαίρετα, για τους χρόνους αμέσως μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου - «μια ειρηνική, ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη»!

Ήσαν όμως έτσι;

Η πρόσφατη ιστορία, της τελευταίας 25ετίας δεν εναρμονίζεται προς τα «οράματα»! Πόλεμοι (Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία κ.λπ.), απειλές εξωπετάγματος (grexit), αποσκιρτήσεις (U.K., Αγγλία), ανισότητες (μη αναλογικές), - χωρών, λαών και ανθρώπων – ανεργία, πλειστηριασμοί, αρπαγές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, Επιτροπείες, «αυστηρές επιτηρήσεις», δυστυχία!

Η πρόσφατη ιστορία της Ε.Ε. είναι λίγο – πολύ γνωστή. Το 1981 γίνεται δεκτή η Ελλάδα ως δέκατο μέλος, ακολουθούν η Ισπανία και η Πορτογαλία μετά πέντε χρόνια, ενώ, μετά τη διάλυση και την καθεστωτική αλλαγή της Σοβιετικής Ένωσης και την επανένωση της Γερμανίας (1990), η τελευταία «καβαλάει πάλι το καλάμι», ξεχνώντας ότι η ανάπτυξή της οφείλεται στη στήριξη των ΗΠΑ και την αναγκαστική ανοχή ή μεγαλοψυχία των άλλων χωρών, θυμάται τον παλιό κακό εαυτό της, παίρνει τη ρεβάνς διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία και πρόσφατα, καταστρέφοντας την οικονομία της Ελλάδας, αγοράζοντάς την (αντί πινακίου φακής), αεροδρόμια, λιμάνια, ΤΑΙΠΕΔ κ.λπ., απειλώντας και καθυποτάσσοντας ανίκανους ή πρόθυμους «ηγέτες» και παραπαίοντα τμήματα του λαού.

Το «όνειρο» του Χίτλερ, «για μια ενωμένη οικονομικά Ευρώπη, υπό τη γερμανική ηγεμονία»3, αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα, μετά 80 χρόνια!

Η προϊστορία της Ε.Ε.

και το βραβείο Καρλομάγνος

Η προϊστορία της Ε.Ε. όμως, δεν αρχίζει με το Ναζιστικό καθεστώς, που αναφέρει ο Mazοwer πιο πάνω. Η προϊστορία μπορεί να χωριστεί στη σύγχρονη προϊστορία της Ε.Ε., που αρχίζει αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το 1919 και στην απώτερη προϊστορία, που αρχίζει με τον σφαγέα Καρλομάγνο, (747-814), - γι’ αυτό και έχει καθιερωθεί σχετικό βραβείο(!) - συνεχίζεται με την (γερμανική) «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», περνάει στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη την “ιερά συμμαχία” του Μέτερνιχ και φτάνει στους οραματιστές του 1920 κ.ε.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον Κάρολο τον Μέγα ή Καρλομάγνο βασιλιά των δυτικογερμανών Φράγκων, που «συνένωσε» ένα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης υπό το σκήπτρο του, εκχριστιανίζοντας με το ζόρι «επί ποινή θανάτου» όσους λαούς δεν είχαν αποδεχθεί τη σχετικά νέα τότε θρησκεία (8ος αιώνας μ.Χ.). Η σφαγή στο Βερντέν 4.500 Σαξόνων μιλάει. Κληρονόμησε με τη συμβολή του Πάπα ένα μεγάλο ήδη βασίλειο, που περιελάμβανε τη δυτική και κεντρική Ευρώπη, από τον πατέρα του Πιπίνο, και μετά από τον αδιευκρίνιστο θάνατο του συγκληρονόμου αδελφού του, έγινε απόλυτος κύριος (771-814). Το 800 μ.Χ. ο Πάπας Λέοντας Γ’ τον έχρισε Αυτοκράτορα. Από τότε, μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα διατηρήθηκε η «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» της Γερμανίας, την οποία και διέλυσε ο Ναπολέων Βοναπάρτης (1806).

Για να τιμήσει τον αιμοσταγή αυτοκράτορά της, η γενέτειρά του Άαχεν της Γερμανίας, καθιέρωσε το βραβείο Καρλομάγνου, το οποίο απονέμει κάθε χρόνο σε προσωπικότητες «για τη συνεισφορά τους στην ιδέα της Ευρώπης»! (Το 1978 απενεμήθη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή)4.

Από τότε, συμβολικά το 800 μ.Χ. (και πριν βεβαίως) και μετά, μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αξίζει να διαβάσετε λίγο την ιστορία της Ευρώπης, με τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες, τους πολέμους, τους φόνους, τις επαναστάσεις, τις εκτροπές τους, τις ανατροπές, την αποικιοκρατία, την εκμετάλλευση των λαών – οικείων και αλλότριων, κυρίως – για να δούμε ποιες είναι «οι αξίες της Ευρώπης». (Βέβαια υπάρχουν και θετικές πλευρές, κυρίως στην κουλτούρα και σε άλλα μετά από λαϊκούς αγώνες τυπικά ή ουσιαστικά).

Ας μεταπηδήσουμε όμως στους πρώτους «οραματιστές» της «Ενωμένης Ευρώπης», μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά την οικονομική και πολιτική κατάπτωση της Ευρώπης, μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, γεννήθηκε η ιδέα της «Πανευρώπης» για την οικονομική και πολιτική οργάνωσή της, που αποσκοπούσε αφενός «στην οικονομική ανάπτυξη όλων των οικονομικών δυνατοτήτων της και αφετέρου στην καθιέρωση ενός πλήρους συστήματος επίλυσης των διεθνών διαφορών, προς οριστική εξασφάλιση της ειρήνης»5.

Τα ίδια «οράματα» δηλαδή μ’ αυτά της μεταπολεμικής περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, τον Κορεάτικο και Βιετναμέζικο εμφύλιο, με τον ψυχρό πόλεμο και τους φανερούς και υπόγειους ανταγωνισμούς. Τη διάλυση και κατακερματισμό κρατών και τη δημιουργία νέων (Σκόπια, το Κόσοβο) κ.ά.

Οι οραματιστές λοιπόν απέβλεπαν στην αυτονομία εσωτερικώς των συνενωμένων κρατών (ούτε αυτό δεν έχουμε σήμερα) και στην Ομοσπονδία εξωτερικώς. Σ’ αυτό που αποβλέπουν σήμερα, πλέον ξεκάθαρα οι «οραματιστές» - ώστε να γίνουμε μια μικρή επαρχία, που αν «ατακτήσουμε» θ’ αποστέλλεται μια μικρή στρατιωτική επικουρική βοήθεια στις κατασταλτικές δυνάμεις των ιθαγενών, για να μας συνετίσουν!...

Αν δεν διδαχθούμε από την ιστορία, θα υποταχθούμε, χωρίς να το καταλάβουμε, προσβάλλοντας την ιστορία μας.

Αν διδαχθούμε από την ιστορία, θα συνετιστούμε. Δεν θα «τα σπάσουμε» με την Ε.Ε., τουλάχιστον προς το παρόν, θ’ αποδεσμευτούμε από την καταστροφική Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και θα συνεργαζόμαστε και με τις χώρες της Ε.Ε., και με τις ΗΠΑ, και με την Κίνα και τη Ρωσία κι όποιον μας αρέσει και μας συμφέρει.

 

Η Ελλάς ΔΕΝ είναι μικρή· έχει μικρούς ηγήτορες.

 

―――――――

  1. 1. Χέγκελ, Βίλχεμ Φρήντριχ (1770-1831) Γερμανός φιλόσοφος της διαλεκτικής λογικής (θέση – αντίθεση – σύνθεση).
  2. 2. Ιστοσελίδα της Ε.Ε. (Europa.eu).
  3. 3. Mark Mazower (σύγχρονος Αμερικανός ιστορικός, καθηγητής στο Παν/μιο Κολούμπια: «Σκοτεινή Ήπειρος», 1ος τομ., σελ. 14.
  4. 4. Βικιπαιδεία και «Παγκόσμια Ιστορία» Ακαδημίας ΕΣΣΔ, τομ. Γ1
  5. 5. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. Ιθ, σελ. 527 κέ. «Πανευρώπη».

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 371 guests και κανένα μέλος