To “ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ” του Τούρκου Προέδρου, ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Παρασκευή, 19 Απριλίου 2024

Γράφτηκε από τον/την Κώστας Βενετσάνος

Δημοσιεύθηκε : 15 Δεκεμβρίου 2017

Απέναντι στον εχθρό συνασπίζεσαι ακόμη και με τον πιο αντιπαθή συμπατριώτη σου

«Υπάρχουν δύο ειδών πόλεμοι· ο πρώτος ενεργείται με τους νόμους, ο δε δεύτερος με τη βία. Και ο μεν είναι έργο ανθρώπινο, ο δε έργο θηριώδες»¹

Νικολό Μακιαβέλλι

Εκ προοιμίου να πω ότι μου γέννησε αλγεινή εντύπωση η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που άδραξαν την «ευκαιρία» να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση.

Εξηγούμαι: Στην εξωτερική εθνική πολιτική μπορείς ν’ αντιδράς στις επιλογές της κυβέρνησης, όταν έχεις διαμετρικά αντίθετη άποψη, ή έστω, διαφορετική απ’ αυτή της κυβέρνησης.

Όταν όμως οι επιλογές των κομμάτων είναι ταυτόσημες (εξάρτηση από Ε.Ε., ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), τότε συντάσσονται. Συντάσσονται υποχρεωτικά, ή κάνουν συνεννοημένο παιχνίδι. Δεν μιλάς για «μπάχαλο» και άλλα συναφή. Μπορεί ο Τσίπρας και ο Παυλόπουλος να είναι υπόλογοι, κυρίως για την πολιτική της υποτέλειας, ιδιαίτερα από το καλοκαίρι του 2015 – με τη σύμπραξη βεβαίως, του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, - αλλά είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας και αντίστοιχα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Απέναντι στον εχθρό συνασπίζεσαι ακόμη και με τον πιο αντιπαθή συμπατριώτη σου.

Και βέβαια, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, ο Τούρκος (όχι οι Τούρκοι), ο Τούρκος είναι εχθρός. Δεν θα πάω στο 1453, ούτε στο 1100, ούτε καν στο 1821 ή ακόμη και στη Μικρασιατική καταστροφή και γενοκτονία του 1922. Θα θυμίσω όμως τα γεγονότα του 1955 της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, την εισβολή στην Κύπρο το 1974 και τη συνεχή κατοχή εδώ και 43 χρόνια του 40% της Κύπρου. Κι ακόμα πιο πρόσφατα, τα Ίμια και τις συνεχείς προκλήσεις, τις παραβάσεις και παραβιάσεις των θαλάσσιων και εναέριων συνόρων μας.

Είναι εχθρός ενεργός. Και οι προκλητικές αυτές ενέργειες δεν είναι «έργο ανθρώπινο», είναι «έργο θηρίου». Και αντιμετωπίζεται σαν τέτοιο. Τα θηρία δεν τ’ αντιμετωπίζεις παρά με θηριώδεις τρόπους. Υποδυόμενος τα «θηρία» διαλέγεις την αλεπού για την πονηριά της, που λέει κι ο Μακιαβέλι, και το λιοντάρι για τη δύναμή του².

Κι έτσι φτάνουμε στο πρώτο ερώτημα - συμπέρασμα: έπρεπε να προσκληθεί ο Ερντογάν; ΔΕΝ έπρεπε. Όχι επειδή είναι εχθρός. Με τον εχθρό συζητάς. Δεν χορεύεις ζεϊμπέκικο, βέβαια (Γ. Παπανδρέου), ούτε κάνεις κουμπαριές (Κ. Καραμανλής).

Δεν έπρεπε να προσκληθεί γιατί είναι αρχηγός στρατευμάτων κατοχής (Κύπρος), στρατευμάτων πρόσφατης εισβολής (Συρία, Ιράκ). Αρχηγός κράτους καταπίεσης, εξουθένωσης, υποδούλωσης των Κούρδων· των Κούρδων που τους φυλακίζει και τους βομβαρδίζει μέσα κι έξω απ’ την Τουρκία.

Γιατί είναι ο νεο-Σουλτάνος που διώκει και φυλακίζει όσους θεωρεί πολιτικούς του αντιπάλους, ακόμα και στη σκέψη: Στρατιωτικούς, δημ. Υπαλλήλους, δικαστικούς, δημοσιογράφους.

― Δεν έπρεπε να προσκληθεί διότι έκανε ανεπίτρεπτη χρήση της φιλοξενίας για να υποδείξει εμμέσως στην κυβέρνηση ν’ ασκήσει πίεση στη δικαιοσύνη, για να εκδοθούν οι αξιωματικοί του που ζήτησαν πολιτικό άσυλο.

― Δεν έπρεπε διότι του δώσαμε επίσημο βήμα να θέσει θέμα αναθεώρησης (επικαιροποίηση την είπε) της συνθήκης της Λωζάνης.

― Γιατί του δώσαμε τη δυνατότητα και την ευκαιρία να «αποθεωθεί» από τους «ομοεθνείς» του και να θέσει τεχνηέντως θέμα μειονότητας τριεθνικής (τουρκικής καταγωγής, Ρομά και Πομάκων-Ελλήνων), υπό την τεχνητή «ομπρέλα» της θρησκευτικής μουσουλμανικής ταυτότητας.

― Του δόθηκε η δυνατότητα να διατυπώσει διπλωματικά την απειλή, ως απάντηση στη «διδασκαλία» Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου που έκανε ο Παυλόπουλος ως καθηγητής, ότι «εγώ δεν είμαι καθηγητής Νομικής, αλλά ξέρω το πολιτικό δίκαιο»!

«Πολιτικό Δίκαιο», στη νομική επιστήμη δεν υπάρχει. Είναι εκείνο που έχει καθιερωθεί να λέγεται ως Δίκαιο του ισχυρού.

Σε μη διπλωματική γλώσσα αυτό μεταφράζεται στην αργκό: Ρε, δεν ξέρω τι μου τσαμπουνάς για “συνθήκες” και “ερμηνείες”. Εγώ αισθάνομαι δυνατός και γουστάρω να τ’ αλλάξουμε.

Βέβαια, παριστάνει ότι “αισθάνεται δυνατός” για να πουλήσει νταϊλίκι, μιας και έχει διαβρωθεί η εθνική συνείδηση των πλείστων των πολιτικών μας, αλλά και μεγάλου μέρους των πολιτών.

Εχουμε βεβηλώσει και αντικαταστήσει τις εθνικές αξίες με υποκατάστατα.

― Την αληθινή δημοκρατία, τη ΔΗΜΟ-κρατία δηλαδή, με την κοινοβουλευτική «δημοκρατία δηλ. Την κομματοκρατία κ.λπ.

― Το ΔΙΚΑΙΟ (το φυσικό ή θεϊκό, πείτε το όπως θέλετε), με το θετό δίκαιο (αυτό που ψηφίζουν οι βουλευτές).

― Την πατρίδα («Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι»³ με τις “ευρωπαϊκές αξίες”, της αρπαγής, της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού, της τοκογλυφίας, των κατακτητικών πολέμων...

― Τις αξίες της κοινότητας, με τις ατομικές – ιδιοτελείς αξίες...

Γιατί αν δεν είχε κατασυκοφαντηθεί και διαβρωθεί η εθνική συνείδηση και δεν την είχαν καπηλευθεί στο έπακρον οι δοσίλογοι, οι νενέκοι και οι χουντικοί, ώστε να την καταστήσουν απεχθή στους επιπόλαιους, τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος θ’ αποστόμωνε τον Τούρκο Πρόεδρο – που λέγεται, μάλιστα, πως είναι γενίτσαρος – θυμίζοντάς του και το ιστορικό και το περιεχόμενο της συνθήκης της Λωζάνης. Και για τους «ομογενείς» του της Θράκης και τους ομογενείς μας της Κωνσταντινούπολης (χωρίς εισαγωγικά).

Με δυο κουβέντες λοιπόν: Η Συνθήκη της Λωζάνης υπεγράφη σε αντικατάσταση της Συνθήκης των Σεβρών, που την είχε αποδεχθεί το επίσημο Οθωμανικό κράτος το οποίο συρρικνωνόταν αρκούντως και δικαιολογημένα, αφού απελευθερώνονταν πολλοί υπόδουλοι ιστορικοί λαοί της περιοχής (προβλεπόταν και η ίδρυση Κουρδικού κράτους) και εδημιουργείτο «η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών», αλλά δυστυχώς, τα κάναμε θάλασσα!

Ο κομματικός και ιδιοτελής φανατισμός, μάς οδήγησε στο «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά», στο «Οίκαδε» (σπίτια σας) του Αγγ. Βλάχου της εφημερίδας «Καθημερινή» που μοιράστηκε κατά μυριάδες στο μέτωπο της Μ. Ασίας, και που ανατράπηκε βεβαίως, μόλις κέρδισαν τις εκλογές οι βασιλικοί που ξανάφεραν τον... αρειμάνειο βασιλιά κ.λπ., κ.λπ. που οι δυνάμεις της AΝΤΑΝΤ Αγγλο-Γαλλο-Αμερικάνοι κ.λπ. δεν τον ήθελαν, γιατί ήταν γερμανόφιλος, ενώ απ’ την άλλη στέκονταν ο εξυπνότατος και δαιμόνιος Κεμάλ και οι νεότουρκοι· και τα πράγματα ήρθαν “τα πάνω – κάτω” και ιδρύθηκε το «νέο» κράτος ως Τουρκία αστική δημοκρατία, υποτίθεται), με τη νέα συνθήκη της Λωζάνης που κατήργησε την προηγούμενη. Μίκρυνε η Ελλάδα, δημιουργήθηκε η Συρία, το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία (όχι όμως το Κουρδιστάν), αλλά ως διεθνής συνθήκη όριζε επ’ ακριβώς τα σύνορα της Τουρκίας με τα όμορα κράτη. Ξεκάθαρα· χωρίς αστερίσκους και «γκρίζες ζώνες».

Επικυρούνται οι προγενέστερες διατάξεις της Συνθήκης του Λονδίνου του 1913 και τα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου, Περιέρχονται στην κυριαρχία της Ελλάδας, εκτός της Ίμβρου και της Τενέδου (αυτοδιοικούμενα, εντός τουρκικής κυριαρχίας.

Μεταξύ των άλλων η Συνθήκη λέει: «Η Οθωμανική κυβέρνησις θα απαγορεύσει εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπτανται των ρηθεισών νήσων» (της Ελλάδος). Κι αυτοί επανειλημμένα και καθημερινά ως γνωστόν παραβαίνουν τον όρο αυτό.

Όσον αφορά τα Δωδεκάνησα, που αρχικά είχαν περιέλθει στην Ιταλία και στη συνέχεια, στην Ελλάδα, λέει η συνθήκη: «Η Τουρκία παραιτείται παντός δικαιώματος και τίτλου επί των νήσων (που απαριθμούνται ονομαστικά) καθώς και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτημένων» (αρθρ.15).

Δηλαδή, τα Ίμια εμπίπτουν σ’ αυτό το άρθρο, καθώς εξαρτώνται από την Κάλυμνο.

Αλλά ο «φίλος» μας, ο Ερντογάν, κάνει πως δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά, γιατί του δίνουν αυτό το δικαίωμα οι Αμερικανοί, η Ε.Ε. και φυσικά εμείς, που δεν ξέρουμε να διεκδικούμε, αλλά είμαστε πειθήνια όργανα των μεγάλων μας «φίλων και συμμάχων και εταίρων», σαν καλά “παιδιά”.

Κατά μία εκδοχή και το μεταφέρω με επιφύλαξη, μας επεβλήθη «άνωθεν» να προσκαλέσουμε τον Ερντογάν, για γενικότερους γεωπολιτικούς λόγους.!...

―――――――