«Α φιλοχρηματία Σπάρταν ολεί»
(Η φιλοχρηματία θα αλώσει τη Σπάρτη) Πυθία
 
“Όποιον δεν κόφτει η σπάθα
Τον ρίχνουν τα φλουριά στην ψάθα” Αγνωστος
 
Δόξης λαμπρές σελίδες της ιστορίας μας, ‘μαυρώνουν πράξεις ντροπής και προδοσίας μεγάλης.
Οφείλουμε να το ομολογήσουμε αλήθεια για να μη ζούμε με ψευδαισθήσεις, που εξαπατούν τον άνθρωπο και τον καθιστούν τον ίδιον εικονικό!
 
Εξ’ άλλου «φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια».
Οσο κι αν πολλές φορές είναι πικρή. Πικρά είναι και τα φάρμακα – τα ιάματα.
 

Προδότες, αποστάτες1, Μηδίζοντες, Γραικύλους2, Γενίτσαρους, Κοτζαμπάσηδες, αρκετούς Φαναριώτες, αυτόμολους, Νενέκους3, Γερμανοτσολιάδες έχουμε, δυστυχώς ν’ αντικρίσουμε πολλούς στην ιστορία μας είτε από δειλία, είτε από ιδιοτέλεια και μνησικακία, είτε, ακόμη χειρότερα, από συνδυασμό όλων αυτών των αιτιών.

Είναι τόσο πολλά τα παραδείγματα στην ιστορία μας, ώστε να ξεφεύγει η αναφορά τους από την έκταση ενός άρθρου. Δυο – τρεις υπομνήσεις όμως είναι αναγκαίες.

Ιστορική μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.). Εκστρατεία των Περσών κατά των Ελλήνων. Αρχηγός τους ο γαμπρός του Ξέρξη, ο Μαρδόνιος, επικεφαλής στρατού 600.000 κατά τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με άλλους ιστορικούς 250.000. Ανάμεσά τους 50.000 μηδίσαντες ελληνικών πόλεων.

Οι περισσότεροι εξαναγκασμένοι, από φόβο μπροστά στη δύναμη των εισβολέων. Εξαίρεση αποτελούσαν οι εκούσια μηδίσαντες Θηβαίοι που πολέμησαν με μένος κατά των συμπατριωτών τους!

Η έκβαση της μάχης είναι γνωστή: περιφανής νίκη των Ελλήνων.

Δυστυχώς το παράδειγμα τών Θηβαίων ακολούθησε ο στρατηγός αυτής της μνημειώδους νίκης, Παυσανίας! (510 – 570 π.Χ.). Μετά το θρίαμβό του στις Πλαταιές, οι Έφοροι της Σπάρτης τον έστειλαν ν’ απελευθερώσει ελληνικές πόλεις της Κύπρου και του Ελλήσποντου που είχαν καταλάβει οι Πέρσες. Μετά κι απ’ αυτές τις επιτυχίες του και τη χειρονομία καλής θέλησης προς τον Ξέρξη, στο Βυζάντιο, με την απελευθέρωση ευγενών Περσών, φαίνεται πως άρχισε να τον γοητεύει η περσική χλιδή, βοηθούσας ίσως και κάποιας δυσαρέσκειας κατά των συμπατριωτών του (πιθανόν περίμενε καλύτερη μεταχείριση), άρχισε αλληλογραφία με τον Ξέρξη. Το πληροφορήθηκαν οι Έφοροι, τον ανακάλεσαν στη Σπάρτη, δικάστηκε και αθωώθηκε, λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων. Οι συμπατριώτες του όμως αποφάσισαν να τον εκτελέσουν· προσέφυγε ικέτης στο ναό της Αθηνάς, όπου δεν μπορούσαν να τον σκοτώσουν. Οι Έφοροι έδωσαν εντολή να χτιστεί η πόρτα του ναού - λέγεται ότι την πρώτη πέτρα την έβαλε η μάνα του - όπου και πέθανε από την πείνα.

Εδώ, κάτι δεν πάει καλά, αλλά το ανέφερα για να δείξω την ευαισθησία των προγόνων μας πάνω στο θέμα της πίστης στην πατρίδα, πράγμα που φτάνει μέχρι και τη νεότερη Ελλάδα, αν αναλογιστούμε το απόφθεγμα του Ιωάννη Καποδίστρια: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».

Τα περί γενίτσαρων κ.λπ. είναι γνωστά (εκδικητικό μένος κατά των συμπατριωτών τους, θηριωδίες κ.λπ.). Δεν ήταν βέβαια πάντα έτσι. Ξέρετε για τον Αγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο; (εορτάζει την 14η Νοεμβρίου).

Είχε εξισλαμιστεί και είχε ανέβει σε υψηλότατα αξιώματα στην δούλεψη του Χασάν Πασά της Ρόδου. Κάποια στιγμή λοιπόν, πήγε στην γενέτειρά του την Ύδρα, για να δει τη μάνα του και «να κάνει το κομμάτι του», να τον καμαρώσει κι εκείνη. Καβάλησε το άλογο καμαρωτός και τράβηξε για το πατρικό του. Η μάνα του όμως του ‘κλεισε τα παράθυρα και την πόρτα κατάμουτρα. Δεν ήθελε να τον δει και κλειδαμπαρώθηκε. Στη συνέχεια κατά τις αφηγήσεις μετάνιωσε, βασανίστηκε και τελικά εκτελέστηκε και αγίασε.

Δεν είναι όμως όλοι οι εξισλαμισθέντες Έλληνες έτσι. Κάποιοι, στο διάβα του χρόνου δεν το γνωρίζουν καν πως έχουν ελληνική καταγωγή. Κάποιοι μπορεί να τα ‘χουν και μαζί μας γιατί «δεν κάτσαμε καλά». Ακόμα και για τον σύγχρονό μας Σουλτάνο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν λένε πως είναι Πόντιος!

Ο αείμνηστος τουρκολόγος Νεοκλής Σαρρής έλεγε ότι ο Ερντογάν καταγόταν από την Ποταμιά της Ριζούντας και ο προπάππος του ήταν Πόντιος αντάρτης! Μια φίλη μου Κωνσταντινοπολίτισα, σε κάποια δεξίωση τον είχε ρωτήσει: «μπας κι είσαι Έλληνας;» Κι εκείνος της απάντησε ενοχλημένος: «Άσε μην τ’ ανακατεύεις».

Λες να μας προκύψει Ερδογάνης; Δεν χρειάζεται.

Η ιστορία είναι γεμάτη «μηδίσαντες» και γραικύλους, όταν σύγχρονες ιστορικές μας πράξεις και διαπιστώσεις, ιδιαίτερα ξένων, έπρεπε να μας καθιστούν υπερήφανους για την «οικογένειά» μας, την ιστορία μας, τις αξίες μας, την προσφορά μας στην ανθρωπότητα, τους άξιους και διαπρεπείς ομογενείς μας. Την αναγνώρισή μας ακόμη από πάρα πολλούς αλλοεθνείς, σύγχρονους και λίγο παλιότερους, όπως ο Νίτσε: «... Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, (λέει) που τολμούσαν να διεκδικούν το σεβασμό από τους άλλους λαούς, και την προνομιούχα θέση που κατέχει η μεγαλοφυΐα (...) Δυστυχώς δεν είχαμε ως τα τώρα την ευτυχία ν’ ανακαλύψουμε το κώνειο, που θα μας επέτρεπε ν’ απαλλαγούμε από έναν παρόμοιο λαό, γιατί όλο το δηλητήριο που συσσώρευσαν, η ζήλια, η συκοφαντία και η μνησικακία, δεν έφτασε για να συντρίψει αυτή την αυτάρκη μεγαλοπρέπεια! Οι Έλληνες μας προκαλούν ντροπή και δέος, εξόν κι αν αγαπάμε πάνω απ’ όλα την αλήθεια, οπότε μας επιβάλλεται να ομολογήσουμε, ότι οι Έλληνες κρατάνε τα ηνία του πολιτισμού μας και κάθε πολιτισμού...»4

Αυτά, δυστυχώς, δεν τα γνωρίζουν και δεν τα πιστεύουν οι ξενομανείς, ευρωδεείς σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί αεί μηδίζοντες δουλοπρεπείς «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα...»

― Κι ας έλθουμε τώρα, στο τελευταίο, για σήμερα, παράδειγμα: Στον Δημ. Νενέκο (μη σας παρασύρει η ηχητική επανάληψη του «νε» και το θεωρήσετε ως εμφατικό του «ναι», παρ’ όλη την ιστορική επιβεβαίωση).

Ποιος ήταν αυτός ο Νενέκος, που έδωσε τ’ όνομά του, κατ’ απεχθή, μειωτική, ενδοτική και προδοτική έννοια, σε κάθε παρεμφερή πράξη κυρίως πολιτικών;

Ο Δημ. Νενέκος ήταν οπλαρχηγός από την αρχή της επανάστασης του 1821 στην περιοχή της Πελοποννήσου και της Δυτικής Στερεάς. Αρβανίτης από το ορεινό χωριό Ζουμπάτα του Παναχαϊκού. Από την αρχή της επανάστασης, μέχρι το 1825, αγωνίστηκε πιστά και με ανδρεία. Σαν ήρθε όμως ο Ιμπραήμ Πασάς – μεγάλη «αλεπού» και γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας, μιας κι αυτού η μάνα ήταν Ελληνίδα και χριστιανή, απ’ την Καβάλα – εκτός απ’ το σπαθί και τα βόλια, ήξερε πως, ιδιαίτερα για μερικούς, καλή δουλειά κάνει και η εξαγορά. Άλλαξαν λοιπόν τα δεδομένα. Ο λαός, η μάζα φοβήθηκε από τη φήμη και τις νίκες του Ιμπραήμ. Ύστερα ήταν και η φαγωμάρα και οι αντιζηλίες των Ελλήνων και οι προσωπικές δυσαρέσκειες.

Λέει λοιπόν ο Ιμπραήμ: Όσοι προσκυνήσουν δεν έχουν να φοβούνται τίποτα· ούτε τη ζωή τους, ούτε την περιουσία τους. Αντίθετα, θα τους χορηγηθεί προσκυνοχάρτι. Κι όσοι καπετάνιοι προσκυνήσουν θα τους δοθούν και κτήματα και κονάκι (σπίτι) και άλογο και χρήματα. Και τις τηρούσε τις υποσχέσεις του! Έτσι λοιπόν ο Νενέκος και εξαιτίας της έχθρας και της αντιζηλίας που είχε με τον Βασ. Πετμεζά – οπλαρχηγό απ’ την αρχή της επανάστασης κι αργότερα αντιπρόσωπο της επαρχίας Καλαβρύτων, βουλευτή, γερουσιαστή μέχρι και επίτιμο υπασπιστή του βασιλιά Γεωργίου του Α’ – αποφάσισε να προσκυνήσει και αυτομόλησε.

Ήταν απόλυτα συνεπής στην επιλογή του αυτή, συμπαρασύροντας πολλούς κατώτερους οπλαρχηγούς και αρβανιτοχώρια της Αχαΐας και του Πύργου. Έσωσε μάλιστα και τη ζωή του αφεντικού του του Ιμπραήμ και μακελάρη της Ελλάδας κι εκείνος από ευγνωμοσύνη ζήτησε απ’ τον Σουλτάνο να τον τιμήσει. Έτσι ο Σουλτάνος τον ονόμασε Μπέη!

Βέβαια ο «γέρος» λύσσαξε. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης τ’ ομολογεί στα απομνημονεύματά του: «ποτέ και κανέναν δεν φοβήθηκαν όσο το προσκύνημα». Γι’ αυτό είπε στους προσκυνημένους να μετανιώσουν και το ελληνικό δημόσιο θα τους συγχωρέσει με «συγχωροχάρτι». Όσοι όμως συνεχίσουν να προσκυνάνε τον Τούρκο «φωτιά και τσεκούρι». Έτσι έσωσε στην κυριολεξία την επανάσταση. Η δε «κυβέρνηση» ενέκρινε τη δολοφονία του Νενέκου που πραγματοποίησε ο ξάδελφος ή κουνιάδος του Σαγιάς.

Τώρα οι μέθοδοι του Ιμπραήμ έχουν «εκμοντερνιστεί»· οι πράξεις και η «φήμη» γίνονται οργανωμένα και επιστημονικά, έτσι που και η «φωτιά» και το «τσεκούρι» να δημιουργούν αποστροφή, να θεωρούνται «τρομοκρατικά» και καταδικαστέα...

Τα ΜΜΕ και ειδικά τα συστημικά κανάλια κάνουν «καλή δουλειά».

Κι αφού είδαμε και την κακιά πλευρά της φυλής μας, την άλλη εβδομάδα θα δούμε ποιές είναι οι «εταίρες» μας.

 

  1. Θουκυδίδου: ΙΣΤΟΡΙΑΙ Γ’ 39 (τους αποστάτες, λόγω πιέσεων και βίας, τους δίνει ελαφρυντικά ο Κλέων, έναντι των αδικαιολογήτως επαναστατών, λόγω αλαζονείας).
  1. Γραικύλος: Ο όρος αποδίδεται στον Κικέρωνα και σημαίνει «μικρός Έλληνας», πολυλογάς, πολύξερος, ρηχός και κυρίως δουλοπρεπής και κόλακας.
  1. Νενέκος, εξομώτης οπλαρχηγός της επανάστασης! Προδότης.
  1. Φρ. Νίτσε: Η Γέννηση της Τραγωδίας, (1871(, Εκδ. Γκοβόστη, κεφ. 15.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 78 guests και κανένα μέλος