Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• κύριο άρθρο
• Κώστας Βενετσάνος

Ο όρος χρησιμοποιείται απαξιωτικά, περιφρονητικά και υβριστικά κυρίως στη μορφή του επιθετικού προσδιορισμού.

Ήθελα σήμερα ν’ ασχοληθούμε πιο εμπεριστατωμένα με αριθμούς, ώστε ν’ αποβάλουμε τις εδραιωμένες τεχνηέντως και δολίως απόψεις, που μας έχουν υποβληθεί με ενδοεγκεφαλική προπαγανδιστική “ένεση”, κυρίως από τη συστημική τηλεόραση, τους «ειδικούς», δημοσιογράφους και λοιπά μέσα.

Αυτές οι ενέσιμα εμπεδωμένες απόψεις αφορούν κυρίως, το δημόσιο χρέος, το ευρώ, την «Ευρώπη» και άλλα πολλά, των οποίων την ύπαρξη θεωρούμε αξιωματική! Και σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η εναντίωσή μου. Αξίωμα, και στη λογική και στα μαθηματικά, θεωρούμε κάτι «αυταπόδεικτο», γενικά αποδεκτό· κάτι που όμως, δεν μπορούμε να το αποδείξουμε! Δεν μπορώ ν’ αποδεχτώ αβασάνιστα κάτι που δεν είναι δυνατόν ν’ αποδειχθεί! (ενίοτε το ανέχομαι προσωρινά, για πρακτικούς λόγους).

Μέσα στις «αδιαμφισβήτητες» εννοιολογικά «αρχές» έχουν εμφιλοχωρήσει και έννοιες σκόπιμα διαβρωμένες, παραλλαγμένες, άλλοτε ταυτοποιημένες, αποσκοπώντας στην αιτιολόγηση ή και δικαιολόγηση ανόσιων ή παράλογων και επιζήμιων ή και σατανικών ακόμη σκοπών1.

Έτσι, θα μας απασχολήσουν σήμερα, για να ορθοφρονήσουμε και ν’ αντισταθούμε στις σκόπιμες παραπλανήσεις, λέξεις όπως αυτές του “Λαϊκισμού”, του “Εθνικισμού”, - που τον ταυτίζουν με το ρατσισμό ή τον σωβινισμό - του (Ευρω)σκεπτικισμού, τις φοβίες και το φοβισμό, γιατί φαίνεται πως εκτός από τις κατ’ ευφημισμό ονομασίες, έχουμε και τις για δυσφημισμό (δυσφήμιση).

Χρησιμοποιείται έτσι, για παράδειγμα, κατά κόρον, ο όρος “Λαϊκισμός”!

Ο όρος χρησιμοποιείται απαξιωτικά, περιφρονητικά και υβριστικά κυρίως στη μορφή του επιθετικού προσδιορισμού, “λαϊκιστής” (δάνειο από το αγγλικό – βεβαίως, βεβαίως populismist)2. Παραπλήσιος όρος του Δημαγωγού: Το να παρασύρεις το λαό παραπλανώντας τον με ψευδείς ή ανέφικτες αρεστές υποσχέσεις και λόγους επαινετικούς. Αυτή είναι η σημερινή σημασία της λέξης. Ήταν όμως έτσι από την αρχή; Στο τέλος του 19^ου αιώνα, που πρωτόκανε την εμφάνισή του ο όρος –το σημαίνον – στο λεξ. Κουμανούδη, αποδιδόταν η έννοια, «το φρονείς όπως ο λαός». Εξάλλου ο όρος λαϊκισμός χρησιμοποιήθηκε ευρέως στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, στην πολιτική για να δηλώσει – το σημαινόμενο – προσήλωση σε λαϊκά αιτήματα. Στις ΗΠΑ, μάλιστα, είχε ιδρυθεί το 1891 και «Λαϊκιστικό Κόμμα» (Populist Party)². Συν το χρόνω, όμως, με τη μέθοδο της απαξίωσης, επειδή δεν συνέφερε η ικανοποίηση των λαϊκών επιδιώξεων, ακόμη κι αν είναι εφικτές και δίκαιες, αλλά ασύμφορες για το κατεστημένο του Κεφαλαίου, «καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει»1.

Ο ορθός πάντως όρος, είναι «λαϊκότητα», «λαϊκός». Η κατάληξη –ισμός μπήκε για να δηλώσει ιδεολογία, κατά το μαρξισμός κ.λπ.

(Ευρω)ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗΣ - ΦΟΒΙΚΟΣ κ.λπ.

Άλλες απαξιωτικές – μειωτικές λέξεις του συρμού είναι «(Ευρω)σκεπτικιστής», όπως ο Φάρατζ, «(ξενο)φοβικός», όπως ο Τραμπ κλπ.

Ο πονηρότερος τρόπος, για να αντικρούσεις κάτι που δεν σου αρέσει, που σ’ ενοχλεί, που θες ν’ απαλλαγείς από την ενοχλητική του παρουσία είναι να το απαξιώσεις, να το χλευάσεις, να το γελοιοποιήσεις. Γιατί απλούστατα δεν μπορείς να επιχειρηματολογήσεις για να το αντικρούσεις. Στα οφθαλμοφανή επιχειρήματα του αντιπάλου σου, δεν υπάρχουν αντεπιχειρήματα. Τον αντικρούεις λοιπόν με περιφρόνηση, αποσιώπηση, απαξίωση, χλεύη. Στον “σκεπτικισμό” του αντιπάλου σου, που στο κάτω – κάτω δεν είναι πλήρης απόρριψη, αλλά εύλογοι ενδοιασμοί, δεν αντιπαραθέτεις επιχειρήματα για να διασκεδάσεις τις αμφιβολίες του, το σκεπτικισμό του, αλλά τα αντιπαρέρχεσαι απαξιωτικά και εν τέλει και χλευαστικά.

Τα ίδια ισχύουν και για το «(ξενο)φοβικός! Το να εκφράζεις τις υποψίες σου για τις πιθανές συνέπειες του μεταναστευτικού προβλήματος, σε καθιστά αυτομάτως “ξενοφοβικό”! Το να εκφράζεις τις αντιρρήσεις σου, με επιστημονικά επιχειρήματα, για το εύρος της νομικής αποδοχής των ομοφυλοφιλικών σχέσεων, σου κολάνε τη ρετσινιά του “ομοφοβικού” και πάει λέγοντας.

Αναγνωρίζω ως δίκαιο και λογικό το δικαίωμα σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού, ιδιαίτερα στις φυσιολογικές – γενετικές αποκλίσεις (γιατί υπάρχουν και αποκλίσεις κοινωνικών αντιλήψεων ή μόδας). Δεν δέχομαι όμως την οικονομική επιβάρυνση της κοινωνίας (συνταξιοδοτικά, επιδόματα κ.λπ.) διότι η κοινωνία τα παρέχει αυτά στα εταιρόφυλα ζευγάρια, για λόγους αυτοπροστασίας· εξασφάλισης δηλαδή της συνέχειάς της, μέσω της αναπαραγωγής.

Θέλετε παράδειγμα; Στην κοινωνία των μελισσών σε κάθε κυψέλη υπάρχει μια βασίλισσα – μητέρα. (Βασίλισα είναι μόνο κατ’ ευφημισμόν. Μητέρα είναι). Αυτή μόνον γεννάει, αφού γονιμοποιηθεί με φυσική επιλογή, από έναν κηφήνα (αρσενική μέλισσα). Οι χιλιάδες μέλισσες της κυψέλης είναι εργάτριες – θυγατέρες. Δεν γεννούν. Oι κηφήνες ...δεν είναι κηφήνες – τεμπέληδες. Κύρια εργασία τους είναι – εκτός της μοναδικής φοράς, διαγωνιστικής γονιμοποίησης – ο ...κλιματισμός της κυψέλης που το κατορθώνουν με τα μεγάλα τους υμενόπτερα που διαθέτουν. Αν για οποιοδήποτε λόγο, η κυψέλη μείνει χωρίς βασίλισσα – μητέρα, μια εργάτρια αναλαμβάνει το ρόλο της «ψευδοβασίλισσας», αλλά γεννά μόνο κηφήνες κι εντός ολίγου το μελίσσι, χωρίς εργάτριες, χάνεται.

Ο καθένας μπορεί λοιπόν, να έχει τις σεξουαλικές ικανοποιήσεις που επιθυμεί, αλλά χωρίς κοινωνικές επιβαρύνσεις.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ – ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Εκεί που υπάρχει πλήρης σύγχυση, σκόπιμη ή από άγνοια και ελαφρότητα, είναι το έθνος και τα παράγωγά του (εθνισμός, εθνικισμός – στής), όπου σκοπίμως από ορισμένα κέντρα ταυτίζεται με το ρατσισμό, το σωβινισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία...

Άλλοι πάλι, κυρίως αριστεροί, από ιδεολογική πλάνη, συμπαρατάσσονται με τους εχθρούς της όποιας συλλογικότητας: Έθνος, τάξη, οικογένεια... Και αυτοί οι εχθροί της συλλογικότητας, είναι η «νέα τάξη πραγμάτων» της «παγκοσμιοποίησης» και του ατόμου – ιδιώτη. Με μόνο σκοπό, το απομονωμένο άτομο να είναι φθηνός παραγωγός – ακριβός καταναλωτής και, φυσικά, αδύναμος και ασύνδετος με οτιδήποτε μπορεί να τον ισχυροποιήσει – οικογένεια, ομάδα, τάξη, έθνος.

Και καλά, οι ευρωδεείς το αποδέχονται λόγω «ιδεολογίας», αίσθησης – όχι και πραγματικότητας – προσωπικής δυνάμεως, πάντοτε ασθενέστερης κάποιας δεινοτέρας· λόγω ανεπαρκούς σκέψης ή μειωμένου ομαδικού αισθήματος.

Οι «αριστεροί» οι ιδεολόγοι της συλλογικότητας, του «εμείς» αντί του «εγώ», γιατί έχουν «αλλεργία» με το έθνος, το οποίο υποσκελίζει και αντικαθιστά η υποομάδα «τάξη»; Το θέμα είναι μεγάλο και θα μας απασχολήσει σε ξεχωριστά άρθρα. Εδώ θα πούμε, συνοπτικά, μόνο τούτο:

Οι μεν διατεινόμενοι κατά το πρόσφατο παρελθόν τους «εθνικόφρονες» - εθνικιστές, μεταμεληθέντες προφανώς, μεταλλάχθηκαν σε ευρωδεείς ευρωπαϊστές και κατ’ επέκταση υποστηρικτές της «παγκοσμιοποίησης», οι δε δι-εθνιστές «αριστεροί» (σοσιαλιστές και ευρωκομμουνιστές) συνεργάσθηκαν και συνταυτίσθηκαν με τους πολέμιους των εθνών, ως κάτι κακό, αποτρόπαιο, μυαρό. Οι λόγοι είναι πολλοί και όπως είπαμε θα μας απασχολήσουν σε ξεχωριστή αρθρογραφία. Θέλω μόνο να τους θυμίσω δυο πραγματάκια: Να ξαναδιαβάσουν το κομμουνιστικό μανιφέστο που συνέταξαν το 1848 ο Μαρξ και ο Ενγκελς. Κι ακόμα, πως «είναι ιστορικά αδύνατο για ένα λαό, ακόμα και να συζητήσει τα εσωτερικά προβλήματα σοβαρά, όσο δεν έχει εθνική ανεξαρτησία»³.

Θέλετε κι άλλη γεύση εθνικισμού από τον «πατριάρχη» του διεθνιστικού κομμουνιστικού κινήματος; «...υπάρχουν έθνη στην Ευρώπη, που δεν έχουν μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να είναι εθνικιστές, πριν γίνουν διεθνιστές».

Ας φυλαχτούμε λοιπόν από τις «αυτονόητες» λέξεις. Να φοβόμαστε εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει κανένας φόβος! («αδεές δέος δεδιέναι»)⁴.

1. ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ «Ιστορίαι», βιβλ. Γ΄, 82 «Και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων άλλαξαν, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους» (και τις απόψεις τους).

2. Λεξικό Μπαμπινιώτη

3. Ενγκελς: «Εθνικισμός, διεθνισμός και το Πολωνικό ζήτημα»

4. Πλάτωνος: «Συμπόσιο», 198 Α’.