Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Ο Π.τ.Δ. Προκόπης Παυλόπουλος βάλλεται από τον ΣΚΑΪ  

Άλλη μία Διεθνής Ημέρα, η 15η Σεπτεμβρίου, κι αυτή τη φορά για τη Δημοκρατία!

Αρχικά είχε ξεκινήσει να εορτάζεται(;) με πρωτοβουλία της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης (IPU), από το 1997, για να υιοθετηθεί, δέκα χρόνια μετά, από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε.

Μια επέτειος εορτάζεται συνήθως είτε για ανάμνηση ενός, ιστορικά, σημαντικού γεγονότος – ένδοξου (ευκλεούς) ή άδοξου (ακλεούς) – είτε για ν’ αναδειχθεί η ανάγκη ανατροπής ή έστω βελτίωσης μιας αρνητικής κατάστασης, πρακτικής και ιδεολογικής αντίληψης ενός κοινωνικού ή (και) πολιτικού φαινομένου. Π.χ. «Παγκόσμια ημέρα κατά της αστυνομικής βιαιότητας», της «βίας κατά των γυναικών» κ.λπ.

Ο εορτασμός της ημέρας της Δημοκρατίας, στοχεύει, σύμφωνα με τους διοργανωτές, «στην ανάδειξη των αξιών που αντιπροσωπεύει η Δημοκρατία»! Γιατί;

Διότι στην πραγματικότητα, ακόμη κι εκεί που λειτουργούν δημοκρατικοί θεσμοί, όπως στην Ευρώπη και την Β. Αμερική, υφίστανται δημοκρατικές στρεβλώσεις και ελλείμματα τέτοια, που σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, καθιστούν τη «δημοκρατία» ψευδεπίγραφη και την μετατρέπουν σε προσωπείο ενός υποκρυπτόμενου αυταρχικού και ολιγαρχικού καθεστώτος.

Τί είναι, όμως, Δημοκρατία;

Το λεξικό Κοινωνικών Επιστημών της UNESCO, παρ’ όλο που αφιερώνει μιάμιση σελίδα μεγάλου σχήματος, δεν μας ικανοποιεί, για να το πούμε λακωνικά. Μας δίνει μια «δημοκρατία» προπαγανδιστική, στα πλαίσια των αμερικανικών αντιλήψεων του 1970.

Καλύτερα, λοιπόν, ν’ ανατρέξουμε στις πρώτες πηγές: «Ζώμεν τωόντι υπό πολίτευμα, το οποίον δεν επιζητεί ν’ αντιγράφη τους νόμους των άλλων, αλλ’ είμεθα ημείς μάλλον υπόδειγμα εις τους άλλους παρά μιμηταί αυτών. Και καλείται μεν το πολίτευμά μας δημοκρατία, λόγω του ότι η κυβέρνησις του κράτους ευρίσκεται όχι εις χείρας των ολίγων, αλλά των πολλών. Αλλά δια μεν των νόμων εξασφαλίζεται εις όλους ισότης δικαιοσύνης δια τα ιδιωτικά των συμφέροντα, ενώ υπό την έποψιν της κοινής εκτιμήσεως, έκαστος πολίτης προτιμάται εις τα δημόσια αξιώματα, όχι διότι ανήκει εις ωρισμένην κοινωνικήν τάξιν, αλλά δια την προσωπικήν του αξίαν» .

[...] Αλλ’ ενώ εις τα ιδιωτικάς μας σχέσεις αποφεύγουμεν να φαινώμεθα δυσάρεστοι, εις τον δημόσιόν μας βίον αποφεύγομεν την παρανομίαν, από ευλάβειαν προ πάντων προς τας επιταγάς   των νόμων, εκείνων ιδίως εξ’ αυτών, όσοι έχουν τεθή είτε προς υπεράσπισιν των αδικουμένων, είτε μολονότι άγραφοι, φέρουν αναμφισβήτητον όνειδος εις τους παραβάτας των»1.

«Και τέτοια πολιτική συνείδηση είχαν (οι αρχαίοι Έλληνες, δημοκρατικοί πολίτες), ώστε συναγωνίζονταν μεταξύ τους, όχι για το ποιος θα επικρατήσει εξοντώνοντας τους άλλους (...) αλλά για το ποιος θα προσφέρει πρώτος τις υπηρεσίες του στην πατρίδα. Και τις εταιρείες που ίδρυαν δεν το έκαναν προς εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων, αλλά για το καλό του λαού»2.

Βέβαια αυτή είναι η γνήσια δημοκρατία, που διαμορφώνει και προϋποθέτει δημοκρατική συνείδηση, όχι κομματική ταμπέλα του δήθεν.

Καταλάβατε; Αυτή είναι η γνήσια δημοκρατία: Το κοινό όφελος (και επομένως και του εκάστου ατόμου, ως αναπόσπαστου συστατικού μέρους του συνόλου. Η αξιοκρατία, η αλληλεγγύη και η ευγενής άμιλλα αντί του ανταγωνισμού, που επικρατεί και καθαγιάζεται στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ο ανταγωνισμός γονιμοποιήθηκε και αναπτύχθηκε στους μονομάχους του Κολοσσαίου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και θεοποιήθηκε στις μέρες μας, στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή της ασύδοτης «ελευθερίας» του κεφαλαίου.

Στη γνήσια δημοκρατία θεωρείται αυτονόητη η συμμετοχή και η ισονομία.

Αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Σήμερα έχουμε στρεβλή και απατηλή “δημοκρατία”. Οι πολίτες συμμετέχουν (οι μισοί) όχι στη λήψη αποφάσεων, αλλά μόνον στην εκλογή “αντιπροσώπων” τους(;) – πληρεξουσίων(!), για 4-5 χρόνια, μόνον για να προσδώσουν δημοκρατική νομιμότητα στους διαχειριστές του συστήματος της οικονομικής ολιγαρχίας.

Στο Ενοχικό Δίκαιο, δημόσια (και προφορική) δέσμευση – υπόσχεση ατόμου προς άλλον δημιουργεί ενοχική υποχρέωση και ταυτόχρημα ενοχικό δικαίωμα του άλλου. Εδώ, ο πολιτικός και το κόμμα ως συλλογικός φορέας, που τάζει “λαγούς με πετραχείλια” και εφαρμόζει τ’ αντίθετα, χωρίς να προκύψουν νέα, απρόβλεπτα στοιχεία, τί ευθύνη και τί υποχρέωση έχει; Πώς τιμωρείται. Ναι, υπάρχει το άρθρο 162 του Ποινικού Κώδικα που τιμωρεί όποιον εξαπατήσει εκλογέα κ.λπ. με φυλάκιση μέχρι δύο ετών. Καλά!

Ποιος το ξέρει, ποιος το εφαρμόζει, ποιος έχει τιμωρηθεί; Το θέμα είναι ατελείωτο και σίγουρα θα ξαναπιαστώ.

Ο Π.τ.Δ. Προκόπης Παυλόπουλος βάλλεται από τον ΣΚΑΪ

Εδώ συνέβη το πρωτάκουστο να δεχτεί επίθεση από τον Σκάι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γιατί τόλμησε, στο λόγο που εκφώνησε σ’ εκδήλωση για το σκοπό αυτό, να υπεραμυνθεί της υπεροχής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έναντι της άμεσης (θέση με την οποία διαφωνώ εν μέρει, αλλά θεωρώ ότι έχει κάθε δικαίωμα έκφρασης γνώμης) και κυρίως να δεχτεί επίθεση απ’ το ίδιο κανάλι (από τον Παντ. Καψή), γιατί έβαλλε κατά του νεο-φιλελευθερισμού και τόλμησε να υπεραμυνθεί του δικαιώματος του κράτους να παρεμβαίνει, για λόγους κοινωνικής πρόνοιας, χάρη της κοινωνικής ομόνοιας. Επικαλέστηκε μάλιστα ο Καψής το άρθρο 30 του Συντάγματος, που μας λέει ότι “Ο Π.τ.Δ είναι ρυθμιστής του Πολιτεύματος”. Ε, και; Λέει πουθενά το Σύνταγμα ότι το πολίτευμα της χώρας είναι νεο-φιλελευθερισμός; Αντίθετα το άρθρο 1 (πρώτο) λέει ότι “το πολίτευμα της Ελλάδας είναι προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία” και αυτού ακριβώς υπεραμύνθηκε ο Παυλόπουλος. Λέει ακόμα στην § 2 ότι “θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία” Και όχι η κυριαρχία των “θεσμών” των τοκογλύφων δανειστών, των Γερμανών και της Κομισιόν. Κι αυτή την κυριαρχία του Λαού την έχουν ποδοπατήσει και ο Παυλόπουλος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και η Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ κ.λπ. αποκόμματα, ιδιαίτερα μετά το περσινό δημοψήφισμα.

――――――――

1. Θουκιδίδου: «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», βιβλ. Β΄, § 37. Εκδ. ΕΣΤΙΑ, Μετάφρ. Ελευθ. Βενιζέλος.

2. ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: «ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΌΣ», § 79-80, Εκδ. Οδ. Χατζόπουλος, σελ. 68-69.