Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο 10% (των πολιτικών)   Κίσσινγκερ
[Το παρόν άρθρο αποτελεί απόσπασμα ομιλίας μου με θέμα «Πολιτική και Πολιτισμός», που πραγματοποίησα την περασμένη Πέμπτη 25/2, σε κεντρικό ξενοδοχείο στη Γλυφάδα, μετά από ευγενική πρόσκληση του “Αττικού Πνευματικού Ομίλου”.
 
Κυριολεκτικά, αποτελεί το πρώτο μέρος της ομιλίας προσαρμοσμένο στην έντυπη απόδοση
Φαινομενικά το ερώτημα “τι είναι πολιτική” είναι πιθανόν αδιάφορο ή θεωρείται αυτονόιητη ως έννοια.
 
Δεν είναι όμως έτσι. Είτε από «αθώα» παρερμηνεία, είτε από βαθμιαία μετάπτωση (αλλαγή σημασίας), στη διαδρομή του χρόνου, είτε από σκοπούμενη παραχάραξη, όπως είχε επισημάνει ήδη ο Θουκυδίδης («ιστορία», Γ, 82,4) με τη γνωστή φράση «Και την ειωθυίαν  αξίωσιν (καθιερωμένη σημασία) των ονομάτων εις τα έργα αντήλλαξαν, τη δικαιώσει» (για να δικαιολογηθούν), η λέξη έχει παρερμηνευθεί και της αποδίδεται διάφορο, κατά περίπτωση περιεχόμενο.
 
Τα κοινά λεξικά αποδίδουν, ως εννοιλογικό περιεχόμενο, πάνω - κάτω “την τέχνη ή την επιστήμη της διακυβέρνησης του κράτους”1 (κατ’ επέκταση και “ο τρόπος χειρισμού” ορισμένου αντικειμένου, ή υποθέσεως).
 
Εμείς, προσεγγίζοντας τον Αριστοτέλη περισσότερο, και μετά από ενδελεχή εξέταση «επίσκεψη» του ονόματος θα αποδώσουμε τον όρο ως εξής: Πολιτική σημαίνει την περί των πραγμάτων της πόλεως – της πολιτείας – του κράτους, ενασχόληση, που αποσκοπεί στο κοινό καλό. Στην ευζωΐα και την πρόοδο της κοινωνίας των πολιτών (των οποίων καθοριστική ιδιότητα είναι η συμμετοχή τους στην κρίση και στην εξουσία) «ο πολίτης ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή του μετέχει κρίσεως και αρχής». (Αριστ. ΠΟΛΙΤΙΚΑ).        
 
Κοιτάξτε τώρα, ποια είναι η σύγχρονη αντίληψη περί την πολιτική, όπως διατυπώνεται σε συγγράμματα Αμερικανών, κυρίως, πολιτικών επιστημόνων και καταγράφεται στο “Λεξικό Κοινωνικών Επιστημών” της UNESCO: Ο όρος “πολιτική” σημαίνει τις διαδικασίες εκείνες της ανθρώπινης δράσεως, με τις οποίες συντελείται ή ρυθμίζεται ο ανταγωνισμός, σύγκρουση (conflict), που αφορά από το ένα μέρος το κοινό αγαθό (common good) και από το άλλο μέρος στα συμφέροντα των ομάδων, διαδικασίες που συνεπάγονται πάντοτε τη χρήση ή τη διεκδίκηση της εξουσίας (power)».
 
Κι αυτή είναι η «ήπια» εκδοχή. Υπάρχουν όμως και πιο «ρεαλιστικές» και σκληρές απόψεις. Έτσι ο V.O. Key jr, Πολιτ. Επιστήμονας και καθηγητής στο Yale και στο Χάρβαρντ, ορίζει την πολιτική ως «συμπεριφορά που αποβλέπει στην εξουσία – την ισχύ (power)! Η πολιτική, λέει, «ασχολείται με τις ανθρώπινες σχέσεις της υπεροχής, της επιβολής, της υπαγωγής, της κατεξουσιάσεως και της υποταγής (submission), μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η πρόσκτηση και διατήρηση της πολιτικής ισχύος».
 
Βέβαια, όλα αυτά, καταφανώς δεν έχουν καμιά σχέση με την Αριστοτέλεια αντίληψη περί κοινωνίας πολιτών με σκοπό την ίδρυση ενός κράτους δικαίου και την επιδίωξη για μια καλύτερη ζωή.
 
Αλλά δεν είναι μόνον τα «ιδανικά» του Αριστοτέλη. Είναι και τα «υπαρκτά» του Ισοκράτη για την Αθήνα και του Ξενοφώντα για την πολιτεία των Λακεδαιμονίων. Λέει ο τελευταίος, για τους Σπαρτιάτες – αν και Αθηναίος – «ού γαρ εσθήτος πολυτελεία, αλλά σώματος ευεξία κοσμούνται»2.
 
Ούτε πάλι θα έπρεπε να μαζεύουν χρήματα για ν’ αγοράζουν πολυτελή ρούχα, γιατί δεν καμαρώνουν γι’ αυτά, αλλά για την ευεξία του σώματος.
 
Φαντάζεστε τι θα σήμαινε αυτό στην εποχή μας, σε περίπτωση επανόρθωσης της κλίμακας αξιών;
 
Οι νέοι μας, και οι μεγαλύτεροι, βεβαίως δεν θα προσπαθούσαν να διακριθούν και να «αναγνωρισθούν» κοινωνικά μέσω ενός πολυτελούς αυτοκινήτου, ενός Rolex κ.λπ., αλλά με τη σωματική τους ρώμη – ευεξία και την καλλιέργεια του πνεύματος και της μόρφωσης του χαρακτήρα τους, όπως παραστατικά περιγράφει ο Ισοκράτης στον «ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ» του, επ’ ευκαιρία της 100ής Ολυμπιάδας το 380 π.Χ. : «...εκείνοι που ανατρέφονται εξ’ αρχής ως ελεύθεροι άνθρωποι, δεν ξεχωρίζουν από (...) τον πλούτο τους και τα παρόμοια προσόντα, αλλά δείχνουν τι αξίζουν περισσότερο (μάλιστα) με τους λόγους τους, που αποτελούν (...) το καλύτερο πειστήριο της παιδείας και της μόρφωσης του καθενός μας. [...]
 
Και για να έρθω και στο σκοπίμως παρερμηνευμένο απόσπασμα του Ισοκράτη: «Η πόλη μας, λέει,  ξεπέρασε τόσο πολύ τους άλλους, ως προς τη σκέψη (το φρόνημα) και το λόγο, ώστε οι μαθητές της έγιναν δάσκαλοι των άλλων και έκανε το όνομα των Ελλήνων να χρησιμοποιείται όχι (τόσο) ως προσδιορισμός της καταγωγής, όσο του καλλιεργούμενου πνεύματος. Και ονομάζονται έτσι Έλληνες περισσότερο εκείνοι που μετέχουν της ημετέρας παιδεύσεως, παρά λόγω της φυσικής καταγωγής».
 
Ας κλείσω όμως, με την πυκνή και περιληπτική, βεβαίως «επίσκεψη» της πολιτικής, με την επιγραμματική φράση, πάλι του Ισοκράτη:
«Και τέτοια “πολιτική συνείδησηείχαν - οι σύγχρονοί του – ώστε δεν ανταγωνίζονταν  μεταξύ τους ποιος θα επικρατήσει εξοντώνοντας τους άλλους, για να πάρουν την εξουσία, αλλά ποιος θα προσφέρει επωφελέστερα τις υπηρεσίες του στην πατρίδα (πόλη)”.
 
Τ’ ακούτε, κύριοι – ες πολιτικοί της σύγχρονης Ελλάδας;
 
Αυτή είναι πολιτική: Η ευγενής άμιλλα - όχι ο χυδαίος ανταγωνισμός - για την επωφελέστερη υπηρεσία προς την πατρίδα. Για την επωφελέστερη για το Λαό διαχείριση των κοινών πραγμάτων (χρημάτων), επιδιώξεων και αξιών, για την πατρίδα.
 
Κι επειδή (σχεδόν) ΟΛΟΙ είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες - και δικαίως - δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η υπερηφάνεια δεν είναι για να καμαρώνουμε μόνον. Συνεπιφέρει και μεγάλες ευθύνες και υποχρεώσεις: Να φανούμε αντάξιοι της κληρονομιάς μας, αν όχι και καλύτεροι. Εκείνο το “Άμες δέ γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες” (Εμείς θα γίνουμε καλύτεροι)!
 
Οσο για τους πολιτικούς μας, παραπέμπω στο ρηθέν του γνωστού Κίσσινγκερ3.
«Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί (και οι ακατάλληλοι, θα πρόσθετα) δυσφημούν το υπόλοιπο 10%(!) των πολιτικών».
 

1. Λεξικά Δημητράκου, Πυρσού, Μπαμπινιώτη.
2. Ξενοφώνος: Λακεδαιμονίων Πολιτεία 7, 1-6 Εκδόσεις Ζήτρος (σελ. 46).
3. Κίσσινγκερ: Υπουργός Εξωτερικών ΗΠΑ - καθηγητής, πολιτικός

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 162 guests και κανένα μέλος