Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• οικονομία
• έθνος
• πολιτική

Γράφει ο Robert Cooper*

Πολλές φορές είναι προτιμότερο ν’ αφήνεις να μιλούν τα ίδια τα γεγονότα, τα πρόσωπα, οι μάρτυρες, οι μνήμες (όσο ασθενείς κι αν είναι), η επικαιρότητα.

Αυτό θα κάνω κατά το μεγαλύτερο μέρος στο παρόν κείμενο. Παραχωρώ, αυθαιρέτως, ευρύτατο χώρο, στον διακεκριμένο Ευρωπαίο διπλωμάτη και συγγραφέα Ρόμπερτ Κούπερ, αντιγράφοντας αποσπάσματα από το βιβλίο του “Η Διάσπαση των ΕΘΝΩΝ”.

Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ - διάλυση των εθνών είναι η συμπλέουσα επιδίωξη μέρους, παραπαίουσας και αποπροσανατολισμένης “αριστεράς” - για να δικαιώσουμε τον αποφθεγματικό ισχυρισμό του στρατηγού Ντε Γκωλ στο, μότο - που ταυτίζεται με την προγραμματισμένη και δρομολογημένη ιδειολογική και λειτουργική αναγκαιότητα της παγκοσμιοποιημένης εταιρειοκρατίας της δεξιάς.

Τα έθνη διαλύονται, τα κράτη μεταβάλλονται σε νομιμοποιητικούς μοχλούς των επιδιώξεων του πολύ μεγάλου, χρηματοπιστωτικού κυρίως, κεφαλαίου και β) σε εκτελεστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης των κοινωνικών αντιδράσεων.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, όπως πιστεύει ο R.C. «τελικός εγγυητής της ασφάλειας είναι η βία. [...] Αυτό δεν σημαίνει πως στη σύγχρονη τάξη, η ισχύς επιβάλλει το δίκαιο, αλλά πως το δίκαιο δεν είναι ιδιαιτέρως σχετικό» (είναι αμελητέο, άσχετο). Περίμενα να το διατυπώσει πιο διπλωματικά· ότι “το δίκαιο είναι ...σχετικό”! (σελ. 47).

O R.C. αφού αναλύει την αλλαγή που επέρχεται, στις σχέσεις και στις αντιλήψεις μεταξύ των κρατών, όπου χρησιμοποιούνται πολύ επικίνδυνα «παιχνίδια» ιδίως με τη νέα τεχνολογία, αλλά και με την ψυχολογία των μαζών, ακόμα και με τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, προκειμένου να εξασφαλιστεί αφενός η επικυριαρχία των ΗΠΑ και αφετέρου η απρόσκοπτη και συγκεντρωτική ανάπτυξη του Κεφαλαίου, συνεχίζει: «εδώ, το σύστημα των νεωτεριστικών κρατών καταρρέει, αλλά [...] έχοντας μεγαλύτερη τάξη παρά αταξία (...) Η συνθήκη της Ρώμης (1957) αποτελεί μια συνειδητή και επιτυχημένη προσπάθεια να πάμε πέρα από το κράτος – έθνος»... στην υποχώρηση της κρατικής κυριαρχίας μέχρις... αηδίας: «Το μετανεωτεριστικό σύστημα δεν στηρίζεται στην ισορροπία, ούτε δίνει έμφαση στην κυριαρχία ή στο διαχωρισμό μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών θεμάτων. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί ένα άκρως ανεπτυγμένο σύστημα, όπου το ένα κράτος-μέλος αναμιγνύεται στα εσωτερικά θέματα του άλλου ακόμη και όσον αφορά τις μπίρες και τα λουκάνικα» και τον ΦΠΑ και το ασφαλιστικό σύστημα και τις εισφορές και το ύψος των μισθών και των συντάξεων; Έτσι που να διερωτάται κάθε εχέφρων άνθρωπος, «καλά, ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» Οι κυβερνήσεις που ψηφίζω, εγώ ο «κυρίαρχος λαός» ή ο... Νταϊσελμπλουμ». Νομίζω η απάντηση είναι εύκολη αλλά πολλοί από εμάς, εκεί· κολλημένοι στον «έρωτά» μας, στο σύνδρομο της Στοκχόλμης, να βράζουμε σιγά – σιγά σαν βάτραχο, ώστε να μη μπορούμε ν’ αντιδράσουμε. Φόβος και τρόμος για το GRexit, μη βγούμε από τη συνθήκη Σένγκεν και ταξιδεύουμε με διαβατήρια... λες και πάμε κάθε ημέρα... στις Βρυξέλλες!

Μας απειλούν μ’ εκείνα που θα ‘πρεπε να επιδιώκουμε με κείνα που θα ‘πρεπε να τους απειλούμε!

Και πάρα πέρα ο Ser R.C., αφού αναφέρεται στον έλεγχο των συμβατικών όπλων – που έχει και την καλή του, αλλά και την κακή του πλευρά – (αλήθεια, ποιος ελέγχει τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Αγγλία, την Κίνα ή τη Γαλλία), συμπεραίνει «έτσι το νόμιμο μονοπώλιο της βίας, το οποίο αποτελεί και την πεμπτουσία του κρατισμού, αποτελεί αντικείμενο διεθνών περιορισμών με τη θέληση του κράτους!!!» Πρέπει πάντως να παραδεχτούμε ότι ο ίδιος αυτός αναγνωρίζει ότι αυτό αποτελεί παραλογισμό (σελ. 52-53).

Σ’ έναν μετανεωτεριστικό κόσμο, η κυριαρχία του κράτους ΔΕΝ θεωρείται πλέον απόλυτη.

Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη ΙΟΑΣΕ) θα εξελιχθεί, όπως προτίθεται, σ’ ένα σύστημα που θα επιβλέπει σε διεθνές επίπεδο τη συμπεριφορά, στο εσωτερικό των κρατών.

Εκτός, βεβαίως, των ΗΠΑ και της Αγγλίας σε πρώτο στάδιο, ή όσο συμβαδίζει με την υπερδύναμη και άλλων πρόσκαιρων εξαιρέσεων.

Η βία απορρίπτεται ως μέθοδος επίλυσης των διαφορών (όπου και όταν «μας» συμφέρει, όμως). Σαν γενική και καθολική αρχή μας βρίσκει σύμφωνους, βεβαίως. Η επιλεκτικότητα κάνει τη διαφορά.

Κι ακόμα, «έχουμε ένα δίκτυο διεθνών θεσμών που διαρκώς μεγαλώνει, υπερβαίνοντας τους παραδοσιακούς κανόνες της διεθνούς διπλωματίας. (...) το νέο σύστημα ασφαλείας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τεχνολογία και το φόβο, για τις τρομακτικές συνέπειές της».

Όσον αφορά το πλαίσιο επίλυσης των διαφορών μεταξύ των κρατών «απαιτείται να συμβάλλουν από κοινού η νομοθεσία (της Ε.Ε.), η διαπραγμάτευση (τη ζούμε οδυνηρότατα) και η επιδιαιτησία (που προσπάθησαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να επιβάλουν στην Κύπρος με το σχέδιο Ανάν. Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν πολλοί οι υποστηριχτές του, μεταξύ των οποίων οι ΠΑΣΟκοι του Παπανδρέου – Σιμήτη, Ε. Βενιζέλου και κατά πλειοψηφία η «κυβερνώσα» πλευρά της «αριστεράς».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, λέει ο Ser R.C., «είναι το πιο εξελιγμένο παράδειγμα του μετα-νεωτεριστικού κόσμου (...). Είναι εντυπωσιακό ότι η νομισματική ένωση (η Ο.Ν.Ε.) πέτυχε(;) ακριβώς όταν η νομισματική πολιτική πέρασε από τα χέρια των πολιτικών, στα χέρια των τεχνοκρατών».

Ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο ίδιος τεχνοκράτης· ότι προπαγανδίζεται προσφάτως ως αναγκαία η ανάθεση της διακυβέρνησης – διαχείρισης σε κυβέρνηση τεχνοκρατών – τραπεζιτών – θυμηθείτε την παράνομη συνειδητά κυβ. Λουκά Παπαδήμου, την οποία ζητάει επιμόνως ο ανεκδιήγητος – αλλά αξιοθαύμαστος – Β. Λεβέντης! Δηλαδή να μεταθέσουμε τους πολιτικούς στη βρώμικη θέση της νομοθετικής «νομιμοποίησης» των εντολών των «θεσμών»! Από πού κι ως πού «θεσμοί;» Παραλλάσσουν κι αυτήν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων όπως έλεγε ο Θουκυδίδης προκειμένου να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και να πετύχουν τους σκοπούς τους: Την κάμψη της αντίδρασης και την καθυπόταξη των λαών.

Κι επειδή πάντα υπάρχουν και αδιόρθωτοι ιδεολόγοι που τους μετατρέπουμε ή τους ονομάζουμε κατά περίπτωση «τρομοκράτες», γιατί ως γνωστόν το δικαίωμα άσκησης βίας και των μέσων άσκησης το έχουν μόνον οι ΗΠΑ και κάποια κράτη ελίτ. Έτσι, συνεχίζει ο Ser R.C. «Όσοι υποστηρίζουν και βοηθούν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτές τις επιδιώξεις τους θα κερδίσουν την προστασία τους. Όσοι κατέχουν ή επιθυμούν να κατέχουν όπλα μαζικής καταστροφής ή βοηθούν τους τρομοκράτες είναι εχθροί τους. Αν δοθεί η ευκαιρία θα υποστούν αλλαγή καθεστώτος. Και θα έχουν μια κυβέρνηση που δεν θα φιλοδοξεί να έχει όπλα μαζικής καταστροφής ή που θα είναι φιλική απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες – κατά προτίμηση και τα δύο». Έτσι, ανενδοίαστα!

Και συνεχίζει διαυγέστατος και ακάθεκτος ο Ευρωπαίος διπλωμάτης: «Οι ευρωπαϊκές χώρες βασίζονται στο έθνος και στην ιστορία. Για τους Αμερικανούς η ιστορία είναι μια ανοησία»!!!

Τέλος, ολοκληρώνει για την ώρα, με το Μετανεωτεριστικό κράτος: «Αυτή η εξέλιξη των κρατικών δομών ακολουθείται από μια κοινωνία που στέκεται με μεγαλύτερο σκεπτικισμό απέναντι στην κρατική εξουσία, είναι λιγότερο εθνικιστική, μια κοινωνία στην οποία αφθονούν οι πολλαπλές ταυτότητες και οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θέσει ως κεντρικό στόχο της ζωής τους την προσωπική εξέλιξη και την προσωπική κατανάλωση»

Αυτή είναι η Ευρώπη που “χτίζεται” και τις οποίας τα θεμέλια έχουν τεθεί ήδη. Να συνυπολογίσουμε βέβαια και τις πρόσφατες εκδηλώσεις τους στο μεταναστευτικό και τις ευθύνες τους στον πόλεμο της Συρίας και παλιότερα της τ. Γιουγκοσλαβίας.

Οσοι έχουν εθιστεί στην υποτέλεια μπορούν να συνεχίζουν ακόμη να τρέμουν μη τυχόν και “μας πετάξουνε έξω”. (GRexit)

Όσοι ξέχασαν ή αδιαφορούν για την «ανοησία» της ιστορίας μας, την ανθρώπινη υπόσταση και την αξιοπρέπειά μας, χάριν του «καταναλωτισμού» (που κι αυτόν προς το παρόν μας τον αποστερούν) μπορούν να αλαλάζουν και να συνωστίζονται και να διαγκωνίζονται στην υπεράσπιση και στις θυσίες που απαιτεί η “μεγάλη ιδέα” της “ευρωπαϊκής ολοκληρωσης”.

Το θέμα είναι τί θα κάνουμε εμείς οι άλλοι που είμαστε αποφασισμένοι να φυλάξουμε τις Θερμοπύλες. Θα συνεχίζουμε να περιφερόμεθα ως μοναχικοί καβαλάρηδες των κοινωνικών δικτύων και των “κινήσεων” ή θα συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε να συνασπιστούμε;