Ένας από τους αρχαιότερους θεσμούς, τόσο παλιός όσο και η δημοκρατία, επιχειρείται ν’ αλλοιωθεί, να στρεβλωθεί, να μεταλλαχθεί από κύτταρο και πυλώνας της Δημοκρατίας, σε μηχανιστική, τεχνητή αποκέντρωση, εταιρική διοικητική μονάδα διαχείρισης κονδυλίων, παραγωγής ευρωβόρων έργων - γιατί «πρέπει να φάνε πολλοί», - διαχείρισης κρίσεων φυσικών και κοινωνικών...

ΔΗΜΟΣ:

Πυλώνας της Δημοκρατίας ή ...Α.Ε.


Ένας από τους αρχαιότερους θεσμούς, τόσο παλιός όσο και η δημοκρατία, επιχειρείται ν’ αλλοιωθεί, να στρεβλωθεί, να μεταλλαχθεί από κύτταρο και πυλώνας της Δημοκρατίας, σε μηχανιστική, τεχνητή αποκέντρωση, εταιρική διοικητική μονάδα διαχείρισης κονδυλίων, παραγωγής ευρωβόρων έργων - γιατί «πρέπει να φάνε πολλοί», - διαχείρισης κρίσεων φυσικών και κοινωνικών.

Οι αποκεντρωμένοι κρατικοί φορείς, τοπικής διαχείρισης, διεκδίκησης, δημοκρατικής άσκησης και λειτουργίας, οι γνωστοί πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ, οι Δήμοι και οι Κοινότητες, χάνουν το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, χάνουν τις ιστορικές τους καταβολές και εκπίπτουν σε μεταλλαγμένα τεχνοκρατικά, διοικητικά απόκεντρα «του σωλήνα».

Το «ωραίο» είναι ότι πάρα πολλοί Δήμαρχοι επιδιώκουν τις παρά φύση ενώσεις, τις συνευρέσεις και ετερώνυμων ακόμη δήμων και κοινοτήτων, προσδοκώντας έστω και υποσυνείδητα, ότι αυτοί θα είναι οι ισχυρότεροι Δήμαρχοι των διογκωμένων ασύμμετρων και παρά φύση συνευρισκόμενων Δημαρχοκεντρικών οργανισμών, που θα διαχειρίζονται τεράστια κονδύλια και ανθρώπινες ελπίδες και προσδοκίες για διορισμούς, ημετέρων βεβαίως, σ’ έναν από τους πολυπληθείς… αθλητικούς και κοινωνικούς οργανισμούς, ιδρύματα, επιχειρήσεις Ανώνυμες Εταιρείες, ΚΑΠΗ, βρεφονηπιακούς σταθμούς και ότι κατεβάσει η φαντασία τους για την παραγωγή «δημιουργικού» έργου διεύρυνσης της πελατειακής σχέσης τους και τις διαπλοκές τους με το εν ομηρία ευρισκόμενο, άμοιρο «εκλογικό σώμα», τα διάφορα τοπικά συμφέροντα αλλά και τα κόμματα πατρόνες, από τα οποία πλέον θα αναμένουν την ευλογία του χρίσματος και από τα οποία βεβαίως θα εξαρτώνται απολύτως.


Οι ιστορικές καταβολές προσδίδουν το περιεχόμενο των Ο.Τ.Α.


Η «γενετική» καταγωγή των Δήμων είναι εκείνη που καθορίζει και περιγράφει το εννοιολογικό και ουσιαστικό περιεχόμενό τους. Και, δυστυχώς, δεν άκουσα κανέναν αυτοδιοικητικό, οιουδήποτε χώρου ν’ αναφέρεται σ’ αυτό. Ας το καταγράψουμε  για να το υπομνήσουμε.

Από τον Σόλωνα ακόμη γίνεται λόγος με τον χαρακτηρισμό κώμη (δωρικό ισοδύναμο του δήμου) μικρών αυτοδιοικητικών μονάδων – που συναποτελούσαν ενότητες κατοικιών, χωρίς περιτείχιση, συγγενών ως επί το πλείστον κατοίκων.

Εδώ λοιπόν έχουμε το σπέρμα της πρώτης αρχής του Δήμου, την ομοιογένεια. Με κοινές παραδόσεις, ήρωες, «σοφούς» (με ή χωρίς εισαγωγικά), συνήθειες, πολιτισμικές συμπεριφορές. Και είναι φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις να απαιτείται από κοινού διαβούλευση και συναπόφαση, για ότι αφορά τη μικρή Κοινότητα.

Με την πρώτη μεγάλη διοικητική Μεταρρύθμιση που έγινε στην Αττική το 509π.Χ. από τον Κλεισθένη, οι Δήμοι αναγνωρίστηκαν ως διοικητικοί αυτοδιοικούμενοι οργανισμοί, αλλά χωρίς τα κυριαρχικά δικαιώματα, που είχαν οι πόλεις – κράτη.

Ο Σόλωνας είχε χωρίσει την Αττική σε τέσσερις φυλές, τις οποίες ο Κλεισθένης αύξησε σε δέκα και κάθε φυλή, κατά τον Ηρόδοτο, είχε 10 δήμους. Η Αττική δηλαδή εδώ και 2.500 χρόνια, με λιγότερο πληθυσμό βεβαίως, απ’ ότι σήμερα είχε 100 δήμους.

Αργότερα αυξήθηκε ο αριθμός των δήμων, γιατί προφανώς το επέβαλαν οι ανάγκες αυτής της διοικητικής εκτάσεως και έφτασαν τον Β΄ π.Χ. αιώνα τους 174. Κάθε δήμος είχε τον δικό του άρχοντα, τον Δήμαρχο. Υπήρχε «ληξιαρχείο» και «δημοτολόγιο» κι αν ερχόταν να μείνει κάποιος ξένος πλήρωνε ειδικό τέλος διαμονής, το «εγκτητικόν».

Μέχρι τα χρόνια μας, μέχρι την δεκαετία του ’80, υπήρχε κάτι ανάλογο σ’ εμάς. Το τέλος «παρεπιδημούντων». Αναφέρθηκα σ’ αυτό για να δείξω πόσο βαθειά είναι η ιστορική συνέχεια.

Δεν νοείται «δήμος», πρώτου βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υπερβαίνων τα όρια της πόλης. Είναι άλλο πράγμα οι οικισμοί ως προσαρτήματα των εγγυτέρων Ο.Τ.Α.

Είναι άλλο πράγμα οι συνενώσεις χωριών, ερειπωμένων συνήθως και οικισμών των 50 και 250 κατοίκων, που δεν μπορούν βεβαίως να αυτοδιοικηθούν και άλλο οι συνενώσεις πόλεων 3.000 και 5.000 κατοίκων με όμορους Δήμους ή Κοινότητες που το μόνο που τους συνδέει είναι ένας δρόμος… Είναι επίσης άλλο πράγμα όταν οι συνενώσεις έχουν προέλθει εν τοις πράγμασι. Όταν δηλαδή δύο ή περισσότερες γειτονικές πόλεις με την αύξηση της εποίκισής τους έχουν ενωθεί οι πολεοδομικοί ιστοί τους, έχουν παραπλήσιες χρήσεις και ήπια κοινωνική ομοιογένεια. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να υπάρχουν και τυπικά συνενώσεις σ’ έναν ενιαίο μεγάλο δήμο. Κι αυτό όχι πάντοτε, γιατί ο Δήμος Αθηναίων μπορεί να συμπίπτει πλέον πολεοδομικά με τον Δήμο Πειραιά, αλλά αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν σημαίνει ότι πρέπει ν’ αποτελέσουν έναν ενιαίο δήμο. Και τούτο διότι εκτός των διάφορων άλλων λόγων, που δεν είναι αναγκαίο να αναφέρουμε, ο γιγαντισμός αυτός θα ήταν εκρηκτικός, διαλυτικός της κοινωνικής συνοχής και της έννοιας «Δήμος». Ήδη η Αθήνα είναι ένας γιγαντιαίος Δήμος και ίσως θα έπρεπε να εξετασθεί η δημιουργία δήμων Κυψέλης, Παγκρατίου κλπ.

Στις μεγεθύνσεις που προσδίδουν ασφαλώς ισχύ και δύναμη οι συνενώσεις, όπως και στις οικονομικές μονάδες, υπάρχει ένα όριο: Η καμπύλη της καλλίστης αποδόσεως. Όταν υπερβείς το υψηλότερο αυτό σημείο, επέρχεται κάμψη. Οι κοινωνιολόγοι, στο κεφάλαιο των πόλεων, τοποθετούν το σημείο της καλλίστης και επιθυμητής πληθυσμιακής εκτάσεως, των 60.000 κατοίκων. Και πολλοί δήμοι, αν δεν έχουν σήμερα τον πληθυσμό αυτό, θα τον έχουν περίπου, στο ορατό μέλλον όταν η πόλη τους θα έχει αναπτυχθεί πλήρως οικιστικά.

Δεν νομοθετούμε με ορίζοντα το χθες (την απογραφή του 2001), αλλά με ορίζοντα το αύριο. Τουλάχιστον το 2030.

Εν κατακλείδι, η επαπειλούμενη διοικητική Μεταρρύθμιση – συνενώσεις δήμων, μόνο αναστάτωση θα επιφέρει.

Καθίσταται ευκρινές ότι κύριος στόχος είναι ο πλήρης κομματικός έλεγχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Εκφράζοντας και τη γνώμη πολλών τοπικών αρχόντων θεωρούμε επιβεβλημένο η διοικητική Μεταρρύθμιση – που είναι αναγκαία, προς την ορθή όμως κατεύθυνση – ν’ αρχίσει από την κεντρική Διοίκηση.

Πρέπει να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός με βάση την διοικητική επιστήμη, την κυβερνητική, την κοινωνική και οικονομική επιστήμη, μη παραβλέποντας την ιστορία και την λαογραφία ακόμη, και τέλος στο μεταβατικό στάδιο, την υπάρχουσα πραγματικότητα. Χωρίς κομματικές βραχυχρόνιες σκοπιμότητες και πελατειακές ελαστικότητες.

Και βέβαια, κύριε Παυλόπουλε, η στοιχειώδης Διοικητική Μεταρρύθμιση πρέπει ν’ αρχίσει από το Υπουργείο σας και τα άλλα Υπουργεία και Γραμματείες, όπως αυτή του Τύπου, καθώς και τις Νομαρχίες και τους Δήμους.

Ξεκάθαρα και σας το ‘χουμε ξαναγράψει:

Δεν νοείται ανωτέρα υπάλληλος, δήμου την Ν.Α. Ανατολικής Αττικής να λέει ότι ο Δήμος της υπάγεται «… στο Νομό Αττικής, με πρωτεύουσα την Αθήνα».

Μπορούν να μας πουν όλοι αυτοί που ασκούν δημόσια διοίκηση και λένε αυτές τις ανοησίες, ποιος είναι ο Νομάρχης του Νομού Αττικής;

Από τέτοιες «παρερμηνείες» παράγονται διοικητικές υποχρεώσεις και αντίστοιχα δικαιώματα. Δεν είναι «θεωρητικό» το θέμα.

Ευτυχώς, για να είμαστε δίκαιοι το Υπουργείο Εσωτερικών, στην ιστοσελίδα του διαχωρίζει την περιφέρεια Αττικής, στις τέσσερις Νομαρχίες που ορίζει ο Νόμος, δηλαδή των Αθηνών, του Πειραιά, της Δυτικής Αττικής και της Ανατολικής Αττικής, αναγράφοντας και τους Δήμους που περιλαμβάνει εκάστη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.


Ας αρχίσουμε από την αυτογνωσία και την τήρηση των νόμων.

Ας περάσουν οι υπάλληλοι από σεμινάρια δημόσιας διοίκησης.

Οι εγκύκλιοι δυστυχώς ΔΕΝ διαβάζονται και επομένως όπως και οι νόμοι εφαρμόζονται κατά το δοκούν αυθαιρέτως.


Μεταρρυθμιστής δεν μπορεί να γίνει καθένας.

Απορρυθμιστές πολλοί!

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 431 guests και κανένα μέλος