Αυτή η ζέστη,  με το εκνευριστικά ανεβασμένο θερμόμετρο, δεν δίνει χώρο σε σοβαρά θέματα. Οι διακοπές, απαιτούν    χαλάρωση, ταυτισμένη με την ραστώνη και ανεμελιά του θέρους -όταν βέβαια μπορείς να την έχεις...

 

Ησιόδεια  Αφροδίτη  και Έρωτας


“Ελάφι, μη θες να δεις / στα μάτια το λιοντάρι εσύ, / γιατί ακριβά θα το πληρώσεις “           Κυδίας


Αυτή η ζέστη,  με το εκνευριστικά ανεβασμένο θερμόμετρο, δεν δίνει χώρο σε σοβαρά θέματα. Οι διακοπές, απαιτούν    χαλάρωση, ταυτισμένη με την ραστώνη και ανεμελιά του θέρους -όταν βέβαια μπορείς να την έχεις.

 Η καθιερωμένη πια αλλαγή ζωής  και περιβάλλοντος, γεννούν επιθυμίες καινούριες, αλλά και αναζωπυρώνουν τις παλιές,  που παλεύουν  στο χρόνο για μια επιβίωση. Ίσως και για μια νοσταλγική ανανέωση, κάτω από τον καυτερό ήλιο και τη δροσερή θάλασσα του ελληνικού νησιού, του οποιουδήποτε, γιατί όλα τα νησιά είναι ερωτικά και προκαλούν ερωτισμό και αναζωογόνηση.  Και αυτό το καταφέρνει  στις διακοπές  ο έρωτας, που δρά σαν ενδόμυχη κινητήρια επιδίωξη  για  όλες τις ηλικίες. Ο έρωτας,  που για την Αρχαία Ελλάδα, ήταν η  γενική κεντρική δημιουργική δύναμη των πάντων.

Στην Εβραική Γένεση, ο Θεός δημιουργεί. Για την Αρχαία Ελλάδα όμως, η δημιουργική δύναμη είναι διαφορετική: Δημιουργεί ο Έρωτας.

Και  αυτοί οι σοφοί δεν φαίνεται να έχουν πέσει έξω. Η έλξη, η αντίθεση το πάντρεμα των πάντων,  είναι το απαιτητό επιδιωκόμενο, για τη  φυσική δημιουργία πραγματικά και μεταφορικά.

Στη Θεογονία του ο Ησίοδος,  μας λέει ότι πρώτα γεννήθηκε  το Χάος,  ύστερα η πλατύστερνη Γή  και μαζί, πρώτος στους πρώτους και ο  Έρωτας.

Σε αυτό το περίφημο  κοσμογονικό ποίημα, που από το Χάος γεννιέται  το Έρεβος και η μαύρη Νύχτα και σε συνέχεια από αυτά η Ημέρα και ο Αιθέρας.

Απο τη Γή  γεννιέται ο Ουρανός και από το αιμομικτικό μπέρδεμα των δύο, ο Κρόνος, ο δολοπλόκος, ο “δεινότατος των παίδων’’ καί μια σειρά άλλοι.

Κινητήρια δύναμη, σε όλη αυτή τη διαδικασία, είναι ο Έρωτας. Το “γίγνεσθαι” εδώ είναι αιώνιο. Δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος. Είναι χωρίς όρια. Από αυτό η υπερτάτη άγνωστη αρχή, φθάνει στην εσωτερική απελευθέρωση του κόσμου. 

 Όσοι γεννήθηκαν απ΄εδώ και πέρα, ήταν από τον γονιό τον Ουρανό  και ήταν από αυτόν μισητοί, ευθύς εξ αρχής (σφετέρω  δήχθοντο εξ άρχής).  Γι΄ αυτό και μόλις γεννιόταν, ένα νέο παιδί, το άρπαζε ο πατέρας Ουρανός και το έθαβε ζωντανό. Κλάμα  και στενοχώρια η χαροκαμένη μάνα η Γή, τόσο, που  σκαρφίστηκε ένα φονικό τέχνασμα, τέτοιο αποτρόπαιο, που έμοιαζε σαν από σημερινό σήριαλ: Έπεισε τον Κρόνο να παρέμβει, μυστικά, αιφνιδιαστικά και δραστικά. Με εντολή της, τη στιγμή της επόμενης γενετήσιας συνεύρεσης, με τον παγοκόφτη, λάθος, με το κοφτερό δρεπάνι, που του έδωσε η ίδια, να αποκόψει τους όρχεις του Ουρανού – πατέρα, τα “μήδεα”, όπως τα λέγανε τότε και ότι άλλο προλάβαινε.

Έτσι και έγινε. Σβέλτος και φιλόδοξος το παλιόπαιδο ο Κρόνος,  χωρίς να το πολυσκεφτεί, μα και χωρίς αιδώ και σεβασμό,  προβαίνει στη δολερή πράξη και ακρωτηριάζει, αυτό που λένε στη λαική διάλεκτο, την “οικογένεια” του γεννήτορα.

Αίματα στάζουν και βρέχουν τη μάνα Γή . Ακόμα κρατά στα τρεμάμενα χέρια του ο Κρόνος, το πατρικό απόκομμα.  (Εδώ  μακριά από πολιτικές ομοιότητες). Αηδιασμένος ή συγκλονισμένος, γιατί και στα κακά παιδιά  κάποτε γεννώνται  και τύψεις ή γιατί ήθελε να αποκρύψει το πατρικό του έγκλημα, πετά στα βράχια το κοφτερόδοντο δρεπάνι, το καρχαρόδοντο όπως περιγράφει ο Ησίοδος  και  εξακοντίζει στη θάλασσα τα “μήδεα”, που με ελαφρά πηδηματάκια σαν ελαφροπετρούλες, απομακρύνονται   και  επιπλέουν στον αφρό της θάλασσας.

Από τα αίματα που έπεσαν στη Γή, γεννήθηκαν οι Γίγαντες μα και οι νύμφες οι Μελιάδες. Τα “μήδεα” τώρα, ταξιδεύουν με το  κύμα.  Συμβολικά ταξιδεύουν επί εννέα μήνες και μέσα στα κύματα και στον αφρό τους κυοφορείται  η Αφροδίτη (Αφρογένεα γι΄ αυτό την είπαν).

Ο ευνουχισμός έγινε κάπου στην Αχαΐα. Το πεταγμένο φονικό όργανο, εκεί στο ακρωτήριο που έπεσε,  έδωσε το όνομα του:  και το είπαν από τότε “Δρέπανο”. Τα “μήδεα” περνούν στο Ιόνιο, έρχονται στη  Μεσόγειο, γυρνάν και περνούν από τα Κύθηρα, δεν σταματούν όμως εκεί. (βαφτίζεται όμως η Αφροδίτη και Κυθέρεια). Φτάνουν στη Κύπρο όπου και τελικά  η Κυπρογένητη  Αφροδίτη γεννιέται. (Η Κυπρογενέα είναι τώρα). Την λένε και “Φιλομειδή”,  δηλαδή που αγαπά το χαμόγελο, παρ΄ όλο που άλλοι,  πιο έμπειροι της  ζωής και της Ελληνικής Γραμματείας την γράφουν Φιλομηδή από τα “μήδεα” που λένε, γιατί όπως πάλι εκείνοι λένε, αυτό της ταιριάζει περισσότερο.

Λένε και  άλλα πάνω στο όνομα της οι αντιρρησίες και ανιχνευτές των απόκρυφων γραφών. Λένε  ότι δεν βγήκε από τα κύματα  γιατί τότε ο Ησίοδος θα την ονομάτιζε Αφροδ-ύ-τη αναδυομένη δηλαδή  από τον αφρό. (από το ρήμα  αναδύομαι – καταδύομαι). Την ονομάτισε όμως Αφροδ-ί- τη,  που έχει το δεύτερο συνθετικό από  το ρήμα “δίω” δηλαδή,  φεύγω γρήγορα, φεύγω τρέχοντας. Σχετικά ο Πλάτων στον “Κρατύλο” του  στο 406 c απόσπασμα σχολιάζει «Περί δε  της Αφροδίτης ούκ  άξιον  Ησιόδω  αντιλέγειν,  αλλά συγχωρείν ότι δια την εκ του αφρού  γένεσιν “Αφροδίτη”  εκλήθη». Δηλαδή δεν αξίζει να υποστηρίξει κανείς αυτά που λέει ο Ησίοδος ότι δήθεν η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό και για αυτό την είπαν έτσι. Το μόνο που πρέπει είναι να τον συγχωρέσομε για το λάθος του.  

Και ο Έρωτας;  Εκεί στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, η Διοτίμα τονίζει σε ελεύθερη μετάφραση,  ότι ο  «Έρωτας είναι ποίηση», θεωρώντας ότι η ποίηση, είναι μια γενική έννοια. Μια γενική έννοια, «που περνά από την  ανυπαρξία, στην  ύπαρξη».  Σε άλλο σημείο στο ”Συμπόσιο”  λέγεται ότι «ο Έρωτας κυνηγά το ωραίο και το αγαθό». Μήπως κυνηγά αυτά γιατί ουσιαστικά τα στερείται; Ιστορικά καταγράφεται ότι είναι εκ γενετής φτωχός, σαν γιος της Πενίας. Μήπως είναι και άσχημος αλλά και κακός; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο τι του βρήκε η Αφροδίτη και έγινε ταιριαστό ζευγάρι με αυτόν; Ένας θεός ξέρει. Όμως η σύγχρονη Αφροδίτη ίσως να ξέρει περισσότερα, γι’ αυτό όπου βρίσκει φτωχό και χωρίς “Επώνυμο”, φοβάται και “δίει” ήγουν φεύγει κατατρομαγμένη. Αυτό ασφαλώς το είχανε προβλέψει οι Αρχαίοι όταν την διέκριναν σε “Ουράνια”, λάτρη του ιδανικού πλατωνικού έρωτα, και “Πάνδημη”, δηλαδή, αυτή που λέμε της σάρκας και του συμφέροντος, της επί πληρωμή και ταιριαστής με τον αγοραίο έρωτα.


1 ) Πλάτωνος “Συμπόσιο”  Εκδ.Εστίας. 2000

2)  Ησίοδος ΄΄Έργα και Ημέρες .Θεογονία.΄΄ Εκδ.Ζήτρος.2001

3) Ελλήνων Χρονολόγιον 2007, Ο “Ερως στην Αρχαία Ελλάδα” Εκδ.Γεωργιάδης 

4) Ζαν Μαρκάντε. “Οι Έλληνες” (Ο έρωτας στην τέχνη) Εκδ. Διαχρονική.

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 127 guests και κανένα μέλος