...Στα δύσκολα κρινόμαστε

Ο δεκαεξάχρονος Γεωργιανός έδειχνε να βρίσκεται στον κόσμο του, έτσι όπως τριγυρνούσε άσκοπα στο προαύλιο του Γυμνασίου. Μέσα συνεδρίαζε η μεικτή επιτροπή σοφών αποτελούμενη από καθηγητές και μέλη του συλλόγου γονέων. Θα αποφάσιζαν για την τύχη του ταραξία. Γιατί ο μικρός Γεωργιανός είναι ταραξίας. Δεν μπαίνει εδώ και καιρό στην τάξη, αφού έχει μείνει τρία χρόνια στην πρώτη Γυμνασίου και την έχει βαρεθεί, πειράζει τ’ άλλα παιδιά και άλλα.

Η απόφαση ήταν καταδικαστική. Το “ερίφιο” έπρεπε ν’ αλλάξει “σχολικό περιβάλλον”, με την κομψευόμενη έκφραση.

Τρία χρόνια στην ίδια τάξη, τρία χαμένα χρόνια στην πιο τρυφερή ηλικία από τα δώδεκά του. Τρία χρόνια δεν βρέθηκε ένας καθηγητής  να πλησιάσει αυτό το παιδί,  σαν φίλος, σαν πατέρας ή μάνα, να καλοπιάσει το αγρίμι, να το ημερέψει.

Στην τάξη μέσα - και κατόπιν οδηγιών του Υπουργείου - βγάζουν λόγους για να καταπολεμήσουν τον υποτιθέμενο ρατσισμό των Ελλήνων, μόνο στα λόγια.

Θ’ αλλάξει «σχολικό περιβάλλον» ο μικρός Γεωργιανός. Και στο νέο του σχολείο θα φτάσει πριν από αυτόν ο φάκελλός του· έτσι οι καθηγητές θα τον περιμένουν στη ...γωνία. Ο ίδιος έξω από τα νερά του θα γίνει ακόμα πιο σκληρός, πιο επιθετικός, πιο αρνητικός.

Οι ...ιεροεξεταστές ίσως δεν κατάλαβαν ότι με την απόφασή τους άνοιξαν την πόρτα για το αναμορφωτήριο με τη γνωστή συνέχεια και τη μοιραία κατάληξη.

 Ο δάσκαλος κι η δασκάλα, πρέπει νά ‘ναι δεύτερος πατέρας και μάνα για τους μαθητές. Κι ένας σωστός γονιός δεν διώχνει ποτέ το παιδί του. Ο μικρός αντάρτης κατεβάζει το κεφάλι και σ’ ακούει όταν του μιλάς σωστά. Και σ’ απαντά με σεβασμό όταν τον ρωτάς. Μέσα από την κρούστα, υπάρχει ευαισθησία.

Μήπως δεν του μίλησαν ποτέ σωστά.  Μήπως βρέθηκε μπροστά στο “δε βαριέσαι” κάποιου “επαγγελματία” εκπαιδευτικού. Κανείς προφανώς δεν  χάλασε τη ζαχαρένια του. Αλλά ο δάσκαλος πρέπει να τη χαλάει τη ζαχαρένια του αλλιώς δεν κάνει για δάσκαλος. Παιδαγωγός και θεράπων ψυχών πρέπει νά ‘ναι πρωτίστως κι ύστερα μεταλαμπαδευτής γνώσεων.

Ας τον άφηναν τον μικρό, έστω να τριγυρνά ασκόπως στο προαύλιο. Γιατί τώρα κινδυνεύει να τριγυρνά σκοπίμως κάπου αλλού και να καταλήξει στο μεγάλο σχολείο που λέγεται «στενή». Και κύριοι και απόλυτα υπεύθυνοι θα είναι αυτοί που τον οδήγησαν εκεί, με τον υπερβάλλοντα τυπολατρικό ζήλο.

    Η αδυναμία του κράτους να  αντιμετωπίσει τα ευαίσθητα προβλήματα που δημιουργούνται από τους μετανάστες και που οι ίδιοι βιώνουν,   δεν είναι πρόβλημα του μικρού Γεωργιανού. Εφόσον άνοιξε τα σύνορά του και τους δέχθηκε, ανάλαβε και την υποχρέωση απέναντί τους.

Όταν πήγαν οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, τα παιδιά τους παρακολούθησαν υποχρεωτικά μαθήματα σε σχολεία προπαρασκευής και ύστερα κάθησαν στα ίδια θρανία με τα Γερμανάκια.

Ο πατέρας του μικρού Γεωργιανού δουλεύει σαν το σκυλί σε βενζινάδικο για να τον αναθρέψει και μάλιστα χωρίς την παρουσία της μάνας. Γέρασε σε μια στιγμή, όταν τον φώναξαν να του ανακοινώσουν την απόφαση που πήραν οι “ιεροεξεταστές” για το παιδί του.

Το Γυμνάσιο συστεγάζεται με το Δημοτικό. Εδώ και χρόνια μιά Δασκάλα κάθεται μιά και δυό ώρες μετά το σχόλασμα και παραδίδει αμισθί ενισχυτική διδασκαλία σε αλλοδαπούς μαθητές. Το αλάτι της γης. Η άλλη όψη του Έλληνα δασκάλου. Του κακοπληρωμένου και συνειδητά υποβαθμισμένου παμμέγιστου στυλοβάτη της κοινωνίας και του Έθνους μας.

Το περιστατικό συνέβη σε σχολείο νοτίου, ειδυλλιακού και πανάκριβου προαστείου. Με πάμφθηνες όπως αποδεικνύεται ευαισθησίες, της οκάς.

Εμείς δεν δημοσιοποιούμε αυτή την ώρα το Σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, αλλά και το Σύλλογο που συμμετείχε. Αντίθετα θα δώσουμε μιάν ευκαιρία να το ξανασκεφθούν και να επανορθώσουν το έγκλημα που διέπραξαν, απέναντι σε ένα παιδί και έναν αυριανό προβληματικό πολίτη.

Αλλως θα τους παραδώσουμε στην κρίση των πολιτών.