Στις 23-6-2011 δημοσίευσα στον "Αδέσμευτο Τύπο" του Δημήτρη Ρίζου ένα άρθρο με τίτλο "Η ιδεολογία της κρίσης - ένοχος ο νεοφιλελευθερισμός", εξηγώντας ότι η παγκόσμια οικονομική δυσπραγία έχει ιδεολογικό υπόβαθρο, γιατί η καπιταλιστική Δύση αφέθηκε να περάσει από το λαϊκό φιλελευθερισμό σε έναν αδηφάγο και αδιέξοδο νεοφιλελευθερισμό, που έχει τα χαρακτηριστικά της "φούσκας".

Στις 12-2-2012 ο Στέφανος Μάνος, που υποτίθεται ότι υπήρξε ο κατ΄ εξοχήν θεωρητικός του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα (μαζί με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο), έκανε την ακόλουθη λακωνική δήλωση: «Κάθε διάταξη νόμου, που κατοχυρώνει τον άκοπο πλουτισμό, πρέπει να καταργηθεί. Αυτή είναι η σπουδαιότερη μεταρρύθμιση». Το απόφθεγμα αυτό ενός ευφυούς και πολύπειρου πολιτικού (που δεν είναι αριστερός και προκατειλημμένος) περικλείει σε ελάχιστες λέξεις την ουσία του προβλήματος και τη λύση του ταυτόχρονα!

Η κρίση δεν είναι κρίση της Ελλάδας, ούτε της Ευρώπης' είναι κρίση της Δύσης. Δομικό στοιχείο της κρίσης είναι η αντιπαλότητα χρηματιστών και παραγωγών. Οι σύγχρονοι νεοφιλελεύθεροι θεσμοί καταπιέζουν την παραγωγική οικονομία (βιομηχανία, κατασκευές, γεωργία, τουρισμό, μεταφορές κλπ.) και ευνοούν προνομιακά την άυλη οικονομία (χρηματιστηριακά, τράπεζες, τζόγο, αεριτζήδες, golden-boys, funds κλπ.). Αντί οι κυβερνήσεις, που υποτίθεται πως νοιάζονται για το συμφέρον των λαών τους (εντολέων τους), να στηρίζουν θεσμικά την ανάπτυξη και την απασχόληση μέσω παραγωγικών δραστηριοτήτων, αυτές ευνοούν σκανδαλωδώς την κερδοσκοπία και την τοκογλυφία του άυλου κεφαλαίου, του οποίου έχουν καταντήσει "έμμισθες υπηρέτριες"!

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, με αυτή τη στείρα νεοφιλελεύθερη πρακτική, η οικονομική μηχανή «μπούκωσε», γιατί μετά τον κόσμο της παραγωγής, μπλόκαρε τελικά και ο (υπαίτιος) κόσμος του χρήματος. Ενώ τα κράτη και οι επιχειρήσεις στραγγαλίζονται από την έλλειψη ρευστότητας, συμβαίνει το οξύμωρο, η παγκόσμια αγορά να κατακλύζεται ταυτόχρονα από πλήθος «funds» που αναζητούν εναγωνίως τρόπο επένδυσης και απόδοσης των τεράστιων στάσιμων κεφαλαίων τους! Έτσι, η νεοφιλελεύθερη αλαζονεία του τοκογλυφικού κεφαλαίου, το οδήγησε να πριονίσει το παραγωγικό κλαδί επάνω στο οποίο στηριζόταν. Το παγκόσμιο «καζίνο» του νεοφιλελευθερισμού έπαθε black-out!

Πριν λοιπόν από το επερχόμενο βέβαιο κραχ και πριν οι λαοί πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους στήνοντας γκιλοτίνες για τους πολιτικούς/μπάτλερ και για τους κεφαλαιοκράτες/ζόμπι, πρέπει άμεσα οι «G-8» ή οι «G-20» να εκδώσουν μια διεθνή οδηγία που να αποκαθιστά παγκοσμίως τη φορολογική δικαιοσύνη, υποχρεώνοντας τα Κράτη (όχι νομικά, αλλά με την απειλή «εμπάργκο») στη θέσπιση τριπλάσιου συντελεστή φορολογίας επί των κερδών της χάρτινης οικονομίας σε σχέση με τα κέρδη της παραγωγικής πλευράς.

Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του δημιουργικού και νοικοκύρη επενδυτή, που όταν βάζει και παίρνει χρήμα, μεσολαβεί ανάμεσα κάποια σημαντική υπηρεσία προς την κοινωνία, και του τυχοδιώκτη και κερδοσκόπου τζογαδόρου, που βάζει και παίρνει χρήμα άκοπα, χωρίς να εξυπηρετήσει καμιά κοινωνική ανάγκη. Ο πρώτος είναι χρειαζούμενος στο κοινωνικό σύστημα, ο δεύτερος του είναι βάρος. Και είναι εξοργιστικά άδικο και αποτρεπτικό για τον πρώτο να έχει δυσμενέστερη ή ακόμα και ίση φορολογική μεταχείριση, σε σχέση με τον δεύτερο! Κάτι τέτοιο ψέλλισε δειλά-δειλά, πριν λίγους μήνες, ο κ. Σαρκοζί προς την κα Μέρκελ, αλλά η «Ιέρεια» του νεοφιλελευθερισμού «εκώφευσεν».

Ανεξάρτητα από το τι θα αποφασίσουν οι Μεγάλοι, τούτη τη μαύρη ώρα, η πρόταση Μάνου για φρένο στον άκοπο πλουτισμό, είναι μονόδρομος για τη δύσμοιρη Χώρα μας. Είναι η κεντρική «κλειδαριά» για την πολυπόθητη ανάπτυξη και απασχόληση, που θα αναστρέψει το ζοφερό κλίμα και θα ενθαρρύνει τον κόσμο της εργασίας. Είναι ο μόνος τρόπος ώστε να σταματήσουν οι «χρηματολάγνοι» να πίνουν το αίμα των δημιουργών και να αυγατίζουν τα αγαθά τους με πανάκριβο αντίτιμο την ύφεση και την ανεργία. Είναι και το δελεαστικότερο κίνητρο, ώστε να πάψουν οι δημιουργοί να μεταφέρουν τις παραγωγικές μονάδες τους στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες.

Κι ας μην αντιτείνουν κάποιοι, με κροκοδείλιους οδυρμούς, ότι τάχα κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε νέα δραπέτευση κεφαλαίων γιατί, πρώτον, τώρα πια όλοι ξέρουν πως όπου και να μεταφέρουν τα χρήματά τους, αυτά θα περιμένουν παγωμένα στην ουρά των funds (για αποδόσεις που δεν θα έρθουν ποτέ) ή θα επενδυθούν σε αμφίβολα ομόλογα (με κίνδυνο «κουρέματος» αλα Ελληνικά) και, δεύτερον, μας είναι το ίδιο άχρηστα τα χρήματα που είναι εδώ, αλλά έξω από τη διαδικασία παραγωγής, με τα φευγάτα.

Μ΄ αυτές λοιπόν τις σκέψεις και εν όψει εκλογών, επιβάλλεται τα Ελληνικά Κόμματα να συμφωνήσουν σε μία και μόνη διακομματική προγραμματική δέσμευση: στο να επιβάλουν άμεσα σταθερό και ενιαίο συντελεστή φορολογίας 15 % για τις κάθε είδους παραγωγικές δραστηριότητες και 50 % για εκείνες του άκοπου πλουτισμού (οι αριθμοί συζητούνται).

Κι αν δεν συμφωνήσουν, ας προτιμήσουμε τον πολιτικό σχηματισμό που θα προτάξει προγραμματικά αυτή την εξαγγελία, απερίφραστα και δεσμευτικά. Θα έχουμε προσφέρει ως πολίτες τη μεγαλύτερη δυνατή υπηρεσία στη χειμαζόμενη Πατρίδα μας και, ιδίως, στην εργατική τάξη της.