Λέγεται ότι όταν πέσει το δέντρο,  όποιος θέλει έρχεται και το κόβει για ξύλα. «Δρυός πεσούσης, πάς ανήρ ξυλεύεται» έλεγαν  αυτοί οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Έτσι η Ελλάδα μόλις κατακτήθηκε από τους Τούρκους έγινε ξέφραγο αμπέλι. Από κάθε  γωνιά  οι ξένοι  αρχαιοκάπηλοι...

“Και θυμώντας τα να κλαίς”

 «Αρπάξτε και ότι μπορέσετε να πάρετε. Μη παραλείψετε  να λεηλατήσετε  την Αθήνα και τα περίχωρά της. Πάρετε ότι υπάρχει  και ό,τι βρείτε. Μη λυπηθείτε ούτε ζωντανούς ούτε νεκρούς!» κόμης ChoiseulGouffier. Λέγεται ότι όταν πέσει το δέντρο,  όποιος θέλει έρχεται και το κόβει για ξύλα. «Δρυός πεσούσης, πάς ανήρ ξυλεύεται» έλεγαν  αυτοί οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Έτσι η Ελλάδα μόλις κατακτήθηκε από τους Τούρκους έγινε ξέφραγο αμπέλι. Από κάθε  γωνιά  οι ξένοι  αρχαιοκάπηλοι, έτρεχαν να την λεηλατήσουν.  Αυτοί δεν είχαν  καμιά σχέση με τους αρχαιολόγους επιστήμονες,   που τηρούν κανόνες  και δίνουν τον πρέποντα σεβασμό στα ευρήματα. Αυτή η λεηλασία των αρχαίων  ελληνικών χώρων,  είχε αρχίσει από παλιά. Από τους πρώτους  ο Νέρων,   είχε αρπάξει 500 αγάλματα από τους Δελφούς. Αλλά η κορύφωση της λεηλασίας  έφτασε στα πρώτα χρόνια του περασμένου  αιώνα.  Παρ΄όλο που οι Τούρκοι, με ένα  φιρμάνι είχαν απαγορεύσει την εξαγωγή  των αρχαίων  ευρημάτων από την Ελλάδα, γιατί τα θεωρούσαν κτήμα  και ιδιοκτησία του Οθωμανικού κράτους.Σ’ αυτό το παιχνίδι, δεν ήταν αμέτοχοι και οι ντόπιοι κάτοικοι. Οι Έλληνες κατατρεγμένοι και υποδουλωμένοι, κάτω από  ένα αγροίκο κατακτητή, έμειναν τόσα χρόνια και αιώνες στο πνευματικό σκοτάδι, αφού δεν είχαν από κάποιον να πάρουν κάτι το υψηλό για να το αφομοιώσουν. Και εκεί στα αρχαία ευρήματα,  κατέφευγαν για το απαραίτητο συμπλήρωμα του καθημερινού σιτηρεσίου... Άλλωστε και από θρησκευτικής πλευράς,  τα αρχαία αγάλματα εθεωρούντο ειδωλολατρικά και άχρηστα. Κατάλληλα μόνο σαν οικοδομικά υλικά ευκαιρίας. Οι  ξένοι όμως, οι “πολιτισμένοι” ήξεραν και πολύ καλά μάλιστα.   Στα τέλη Φεβρουαρίου  του 1820, ένας γεωργός της Μήλου ο Δημήτρης Κεντρωτής (κατά την Βracken κάποιος γεωργός) σκάβοντας στο χωράφι του κοντά στο τελείωμα του οικισμού  της αρχαίας πόλης της Μήλου  βρήκε δύο αγάλματα του Ερμή και το άγαλμα της Αφροδίτης σπασμένο στα δύο. Και αρχίζει η αλυσίδα. Ο υποπρόξενος  της Γαλλίας στη Μήλο, ο  Λουδοβίκος Μπρεστ, μόλις πληροφορήθηκε  την ανακάλυψη του αγάλματος ειδοποίησε τους  Dumont Urvil και Matterer,   υποπλοιάρχους του Βασιλικού ναυτικού, στο πλοίο ΄΄Chevrette΄΄  και τους ανέθεσε να διερευνήσουν την υπόθεση.  Συντάσσεται μια   έκθεση  περιγραφής του αγάλματος. Πληροφορείται τα καθέκαστα  ο  Γάλλος πρέσβης  στην Κωνσταντινούπολη, μαρκήσιος de Riviere  και στέλνει τον γραμματέα της πρεσβείας κόμητα de  Marcellus,  στη Μήλο με την εντολή πάση θυσία να αρπάξει το άγαλμα. Από εδώ και πέρα η εξέλιξη στην ιστορική πληροφορία ποικίλλει. Πάντως φαίνεται από πολλές γραπτές  περιγραφές πως κάπως  έτσι  κωμικοτραγικά προχωρεί η υπόθεση. Ο Μαρκέλλος, φτάνει στη Μήλο στις 23 Μαϊου του έτους 1820. Εκεί όμως μαθαίνει πως το άγαλμα  έχει ήδη πωληθεί   από τον χωρικό Κεντρωτή και το έχει αγοράσει ο ιερέας Οικονόμος Βεργής με σκοπό να το αποστείλει στον μέγα Δραγουμάνο του Οθωμανικού στόλου Νικόλαο Μουρούζη  φαναριώτικης καταγωγής, για να κερδίσει την εύνοιά του. Ακόμη ότι το εύρημα,  έχει φορτωθεί σε γαλαξειδιώτικο  καράβι  που είναι έτοιμο για αναχώρηση. Σύμφωνος για την πράξη αυτή ήταν και ο δημογέροντας Ιάκωβος Ταταράκης.  Τότε ο Μαρκέλλος εξοπλίζει λέμβους τρεις,  φτάνει στο καράβι, απειλεί και πιάνεται στα χέρια  με τον ιερέα. Σε μια αναφορά   του Ταταράκη, κατατίθεται ότι ο Μαρκέλλος, χαστούκισε τον ιερέα ενώ ο Μπρεστ παρών  κράδαινε το  ξίφος του και κινούσε απειλητικά μια μαγκούρα στον αέρα. Τότε ο πλοίαρχος του γαλαξειδιώτικου πλοίου,   προ των πρωτοφανών επεισοδίων και  φοβούμενος “ρεσάλτο” κατάληψης  από τους Γάλλους  ναύτες αναγκάζεται να υψώσει Τουρκική σημαία και να παρατάξει τους άνδρες του σε τάξη μάχης. Οι Γάλλοι καταλαβαίνουν  το άτοπο της πράξης τους και υποχωρούν. Και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις  μεταξύ  φαναριωτών εκπροσώπων των Τούρκων και Γάλλων. Οπότε πείθουν (δια των όπλων) οι Γάλλοι ότι για το καλό του αγάλματος και για το καλό της ανθρωπότητος(!), το άγαλμα πρέπει να μεταφερθεί στο Παρίσι όπου εκεί έχουν τα μέσα για αποκατάσταση. Και να το πρακτικό που  συντάχτηκε: «Οι προύχοντες της Μήλου Ιάκωβος Ταταράκης καγκελάριος, ο Λουδοβίκος Μπρεστ υποπρόξενος της Γαλλίας και ο Πετρος Ταταράκης, ο Άγιος  Οικονόμος Αρμένιος και ο αρχιμανδρίτης Μηκέλης, οι τρεις  τελευταίοι ομολογούσιν ότι έλαβον  μετρητά παρά του εκλαμπροτάτου Κόνσολα Λουδοβίκου Μπρεστ διαταγή και δια λογαριασμόν της Α.Ε. του Μαρκ  ντε Ριβιέρ διαμένοντος εν Παρισίοις, πρώην πρεσβευτού της Γαλλίας εν Κων/πόλει,  το ποσόν   των τουρκικών  γροσίων  7218 αναγκασθέντες να πληρώσουν εις τον δραγουμάνον του Οθωμανικού στόλου Βειζαδέ Νικολ. Μουρούζη υπό το πρόσχημα ότι συνήνεσαν να δώσωσι την συγκατάθεσιν αυτών εις τον Μαρκέλλον γραμματέα της γαλλικής πρεσβείας εν Κων/πόλει και εις τον Μπρεστ να παραλάβωσι το ευρεθέν εις την πατρίδα των άγαλμα και δια του ποσού αυτού  όπερ έλαβον, πληρώσαντες πάσας τας ζημίας άς υπέστησαν τότε, διακηρύττουσιν ότι είναι ευχαριστημένοι απέχοντες  να εγείρωσι πάσαν μέλλουσαν αξίωσιν. Υπογράφουσι: Λογοθέτης Μηκέλης Ταταράκης μάρτυςΣακελλίων Γρηγόριος μάρτυς, Ιάκωβος ΑρμένιοςΑρχιμανδρίτης Μηκέλης, έλαβον και εξοφλώ. Πέτρος Ταταράκης,  έλαβον και εξοφλώ».  Τελικά,  αυτό θα πει δικαιοσύνη και πολιτική προστάτιδων δυνάμεων, δικαιοσύνη   του ισχυροτέρου: σε κλέβω και σε βάζω να πεις και ευχαριστώ. Και δεν καταλαβαίνω γιατί από παιδί, όλο το μίσος μου έπεφτε μόνο στον κακόμοιρο  τον “Ελγίνο” με τα κλεμμένα μάρμαρά μας. γιάννης κορναράκης του μάνθου  –––––––––Βοηθήματα:

Στο Εγκ.Λεξικό Πάπυρος Λαρούς Βριτάνικα  δεν βρήκα τίποτα σχετικό! Γιατί; Μαντέψτε.

Ι.Α.Βρεττού: “Ημερολόγιον” εγκυκλοπαιδικόν.Εκδ.Ι.Δ.Κολλάρος Βιβλ.Εστίας 1911 (Από αρχεία Ανδρ.Γιαλεδάκη)

C.Ph. Bracken. “Antiquities Aquired” εκδ. David & Charles London 1975

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 342 guests και κανένα μέλος