γράφει ο Μάκης Σταύρου

Ένα κίνημα νέου τύπου για μία κοινωνία νέου τύπου.

Ένα τέτοιο μοντέλο βέβαια προϋποθέτει την ουσιαστική συμμετοχή των πολΙτών. Και στον τομέα αυτό το κίνημα των πλατειών  διαθέτει πλούσια  και υποδειγματική εμπειρία:


Η ημέρα για το μεγάλο ραντεβού  της 3ης  Σεπτέμβρη  στην Πλατεία Συντάγματος πλησιάζει και ήδη η αύρα από το άρωμα του κινήματος της  Πραγματικής Δημοκρατίας αναπτερώνει τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας ότι το φετινό φθινόπωρο και ο χειμώνας που ακολουθεί  δε θα είναι «μαύρος και άραχνος», όπως τον παρουσιάζουν οι τρομολάγνοι της κυβέρνησης και της τρόϊκας και τα παπαγαλάκια τους  στα διάφορα ΜΜΕ ( Μέσα Μαζικού Εκφοβισμού). Αντίθετα όσοι συμμετέχουμε από τον περασμένο  Μάϊο στο πρωτόγνωρο αυτό κίνημα,  πιστεύουμε ότι έχουν ήδη φανεί οι πρώτες αχτίδες της νέας άνοιξης που έρχεται. Είναι οι παρακαταθήκες που άφησαν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες που έδωσε το κίνημα των πλατειών με αποκορύφωμα τις παλλαϊκές κινητοποιήσεις και τις απεργίες του περασμένου Ιουνίου ενάντια στο μεσοπρόθεσμο, την κυβερνητική πολιτική και γενικότερα ενάντια στα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού  στη χώρα μας, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.                  

Η κρίση του  καπιταλιστικού συστήματος και το κίνημα των πλατειών

   Ένα από τα μεγάλα, ίσως το μεγαλύτερο αδιέξοδο, στο οποίο έχει φθάσει ο καπιταλισμός σήμερα  είναι ότι έχει εγκλωβίσει  την κοινωνία (πολίτες, συνδικάτα και πολιτικά  κόμματα, ακόμα και  μεγάλο μέρος της αριστεράς)  στη λογική της χωρίς όρια ανάπτυξης και του άκρατου καταναλωτισμού. Για 40 περίπου χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ο υπερκαταναλωτισμός εθεωρείτο από όλους μας στοιχείο ευημερίας και κοινωνικής καταξίωσης. Τα συνδικάτα, όπως και τα πολιτικά κόμματα υιοθετούσαν άκριτα  προτάσεις και αιτήματα για συνεχή «ανάπτυξη» και αύξηση της κατανάλωσης που στην ουσία μόνο την κερδοφορία του κεφαλαίου γιγάντωναν.
         Αντίθετα είχαν πολύ αρνητικές συνέπειες και στην κοινωνία και στο φυσικό περιβάλλον. Γιατί η πλαστή ευημερία δημιουργούσε  στρεβλή εικόνα για την ανάπτυξη, ενώ παράλληλα καλλιεργούσε στους πολίτες τον ανταγωνισμό –και όχι το συναγωνισμό- τον ατομικισμό, την επιδειξιομανία, τον εντυπωσιασμό και κυρίως την αδιαφορία για τα κοινά, αφού πίστευαν ότι  μπορούν να ζουν άνετα με ατομικές επιλογές. Έτσι η έλλειψη συμμετοχής στα  κοινά οδήγησε σε αποδυνάμωση της δημοκρατίας  παντού (και στη Βουλή, και στα συνδικάτα , και στα κόμματα –μηδέ αυτών της αριστεράς εξαιρουμένων). Το χειρότερο όμως είναι ότι  πολίτες και πολιτικοί κλεισμένοι   στο «παλάτι» της υππερκατανάλωσης, δε βλέπαμε τις ανυπολόγιστες καταστροφές  στο φυσικό περιβάλλον με την άσκοπη σπατάλη  φυσικών πόρων, ενέργειας και πρώτων υλών, καθώς και με την αλόγιστη διάνοιξη δρόμων μέχρι τις κορυφές των βουνών , για να περνούν  άνετα τα ΙΧ,  το έμβλημα του σύγχρονου καταναλωτισμού.
        Μέσα σε αυτό το σκηνικό γενικευμένης οικονομικής, κοινωνικής ,οικολογικής και πολιτικής κρίσης γεννήθηκε τον περασμένο Μάϊο το κίνημα της πλατείας Συντάγματος. Ένα κίνημα που  αμφισβήτησε ανοιχτά το μοντέλο της καπιταλιστικής υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης, που σκόπιμα συντηρούν τα κόμματα εξουσίας, απορρίπτοντας παράλληλα το  μοντέλο της  «σοσιαλιστικής» υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης , που ευαγγελίζονται αρκετά κόμματα της αριστεράς. Μέσα στις πολλές συζητήσεις που έγιναν στις πλατείες για την οικονομία, την  παραγωγή και την κατανάλωση αναζητήθηκε ένα μοντέλο εναλλακτικής οικονομίας που θα βάζει όρια στην ανάπτυξη και θα στηρίζεται κυρίως στην τοπική παραγωγή, στην αυτοδιαχείριση  και στην αλληλεγγύη ανάμεσα στους πολίτες. Ένα μοντέλο που θα παίρνει υπόψη τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και πρωταρχικά θα σέβεται το φυσικό περιβάλλον.
      Ένα τέτοιο μοντέλο βέβαια προϋποθέτει την ουσιαστική συμμετοχή των πολΙτών. Και στον τομέα αυτό το κίνημα των πλατειών  διαθέτει πλούσια  και υποδειγματική εμπειρία: και στην τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών στις συνελεύσεις, και στην αυτοοργάνωση των ομάδων εργασίας (ομάδα καθαριότητας, ομάδα υγείας, νομικής υποστήριξης, τεχνικής  υποστήριξης, πολιτικού σχεδιασμού κ.α). Επίσης αν και άπειρο σχετικά κίνημα, έδειξε μεγάλη αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα, όταν στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του περασμένου  Ιουνίου χρειάσθηκε να συγκρουσθεί με τις δυνάμεις καταστολής. Για όλους αυτούς τους λόγους το κίνημα των πλατειών αναδείχθηκε στην πράξη  σε πραγματικό κίνημα νέου τύπου που συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη παρόμοιων κινημάτων και σε άλλες  χώρες.

Με τα συνδικάτα και τα κινήματα για μια νέου τύπου κοινωνία

          Με τα πιο πάνω πραγματικά δημοκρατικά χαρακτηριστικά που κατέκτησε και εμπέδωσε το κίνημα των πλατειών καλείται πλέον να συμπαραταχθεί με τα συνδικάτα και τα υπόλοιπα κινήματα σε όλη τη χώρα με πρωταρχική επιδίωξη να λειτουργήσουν και αυτά  με όρους πραγματικής δημοκρατίας, απαλλαγμένα από ‘παραγοντισμούς’, ‘κομματικές γραμμές’, ‘μεθοδευμένες ψηφοφορίες’ και άλλα γνωστά αρνητικά φαινόμενα. Η αναγκαιότητα αυτή είναι περισσότερο επιτακτική για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες εξαιτίας και όλων αυτών και άλλων αρνητικών φαινομένων οδηγηθηκαν σε ανυποληψία και  απομαζικοποίηση
  Η συντονισμένη δράση των πλατειών με τα τοπικά κινήματα μπορεί να έχει δύο στόχους:
         Πρώτο να αποκρούσει  και να ανατρέψει τη σημερινή κυβερνητική πολιτική, για να μην εφαρμοσθεί στην πράξη  ούτε το μεσοπρόθεσμο, ούτε και οι νόμοι που ψηφίζονται για την υλοποίησή του. Ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δοθεί στον αγώνα να παραμείνουν  δημόσια υπηρεσίες και αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, οι συγκοινωνίες, η ενέργεια και φυσικά οι δημόσιες εκτάσεις.
          Δεύτερος στόχος είναι να ξεκινήσει ένας  ανοιχτός διάλογος για μια άλλη οικονομία με  παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που θα καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου. Επομένως θα πρέπει να προσδιορισθούν τα όρια της ανάπτυξης, με στόχο την κονιωνία της  «Λιτής Αφθονίας»1, όπου και οι πολίτες θα ευημερούν πραγματικά και οι φυσικοί πόροι θα αναπαράγονται ομαλά και το φυσικό περιβάλλον θα  προστατεύται αποτελεσματικά Για έναν τέτοιο προσανατολισμό  της οικονομίας είναι αναγκαία η εθνικοποίηση των τραπεζών, ώστε τα χρήματα των πολιτών να διατίθενται  για την χρηματοδότηση παραγωγικών δραστηριοτήτων με γνώμονα το κοινό συμφέρον και όχι να  υπηρετούν την κερδοσκοπική βουλιμία ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων.

―――――――
1  «Λιτή αφθονία»: Ο όρος  παρουσιάζεται από τον Ελληνα  φιλόσοφο  και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, Κορνήλιο Καστοριάδη στο εξαίρετο έργο του η “Φαντασιακή  θέσμιση της κοινωνίας”, (Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ)

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 302 guests και κανένα μέλος