Άλλωστε τα ελληνικά τυριά δεν αξίζουν. Βρωμάνε. Ενώ τα εισαγόμενα αναδίδουν εκείνο το υπέροχο άρωμα της καφρίλας και της ασχετοσύνης των Ελλήνων που τα αγοράζουν. Δώστε μας, λοιπόν ένταμ, γκούντα, έμμενταλ, ροκφόρ κι όλα εκείνα τα υπέροχα πλαστικά τυριά κι άμα είναι και «λάϊτ» ακόμα καλύτερα, να ταιριάζουν με τον «λάϊτ» εγκέφαλό μας.

Εδώ που τα λέμε είναι και καθαρά τυριά τα εισαγόμενα. Ξέρεις τι τρως. Ξέρεις τι τρώνε οι ευρωπαϊκές αγελάδες. Καθαρό φύραμα και το πεντακάθαρο, γνήσιο γκαζόν εκείνης της καταπράσινης μοναδικότητας που συναντάς στα ευρωπαϊκά λειβάδια. Ενώ εδώ τι να φάνε οι αγελάδες και τα ταλαίπωρα αιγοπρόβατά μας. Μόνο κάποιες χιλιάδες διαφορετικά είδη χόρτων, θάμνων και βοτάνων, οπότε μπερδεύεται και το γάλα που βγάζουν, έτσι που να μην έχουν τα τυριά μας εκείνη την σταθερή γεύση τυρόμορφης πλαστελίνης που γοητεύει την Στέλλα και τον Μιχάλη όταν στέκονται μπροστά στην βιτρίνα με τα τυριά και παραγγέλνουν με πολύ στυλ «γκούντα Ολλανδίας, παρακαλώ», αφού και στο χωριό τους τέτοιο έτρωγαν και με τέτοιο μεγάλωσαν.

Έπειτα σ’ ένα καθωσπγέπει σπίτι δεν είναι πγέπον να βγωμάει τυγίλα. Είναι τγομεγό. Και δυστυχώς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα ελληνικά τυριά ...μυρίζουν τυρί. Ω ναι! Άσε πια εκείνη τη φέτα. Δεν είναι μόνο που βγωμάει τυγίλα, τγέχουν κι εκείνα τα αποκγουστικά ζουμιά της, α πα πα! Τώρα πως γίνεται όταν έρχονται στην Ελλάδα ο Μαξ, η Σιμόν, ο Χανς και η Μπεάτε να τσακίζουν τη φέτα με απροκάλυπτη λιγούρα, ε αυτοί δεν ξέρουν από τυριά. Ενώ εμείς ...ξέγουμε. Γι’ αυτό και στη μακαρονάδα δεν βάζουμε ποτέ κεφαλοτύρι, κεφαλογραβιέρα, ή ξερή μυζήθρα. Αυτά τα τρώνε οι βλάχοι. Εμείς είμαστε πολιτισμένοι και χρησιμοποιούμε μόνο τριμμένο ρεγκάτο κι άμα θέλουμε να δείξουμε ακόμα πιο εκλεπτυσμένο γούστο, διαλέγουμε παρμεζάνα.

Κι ενώ σνομπάρουμε τα απείρως πιο ποιοτικά τυριά μας, που στην πλειονότητά τους παράγονται από το απαράμιλλο αιγοπρόβειο γάλα μας, συμπεριφερόμαστε οι ίδιοι ως αγέλη καταναλωτικών αιγοπροβάτων, αγόμενοι και φερόμενοι κατά τα σφυρίγματα της τηλεοπτικής διαφήμισης. Σε μία χώρα που ακόμα και στα ξερονήσια της πήζουν τυρί, καταφέραμε με τον τηλεοπτικό πιθηκισμό μας να εκτοπίσουμε τα ελληνικά τυριά στο ένα τρίτο της προθήκης των σουπερμάρκετ και να συρρικνώνεται χρόνο με τον χρόνο ο κτηνοτροφικός τομέας μας, όχι μόνο εξαιτίας της έξωθεν διατεταγμένης και συνειδητής κυβερνητικής εγκατάλειψης και υποβάθμισης, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης εθνικής καταναλωτικής συνείδησης των Ελλήνων. Συνείδηση που ο Μαξ, η Σιμόν, ο Χανς και η Μπεάτε διαθέτουν στο έπακρο.

Οι «ενταμ-όπληκτοι» συμπεριφέρονται ανάλογα σε όλο το εύρος των καταναλωτικών επιλογών τους, επιλέγοντας εισαγόμενα προϊόντα, έναντι εφάμιλλων ή και ποιοτικά ανώτερων ελληνικών. Η τραγική αυτή αυτοκτονική συμπεριφορά αγνοεί το δίδαγμα που πρόσφεραν τα συνήθη καταναλωτικά ήθη του οικονομικού μικρόκοσμου της παλιάς γειτονιάς, όπου άκουγες την κυρα-Σοφία τη μοδίστρα να λέει: «ψωνίζω από τον κυρ-Αριστείδη επειδή η γυναίκα του ράβεται σ’ εμένα». Εργαζόμενοι σε παραγωγικούς τομείς φροντίζουν εντελώς ασυνείδητα, με τις αγοραστικές προτιμήσεις τους, να κλείσουν ελληνικές παραγωγικές επιχειρήσεις και να μείνουν άνεργοι κάποιοι εν δυνάμει αγοραστές των προϊόντων που παράγονται από τις ελληνικές επιχειρήσεις, στις οποίες απασχολούνται οι ίδιοι οι συνυπεύθυνοι της δικής τους μελλοντικής και αναπόφευκτης ανεργίας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους αυτοαπασχολούμενους, που ως καταναλωτές επιλέγουν εισαγόμενα προϊόντα, μειώνοντας έτσι τον αριθμό των ίδιων των πελατών τους, αφού ο Ολλανδός τυροκόμος δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσει τις υπηρεσίες του Έλληνα υδραυλικού ή φοροτεχνικού, που αγοράζει γκούντα κι όχι κασέρι ή γραβιέρα Αμφιλοχίας, οδηγώντας στην ανεργία τους Έλληνες πελάτες του, που απασχολούνται στον κτηνοτροφικό τομέα.

Η αντίσταση σε αυτούς που επιδιώκουν να μας πάρουν την πατρίδα αντί πινακίου φακής, δεν γίνεται μόνο με συλλαλητήρια και απεργίες. Η τόνωση των ελληνικών επιχειρήσεων από εμάς τους ίδιους είναι εξίσου αποτελεσματική κι ίσως δραστικότερη μορφή αντίστασης στα μνημόνια της υποτέλειας και της εξαθλίωσής μας. Γι’ αυτό εσύ που αύριο-μεθαύριο θα πας στην διαδήλωση με το πλακάτ που θα γράφει «Ε όχι δεν πουλάμε», μάθε να σηκώνεις και στο σουπερμάρκετ το πλακάτ που θα γράφει «φέτα Καλαβρύτων, λαδοτύρι Μυτιλήνης, κασέρι Αγράφων, γραβιέρα Παραμυθιάς» και πάψε να παραμυθιάζεσαι από την τηλεόραση και να βάζεις τα δάχτυλά σου για να βγάζεις τα μάτια σου. Και που ξέρεις; Ίσως αν αποκτήσεις γούστο στα τυριά, μπορεί μιά μέρα ν’ αποκτήσεις γούστο και στους πολιτικούς που επιλέγεις και να πάψεις να ψηφίζεις μουχλιασμένα ροκφόρ και ευλύγιστα ένταμ.