“Ωραία τα λες... αλλά τί να κάναμε;”. Είναι μια φράση που έχω εισπράξει επανειλημμένα. Αν αναλύσουμε το σκεπτικό της τοποθέτησης αυτής, διαπιστώνουμε στο πρώτο μέρος τη συμφωνία όλων στις διαπιστώσεις που κατά καιρούς έχω διατυπώσει, για την οικονομία, το ασφαλιστικό και το Μνημόνιο, αλλά διαφωνία(;) ορισμένων ως προς το καταληκτικό “δια ταύτα”.

Η διαφωνία καταφανώς οφείλεται στην παραπλανητική κατατρομοκράτηση μέσω των τηλεοπτικών, κυρίως, μέσων που έχουν πρόσφορη και άμεση επίδραση στη σκέψη, στη βούληση και την τελική τοποθέτηση, παθητικής αποδοχής από τους παραλήπτες των τρομοκρατικών κυβερνητικών μηνυμάτων.

Δείχνει ακόμη έλλειψη επαρκούς πολυδιάστατης ενημέρωσης και διάθεσης ενεργητικής διερεύνησης.

Είναι βλέπεις και η βαρύτητα του “κύρους” αυτού που εκπέμπει το μήνυμα. Μέγα το τηλεοπτικό κανάλι και ο δημοσιογραφικός λαμπερός αστέρας, που παρουσιάζεται απέναντί μας στο καθιστικό μας· “μικρός”, απρόσωπος και κουραστικός ο αρθρογράφος - αναλυτής της περιφερειακής εφημερίδας.

Κατανοώ - Δυσανάλογος ο συσχετισμός στα εξωτερικά του στοιχεία. Ανιση η μάχη με άνισα όπλα.

Δεν το βάζω, όμως, κάτω γιατί έχω μαζί μου την ανιδιοτέλεια, κι όπως πιστεύω, την αλήθεια, το δίκαιο, το κοινωνικό και πατριωτικό φρόνημα. Θα πρόσθετα την επάρκεια γνώσης και την αντοχή διερεύνησης. Χωρίς έπαρση· το αφήνω στην κρίση των αναγνωστών.

Οσον αφορά το “τί να κάναμε”, το έχω απαντήσει. Τώρα μ’ απασχολεί το “τί να κάνουμε”.

Και το πρώτο βήμα είναι η συστράτευση στην Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και τους ΕΛΛΗΝΕΣ.

Σίγουρα δεν έπρεπε ν’ αποδεχθούμε αυτό το αίσχος της επιτροπείας της τρόικας και το εξευτελιστικό μνημόνιο. Θα τα ξαναπούμε.