Την διατυμπανιζόμενη «συγκρατημένη αισιοδοξία» της κυβέρνησης και των διαπλεκόμενων Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, δεν φαίνεται να την συμμερίζεται κανείς άλλος, πλην ίσως του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ με τα πολλά όμως «αν» που προϋποθέτει ως ασφάλεια της αξιοπιστίας του.

Αντιθέτως η κουρελιασμένη αξιοπιστία της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού δεν φαίνεται λόγος ικανός για να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους ο Γ. Παπανδρέου και οι υπουργοί του. Η ειλικρινέστατη, χιλιοειπωμένη δήλωση του Γ.Α.Π. «δεν μ’ ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος» έτυχε επιλεκτικής, φερέλπιδος ερμηνείας από την πλειονότητα των κατατρομοκρατημένων και απελπισμένων Ελλήνων. Ελάχιστοι ανατρίχιασαν με την απίστευτη ωμότητα της κυνικής δήλωσης και την ερμήνευσαν σωστά: «Εγώ θα φέρω σε πέρας όσα μου έχει αναθέσει η προσφιλής μου Παγκόσμια Διακυβέρνηση κι εσείς κόφτε τον λαιμό σας». Τώρα πια, μόνο ο παρηγορητικός στρουθοκαμηλισμός ενός απελπιστικά μεγάλου αριθμού Ελλήνων μπορεί να χρησιμεύσει ως μελλοντικό άλλοθι δήθεν εξαπάτησης και βραδείας αφύπνισής τους. Το που πάμε, ως κράτος και ως έθνος, δεν το βλέπουν μόνο όσοι δεν θέλουν να το δουν, ίσως διότι δεν αντέχουν στην παραμικρή αυτοκριτική και στο αναπόφευκτο αυτο-μούντζωμα.

Η αγορά, δηλαδή η οικονομία, στενάζει κάτω απ’ τον ασήκωτο βραχνά μιάς άριστα μεθοδευμένης ύφεσης. Η πυροτεχνηματική ανακοίνωση της κυβέρνησης για συνεργασία των εν Ελλάδι προνομιούχων τραπεζών στην αύξηση της ρευστότητας δεν μπορεί να ξεγελάσει ούτε τον κατέχοντα τις απλές οικονομικές γνώσεις της «κυρα Αιμιλίας», όπως έγραφε παλαιότερα στην «Εβδόμη» ο Κώστας Βενετσάνος. Πόσο μάλλον φαίνεται αδύνατο να ξεγελαστούν οι Έλληνες επιχειρηματίες που πολύ καλά γνωρίζουν ότι η δύναμη που κινεί τα πάντα στην οικονομία, είναι η ανταγωνιστική παραγωγικότητα και η αγοραστική επάρκεια των μισθωτών και συνταξιούχων, που τώρα βρίσκεται σε απελπιστική ανεπάρκεια και για την ακρίβεια πνέει τα λοίσθια.

Με πλήρη ευθύνη και γνώση του Γ. Παπανδρέου και του οικονομικού του επιτελείου η Ελλάδα έχει πέσει στην καλοστημένη παγίδα του Μνημονίου. Οι όροι που περιλαμβάνονται σε αυτό για τα μεγέθη και τον χρόνο κάλυψης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν μόνο σε σενάριο οικονομικής φαντασίας και οπωσδήποτε όχι σε μιά οικονομία βυθισμένη σε μακρόχρονη ύφεση και πλήρες επενδυτικό κενό. Από την άλλη φαίνεται εξίσου απίθανο να μπορέσει να εξασφαλίσει η χώρα μας την χρονική επιμήκυνση του μηχανισμού στήριξης. Η Γερμανία και το διευθυντήριο των Βρυξελών μας έχουν ήδη κόψει τον βήχα μιας τέτοιας ονειροπόλησης.

Πρωτοστατούντος του Γ.Α.Π. η «πονεμένη» κυβερνητική παρεούλα παρέλαβε από την προκάτοχό της τα speads των ελληνικών ομολόγων στις 160 μονάδες βάσης, με το ανάλογο επιτόκιο δανεισμού κι αφού επί μήνες ελεεινολόγησε και διέσυρε την ελληνική οικονομία ανά την υφήλιο, εκτίναξε σε δυσθεώρητα ύψη το κόστος δανεισμού μας, έκανε μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος αβάντα στους αεριτζήδες για να ευτελίσουν τα ελληνικά ομόλογα και απέρριψε τις δελεαστικότατες προτάσεις Κίνας, Ρωσίας και Εμιράτων για μακρόχρονο, χαμηλότοκο δανεισμό και επενδύσεις, ώστε η προσφυγή στο Μνημόνιο κατοχής να προβάλλεται ως μονόδρομος.

 

Ακόμα και τότε όμως δεν διαπραγματεύθηκε ως όφειλε με το αυτονόητο διαπραγματευτικό «πιστόλι στο τραπέζι» ότι μια ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα κλόνιζε ανεπανόρθωτα το ευρώ. Ποιός άλλωστε να διαπραγματευθεί; Ο εγνωσμένης απειρίας και ευπειθέστατος στα κελεύσματα της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, Γ. Παπακωνσταντίνου, εκλεκτός προσκεκλημμένος στην τελευταία της συνεδρίαση τον Ιούνιο σε προάστειο της Βαρκελώνης; Με την λογική εξαίρεση του Κώστα Καραμανλή, σκεφθείτε κάποιον από τους πρωθυπουργούς μας της μεταπολίτευσης που δεν θα διαπραγματευόταν για την ολίγιστη δυνατή ζημία μιάς τέτοιας επαχθέστατης συμφωνίας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου θα το πάλευαν το παζάρι επειδή ήταν γνωστά «σκληρά καρύδια»· ο Κώστας Μητσοτάκης και ο Κώστας Σημίτης επειδή αποδεδειγμένα φρόντιζαν για επαρκή κάλυψη των επιλογών τους. Αλλά είπαμε: Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ιδεολόγος οπαδός της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης των banksters, οπότε τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος αδιαφορεί για το πολιτικό ή το όποιο άλλο κόστος.

Ηταν άλλωστε τόσο κυνικά σαφής όταν προ ημερών δήλωνε από την μητέρα Ουάσιγκτον ότι οι δανειστές μας δεν θα πρέπει να φοβούνται, αφού η δημόσια ακίνητη περιουσία μας εκτιμάται περί τα 270 δις ευρώ!!! Ο εστί μεθερμηνευόμενον «εκποιείται Πατρίς όπως είναι επιπλωμένη, με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένη». Το 2012 λήγει το Μνημόνιο-πάρτε κι αρχίζει το Μνημόνιο-δώστε. Από που θα βρούμε για να δώσουμε τα τοκοχρεωλύσια στους δανειστές μας; Από την καταδικασμένη σε μακρόχρονη ύφεση, συρρίκνωση και μαρασμό οικονομία μας; Η από τα «πράσινα άλογα» της κυρίας Μπιρμπίλη; Της οποίας, ειρήσθω εν παρόδω, ο καπριτσωμένος, οικολογικός μαρκαδόρος σκοπεύει να εγκρίνει επενδύσεις ύψους 15 δις ευρώ από ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους σε αιολικά πάρκα το ...2012, διότι τότε λέει θα ολοκληρωθεί η χωροταξική μελέτη.

Μετά τον Ντομινίκ Στρος Καν, πρόεδρο του Δ.Ν.Τ., βγήκε τις προάλλες άλλο υψηλόβαθμο στέλεχός του και δήλωσε ότι τα μέτρα που παίρνει η ελληνική κυβέρνηση είναι ατελέσφορα, οδηγούν σε μακρόχρονη ύφεση κι ότι ούτε το Δ.Ν.Τ., ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι είχαν ζητήσει τόσο σκληρά μέτρα. Αυτό βέβαια δεν θα εμποδίσει την τρόϊκα να ζητήσει, βάσει των όρων του Μνημονίου, να πληρωθεί ο λογαριασμός σε είδος, εκπλειστηριάζοντας στην κυριολεξία ότι τους γουστάρει από την Ελλάδα. Γι’ αυτό στήθηκε το παιχνίδι κι εκεί θα καταλήξει, εκτός κι αν ο ελληνικός λαός πάρει ανάποδες στροφές, έγκαιρα.

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 198 guests και κανένα μέλος