Όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, ο Ηρόδοτος στην ‘’Ιστορία’’ του, εκτός από τους “Περσικούς Πολέμους’’ που φέρουν το κύριο βάρος του όλου έργου,  έγραψε και τις εντυπώσεις του από τα μακροχρόνια  ταξίδια,   προς βορρά  και προς νότο, όπου περιοδεύει τη  Σκυθία, Ασία, Αίγυπτο (460-444 π.Χ.).

Στις εντυπώσεις του, καταγράφει  απλές τοπικές ιστορίες που άκουσε ή είδε, έθιμα και παραδόσεις που έζησε ή έμαθε και  γενικά τα “γενόμενα εξ ανθρώπων” και λαών  που συνάντησε. Ο τρόπος της αφήγησης γίνεται συνήθως σε τρίτο  πρόσωπο, είναι ιδιαίτερα γλαφυρός, καίτοι πολλές φορές χρονολογικά  η καταγραφή των γεγονότων είναι ασύνδετη και σε ιστορική παλινδρόμηση και η αληθοφάνεια διάτρητη, γι’ αυτό και ο Θουκυδίδης και ο Πλούταρχος τον ονομάζουν  “λογοποιό”, δηλαδή παραμυθά.

Εκ των υστέρων όμως επήλθε  η αναγνώριση του κύρους και της αξίας του· έχω δε να προσθέσω, ότι αυτά που αφηγείται  και διασώζονται, δεν θα τα είχαμε μάθει ποτέ,  χωρίς τη γραφή του. Μια  γραφή που συγχρόνως έντεχνα ψυχαγωγεί τον αναγνώστη.

Ταξιδεύει στην Αίγυπτο, την περιοδεύει για  τέσσερεις μήνες, όταν η χώρα βρίσκεται κάτω από την περσική κατοχή. Με το χάρισμα του γεωγράφου και εθνογράφου,  ανακαλύπτει και θαυμάζει τα χτίσματα, την τοπογραφία τον πολιτισμό, την απόκρυφη γνώση, τον Νείλο και τους ιερείς, πάντα με πνεύμα ανθρωπολογικά εξερευνητικό, που το διοχετεύει γλαφυρά  σ’ εμάς.   Το διορατικό του μάτι, με ύφος άνετο και χαριτωμένο, απεικονίζει ιδιαιτερότητες και διαφορές. Βρίσκει το κλίμα διαφορετικό από το κλίμα της Ελλάδας. Θαυμάζει το Νείλο με τις εύφορες προσχώσεις του. Παρατηρεί ότι οι Αιγύπτιοι γράφουν αρχίζοντας από δεξιά· ότι οι γυναίκες ασχολούνται με το εμπόριο και τις  εξωτερικές δουλειές, ενώ οι άνδρες φροντίζουν το σπίτι, όπου και τις περισσότερες ώρες υφαίνουν. Τον εντυπωσιάζει όταν μαθαίνει,  ότι οι γυναίκες εκεί ουρούν όρθιες, αλλά οι άνδρες καθιστοί, ενώ χρησιμοποιούνται   ιδιαίτερες  τουαλέτες για τις προσωπικές ανάγκες τους μέσα στο σπίτι και όχι στους δρόμους και στα οικόπεδα, όπως οι Έλληνες. Η ιατρική στην Αίγυπτο, ασκείται μόνο κατά “ειδικότητες”, η δε “προληπτική ιατρική” επιβάλλει τρείς φορές τον μήνα την εκκένωση  στομάχου και του εντέρου, με τη βοήθεια λήψης εμετικών φαρμάκων και καθαρτικών κλυσμάτων. Κι αυτό  γιατί “ενοχοποιούν τις τροφές σαν προκλητική αιτία πολλών νόσων”.  Ενοχοποιούνται ακόμα και οι καιρικές μεταβολές. Τους  νεκρούς δεν τους θάβουν, ούτε τους καίνε αλλά τους ταριχεύουν. Τις όμορφες νεκρές γυναίκες μάλιστα, ιδία των επιφανών δεν τις βαλσαμώνουν αμέσως· τις αφήνουν να “σιτέψουν” και να αλλοιωθούν για τρεις τέσσερις μέρες με σκοπό να γίνουν τόσο αποτρεπτικές, ώστε να αποφύγουν τον βιασμό από  τυχόντα νεκρόφιλο ταριχευτή.

Οι Αιγύπτιοι πίστευαν στην αθανασία της ψυχής,  και ότι η ψυχή μετά από περιπέτειες μετενσάρκωσης ξαναγυρίζει στο πρωταρχικό σώμα.

Γι’ αυτό φρόντιζαν βαλσαμώνοντας το σώμα του νεκρού  να είναι πάντοτε έτοιμο για την επάνοδο της ψυχής του.

Οι βασιλιάδες προετοίμαζαν την  διατήρηση και προφύλαξη των νεκρών σωμάτων τους χτίζοντας ειδικά ογκώδη ταφικά μνημεία· “τις Πυραμίδες”.

Όταν λοιπόν ο Χέοψ (Χουφούι), ο γιός του Σνέφρου, ανέβηκε στο θρόνο  όπου και βασίλεψε 50 χρόνια,  διάλεξε ένα βραχώδες υψίπεδο, κοντά στη δυτική όχθη του  Νείλου, για να φτιάξει την ταφική  του Πυραμίδα.

Δέκα χρόνια χρειάστηκαν μόνο για να  φτιαχτεί ο δρόμος που θα μετέφερε τα υλικά και άλλα είκοσι χρόνια για να τη χτίσει. Τριάντα και πλέον χρόνια καταδυνάστευε το λαό και καταλήστευε τους ναούς, για να οικοδομήσει την μεταθανάτια στέγη του.  Ο λαός στέναζε, διαμαρτυρόταν, καθώς ολημερίς και ολονυχτίς κουβαλούσε πέτρες εξαντλημένος, αλλά ο Χέοπας αδιαφορούσε για όλα. ΄Έβλεπε μανιασμένος μόνο την τελείωση  του  σκοπού του. Τόσο, που  όταν κάποτε τέλειωσαν τα  δικά του και τα κρατικά χρήματα,  έφτασε στην “αχρειότητα” να εγκαταστήσει την ίδια του τη θυγατέρα, σε οίκο ανοχής, για  να του φέρνει χρήματα. «Ες τούτο δε ελθείν Χέοπα κακότητος, ώστε χρημάτων δεόμενον την θυγατέρα την εωυτού κατίσαντο  επ΄οικήματος, προστάξαι αργύριον οκόσον δη τι.» Ωστόσο συμπληρώνει ο Ηρόδοτος «πόσο ήταν το αντίτιμο αυτής της επίσκεψης  δεν μου το είπαν». (ου γαρ δη τούτο έλεγον).

Α βρε Ηρόδοτε. Πάντα έλεγα, ότι για όλα τα πράγματα έχεις να προτείνεις μια λύση. Μια λύση διαχρονική, που αλλοίμονο είναι η μόνη που μένει για εμάς τους μεταγενεστέρους σου.

Ισως έτσι, δια μιας “ολοκληρωμένης”  απαξάπαντος πλέον του λαού πολιτικής εκπόρνευσης, διασωθεί η Εθνική μας κυριαρχία!

Βοηθήματα

1) “Ηροδότου Ιστορίαι” εκδ. Γκοβόστη 1992.

2) Εγκ. Πάπυρος, Λαρούς,. Μπριτάνικα

3) Ιδέ   σχετικά άρθρα μου  α) ‘’Ηροδότου Ευτράπελα’’ Εφημ. ‘’Εβδόμη‘’ 18/ 9/ 2010 και  2)   ‘’Ο Ηρόδοτος δίνει την Απάντηση’’ Εφημ ‘’Αδέσμευτη Δημαρχία’’, Ιούνιος Ιούλιος 2006.