«Οι Έλληνες είναι ένας απείθαρχος λαός. Με προοπτική να τους υποτάξουμε, πρέπει να τους πλήξουμε καίρια και αποφασιστικά σε τρία σημεία:

- Στην γνώση της Ιστορίας τους και στην εξ’ αυτής προερχόμενη υπερηφάνειά τους.

- Στην γλώσσα και τον πολιτισμό τους.

- Στην θρησκεία τους».

Τις κατευθυντήριες, αυτές έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν στην Ελλάδα, εδώ και τριάντα χρόνια, γνωστοί και συγκεκριμμένοι πολιτικοί, ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε.,  δημοσιογράφοι και πνευματικοί άνθρωποι. Η πολυπληθέστερη ομάδα στους κόλπους των τελευταίων είναι καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων, που με ισχυρή έξωθεν και έσωθεν ώθηση κατελάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια τις επίμαχες έδρες ιστορίας, φιλολογίας, κοινωνιολογίας κ.λ.π. Μέχρι το 1996 «στη ζούλα», για να περάσουν μετά την άνοδο του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία σε ολομέτωπη έφοδο, με την πλήρη στήριξη των «εκσυγχρονιστών» του νεο-ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Ν.Δ. και του Συνασπισμού-ΣΥ.ΡΙΖ.Α., καταλαμβάνοντας εκτός από πανεπιστημιακές έδρες και θέσεις-κλειδιά στις διοικούσες κρατικές υπηρεσίες Παιδείας.

Στην πλειονότητά τους δηλώνουν ως ιδεολογική και κομματική κοιτίδα τους την «ανανεωτική Αριστερά», αλλά παραμένει ζητούμενο το πώς μπορεί κάποιος να δηλώνει «αριστερός», καμωμένος-κατά την λαϊκή ρήση- «απ’ του γάβρου το ζουμί και της συκιάς το γάλα». Όταν, δηλαδή, με τα όσα διατυμπανίζουν δημοσίως, εξυπηρετούν και προωθούν τα σχέδια της «Νέας Τάξεως», όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα και όταν ο κομματικός τους φορέας υπερψηφίζει την Συνθήκη του Μάαστριχτ και την 67ωρη εβδομαδιαία εργασία, για να μην πω κι άλλα, γιαλαντζί «αριστερά», πεπραγμένα και σας κουράσω.

Η περιφερόμενη στους κρατικούς και μεγάλους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά και σε εφημερίδες επιστημονική αυθεντία τους προβάλλει την κατ’ αυτούς ανάγκη επανασυγγραφής της νεο-ελληνικής Ιστορίας επί τη βάσει της παραδοχής ότι δεν είμαστε Έλληνες, ότι είμαστε ο κακός δαίμονας των άλλων βαλκανικών λαών τα τελευταία διακόσια χρόνια και ότι αφού δεν έχουμε εθνική ταυτότητα, αλλά τον κατασκευασμένο μύθο της ελληνικότητάς μας, έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα-ίσως και λιγότερα-με τους λαθρομετανάστες που κατακλύζουν ανεμπόδιστοι την Ελλάδα.

Οι «Έλληνες» αυτοί υποστηρίζουν ότι οι ενδεδυμένοι επιστημονοσύνη ισχυρισμοί τους εδράζονται σε ιστορικές πηγές. Ποιές είναι αυτές οι πηγές; Συγγράμματα των επιγόνων του ανεκδιήγητου Φαλμεράϋερ-του οποίου την θεωρία περί σλαβικής καταγωγής των νεο-Ελλήνων «έκανε με τα κρεμμυδάκια» ο Κ. Παπαρρηγόπουλος-ταξιδιωτικές ιστοριούλες Ευρωπαίων τυχοδιωκτών στην επαναστατημένη Ελλάδα, που αγόρασαν τεράστιες εκτάσεις αντί πινακίου φακής από τους αποχωρούντες Τούρκους και στη συνέχεια «κάκιωσαν» με το νεο-ιδρυθέν ελληνικό κράτος γιατί τους τις πήρε, και άλλων απίθανων που αποφάσισαν να ασχοληθούν με τους Νεοέλληνες  170 χρόνια μετά την Παλιγγενεσία μας και να γράψουν βιβλία χρηματοδοτούμενα και εκδιδόμενα από τα ανά τον κόσμο ιδρύματα του γνωστού τοις πάσι Τζορτζ Σόρος.

Αυτοί οι βγαλμένοι με καρμπόν «ιστορικοί» μας περιφρονούν ως αναξιόπιστες τις καταγεγραμμένες μαρτυρίες των αγωνιστών του ’21, αλλά και όσων Ευρωπαίων και Αμερικανών πολέμησαν στο πλευρό των προγόνων μας. Περιφρονούν επίσης τους ιστορικούς Έλληνες και ξένους της εποχής της Επανάστασης, αλλά και τον γνήσιο αριστερό και ιστορικό συγγραφέα του 20ου αιώνα, Δημήτρη Φωτιάδη που αφιέρωσε όλη την ενήλικη ζωή του για να καταγράψει στα βιβλία του για το ‘21 όσα ντοκουμέντα υπάρχουν ανά τον κόσμο σε βιβλιοθήκες, μουσεία, ακόμα και σε ιδιωτικές συλλογές. Η πεμπτουσία της υπάρξεως των εν λόγω κυριών και κυρίων αποβλέπει-με πολύ απλά και λίγα λόγια-στο να μην υπάρχει το παραμικρό στην ψυχή των αυριανών Ελλήνων που θα τους έκανε να αισθάνονται υπερήφανοι για τους προγόνους τους και την εθνική τους ταυτότητα. Ό,τι ακριβώς επιτάσσει το δόγμα Κίσσιγκερ.

Αναμενόμενη ήταν πάντως η επίσημη, απερίφραστη και δημοσιευμένη υποστήριξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην επιλογή της «συντρόφισσας» Θάλειας Δραγώνα από τον Γ. Παπανδρέου σε θέση-κλειδί για τον αφελληνισμό των Ελληνόπουλων στο υπουργείο Παιδείας. Αναμενόμενη και η δημοσιευμένη επιστολή συμπαράστασης των ομοϊδεατών της πανεπιστημιακών, 342 παρακαλώ! Ανάμεσά τους οι γνωστοί από την ολόθερμη υποστήριξη στο βιβλίο της Ρεπούση, Θ. Βερέμης, Α. Λιάκος, ο-κρίμα το επώνυμο-Ηρακλείδης, Χ. Κουλούρη, Ν. Αλιβιζάτος, Α. Καλοκαιρινός, Σ. Πεσματζόγλου και η επιστήθια φίλη της κας Δραγώνα, Άννα Φραγκουδάκη που πρεσβεύει ότι «κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό και έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και σχεδόν φασιστική πολιτική».

Αυτό το συντεταγμένο και αποθρασυμένο στράτευμα ανθελλήνων θα μας δώσει, βέβαια, πολλές ευκαιρίες για να ξανασχοληθούμε με την δράση του. Είναι πάντως θλιβερό ότι έχουν παγιδεύσει και πατριώτες αρθρογράφους, οι οποίοι στα κείμενά τους παραθέτουν ως «πηγές» τα απιθανολογήματα των Βερέμη, Λιάκου, Ηρακλείδη και άλλων ομοφρόνων, που τόσο εύστοχα είχε περιγράψει ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον γνωστό αφορισμό του περί «εξω-ελληνικής νοοτροπίας».